Περάσαμε ωραία στο μεγάλο καλοκαιρινό πάρτυ των Ενθεμάτων!

 

Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Παρασκευή 29 Ιουνίου. Φωτογραφία του Άγγελου Καλοδούκα

Ξαναζήστε δροσερές στιγμές από το μεγάλο πάρτυ των Ενθεμάτων της Παρασκευής: ένα φωτορεπορτάζ με τη σφραγίδα του Άγγελου Καλοδούκα, αναδημοσίευση από το left.gr.

Τις φωτογραφίες, μαζί με άλλες δουλειές του Άγγελου, μπορείτε να δείτε και στο http://www.aformi.gr

Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Παρασκευή 29 Ιουνίου. Φωτογραφία του Άγγελου Καλοδούκα

Στα Ενθέματα την 1η Ιουλίου

…κι εμείς ακόμη εδώ

Το καλοκαίρι επέστρεψε, αλλά ο Σουάν είναι άρρωστος: Γιάννης Αλμπάνης

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ και η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου της Αθήνας: Γιώργος Βελεγράκης

Απόκρυφες πτυχές της μελανής ψήφου: Έφη Αβδελά, Αγγέλικα Ψαρρά

Το εκλογικό αποτέλεσμα από τη γωνία της κοινωνίας και της Αριστεράς: Αριστείδης Μπαλτάς

Oι εκλογές του 1958 και το σπάσιμο της τρομοκρατίας: Μάνος Ιωαννίδης

Μαϊντανός στη σούπα: Νίκος Σαραντάκος

Αντώνης Πολέμης (1925-2012): Στρατής Μπουρνάζος

Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς: Νικόλας Σεβαστάκης

Μεξικανικές εκλογές 2012: Μαρίνα Δημητριάδου

Το καλοκαίρι επέστρεψε, αλλά ο Σουάν είναι άρρωστος

του Γιάννη Αλμπάνη

Nικόλαος Λύτρας, «Το ψάθινο καπέλο», 1923-26

Το σύνθημα της επιστροφής του καλοκαιριού το έδωσε η Φιλιώ, το βράδυ που βγήκαν τ’ αποτελέσματα:  «Και πού λέτε να πάμε διακοπές;». Έξι λέξεις που επανέφεραν την κανονική ροή των εποχών, κλείνοντας όλον αυτόν τον παράξενο μήνα που είχαμε σταματήσει να νιώθουμε τη ζέστη, βυθισμένοι στον παγωμένο ωκεανό της πολιτικής έξαψης. Το καλοκαίρι γύρισε μαζί με τις διακοπές, μαζί με τη ζέστη, μαζί με αυτούς που πρέπει να κυβερνάνε, με αυτούς που πάντοτε κυβερνάγανε, και όλον αυτόν τον παράξενο μήνα φάνηκε (ή τουλάχιστον έτσι είχαμε πιστέψει…) ότι θα βλέπαμε τη στιγμή που επιτέλους θα έπαυαν να κυβερνάνε, προς δόξα των χαμένων ανά τους αιώνες. Το βράδυ των αποτελεσμάτων, η Φιλιώ φώναξε να έρθουν τα λευκά σπίτια των Κυκλάδων για να μας συνοδεύσουν με ασφάλεια  στις Πετριές, όπου θυμόμαστε καθαρά ότι ήμαστε τόσο ευτυχείς κι ανέμελοι που μπορούσαμε ακόμα και να χάσουμε τον αναπνευστήρα από τη μάσκα του Μίμη, χωρίς να γίνουμε Βενεζουέλα. Την Κυριακή το βράδυ, το καλοκαίρι επέστρεψε σ’ ένα πλοίο από το Κάιρο, γιατί ενώ είχαμε καταφέρει τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με την Ταξιαρχία Ρίμινι δεν μπορέσαμε.

Την επόμενη μέρα, ήταν Δευτέρα κανονικά, κι είχαμε διαφύγει τον κίνδυνο να έρθει κατευθείαν η Τρίτη. Η Δευτέρα όλον αυτόν τον παράξενο μήνα φώναζε ευτυχισμένη ότι είχε βρει άλλον έρωτα και ότι θα την άφηνε για πάντα τη βδομάδα, αλλά την τελευταία στιγμή οι καταθέτες την έπεισαν να μείνει, γιατί τα παιδιά δίνουν εξετάσεις, και θα το έπαιρναν βαριά, αν από την Κυριακή πηγαίναμε κατευθείαν στην Τρίτη. Η Δευτέρα λοιπόν ήταν εκεί στη θέση της, και μαζί με αυτήν ήταν καλοκαίρι, κι εμείς ζεσταθήκαμε κι ιδρώσαμε για πρώτη φορά εδώ κι ένα μήνα.

Ο Nτέιβιντ Χάρβεϋ και η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου της Αθήνας

Ο Nτέιβιντ Χάρβεϋ βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα και έδωσε τρεις πολύ επιτυχημένες ομιλίες. Την τρίτη από αυτές, με τίτλο «Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία» (που συνδιοργάνωσαν το Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», το RedNotebook και τα «Ενθέματα» στο κηπάκι της Τσαμαδού 10, μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο https://enthemata.wordpress.com/harvey_video/ ‎). Με την ευκαιρία αυτή, δημοσιεύουμε ένα σχετικό κείμενο του Γ. Βελεγράκη.

EΝΘΕΜΑΤΑ

 του Γιώργου Βελεγράκη

Ρόι Λίχτενστάιν, «Οφθαλμαπάτη με κεφάλι Λεζέ και πινέ-
λο», 1973

Ένα από τα λιγότερο γνωστά, αλλά πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου «χωρικά έργα» του Χάρβεϋ είναι το κείμενο Η πολιτική οικονομία του δημόσιου χώρου (The political economy of public space) που εκδόθηκε το 2006 στις ΗΠΑ ως μέρος του συλλογικού έργου Οι πολιτικές του δημόσιου χώρου (The politics of public space) υπό την επιμέλεια των Neil Smith και Setha Low.¹ Το κείμενο διερευνά τη σχέση μεταξύ της φυσικής υπόστασης του αστικού δημόσιου χώρου και των πολιτικών αυτού που νοείται ως δημόσια σφαίρα. Η δημόσια σφαίρα για τον Χάρβεϋ, όπως και για το σύνολο των ριζοσπαστών γεωγράφων, δεν είναι καθολική και αχωρική, ώστε στο πλαίσιό της να τελείται απρόσκοπτα ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος της αστικής δημοκρατίας, αλλά, αντίθετα, υπόκειται στις συγκεκριμένες γεωγραφικές και ιστορικές δεσμεύσεις του φυσικού χώρου. Γι’ αυτό ο σχεδιασμός και η φυσική υλικότητα της χωρικής οργάνωσης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ζήτημα ή εκτός θέματος. Οι διάφορες γεωγραφίες του χώρου (και ειδικά στην πόλη ο σχεδιασμένος και οργανωμένος δημόσιος χώρος) είναι αυτές που επιβεβαιώνουν, αναιρούν ή αλλάζουν τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις της δημόσιας σφαίρας. Συνεπώς, είναι εύλογα τα ερωτήματα πώς ο φυσικός σχεδιασμός του δημόσιου χώρου της πόλης αντιστοιχεί σε πιο αυταρχικές ή πιο δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης² και πώς σχετίζεται με τη δυνατότητα πολιτικής κινητοποίησης.

Ο Χάρβεϋ, μελετώντας την εμβληματική προσπάθεια αναδόμησης του Παρισιού από τον Οσμάν τις δεκαετίες του 1850 και του 1860, αναδεικνύει τη σχέση της οργάνωσης του δημόσιου χώρου με τις μεγάλες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές εκείνης της περιόδου. Οι νέες τεράστιες λεωφόροι και τα εμπορικά κέντρα που τότε ξεφυτρώνουν, συνδέονται και υπηρετούν την ανάδειξη της μεσαίας τάξης, τον ευρύτερο χωρικό διαμοιρασμό του πληθυσμού με ταξικά κριτήρια και τη διακυβέρνηση μέσω της εικόνας του μεγαλείου και της νέας καπιταλιστικής αφθονίας.

To Παρίσι εισέρχεται στην κατά Χομπσμπάουμ «εποχή του κεφαλαίου». Τα έργα ανοικοδόμησής του ήταν μεγάλες δημόσιες δαπάνες, σχεδιασμένες για να αναζωογονήσουν την οικονομία και, μέσω κυρίως της εξασφάλισης του ιδιωτικού κέρδους και την εκμετάλλευση της αστικής γης. Δημιουργείται μια νέα φαντασιακή αναπαράσταση για την πόλη: η πόλη του θεάματος (νέα μπαρ, καφέ, καμπαρέ και θέατρα), του ιμπεριαλιστικού μεγαλείου της Γαλλίας (στις μεγάλες λεωφόρους πραγματοποιούνται δημοτικές τελετές, στρατιωτικές παρελάσεις, «αριστοκρατικοί» γάμοι) και του κατά Μπένγιαμιν «προσκυνήματος του φετιχισμού του εμπορεύματος»³ (νέα μεγάλα εμπορικά κέντρα).

Απόκρυφες πτυχές της μελανής ψήφου

της Έφης Αβδελά και της Αγγέλικας Ψαρρά

Αντιφασιστική αφίσα του Ισπανικού Εμφυλίου

Στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις η Χρυσή Αυγή πήρε 7% των ψήφων και εγκαταστάθηκε για τα καλά στην Ελληνική Βουλή. Την ψήφισαν περίπου πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι άνδρες μέσου μορφωτικού επιπέδου, στα αστικά και ημιαστικά κέντρα. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά, ένα, ωστόσο, αποκτά ιδιαίτερη πολιτική σημασία: Από πού τροφοδοτείται η συγκεκριμένη οργάνωση; Γιατί την επιλέγουν οι ψηφοφόροι της;

 Είναι, πιστεύουμε, προφανές ότι το αναντίρρητο γεγονός πως η Χρυσή Αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι οι ψηφοφόροι της ασπάζονται –και ακολουθούν– τις αμιγώς νεοναζιστικές θέσεις και πρακτικές της. Η πρόχειρη ταύτιση εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων με τον φασισμό ή τον ναζισμό είναι ερμηνευτικά ανεπαρκής και ενδέχεται να αποδειχθεί και πολιτικά ατελέσφορη. Και είναι βέβαιο ότι οι ιστορικές αναλογίες με τις αιτίες που οδήγησαν στη γιγάντωση του φασισμού και του ναζισμού την εποχή του Μεσοπολέμου δεν είναι σε θέση να δώσουν απαντήσεις σε σύγχρονα ερωτήματα. Με άλλα λόγια, η ταύτιση των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής με τον ναζισμό δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα στην πολυπλοκότητά της και, κυρίως, δεν λειτουργεί αποτρεπτικά. Απόδειξη ότι η οργάνωση διατήρησε το ποσοστό της, παρά το ότι στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων αποκαλύφθηκε –και, με αδικαιολόγητη είναι αλήθεια καθυστέρηση, καταγγέλθηκε από πολλές πλευρές– ο νεοναζιστικός χαρακτήρας της.

Το εκλογικό αποτέλεσμα από τη γωνία της κοινωνίας και της Αριστεράς

Για τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%, το αξιακό του φορτίο, τα αιτούμενα της περιόδου, την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής και την Ευρώπη

 

συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά

Ανρί Ματίς, «Νύμφη και σάτυρος», 1908

Ξεκινώντας, θα ήθελα ένα συνολικό σου σχόλιο για το αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων.

 Νομίζω ότι πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα από δύο τουλάχιστον γωνίες. Η μία είναι της κοινωνίας και η άλλη, πιο στενά, της Αριστεράς. Από την πρώτη γωνία, οι εκλογές κατά κάποιον τρόπο συμπύκνωσαν –κάτι που δεν ήταν δεδομένο ότι θα συνέβαινε– τα δύο χρόνια του Μνημονίου. Κινητοποιήσεις πολλές αλλά ατελέσφορες όσον αφορά την επίτευξη αιτημάτων, διεκδικήσεις όλων των ειδών, ποικίλες εκφράσεις οργής ή απελπισίας, το Σύνταγμα, οι διαμαρτυρίες στις παρελάσεις και η κριτική, έμμεσα ή άμεσα, θεσμών υψηλού κμη και να ύρους έφτασαν να συμπυκνωθούν στην εκλογική μάχη. Να συμπυκνωθούν, ώστε να εκπροσωπηθούν.

Με αυτή την έννοια, η λεγόμενη αντιμνημονιακή ψήφος –που μοιράστηκε βέβαια, δεν πήγε μόνο στα αριστερά– ήταν πολιτική ψήφος. Ταυτόχρονα, η ψήφος, και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν ταξική ψήφος, με όρους πρωτοφανείς για την πρόσφατη ελληνική ιστορία. Είναι ενδεικτικό πώς η Αριστερά στους χώρους της φτώχειας –ας το πούμε έτσι– αποτελεί πλειοψηφική δύναμη.

Οι εκλογές του 1958 και το σπάσιμο της τρομοκρατίας

του Μάνου Ιωαννίδη

Σκίτσο από το πρωτοσέλιδο της «Αυγής», 11.5.1958

Τι μέρες και εκείνες της δεκαετίας του ’50 που μου θύμισε το σημείωμα του Στρ. Μπουρνάζου για την Αυγή των βουλευτικών εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 (Αυγή, 17.6.12)! Με τις εαμικές δυνάμεις και γενικά την Αριστερά πληγωμένη, καταματωμένη, αποδεκατισμένη, τρομοκρατημένη από τον Εμφύλιο, με τις διώξεις, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τις εκτελέσεις –νόμιμες και παράνομες– να συνεχίζονται, με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και τις απολύσεις από τις δουλειές. Με μεταμφιεσμένες τις παρακρατικές συμμορίες σε ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), ΜΑΔ (Μονάδες Αποσπασμάτων Διώξεως), ΤΕΑ (Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας) ή ΜΕΑ (Μονάδες Εθνικής Ασφαλείας). Με παράνομες τις οργανώσεις του ΚΚΕ, τους ασυρμάτους, τις κρύπτες, τις γιάφκες υποδοχής των αποστελλόμενων από το εξωτερικό στελεχών και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό από το Βουκουρέστι να προσπαθεί να καθοδηγήσει και να ποδηγετήσει ό,τι του είχε απομείνει στην Ελλάδα.

Μαϊντανός στη σούπα

OI ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου

Το δηλητηριώδες κώνειο, της ίδιας οικογένειας με τον μαϊντανό (Mathews F. Schuyler, «Field Book of American Wild Flowers, G. P. Putnam’s Sons, Νέα Υόρκη 1902.

Όταν ήμουν μικρός, στην αρχή μπέρδευα τον μαϊντανό με τον άνηθο. Στα θελήματα που μ’ έστελναν ίσαμε τον μανάβη της γωνίας, η πιθανότητα να ψωνίσω το σωστό χορταρικό ήταν πενήντα-πενήντα, αφού άλλοτε ξεχνούσα τι μου είχαν πει κι άλλοτε έπαιρνα το λάθος ματσάκι. Είδε κι απόειδε κι η μητέρα μου, και μου έδινε παραγγελία και για τα δύο, αφού συνήθως μαζί χρησιμοποιούνται στην κουζίνα. Μετά, μου εντυπώθηκε ότι ο μαϊντανός είναι σγουρός και σταμάτησα να τους μπερδεύω. Αν όμως και τα δυο χορταρικά είναι χρήσιμα στη μαγειρική ως αρτύματα, ο μαϊντανός έχει πολύ μεγαλύτερη γλωσσική νοστιμιά και γι’ αυτό θα μας απασχολήσει σήμερα. Αν και ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι ποιο ακριβώς φυτό περιγράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς, πρώτη αναφορά στον μαϊντανό βρίσκουμε στο έργο Περί ύλης ιατρικής του Διοσκουρίδη, τον πρώτο αιώνα, ο οποίος αναφέρει το πετροσέλινον, το οποίο «φύεται εν Μακεδονία εν αποκρήμνοις τόποις». Ονομάστηκε δηλαδή ο μαϊντανός «σέλινο των βράχων», πράγμα που υποβάλλει την ιδέα ότι ίσως το φυτό έγινε γνωστό στα μέρη μας εκείνη περίπου την εποχή, ενώ το σέλινο ήταν πανταχού παρόν στον ελληνικό χώρο από τα πανάρχαια χρόνια· ακόμα και σε μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β΄ βρίσκουμε αναφορά σε se-ri-no.

Το πετροσέλινον λοιπόν, ονομασία που διατηρείται και σήμερα, έχει στη συνέχεια πυκνή παρουσία στα ιατρικά και διαιτητικά κείμενα του Γαληνού και των άλλων μεγάλων Ελλήνων γιατρών-συγγραφέων της ρωμαϊκής περιόδου και της ύστερης αρχαιότητας, συχνά ως συστατικό σε αντίδοτα και για τις θεραπευτικές του ιδιότητες (π.χ. διουρητικές). Πέρασε στα λατινικά ως petroselinum και από εκεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, αν και πολλές φορές έγινε αγνώριστο: αγγλικά parsley, γαλλικά persil, ιταλικά prezzemolo, γερμανικά petersilie, ισπανικά perejil, ρουμανικά pătrunjel. Πέρασε επίσης στα εβραϊκά, petrosilia, φτάνοντας στα ανατολικά έως τα ινδονησιακά, peterseli, και τα γιαπωνέζικα, paseri.

Από το ιταλικό prezzemolo, με αντιμετάθεση των φθόγγων, η λέξη επιστρέφει αντιδάνειο στα ελληνικά ως περσέμολο ή περσέμουλο κι έτσι έχει εξασφαλίσει μια γωνίτσα στην αθανασία επειδή περιλαμβάνεται σε ένα διάσημο απόσπασμα από το Άξιον Εστί του Ελύτη, μαζί με άλλα σπάνια και ιδιωματικά ονόματα φυτών: «Να το σπαράγγι να ο ριθιός, να το σγουρό περσέμολο, το τζεντζεφύλλι και το πελαργόνι, ο στύφνος και το μάραθο, Οι κρυφές συλλαβές όπου πάσχιζα την ταυτότητά μου ν’ αρθρώσω».

Αντώνης Πολέμης (1925-2012)

Στο τυπογραφείο, δεκαετία του 1970. Φωτογραφία του Φίλιππου Τάρλοου, (από το μπλογκ «Ο περίγυρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Άνδρου, http://androsfilm.blogspot.gr/2012/06/blog-post_22.html#more).

Τον Αντώνη Πολέμη, που μας αποχαιρέτισε για πάντα την προηγούμενη Πέμπτη, εμείς οι «Αθηναίοι» τον γνωρίζαμε ως πατέρα της Πόπης και του Ηλία.

Τον  θυμόμαστε, στις σύντομες εξορμήσεις του στην Αθήνα, συνήθως σε κάποια παρουσίαση βιβλίου, να σφύζει από ζωντάνια, ενεργητικότητα, νεύρο, διάθεση να μιλήσει με όλους και για όλα. Και σιγά σιγά, μέσα από τη γνωριμία, μέσα από τις αφηγήσεις τις δικές του και των άλλων, ξετυλιγόταν ο βίος και η πολιτεία αυτού του παλαιού ημερών βιβλιοπώλη και τυπογράφου της Άνδρου, του εμμανούς με τα γράμματα και τα Γράμματα, τα τυπογραφικά στοιχεία και τα βιβλία.

Ο κυρ Αντώνης ήταν για τους συντοπίτες του ένας ολόκληρος κόσμος, ένα σημείο αναφοράς. Το ανακαλύπτουμε  από όσα γράφτηκαν στον Τύπο και τα μπλογκ της Άνδρου, τη βδομάδα που μας πέρασε, από το κύμα  συγκίνησης και τις μνήμες που ανακάλεσε ο θάνατός του. Στέλνουμε την αγάπη μας και τα θερμά μας συλλυπητήριά στην κυρία Ερατώ, τον Ηλία και την Πόπη.

Και τον αποχαιρετούμε με τα λόγια της Άννας Μ. Βούλγαρη (από το μπλογκ της «Λειβάδια Άνδρου», τη μέρα του θανάτου του http://androslivadia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_6361.html):

Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς

 του Νικόλα Σεβαστάκη

Έργο του Αμεντέο Μοντιλιάνι

Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να ξανακάνει την Αριστερά «κόμμα της κίνησης». Κατάφερε να ξεπαγώσει το πεδίο της προσδοκίας σε συνθήκες συλλογικής κατάθλιψης. Αλλά η θέση και ο ρόλος του ως παράταξης μετά τις 17 Ιουνίου επιβάλλουν να σκεφτούμε καλύτερα τις ποιότητες αυτής της κίνησης. Υπολογίζοντας συγχρόνως, όσο γίνεται, τους υψηλούς κραδασμούς που απειλούν το εθνικό και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, την κινδυνώδη αστάθεια της περιόδου.

Πολλοί βλέπουν ωστόσο την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση ως μια συμβατική μετατόπιση από το ριζοσπαστικό «εκτός» στο θεσμικό «εντός». Ως κίνηση ολίσθησης από το κόμμα/ κίνημα σε μια κρατικο-κοινοβουλευτική δύναμη. Μια τέτοια θεώρηση είναι ωστόσο εξωτερική προς το συγκεκριμένο χώρο, τις πραγματικότητές του, την ανάπτυξή του σε καινούρια εδάφη και ακροατήρια. Γιατί παραγνωρίζει το ισχυρό σημείο που κάνει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ προνομιακό συνομιλητή ενός κόσμου πέραν του λαού της Αριστεράς. Αυτό το ισχυρό σημείο  είναι ακριβώς η ατελής μορφοποίηση ενός αιρετικού ρεαλισμού. Είναι η ανορθοδοξία και η πολιτική στο μεταίχμιο ως πηγή δύναμης και συγχρόνως ως πηγή έγνοιας και ανησυχίας. Αυτή η ανορθόδοξη τοποθέτηση  προϋπάρχει εξαρχής στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλά η τωρινή της παραγωγικότητα συνδέεται με τη συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης περίστασης της κρίσης, με την αίσθηση ότι οι κυβερνώσες ελίτ της χώρας μεταθέτουν απλώς χρονικά το τέλος, το αδρανές και αποτυχημένο συμβόλαιο με το οποίο επιδίωξαν να εκβιάσουν τη «νέα μεταπολίτευση».

Μεξικανικές εκλογές 2012

της Μαρίνας Δημητριάδου

Αριστερά, ο Ενρίκε Πένια Νιέτο με τη δεύτερη σύζυγό του, ακριβοπληρωμένη πρωταγωνίστρια σαπουνόπερων της Televisa. Δεξιά, το σήμα ενάντια στο καλοχτενισμένο και γυαλιστερό «κοκκοράκι» του Πένια Νιέτο και σε ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει.

 Πόλη του Μεξικού, Τετάρτη 27 Ιουνίου. Στην κορύφωση ενός φοιτητικού κινήματος που στρέφεται κατά του επικρατέστερου υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές θα διεξαχθεί η εκλογική αναμέτρηση την Κυριακή. Τέσσερις υποψήφιοι διεκδικούν τον προεδρικό θώκο σε ένα κλίμα βαρύ, υπό τον φόβο νόθευσης του αποτελέσματος, με συγκρούσεις και νεκρούς σε κάποιες πολιτείες.

Το δεξιό PRI (Επαναστατικό Θεσμικό Κόμμα), που έχασε το 2000 την προεδρία μετά από 71 χρόνια θητείας, έχει επενδύσει ανυπολόγιστα ποσά στην προώθηση του Ενρίκε Πένια Νιέτο, με θεμιτά αλλά και αθέμιτα μέσα. Ο Guardian πριν από είκοσι μέρες δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει ως προϊόν των ΜΜΕ, ενώ αναρίθμητα δημοσιεύματα τονίζουν την προνομιακή του σχέση με τον επιχειρηματικό μεγα-κολοσσό Televisa, που ελέγχει μεγάλο μέρος των μέσων της χώρας.

Αλλά η γυαλιστερή χωρίστρα και η καλλίγραμμη σύζυγός του δύσκολα καλύπτουν την ανεπάρκειά του.