Καθαρές κουβέντες

του Αριστείδη Μπαλτά

Να απλοποιήσουμε για να καταλάβουμε. Τουλάχιστον τη γενική εικόνα.

Το κεφάλαιο

Φράνσις Μπέικον, «Σπουδή για αυτοπροσωπογραφία», 1965

1. Η κρίση που περνάμε είναι κρίση του καπιταλισμού. Επειδή το κεφάλαιο είναι σχέση και όχι κομπόδεμα, αυτό δεν υπάρχει όσο δεν αξιοποιείται, δηλαδή όσο δεν αποκομίζει περισσότερο κέρδος. Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης: το τεράστιο κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί δυσκολεύεται να βρει διεξόδους παραπέρα κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πλούτου. Αντίθετα, είναι το ότι έχει συσσωρευτεί κολοσσιαίος πλούτος υπό μορφή κεφαλαίου.

2. Η προηγούμενη ισορροπία στηριζόταν σε ένα παγιωμένο καθεστώς συσσώρευσης το οποίο, στις αναπτυγμένες τουλάχιστον χώρες, είχε ως άξονα τον δανεισμό: το κεφάλαιο κερδοφορούσε αντλώντας από τα εισοδήματα του μέλλοντος. Η άνευ όρων και άνευ ορίων ανάπτυξη αυτής της μορφής κερδοφορίας (εξεζητημένες μορφές τραπεζικών προϊόντων, τιτλοποίηση δανείων κλπ.) οδήγησε στην πτώχευση της Lehman Brothers και από κει, μέσα από την αλληλοδιαπλοκή των τραπεζικών ιδρυμάτων, στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του καπιταλισμού στο σύνολό του. Μην ξεχνάμε ότι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αποτελεί την αιχμή του δόρατος του καπιταλισμού.

Δημοπρασία έργων τέχνης για τα ΑΣΚΙ: δεύτερη πράξη και συμπεράσματα

της Κατερίνας Πορφυρογένη

Στο κυριακάτικο φύλλο της Αυγής, στις 3 Απριλίου, περιγράφαμε την πρώτη πράξη του εγχειρήματος Δημοπρασία έργων τέχνης υπέρ των ΑΣΚΙ.  Μιλήσαμε για την άμεση, θερμή  ανταπόκριση των καλλιτεχνών στο κάλεσμα για βοήθεια που τους απευθύναμε. Χαιρετίσαμε το γεγονός ότι χάρη στην προσφορά 39 εικαστικών καταφέραμε να συγκεντρώσουμε  51 αυθεντικά έργα: ζωγραφική, δύο εξαιρετικά γλυπτά και μία ιστορική αφίσα-ντοκουμέντο. Σήμερα λοιπόν επανερχόμαστε, με τα αποτελέσματα της δεύτερης πράξης,  και ενδεχομένως κάποιο συμπέρασμα.

Βαγγέλης Δημητρέας, "Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης", 2008, 2010. Από τα έργα της έκθεσης-δημιοπρασίας υπέρ των ΑΣΚΙ

Η έκθεση άνοιξε την Τετάρτη 6 Απριλίου στην αίθουσα Γύζη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημίας, επί δύο μέρες παρέμεινε ανοιχτή στο κοινό, δέχτηκε αρκετούς επισκέπτες και το Σάββατο 9 Απριλίου το απόγευμα όλα ήταν έτοιμα για τη δημοπρασία. Πράξη δεύτερη και της αγωνίας μας: Θα επιβεβαιώνονταν οι προσδοκίες, θα υπήρχαν αγοραστές, θα είχαμε αποτέλεσμα; Η αίθουσα γέμισε, ήταν εκεί συλλέκτες, γκαλερίστες, φιλότεχνοι, φίλοι και γνωστοί. Για κάποια έργα υπήρχαν κιόλας εκδηλώσεις ενδιαφέροντος και τηλεφωνική επικοινωνία με τους ενδιαφερόμενους.  Η αγωνία κράτησε όση ώρα χρειάστηκε ο έμπειρος Πέτρος Βέργος, για να «ξεπουλήσει» τα περισσότερα έργα· κατάφερε μάλιστα να ανεβάσει αρκετά τις τιμές ορισμένων απ’ αυτά, σε σχέση με την –πολύ χαμηλή, είναι αλήθεια– τιμή εκκίνησης. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μας, χαρά και συγκίνηση διαδέχτηκαν την ένταση της αναμονής.

Μορφές «διαλεκτικής» ή «διαλογισμού»;

του Παναγιώτη Νούτσου

 Τα δύο κυβερνητικά κόμματα (η ιδιότητα αυτή προκύπτει με βάση και τον ισχύοντα εκλογικό νόμο) της χώρας διαγκωνίζονται ποιο θα εκφράσει καλύτερα την «επανάσταση του αυτονόητου». Δεν αποκλείεται μέτριοι σύμβουλοι, ελληνικής ή όχι καταγωγής, να την εισηγούνται. Δηλαδή, στα γραπτά σχέδια των ομιλιών που παραδίδονται στον πρωθυπουργό και στον υποψήφιο πρωθυπουργό να ενυπάρχουν τέτοιες εύκολες ετικέτες.  Ο δεύτερος όρισε τη «Νέα Μεταπολίτευση» (αφού απαλλάχθηκε από το βάρος της «επανίδρυσης του κράτους») ως «επανάσταση του αυτονόητου», κατά το 8ο συνέδριο του κόμματός του.  Η επεξήγηση ήταν να «στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις για να ξεπεράσουμε την κρίση», ό,τι δηλαδή στην «Ελλάδα παραμένει αδιανόητο» (25.6.2010).

Αντίστοιχα, ο πρωθυπουργός κατονομάζοντας σειρά «αυτονόητων» της εγχώριας οικονομικής ζωής («γραφειοκρατία», «φοροδιαφυγή», «κλειστά επαγγέλματα») υποσχέθηκε στην Κρήτη ότι θα κάνει πράξη την «επανάσταση του αυτονόητου» (2.8.2010). Ό,τι ακριβώς επανέλαβε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (11.9.2010), εξαίροντας ως «επαναστάτες του αυτονόητου» τους επιχειρηματίες που συμβάλλουν στη «βιώσιμη ανάπτυξη». Όσο για τη συνάντηση των Δελφών (26.9.2010), εκεί ζήτησε να εγκαταλειφθούν οι «προκαταλήψεις» και να διανοίγεται «μπροστά μας» ό,τι θα έπρεπε να μας «καθοδηγεί» («πραγματική εσωτερική δημοκρατία», «αριστεία», «αξιολόγηση», «πιστοποίηση» κλπ.), εγκαινιάζοντας έναν «διάλογο» που επιβάλλεται να καταλήξει σε «ένα αποτέλεσμα». Έτσι, οι δύο πολιτικοί λόγοι από τη μια θέτουν το «αυτονόητο» στο παρελθόν και από την άλλη στο μέλλον, με την «επανάσταση» που θα μεσολαβεί να έχει διττό προσανατολισμό.

Ψυχή τε και σώματι. Ο κινηματογράφος του Ντάρεν Αρονόφσκι

του Μιχάλη Μάτσα

Στις ταινίες του Ντάρεν Αρονόφσκι υπάρχει πάντα κάτι το ενοχλητικό, το απωθητικό για τον θεατή, κάτι ανησυχαστικό που σχετίζεται με το σώμα και την ψυχή των ηρώων του. Άλλοι θεατές αποστρέφουν το βλέμμα, άλλοι τρέχουν έξω από την αίθουσα, άλλοι δεν την πλησιάζουν καν, οι φαν του είδους απολαμβάνουν ή του καταλογίζουν ότι δεν φτάνει στα άκρα.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν σταθερό άξονα που νοηματοδοτεί τις ταινίες του ή να πούμε ότι κάθε φορά γυρίζει την ίδια ταινία. Ο μαθηματικός, ο τοξικομανής, ο παλαιστής, η χορεύτρια, όλοι του οι ήρωες πάσχουν, φέρουν πληγές, τραύματα, πονάνε, υποφέρουν, σωματικά και ψυχικά. Όλοι τους αναζητούν μια εξιλέωση, μια τελείωση, η οποία όμως στον κόσμο όπου ζουν είναι αδύνατη, είναι καταδικασμένοι να ψάχνουν απεγνωσμένα μια διέξοδο. Η ψυχή και το σώμα βάλλονται διαρκώς, βρίσκονται σε συνεχή δοκιμασία. Παράνοια, ψυχώσεις, εμμονές, παραισθήσεις, σχιζοφρένεια, μερικά από τα ψυχικά συμπτώματα. Το σώμα μεταμορφώνεται, παραμορφώνεται, μεταλλάσσεται, φθίνει, παραπαίει, συρρικνώνεται, πολεμάει τον ίδιο του τον εαυτό, τρώει τη σάρκα του. Οι ουσίες απλώς επιταχύνουν τη διαδικασία της φθοράς.

Η λύση του προβλήματος του μαθηματικού στο Πι είναι αναπόσπαστη από τη σωματική του μεταμόρφωση και οδηγεί αναπόδραστα στην παράνοια. Οι τοξικομανείς του Requiem for a Dream χάνουν τον έλεγχο του σώματός τους, το σώμα φυλακίζεται, η ψυχή αιχμαλωτίζεται σε ένα άρρωστο σώμα, ακρωτηριασμός, φυλακή, ηλεκτροσόκ στο ψυχιατρείο, εκπόρνευση του σώματος. Ο Παλαιστής είναι αιχμάλωτος του θεάματος και της εικόνας του, του μοναδικού τρόπου που ξέρει για να ζει, γι’ αυτό και παλεύει μέχρι να τον προδώσει το καταπονημένο κορμί του, μέχρι να σβήσει η καρδιά του. Και η χορεύτρια είναι καταδικασμένη να απελευθερώσει τον άλλο εαυτό της, τη σκοτεινή και διονυσιακή της πλευρά, τον Μαύρο Κύκνο, αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να βασανίσει το σώμα της, να το συστρέψει, να το τραυματίσει, να ανακαλύψει τον ερωτισμό της, τη βία που κρύβει μέσα της, με αποτέλεσμα να βυθιστεί στην παράνοια και στη σχιζοφρένεια.

Αυτογνωσία ή Αυτοκατάργηση;

του Νικόλα Σεβαστάκη

 Διάβασα το μεγάλης έκτασης κείμενο που γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο και συνυπογράφεται από ακόμα πέντε γνωστές δημόσιες φωνές του χώρου της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (δημοσιεύεται στο The Books Journal,  τεύχος 6, Απρίλιος 2011). Φέρει έναν πολύ εντυπωσιακό τίτλο: «Από την χρεοκοπία στην αυτογνωσία». Το περιεχόμενό του όμως είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, με την έννοια ότι θα προκαλέσει θετικές ή αρνητικές εκπλήξεις, ανάλογα βέβαια με το πώς τοποθετείται ο αναγνώστης του, τόσο ως προς τις περιγραφές καταστάσεων όσο και ως προς την κατεύθυνση της προβληματικής του.

Ρενέ Μαγκρίτ, «Το διπλό μυστικό», 1927

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι αισθάνθηκα παράξενα με το μοτίβο που διατρέχει τη συγκεκριμένη ανάλυση. Αναφέρομαι στην, πολύ συμβατική πλέον, αρνητική περιγραφή της Μεταπολίτευσης, των τριών τελευταίων δεκαετιών, ως μιας «ιστορίας [του] λαϊκισμού». Όχι όμως όποιου και όποιου λαϊκισμού, αλλά ενός αριστερού ή πάντως αριστερόστροφου λαϊκισμού στον οποίον, κατά τον συγγραφέα, βυθίστηκαν άπαντες: φυσικά το «ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ» αλλά και τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, τα συνδικάτα, οι αντιεξουσιαστές, ακόμα και η συντηρητική παράταξη, ιδιαίτερα της τελευταίας κυβερνητικής θητείας. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό σημείο το οποίο, φυσικά, δεν παρουσιάζει κάποια αναλυτική πρωτοτυπία. Προσφάτως, για παράδειγμα, στο συνέδριο του Economist ο διευθυντής του ΙΟΒΕ Γ. Στουρνάρας χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική Ελλάδα «χώρα αριστερισμού». Η αναγωγή μιας αντιφατικής ιστορικής περιόδου στο μονοσήμαντο επίπεδο ενός κατακλυσμιαίου λαϊκισμού αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια προσφιλές εξηγητικό σχήμα στον λόγο της κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς σχολής των «εκσυγχρονιστών».

Ρενέ Μαγκρίτ, «Ο απατηλός καθρέφτης», 1928

Το κείμενο ωστόσο δεν εξαντλείται στη διεκτραγώδηση του λαϊκισμού της σύγχρονης ελληνικής περιπέτειας. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν κάποια βήματα παραπάνω στην ανατομία του ελληνικού προβλήματος. Στο επίκεντρο έρχεται εδώ το ελληνικό πρόβλημα ως ευθύνη της Αριστεράς ή ως υπαιτιότητα και της ελληνικής Αριστεράς. Κυρίως δε αυτής. Και σε αυτή την «Αριστερά» εντάσσονται άπαντες, από το επί δεκαετίες κυβερνών ΠΑΣΟΚ μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο, δίχως ιδιαίτερη αξιολόγηση των διαφορών ως προς τους ρόλους, τη θέση, τις πολιτικές κουλτούρες, τη σχέση με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Σε αυτό το δεύτερο επίπεδο, το ερμηνευτικό σχήμα συμπληρώνεται και με έναν άλλον σημαντικό όρο: δεν είναι απλώς ο «λαϊκισμός» που έφερε την χρεοκοπία. Είναι, λένε, η διαμόρφωση μιας ατομικιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας των διάσπαρτων ατομικιστικών απαιτήσεων, των μυριάδων «ιδιωτικών βουλήσεων» που έπνιξαν τον δημόσιο χώρο και οδήγησαν στην κατάρρευση της έννοιας του γενικού συμφέροντος. Και αυτό το οποίο προσθέτει μια ξεχωριστή πλοκή στην αφήγηση αφορά το βασικό υποκείμενο ή τον κύριο οργανωτή και εκφραστή αυτής της ατομικιστικής εξέγερσης εναντίον του γενικού συμφέροντος. Ο υπαίτιος κατονομάζεται: είναι, και εδώ, η ελληνική Αριστερά. Η Αριστερά που, κατά τον Παπαδημητρόπουλο και τους συνυπογράφοντες, πέρασε από την εποχή της αυτοθυσίας και της ανιδιοτελούς αφοσίωσης στο πεδίο του γενικευμένου ατομικισμού ως η αγωνιστική, μαχητική, οργανωμένη εκδοχή αυτού του ατομικισμού.

Το ανοιχτό Αρχείο της Στάζι: θύτες και θύματα, κοινωνικές και επιστημονικές διαστάσεις

Συνέντευξη του Χέλγκε Χάιντεμάγερ, διευθυντή του Αρχείου,

στην Ιωάννα Μεϊτάνη

Στην Ελλάδα, οι περίφημοι «φάκελοι», ιστορικά και πολιτικά τεκμήρια μεγάλης σημασίας, κάηκαν στο πυρ το εξώτερον το 1989. Την ίδια χρονιά, αμέσως μετά την πτώση του τείχους, η Γερμανία, κινούμενη στην εντελώς αντίθετη λογική, αποφάσιζε να ιδρύσει μια αρχή διαχείρισης των μυστικών αρχείων της Στάζι.

Στις 7 Απριλίου του 2011 η Ελληνική Αρχειακή Εταιρεία, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από την ίδρυσή της, οργάνωσε μια εκδήλωση με θέμα «Καταστροφή και ανασύσταση αρχείων. Οι φάκελοι της Στάζι και μια παράλληλη ελληνική εμπειρία», με ομιλητές τον δρ. Χέλγκε Χάιντεμάγερ, διευθυντή του Τμήματος Εκπαίδευσης και Έρευνας της Αρχής Ομοσπονδιακών Εντεταλμένων για τα Αρχεία της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας της πρώην ΛΔΓ, και τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη, λέκτορα Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γραμματέα του ΔΣ των ΑΣΚΙ. Με την ευκαιρία αυτή, ο δρ. Χάιντεμάγερ μίλησε στα «Ενθέματα» για τους φακέλους της Στάζι, τη λειτουργία της Αρχής, το ρόλο που έπαιξε το άνοιγμα των αρχείων, τα προσωπικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, νομικά και επιστημονικά ζητήματα που ανακίνησε η διαδικασία αυτή. H συνέντευξη δόθηκε στην Αθήνα, την Πέμπτη 7 Απριλίου. Ευχαριστούμε θερμά την Αμαλία Παππά και τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη για τη βοήθειά τους.

Ι.Μ.

Μιλήστε μας καταρχάς γενικά για τα αρχεία της Στάζι: Tι μέγεθος έχουν, τι περιέχουν.

Τα έγγραφα της Στάζι καλύπτουν 111 χιλιόμετρα, αν τα βάλετε το ένα δίπλα στο άλλο όρθια, σαν βιβλία. Στα αρχεία δεν έχουμε μόνο έγγραφα, αλλά και 47 χιλιόμετρα μικροφίλμ και 15.000 σάκους με σκισμένα έγγραφα: αμέσως μετά την πτώση του Tείχους, στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) έσπευσαν να καταστρέψουν τα έγγραφα, αλλά δεν είχαν αρκετούς καταστροφείς εγγράφων, που σκίζουν τα έγγραφα σε λωρίδες έτσι ώστε να μην μπορούν να αποκατασταθούν, οπότε έσκισαν με τα χέρια τα έγγραφα, και τώρα έχουμε 15.000 σάκους με κομμάτια από σκισμένα έγγραφα προς αποκατάσταση.

Σάκοι με κατεστραμμένα έγγραφα και υλικά της Στάζι που διασώθηκαν, 1992

 Έχουμε επίσης 1,4 εκ. φωτογραφίες, 2.000 φιλμ και βίντεο, 31.000 αρχεία ήχου και προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών από τη δεκαετία του ’80. Δεν ξέρουμε όμως πόσο πλήρη είναι τα αρχεία μας, γιατί δεν γνωρίζουμε πόσα αρχεία και έγγραφα καταστράφηκαν, δεν έχουμε εικόνα των αρχικών αριθμών. Στα αρχεία που έχουμε περιλαμβάνεται ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: είναι μεν τα αρχεία των κατασκόπων της Στάζι, αλλά στην ουσία αντικατοπτρίζουν ολόκληρη τη ζωή των ανθρώπων στη ΛΔΓ. Παρακολουθούσαν ολόκληρες οικογένειες, μεμονωμένους ανθρώπους, όσους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν μπει στο στόχαστρο της Στάζι.

Και όσον αφορά την πρόσβαση στα αρχεία; Ποιος έχει πρόσβαση, τι περιορισμοί υπάρχουν;

Ανασύνθεση κατεστραμμένου εγγράφου

Υπάρχουν τρεις τύποι πρόσβασης: η κύρια πρόσβαση, για την οποία εξάλλου δημιουργήθηκε και το αρχείο αυτό, η οποία αφορά τα θύματα: μπορούν να δουν ολόκληρους τους φακέλους τους. Γι’ αυτό αγωνίστηκαν οι υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων το ’89: να δώσουν πρόσβαση στους φακέλους των θυμάτων, τους οποίους τους πήραν, θα λέγαμε, μέσα απ’ τα χέρια των θυτών. Τέθηκε βέβαια τότε το θέμα πώς θα ισορροπήσουμε ανάμεσα στα δικαιώματα των θυμάτων απ’ τη μια πλευρά και το δικαίωμα προστασίας προσωπικών δεδομένων για όλους απ’ την άλλη. Ο νόμος για τα αρχεία της Στάζι το ρύθμισε ως εξής: τα θύματα μπορούν να βλέπουν τα ονόματα των θυτών. Αλλά και οι θύτες, οι συνεργάτες δηλαδή της μυστικής υπηρεσίας, μπορούν να έρθουν να αναζητήσουν τους φακέλους τους, θα τους λάβουν όμως με μαυρισμένα τα ονόματα των θυμάτων.

Το ίδιο κάνουμε και για τον άλλο τύπο πρόσβασης, σε ερευνητές και στα ΜΜΕ· για επιστήμονες, δηλαδή, που δουλεύουν σε κάποιο πρότζεκτ, ή για δημοσιογράφους που ερευνούν ένα συγκεκριμένο θέμα. Γι’ αυτούς τα ονόματα των θυμάτων είναι κρυφά, ενώ των θυτών εμφανή.

Ο τρίτος τύπος πρόσβασης αφορά τις δημόσιες υπηρεσίες, όταν πρόκειται για ζητήματα σύνταξης, κοινωνικής επανένταξης, για νομικά θέματα.

Και γιατί προτιμήσατε αυτή την πολιτική ως προς την πρόσβαση; Γιατί να είναι εμφανή σε όλους τα ονόματα των θυτών;

Άγαλμα των εργατών και αστυνομικού, μπροστά από τα αρχεία της Στάζι, Βερολίνο.

Το αρχείο και η υπηρεσία διάθεσης των εγγράφων ιδρύθηκε στο πνεύμα της επανάστασης του 1989. Όταν οι άνθρωποι στη ΛΔΓ βγήκαν στους δρόμους και εξεγέρθηκαν ενάντια στο σύστημα, ενάντια στην κομμουνιστική δικτατορία. Αυτοί που ξεκίνησαν το εγχείρημα του ανοίγματος των αρχείων ήθελαν από την αρχή να προστατεύσουν και να ενισχύσουν τα δικαιώματα των θυμάτων. Γιατί και στο δικαστικό σύστημα όλα περιστρέφονται γύρω από τους δράστες, υπάρχει η δίκη και η καταδίκη, ενώ τα θύματα ξεχνιούνται. Τότε λοιπόν ήθελαν να αποτρέψουν κάτι τέτοιο, ήθελαν να παραχωρήσουν στα θύματα τα δικαιώματά τους, να τα βοηθήσουν να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή. Πολλοί άνθρωποι, για παράδειγμα, πέρασαν μια φάση στη ζωή τους κατά την οποία δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν και πώς να ερμηνεύσουν ορισμένα γεγονότα, τα οποία τώρα φωτίστηκαν, γιατί μπόρεσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στα αρχεία της Στάζι. Σε αυτό το πνεύμα οργανώθηκε και η πρόσβαση στα αρχεία: να έχουν δηλαδή τα θύματα πλήρη πρόσβαση και να προστατεύονται προς τα έξω, αλλά τα ονόματα των θυτών, πολλοί από τους οποίους δεν μπορούσαν πλέον να διωχθούν ποινικά, να είναι ανοιχτά σε όλους. Και από αυτή την άποψη υπήρξε μια τεράστια ενίσχυση των δικαιωμάτων των θυμάτων, η οποία αποτυπώθηκε και στο γερμανικό δίκαιο. Θεωρούμε ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, ότι δηλαδή αυτοί οι οποίοι παλιά υπέφεραν από το σύστημα έχουν τώρα τουλάχιστον προνομιακή μεταχείριση από τον νόμο.

Οι «θυσίες για όλους» του Προέδρου Ομπάμα πλήττουν κυρίως τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη

κύριο άρθρο του περιοδικού «Nation», 14.4.2011

Τζωρτζ Γκρος, "Μανχάταν", 1928

Η ομιλία του προέδρου Ομπάμα, στην οποία αποκάλυψε το σχέδιό του για τη μείωση του ελλείμματος, μας επεφύλασσε ορισμένες μεγάλες εκπλήξεις –από την ίδια τη φύση της, αυτή καθαυτή, ήταν καταδικασμένη να συντηρήσει τις λανθασμένες απόψεις στην όλη συζήτηση για το έλλειμμα– αλλά κάποιες από τις εξαγγελίες της ήταν καλοδεχούμενες. Ο Πρόεδρος χαρακτήρισε την Κοινωνική Ασφάλιση και το Medicare* θεμελιώδεις θεσμούς της Αμερικής και, επιτιθέμενος στον βουλευτή  των Ρεπουμπλικανών Πωλ Ράυαν, δήλωσε ότι θα αφήσει, σε μεγάλο βαθμό, άθικτα αυτά τα προγράμματα. Αρνήθηκε επίσης να ανανεώσει τις φορολογικές ελαφρύνσεις του Μπους για τους πλούσιους. Είναι μια υπόσχεση που ο Ομπάμα έχει δώσει –και στη συνέχεια αθετήσει– και στο παρελθόν, αλλά ας πάρουμε τοις μετρητοίς την ειλικρίνειά του σε αυτό το ζήτημα (και μακάρι να φανεί συνεπής).

Η λάθος συζήτηση για το χρέος

του Ρόμπερτ Σηρ

 Στον ανέκαθεν αυτάρεσκο όμιλο των πλουσίων και των ισχυρών, είναι δεδομένο ότι ουδέποτε θα ακουστεί η παραμικρή έκφραση μεταμέλειας ή άλλη παραδοχή του πόνου που έχουν προκαλέσει στους πιο αδύναμους θνητούς που απομυζούν αλαζονικά. Είναι βολικό γι’ αυτούς  ότι τα μήντια και οι πολιτικοί, που τυχαίνει να έχουν στην κατοχή τους, σπανίως κάνουν τη σύνδεση ανάμεσα στις απάτες που έκαναν τους πλούσιους τόσο πλούσιους και στην ανησυχητική αύξηση του δημόσιου χρέους που συνθλίβει τη χώρα.

Το αποτέλεσμα αυτής της πληρωμένης δημόσιας μυωπίας είναι ότι έχουμε εμπλακεί σε μια παράλογη συζήτηση  για το πόσο βαθιά πρέπει να περικοπούν οι συντάξεις των καθηγητών  και οι ιατρικές παροχές για τους ηλικιωμένους, τη στιγμή που διατηρούνται οι φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πάμπλουτους και τις μεγάλες τους επιχειρήσεις. Σε μια εποχή όπου 10 εκατομμύρια αμερικανικές οικογένειες θα έχουν χάσει τα σπίτια τους μέχρι το τέλος του έτους,  που 5,6 τρισεκατομμύρια δολάρια μικρομετόχων έχουν εξανεμιστεί, που οι περισσότεροι Αμερικανοί είναι αντιμέτωποι με τα καλπάζοντα ποσοστά της  ανεργίας και τη στασιμότητα των μισθών, ο πρόεδρος  των Δημοκρατικών είναι πιθανό να συμβιβαστεί με τους ιδεολόγους των Ρεπουμπλικάνων, που επιμένουν ότι η περαιτέρω μείωση των φόρων για τους πλούσιους είναι ο τρόπος για να αυξηθούν ξανά οι θέσεις εργασίας.