Στα Ενθέματα στις 20 του Μάη

Έργο του σύγχρονου αμερικανού ζωγράφου Brad Holland. Πηγή: bradholland.net

Ante portas: Στρατής Μπουρνάζος

Αυτή η Αριστερά δεν πρέπει και δεν μπορεί να ηττηθεί – με τίποτα όμως! Σία Αναγνωστοπούλου

Ξανά: Δεξιά και Αριστερά: Πολυμέρης Βόγλης

Για τις οροθετικές, ξανά: Χρυσοβαλάντης Παπαθανασίου

Γαλλία: το τέλος της κακοδαιμονίας για την Αριστερά: Αντουάν Σβαρτς

Το ίχνος του εσωτερικού εχθρού: Τάσος Κωστόπουλος

Τι σημαίνει αριστερή κυβέρνηση; Νίκος Γιαννόπουλος

Για την προφορική ιστορία και τη βιογραφική έρευνα στην Ελλάδα: Γιώργος Τσιώλης

Ante portas

του Στρατή Μπουρνάζου

Παρίσι 1936. Υποστηρικτές του Λαϊκού Μετώπου. Φωτογραφία του Ρόμπερτ Κάπα

Μεγάλωσα, και μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, όπως έγραφε η Σοφία Κουσιάντζα στις «Συναντήσεις» (Αυγή, 17.5.2012) με μια Αριστερά συνηθισμένη να χάνει· μια Αριστερά στον ρόλο της μικρής δύναμης που πάσχιζε, στην καλύτερη περίπτωση, να πετύχει μικρές νίκες. Δεν επρόκειτο μόνο για πραγματικότητα, αλλά και για πολιτική επιλογή: τουλάχιστον από το 1981 και μετά, κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς βασιλείας του ΠΑΣΟΚ, για την Αριστερά το να παραμένει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος αποτελούσε όρο πολιτικής αξιοπρέπειας και επιλογή επιβίωσης. Τα εκατέρωθεν ποσοστά ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς, καθώς και οι συσχετισμοί, πολιτικοί και κοινωνικοί, προδιέγραφαν ότι η συνεργασία ή η συγκυβέρνηση οδηγούσε με βεβαιότητα –τα παραδείγματα είναι επαρκή– στην απονεύρωση, την απορρόφηση και την ενσωμάτωση.

Άρκεσε μία μέρα, η 6η Μαΐου –ή, σωστότερα, κάποιοι μήνες– ώστε η μακρά και εμπεδωμένη αυτή κατάσταση να αλλάξει άρδην και η Αριστερά να βρεθεί προ των πυλών της εξουσίας. Και στη νέα κατάσταση, μπορούμε να διακρίνουμε, ξανά, μια πραγματικότητα και μια πολιτική επιλογή. Η πραγματικότητα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα: η δεύτερη θέση, το ποσοστό, η δυναμική του, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά (ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη σε όλο το λεκανοπέδιο και πολλά αστικά κέντρα, στις «παραγωγικές» ηλικίες κ.ο.κ.). Η πολιτική επιλογή είναι ότι, μ’ αυτά τα ποσοστά, αλλά και με δεδομένο ότι η πολιτική του Μνημονίου οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας και της δημοκρατίας, μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην κρίση, (το Μνημόνιο δεν είναι μόνο άδικο και επαχθές· εκτός αυτών είναι καταστροφικό: δεν προσφέρει καμιά προοπτική για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων αυτής της χώρας, την οδηγεί στη διάλυση), ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να έχει σχέδιο διακυβέρνησης, να διεκδικήσει την εξουσία. Η εικόνα είναι πλήρως αντεστραμμένη: αν σε όλη τη μεταπολίτευση η παραμονή της Αριστεράς εκτός εξουσίας ήταν προϋπόθεση για την επιβίωσή της ως διακριτού πολιτικού φορέα, τώρα, αντίθετα, η διεκδίκηση της εξουσίας, η πρόταση της αριστερής κυβέρνησης αποτελούν μονόδρομο.

Αυτή η Αριστερά δεν πρέπει και δεν μπορεί να ηττηθεί — με τίποτα όμως!

της Σίας Αναγνωστοπούλου

Έργο του Ρενέ Μαγκρίτ

Τις μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου ζήσαμε στιγμές απίστευτης πολιτικής χυδαιότητας, στιγμές που πρόσβαλαν την πολιτική ευαισθησία κάθε αριστερού πολίτη της χώρας. Σε μια σκηνοθετημένη από τα ΜΜΕ παράσταση, με πρωταγωνιστές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και κομπάρσο τη ΔΗΜΑΡ, παίχτηκε το χιλιοπαιγμένο στην ελληνική ιστορία έργο: της ανεύθυνης, καταστροφικής Αριστεράς. Η πρώτη πράξη άρχισε μόλις έκλεισαν οι κάλπες. «Να κυβερνήσετε για να μάθετε» (δηλαδή, να σας στείλουμε στη Μέρκελ, να σας γελοιοποιήσει) ήταν η ιαχή που υψώθηκε στον αέρα, από τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εκείνες τις κρίσιμες μέρες των διερευνητικών εντολών, οι πολιτικάντηδες που θεωρούν ότι η εξουσία του τόπου τούς ανήκει «κληρονομικώ δικαίω» και ότι η Αριστερά είναι ανίκανη να κυβερνήσει, παρά μόνο υπό την υψηλή ανοχή και καθοδήγησή τους, έστησαν κάποια ιδιότυπα «δικαστήρια», στα οποία νυχθημερόν προσήγαγαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία βομβαρδίζονταν από απανωτές ερωτήσεις, προκειμένου να αποδειχθεί το προαποφασισμένο: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος για τη χώρα γιατί δεν γνωρίζει πώς ασκείται η πολιτική, και μάλιστα η ευρωπαϊκή. Θα μας βγάλει από το ευρώ, θα μας γυρίσει στη δραχμή, ήταν το πιο ήπιο σχόλιο, ενώ φτάσαμε και σε στιγμές πολιτικής αλητείας, με κορώνες του τύπου: Θα μας οδηγήσει στη χρεωκοπία, θα γίνει πραξικόπημα, θα βγούνε τα καλάσνικοφ, και πολλά τέτοια δείγματα «υψηλής πολιτικής».

Ξανά: Δεξιά και Αριστερά

του Πολυμέρη Βόγλη

Φωτογραφία του Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν, 1953

Στις πρόσφατες εκλογές οι ψηφοφόροι απέρριψαν το κατασκευασμένο εκβιαστικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή και καταψήφισαν τα δύο κόμματα που επέβαλαν την πολιτική του Μνημονίου. Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή, αλλά δεν είναι αρκετή για να «διαβάσει» το αποτέλεσμα των εκλογών. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ξαναχαράζουν τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας, επαναφέροντας τη διαιρετική τομή Δεξιά-Αριστερά.

Στη δεκαετία του 1990 πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι η διαίρεση Δεξιά-Αριστερά ήταν ξεπερασμένη. Το ρήγμα στην ελληνική κοινωνία που είχε δημιουργηθεί στη δεκαετία του 1940 είχε σε μεγάλο βαθμό γεφυρωθεί και άρα οι πολιτικές αντιθέσεις που τροφοδοτούσε είχαν ατονήσει. Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αποδυνάμωσε την Αριστερά και δημιούργησε μια νέα ιδεολογική και πολιτισμική πραγματικότητα. Επιπλέον, και ίσως το πιο σημαντικό, η ίδια η ελληνική κοινωνία είχε μεταμορφωθεί σε σχέση με το παρελθόν. Τα μεσαία στρώματα (δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, κ.ά.) διογκώθηκαν και ισχυροποιήθηκαν σε ένα περιβάλλον τριτογενοποίησης της οικονομίας και για την εκπροσώπηση αυτών των στρωμάτων έριζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ήταν η εποχή που ο πολιτικός χάρτης σε Ελλάδα και Ευρώπη ξαναχαράχτηκε, με άξονα αναφοράς το λεγόμενο Κέντρο. Η σταδιακή ιδεολογική και πολιτική σύγκλιση των δύο μεγάλων κομμάτων δημιούργησε ένα ιδεατό «Κέντρο», το οποίο έκφραζε τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης και έδωσε όνομα σε μια νέα πολιτική γεωγραφία: την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά.

Στην εποχή του Μνημονίου, όπως έδειξαν και οι εκλογές, ο πολιτικός χάρτης άλλαξε γρήγορα και δραματικά. Ο χρόνος της Ιστορίας ξαφνικά «πύκνωσε». Οι βίαιες κοινωνικές αλλαγές που έφερε το Μνημόνιο δημιούργησαν αντίστοιχης έντασης πολιτικές ανατροπές. Σε όλο αυτό το πλέγμα των φαινομένων στα οποία αναφερόμαστε για να περιγράψουμε την κρίση (ανεργία, φτώχεια, ύφεση, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων) αποτυπώνεται η διάλυση των μεσαίων στρωμάτων που αποτέλεσαν τον στυλοβάτη των δύο μεγάλων κομμάτων.

Για τις οροθετικές ξανά

του Χρυσοβαλάντη Παπαθανασίου

Με το ζήτημα της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών είχαμε ασχοληθεί στο φύλλο της 6ης Μαΐου. Η υπόθεση είναι εξαιρετικά σοβαρή και δεν επιτρέπεται να ξεχαστεί μέσα στον κυκεώνα των πολιτικών εξελίξεων. Ήδη υπάρχουν επιμέρους ομάδες που ασχολούνται με το ζήτημα, συγκροτείται δε και επιτροπή αλληλεγγύης στις γυναίκες αυτές. Σε αυτή την κατεύθυνση, αναδημοσιεύουμε σήμερα απόσπασμα από μια επιστολή που έφτασε στα χέρια μας, προς το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ). Το κείμενο είναι κατά τούτο σημαντικό, γιατί αφενός προέρχεται από επιστημονικό συνεργάτη της ΕΣΔΥ και αφετέρου θίγει το ζήτημα των ευθυνών του ΚΕΕΛΠΝΟ.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Έργο του Έγκον Σίλε

[…] Η συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, εμπεριέχει και τη διάσταση του φύλου και θυμίζει τη γνωστή ιστορία της πονηρής Εύας που εξαπάτησε τον αθώο και αδαή Αδάμ και εξαιτίας της εκδιώχθηκε το ανθρώπινο ον από τον Παράδεισο. Μόνο που στην περίπτωσή μας ο Αδάμ όχι μόνο γνώριζε τον κίνδυνο, αλλά τον επιδίωκε συστηματικά, σύμφωνα με το κυρίαρχο ελληνικό πρότυπο του «αληθινού άνδρα». Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι οι πελάτες δεν είχαν πληροφόρηση για τον HIV; Κι όμως, ενώ ήταν εκείνοι που επιδίωξαν να έχουν μια σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη, προσφέροντας μεγαλύτερο χρηματικό αντίτιμο, παρουσιάζονται ως θύματα. Κανείς δεν μιλά για τα θύματα του trafficking, για τις απάνθρωπες συνθήκες και το εξαντλητικό ωράριο εργασίας γυναικών και κοριτσιών σε οίκους ανοχής που βρίσκονται υπό τον έλεγχο οργανωμένων συμμοριών και τον καταναγκασμό των γυναικών/κοριτσιών αυτών να έρχονται σε επαφή με πελάτες χωρίς προφύλαξη, προκειμένου ο μαστροπός να αυξήσει το κέρδος του. Το απόστημα δεν σπάει με τη διαπόμπευση θυμάτων που παρουσιάζονται ως το «απόλυτο κακό», αλλά με την εκδίωξη των αληθινών θυτών.

Το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και το αρμόδιο όργανο, το ΚΕΕΛΠΝΟ, οφείλουν να δώσουν άμεσα στη δημοσιότητα (στο πλαίσιο της διαφάνειας) αναλυτικό κατάλογο με όλες τις δράσεις για την πρόληψη του AIDS από την ημερομηνία σύστασης του οργανισμού μέχρι σήμερα. Πρέπει ο ελληνικός λαός να πληροφορηθεί για το τι ακριβώς έπραξε το Κράτος για τον έλεγχο της επιδημίας του AIDS στο γενικό πληθυσμό και τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες.

Ως λειτουργοί της δημόσιας υγείας έχουμε ΧΡΕΟΣ να πάρουμε θέση –συλλογικά και ατομικά– απέναντι στο «πραξικόπημα» κατά της δημοκρατίας της υγείας, που συνέβη στην Αθήνα στις 28.4.2012…

Ο Χρυσοβαλάντης Παπαθανασίου είναι διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας της Υγείας, εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης Τομέα Κοινωνιολογίας ΕΣΔΥ

Γαλλία: Tο τέλος της κακοδαιμονίας για την Αριστερά

 του Αντουάν Σβαρτς

μετάφραση: Χάρης Λογοθέτης

Αντρέ Ντερέν, «Λουόμενοι», 1908

Oι ψηφοφόροι του Ζαν-Λικ Μελανσόν απογοητεύτηκαν από την επίδοση του υποψηφίου τους (11,1%), γιατί περίμεναν καλύτερα αποτελέσματα. Ωστόσο, σχεδόν 4 εκατομμύρια ψήφοι δεν είναι λίγες για την πρώτη εμφάνιση στις προεδρικές εκλογές ενός αριστερού γαλαξία που ήταν κατακερματισμένος για πολύ καιρό. Ήδη, το Μέτωπο της Αριστεράς ελπίζει να επηρεάσει την οικονομική πολιτική της επόμενης κυβέρνησης.

Η περιφέρεια της Ομπ (νοτιοανατολικά του Παρισιού) είναι μια περιοχή όπου κυριαρχεί η Δεξιά. Ο βουλευτής και δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης, της Τρουά, δεν είναι άλλος από τον Φρανσουά Μπαρουέν, υπουργό Οικονομίας, Οικονομικών και Βιομηχανίας του Νικολά Σαρκοζί. Πριν από την εξαφάνιση της κλωστοϋφαντουργίας, το εργατικό κίνημα είχε βαθιές ρίζες στον νομό. Σήμερα όμως το παλαιό κτήριο του Εργατικού Κέντρου είναι έτοιμο να μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Σκάνδαλο, σύμφωνα με τους κομμουνιστές της Τρουά, οι οποίοι ίδρυσαν ένωση πολιτών για τη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης του χώρου.

Κληρονόμος των εργατικών αγώνων, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF) αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της οργάνωσης του Μετώπου της Αριστεράς στην περιοχή. Στην έδρα της εφημερίδας του κόμματος, La Dépêche del’Aube, στη λεωφόρο Ανατόλ Φρανς, συναντιούνται τα μέλη του Μετώπου για να οργανώσουν τις εκδηλώσεις τους και να προμηθευτούν πολιτικό υλικό. Εδώ, όπως και αλλού, η οικοδόμηση του Μετώπου της Αριστεράς είναι η ιστορία της σταδιακής υπέρβασης των επιμέρους συμφερόντων. «Η ενότητα αυτή δεν διαμορφώθηκε μέσα σε μια μέρα», μας εξηγεί ο Ζαν-Πιέρ Κορνβέν, γραμματέας περιφέρειας του ΓΚΚ. «Ξεκινήσαμε με την αποτυχία του 2007. Χρειαζόταν χρόνος για να επεξεργαστούμε κάτι καινούργιο».

Το ίχνος του εσωτερικού εχθρού

του Τάσου Κωστόπουλου

Έργο του Τζορτζ Γκρος

Θάπρεπε να το περιμένει κανείς. Κάτι ο βομβαρδισμός ζουμερών δελτίων και τηλεοπτικών πάνελ, με τις γκριμάτσες των παρουσιαστών ν’ αποτελούν είδηση εξίσου ενδιαφέρουσα με τα λεγόμενα των μονομάχων, κάτι ο καταιγιστικός ρυθμός των εξελίξεων –ποιος θα κάτσει να διαβάσει εκ των υστέρων δεκάδες σελίδες απομαγνητοφωνήσεων, όταν τα χαϊλάιτ (νομίζει πως) τα έχει ήδη δει στο γυαλί την προηγουμένη; Απαρατήρητες πέρασαν έτσι μια σειρά ενδιαφέρουσες δηλώσεις και στιχομυθίες που διατυπώθηκαν κατά τις «διερευνητικές» συσκέψεις της πολιτικής ηγεσίας, άκρως αποκαλυπτικές για το ουσιαστικό διακύβευμα των ημερών: τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ «έπρεπε» ν’ αυτοπαγιδευτεί σε μια λεόντεια συγκυβέρνηση, παρόλο που οι έδρες του δεν ήταν καθόλου απαραίτητες για το σχηματισμό της δεδηλωμένης.

Αυτό που πλανιόταν πάνω από το προεδρικό μέγαρο δεν ήταν άλλο από τον εξορκισμό του επίφοβου «εσωτερικού εχθρού», από την ανάγκη προληπτικής καταστολής των λαϊκών αντιστάσεων ενόψει των νέων γύρων εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δε θα μπορούσε π.χ. να είναι σαφέστερος, την περασμένη Τρίτη, για τις συνθήκες που επέβαλλαν την πάσει θυσία συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο κυβερνητικό σχήμα: «Διότι εδώ θα υπάρχει μία κοινωνική –ας το πω έτσι– αντιπολίτευση δίπλα στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και εμείς θα είμαστε μία εξαιρετικά αμήχανη κοινοβουλευτική συμπολίτευση».

Παίρνοντας το λόγο, ο Κάρολος Παπούλιας φωτίζει κάπως καλύτερα το πρόσωπο του υποκειμένου που πρέπει να δαμαστεί: «Κοιτάξτε, όλοι ζούμε καθημερινά μια πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί να αγνοήσουμε στις προσπάθειες τις οποίες κάνουμε. […] Θα έχεις ένα ΚΚΕ που θα κάνει τη δική του αντιπολίτευση, ένα ΣΥΡΙΖΑ που έχει τις δικές του τις απόψεις και τις οποίες μαχητικά τις κατεβάζει κάτω στην κοινωνία και συγκινεί περισσότερο ή λιγότερο στρώματα κοινωνικά τα οποία μεταφέρει σαν μαχητική αντιπολίτευση εναντίον των οποιωνδήποτε κυβερνητικών μέτρων. Θέλω να πω ότι αυτό είναι ένα δεδομένο που θα το αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση είτε οικουμενική είτε εκ προσωπικοτήτων, αλλά το σημαντικότερο για εμένα είναι να διευρύνουμε τη νομιμοποιητική βάση του εγχειρήματος που θα κάνουμε, γιατί και οι τέσσερις που είμαστε εδώ δεν θέλουμε εκλογές».

Προς το τέλος της σύσκεψης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ 

Τι σημαίνει αριστερή κυβέρνηση;

του Nίκου Γιαννόπουλου

Αντρέ Ντερέν, «Τρία πρόσωπα σε ένα λιβάδι», 1906-1907

Το αποτέλεσμα των εκλογών, και ως προς τον αιφνιδιαστικό του χαρακτήρα, αλλά και ως προς τα δεδομένα του, είναι συγκλονιστικό. Την καλύτερη εικόνα τη δίνει η δήλωση του Μελανσόν, όταν του ζήτησαν να σχολιάσει το δικό του αποτέλεσμα. «Είμαι ευτυχής», είπε, και, καθώς ο δημοσιογράφος κοντοστάθηκε, συνέχισε: «Για τα αποτελέσματα των συντρόφων στην Ελλάδα».

Το παιχνίδι έχει ανοίξει. Και είναι πολύ καλό, σε οποιαδήποτε συνθήκη κοινωνικού ανταγωνισμού, το παιχνίδι να ανοίγει, παρά να προσβλέπουμε σε μικρές σωρεύσεις, σε ένα μικρό παιχνίδι. Είναι πολύ προτιμότερη η αμηχανία της νίκης από την αμηχανία της ήττας. Η δεύτερη οδηγεί, στην καλύτερη περίπτωση, στην αναπόληση του ένδοξου παρελθόντος, ενώ η πρώτη είναι δυνατόν να επινοήσει το μέλλον.

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν, κατά κύριο λόγο, ταξική ψήφος. Ταξική ψήφος, βέβαια, δεν σημαίνει και ταξικά συνειδητοποιημένη· σημαίνει μια ψήφο με βάση τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων. Στα νοσοκομεία, στους εργαζόμενους στις δομές τοξικοεξαρτημένων, στους επισφαλείς, στην εφεδρεία, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ αγγίζουν… τσαουσεσκικά όρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γενικότερα, τα πήγε πολύ καλά, για τρεις λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι ήταν στην ουσία η μόνη δύναμη αντιπολίτευσης, με μια πολύ αξιοπρεπή υποστήριξη στα κινήματα. Ο δεύτερος είναι ότι στοχοποιήθηκε από τον αντίπαλο, και αυτό μπόρεσε να το αξιοποιήσει θετικά. Ο τρίτος λόγος, με όλη την αντιφατικότητα, είναι ότι μίλησε για αριστερή κυβέρνηση· για αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς, όχι της κεντροαριστεράς. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, μια βδομάδα μετά τις εκλογές, είναι άρτια· υπάρχουν αδυναμίες, παραφωνίες, φοβίες, ας μη στεκόμαστε όμως στη λεπτομέρεια και τη μικρή εικόνα. Στην πορεία προς τις νέες εκλογές, οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία που θα ασκηθούν θα κάνουν όσα βλέπουμε τούτες τις μέρες να μοιάζουν με νηπιαγωγείο.

Για την προφορική ιστορία και τη βιογραφική έρευνα στην Ελλάδα: με αφορμή ένα συνέδριο

 του Γιώργου Τσιώλη

Κρήτη 1960. Φωτογραφία του Τζον Ντόνατ

Από τις 25 έως τις 27 Μαΐου θα διεξαχθεί στον Βόλο Διεθνές Συνέδριο με τίτλο  Γεφυρώνοντας τις γενιές: Διεπιστημονικότητα και αφηγήσεις ζωής στον 21^ο αιώνα. Προφορική Ιστορία και άλλες Βιο-ιστορίες[1]. Το συνέδριο δίνει τη δυνατότητα σε ερευνητές από διαφορετικές πειθαρχίες (ιστορία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, κοινωνική ψυχολογία, ψυχιατρική, λαογραφία, επιστήμες της εκπαίδευσης, κ.ά.), που αξιοποιούν ως ερευνητικό υλικό τις αφηγήσεις ζωής και τις προφορικές μαρτυρίες, να παρουσιάσουν την έρευνά τους, να συζητήσουν θεωρητικά και μεθοδολογικά ζητήματα και να αναζητήσουν τις προοπτικές ανάπτυξης της προφορικής ιστορίας και της βιογραφικής έρευνας στην Ελλάδα. Το συνέδριο θα αποτελέσει επίσης το έναυσμα για τη δημιουργία των όρων μιας σταθερότερης σύμπραξης των ερευνητών αυτών με τη δημιουργία μιας επιστημονικής εταιρείας.

Όπως δηλώνεται ήδη στον τίτλο του, η λογική που διέπει την οργάνωση του συνεδρίου είναι εκείνη της διαπερατότητας των ορίων και της επικοινωνίας μεταξύ διακριτών επιστημονικών πεδίων (διεπιστημονικότητα), μεταξύ εθνικών επιστημονικών κοινοτήτων (διεθνική διάσταση) και μεταξύ των γενεών (διαγενεακή διάσταση). Δεν είναι τυχαίο που δεσπόζει αυτή η λογική. Οι ερευνητές και οι ερευνήτριες της προφορικής ιστορίας και της βιογραφικής έρευνας είναι πολύ καλά εξοικειωμένοι με αυτήν, αφού τα στοιχεία της αλληλεπίδρασης, της ανταλλαγής, της επικοινωνίας και της αμοιβαίας διάθεσης για κατανόηση αποτελούν καταστατική προϋπόθεση για την παραγωγή βιογραφικών αφηγήσεων και μαρτυριών στο πλαίσιο των αφηγηματικών συνεντεύξεων.