του Νίκου Θεοτοκά
Μέρες τώρα, βδομάδες τώρα, μήνες τώρα, χρόνια τώρα, προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό έναν πεθαμένο. Κι εκείνος, το πτώμα δηλαδή, επιμένει να μας βαστά σφιχτά από το μανίκι. «Le mort saisit le vif», που έγραφε ο Μαρξ για τις παλιές σχέσεις που επιβιώνουν αναπαράγοντας και νοθεύοντας τις καινούριες.
Για να μην παρεξηγηθώ, ας ξεκαθαρίσω από την αρχή την άποψή μου. Δεν πιστεύω διόλου ότι έχει τελειώσει η ιστορία και η προοπτική του συνασπισμού των ανανεωτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων της Αριστεράς. Η συγκεκριμένη όμως συμμαχία με τους συγκεκριμένους εταίρους και, κυρίως, υπό τους συγκεκριμένους όρους, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή όπως τον ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, έχει παραδώσει το πνεύμα στα βιβλία πεπραγμένων, στα λογιστήρια και στους μελετητές του παρελθόντος. Τετέλεσται. Ας αναπαύεται τετιμημένος εν ειρήνη. Κάποτε μας γέμισε αισιοδοξία κι άνοιξε δρόμους που δεν σταθήκαμε ικανοί να τους περπατήσουμε. Δυστυχώς όμως, το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ πνίγηκε στο απεχθές γραφειοκρατικό μόρφωμα της οδού Βαλτετσίου, σε μια ασώματη κεφαλή που δεν θέλησε και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στην αισιοδοξία των ανώνυμων και ανένταχτων αριστερών τους οποίους ενέπνευσε το πρόταγμα της ενότητας και της κοινής δράσης της Αριστεράς. Τα μικρά θαύματα που έγιναν σε τοπικό επίπεδο, οι ανέλπιστες συγκλίσεις που δημιουργήθηκαν στα συνδικάτα και στους χώρους συλλογικής παρέμβασης, όλα αυτά έμειναν στα κρύα του λουτρού. Εδώ ο ΣΥΝ έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Και πλήρωσε πολύ ακριβά.
Πλήρωσε, δεν ξέρω αν έμαθε. Εκείνο που φοβάμαι, εν τέλει, είναι ότι μας λείπουν ακόμη το θάρρος, η ικανότητα και η διάθεση του απολογισμού. Μάθαμε δηλαδή, εδώ και πολύ καιρό, να κάνουμε εφόδους στο μέλλον καβαλικεύοντας την τύχη. Κι επί μακρόν μας συντροφεύει μόνο εκείνος ο παλιός θεός με το τσουλούφι, για τον οποίον μίλαγε ο Βλαντιμίρ Ίλιτς. Βάλαμε, θέλω να πω, τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος στον καταψύκτη, παραιτηθήκαμε από τη βάσανο της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης κι επιδιδόμαστε στην πολιτική της ατάκας, των επικοινωνιακών ευρημάτων, των διαγκωνισμών και των ατελέσφορων ηγεμονισμών. Έτσι, η περίφημη εκείνη δημοσκοπική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ έγινε εργαλείο ελεύθερης πτήσης στους κόσμους της ασυναρτησίας και του καιροσκοπισμού.
Μάθαμε, μέσα στην αυτοαναφορικότητά μας, ν’ αποδίδουμε τα κακά στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και στις μηχανορραφίες των αντιπάλων, στις πραγματικές ή όχι ιδιοτέλειες των συμμάχων μας. Εμείς καλά αρμενίζουμε. Πράγμα που σημαίνει, δηλαδή, ότι αν δεν φαίνεται λιμάνι ο γιαλός είναι στραβός. Κρίμα.