Στις 26 Μαΐου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Τα «Ενθέματα» απευθύνθηκαν σε δυο ανθρώπους που τον γνώρισαν καλά, σε διαφορετικές εποχές, και συμπορεύτηκαν πολιτικά και ιδεολογικά μαζί του, τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο και τον Σταύρο Λιβαδά. Τους ζητήσαμε να αποτυπώσουν, όσο αυτό μπορεί να γίνει σε ένα σύντομο κείμενο, την προσφορά του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στην Αριστερά, την πολιτική και στις ιδέες — εκείνο το τόσο ξεχωριστό που τον έκανε να λάμπει, πολιτικά και προσωπικά, και καθιστά την απώλειά του τόσο βαριά. Τους ευχαριστούμε θερμά για την ανταπόκρισή τους.
«Ε»

του Βασίλη Παναγιωτόπουλου
O Μιχάλης Παπαγιαννάκης διαμορφώθηκε πολιτικά στο προδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στο κίνημα για το 15% και το 1-1-4 στην Αθήνα, πριν έρθει στο Παρίσι, όπου τον γνώρισα. Τα χρόνια του Παρισιού έπαιξαν βέβαια σημαντικό ρόλο στη ζωή του — άλλωστε είναι τα χρόνια που διεξάγεται και στη Γαλλία η μεγάλη συζήτηση για τον ευρωκομμουνισμό. Ο Παπαγιαννάκης είναι ένας άνθρωπος που αξιοποιεί συσσωρευτικά τα ερεθίσματά του: τις σπουδές του, τη γλωσσομάθειά του που του επιτρέπει να χρησιμοποιεί τη διεθνή βιβλιογραφία και να ενημερώνεται από τον διεθνή τύπο, την εξειδίκευσή του στην αγροτική οικονομία και τη δουλειά του στο Ινστιτούτο Αγρονομίας του Μονπελιέ, τη συμμετοχή του στη Δημοκρατική Άμυνα κ.ο.κ.
Συνέχεια ανάγνωσης →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...