ΑΦΙΕΡΩΜΑ-OWS: Κάτι συμβαίνει εδώ

της Ερατώς Μπασέα

Φωτογραφία της Αιμιλίας Σαλβάνου

«Κάτι συμβαίνει εδώ / Τι ακριβώς δεν είναι ξεκάθαρο/ Παράνοια χτυπά βαθιά/ Στοιχειώνει τη ζωή σου». Και να που το «For what it’s worth» των Buffalo Springfield, από όπου και οι παραπάνω στίχοι, γίνεται ξανά δημοφιλές στα αμερικανικά ραδιόφωνα! Όχι, δεν ζούμε στην ψυχεδελική δεκαετία του εξήντα αλλά στο 2011, όταν Νεοϋορκέζοι κατασκηνώνουν στο πάρκο Ζουκότι και καλούν τον κόσμο να αναλάβει δράση κατά της ανισότητας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ενώ 20% των Νεοϋορκέζων ζει υπό καθεστώς ένδειας και το 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος εσόδων της χώρας.

Στις 13 Οκτωβρίου, στην πορεία προς την Ουάσιγκτον Σκουέρ, παρακινούσαμε τον κόσμο να ξεσηκωθεί και χειροκροτούσαμε τους ταξιτζήδες που κόρναραν σε ένδειξη συμπαράστασης. Με την αστυνομία παρούσα («Το πάρκο κλείνει τα μεσάνυχτα!»), ξεσπάσαμε σε καρναβαλικό χορό στο κέντρο της πλατείας. Λίγες ώρες νωρίτερα, στο κτίριο του New York University όπου πραγματοποιείτο το Συνέδριο της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών, η ιστορικός Έφη Αβδελά, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, εξηγούσε μια σειρά ατυχών πολιτικών που οδήγησαν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν σας κρύβω ότι ήθελα να παρέμβω στο τέλος της ομιλίας της και να ζητήσω τη συμβουλή της σε κάποιον, όπως εγώ, που με διδακτορικό κινηματογράφου και λογοτεχνίας από την Οξφόρδη μόλις μπαίνει στην αγορά εργασίας. Από ντροπή δεν το έκανα, όμως συναισθάνομαι την οργή των ανέργων φίλων και συναδέλφων μου, όπως και το πάθος των διαδηλωτών του Occupy Wall Street. Δεν είμαι φυσικά η μόνη, και δεν είναι τυχαίο πως στις αρχές Οκτωβρίου ο Στάθης Γουργουρής, καθηγητής Θεωρίας της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, και ο νεαρός ιστορικός Κωστής Καρπόζηλος συμπαραστάθηκαν στους αμερικανούς διαδηλωτές μιλώντας για την ελληνική κρίση.

Αν βιαστείτε να με κατηγορήσετε για ρετρό αναβίωση του επαναστατικού πνεύματος προηγούμενων δεκαετιών, σπεύδω να σας προλάβω. Δεν πιστεύω πως αρκεί ο επαναπροσδιορισμός της λειτουργίας του δημόσιου χώρου, και συμφωνώ με τον Στάθη Γουργουρή πως η πολιτική της οργής οφείλει να οδηγήσει σε μία πολιτική της «ενδυνάμωσης», όπως υποστήριξε σε συζήτησή του με τους Suresh Naidu, Nadia Urbinati και Saskia Sassen στο Κολούμπια. Πρόσφατα, άρθρο παρομοίασε τα όσα συμβαίνουν με τα σπυριά καλαμποκιού που όταν θερμαίνονται, εκρήγνυνται. Αν λείψει το καλαμπόκι που θα εκραγεί πρώτο στην κατσαρόλα, τα υπόλοιπα και πάλι θα εκραγούν. Παρά την απλοϊκότητά της, η παρομοίωση είναι, θεωρώ, επιτυχής. Ακόμα και αν απουσίαζε το Occupy Wall Street, και πάλι θα παρέμεναν όλα τα παρόμοια με αυτό κινήματα και η κρίση του καπιταλισμού. Στη «θερμότητα» που εκπέμπουν τα κινήματα αυτά, αλλά κυρίως στη λύση των αιτιών τους, ελπίζω για να μπορώ να ονειρεύομαι.

Ερατώ Μπασέα