Η φυσική τάξις των πραγμάτων

 KI  ΥΣΤΕΡΑ ΓΙΝΑΜΕ ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

στον Τόλη

Για μερικούς θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Κατά κάποιο τρόπο συνάγεται εκ της εικόνος, φυσικά και αβίαστα: Η φάτσα της ηλικιωμένης εκδοχής (της σύγχρονης, μιλώντας σε αφηγηματικό χρόνο) είναι σαφώς η πλέον χαρούμενη, περισσότερο και από αυτή του ανέμελου πιτσιρικιού. Τι άραγε προκαλεί αυτή την ιλαρότητα; Η ανάμνηση των προηγούμενων φωτογραφικών ενσταντανέ, το στοίχημα με τη ζωή που πιθανά είχε βάλει σε καθένα από αυτά; Ένα στοίχημα που κέρδισε: έστι μεν τεκμήριον οράν η φωτογραφία.

Και τι γίνεται όταν διαταράσσεται αυτή η «φυσική τάξις των πραγμάτων»; Όταν στη φωτογραφία που καδράρεις λείπει κάποιο πρόσωπο; Όταν δεν μπορείς, από πολύ νωρίς, να συνοδεύεσαι από τα πιο προσφιλή σου πρόσωπα σε καμιά φωτογραφία; Τι νόημα έχει τότε το οποιοδήποτε στοίχημα;

 Θα θυμηθώ την ρήση του Μ. Καραγάτση πάνω στην οποία έστησε τον «Γιούγκερμαν»: «Η μοίρα των θεών είναι η λήθη, η μοίρα των ανθρώπων ο θάνατος». Ο θάνατος, όπως οι κενές θέσεις των προσώπων στις φωτογραφίες σου. Όπως τα δάκρυα που παίρνουν τις θέσεις τους.  Όπως η αδυναμία να καταλάβεις το γιατί.

Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, είτε ως άνθρωποι είτε ως θεοί, πλην ελαχίστων τυχερών, χαμένοι πάντα θα ’μαστε…

Παν. Παπί.