Mε αφορμή τις δηλώσεις Παναγιώταρου για τον Σχορτσιανίτη: Η μπάλα στην εξέδρα

WEB ONLY: μόνο στο μπλογκ των «Ενθεμάτων» και την ιστοσελίδα της «Αυγής»

του Χρήστου Τριανταφύλλου

 

Σοφοκλής Σχορτσιανίτης

Πριν λίγες μέρες, ένα από τα πλέον σημαίνοντα στελέχη της Χρυσής Αυγής, ο Ηλίας Παναγιώταρος, φαίνεται να υπέπεσε σε ένα ασυγχώρητο, για τη (δυστυχώς μεγάλη) δυναμική του κόμματός του, τακτικό λάθος. Στις 26 Οκτωβρίου, στην ιστοσελίδα της γνωστής για τα φιλοακροδεξιά αισθήματά της εφημερίδας Πρώτο Θέμα του Θέμου Αναστασιάδη (μας είχε απασχολήσει και πριν από κάποιον καιρό· βλ. rednotebook.gr/details.php?id=6729) αναρτήθηκε ένα απόσπασμα από την συνέντευξη του προαναφερθέντος βουλευτή στην εκπομπή «Μακελειό» του Στέφανου Χίου.[1] Ενώ αυτό θα φαινόταν φυσιολογικό, δεδομένης της προώθησης του ακροδεξιού λόγου εκ μέρους της συγκεκριμένης εφημερίδας, συναντούμε ένα φαινόμενο παράδοξο εκ πρώτης όψεως: η άποψη Παναγιώταρου χαρακτηρίζεται «ρατσιστική» και «φυλετική», καθώς στην εν λόγω συνέντευξη ο απρόσεκτος (;) βουλευτής χαρακτήρισε τον διεθνή μπασκετμπολίστα Σοφοκλή Σχορτσιανίτη «μη Έλληνα», λόγω του χρώματος του δέρματός του.  Επιπλέον, τα σχόλια κάτω από το άρθρο, που συνήθως αποτελούν μνημεία ακροδεξιού λόγου, ψέγουν σε έντονο ύφος τον Παναγιώταρο για τον «φασισμό» του, με τους αναγνώστες που τον υπερασπίζονται να αποτελούν φανερά μειοψηφία.

Σημειώσεις για τον νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα και την άφιξη της Μεγάλης Ύφεσης στην Ελλάδα: Ταξικός πόλεμος στην εποχή του χρηματιστικού καπιταλισμού

WEB ONLY: μόνο στο μπλογκ των «Ενθεμάτων» και την ιστοσελίδα της «Αυγής»

 του Χ. Ι. Πολυχρονίου

Τζωρτζ Γκρος, «Στυλοβάτες της κοινωνίας», 1926

 Ακριβώς τρία χρόνια πριν, η ελληνική οικονομία ήταν ένας βαριά ασθενής, με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να  έχει σκαρφαλώσει στο 15,4% και το δημόσιο χρέος να έχει πλησιάσει σχεδόν το 130% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ). Τι είχε συμβεί τότε και τι συμβαίνει από τότε έως σήμερα; Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά της κρίσης προς το τέλος του 2009 και ποια είναι αυτά προς το τέλος του 2012 — και τι πρέπει να γίνει; Ακολουθούν σημειώσεις για τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στη χώρα από την ΕΕ του χρηματιστικού καπιταλισμού και την εγχώρια ιθύνουσα πολιτική τάξη.

Μορφολογία της ελληνικής καπιταλιστικής συσσώρευσης πριν από την κρίση

1. Από τη μεταπολίτευση και μετά, η ελληνική οικονομία ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν ενός κρατικοκαπιταλιστικού σχηματισμού που λειτουργούσε προς όφελος της αναπαραγωγής της κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, με τα δυο κυρίαρχα κόμματα να εκτελούν τον ρόλο του υπηρέτη της εγχώριας πλουτοκρατίας και των διεθνών καπιταλιστικών τάσεων.

2. Από την εισαγωγή στο ευρώ, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας ξεκινά μια κατιούσα πορεία και η οικονομική ανάπτυξη βασίζεται στην καθοδηγούμενη από το χρέος υπερκατανάλωση –μια εκ των μορφών του μοντέλου του χρηματιστικού καπιταλισμού–, ενώ  η καπιταλιστική συσσώρευση στη λεηλάτηση των δημοσίων πόρων ως όχημα μετάβασης στη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και την πλήρη εγκατάσταση των βασικών αρχών της  νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων.  

Κοινωνική και αλληλεγγυα οικονομία: σκέψεις και προοπτική

WEB ONLY: μόνο στο μπλογκ των «Ενθεμάτων» και την ιστοσελίδα της «Αυγής»

του Βασίλη Χαρισίου-Καλλιαντόπουλου

 Στην καπιταλιστική παραγωγή έχουν αναπτυχθεί διάφορα μοντέλα κατά καιρούς και κατά τόπους. Στόχος όλων τους ήταν η αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας, με σκοπό την αποκόμιση υψηλότερου ποσοστού κέρδους. Έτσι αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα το φορντικό μοντέλο παραγωγής  (δηλαδή η δημιουργία γραμμής παραγωγής για την επίτευξη μαζικής παραγωγής). Ένα μοντέλο που μέχρι σήμερα ακολουθείται και βασικό στόχο έχει την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέσω της οποίας ο καπιταλιστής αποκομίζει περισσότερα κέρδη, ενώ κατά την παραγωγική διαδικασία  οι μετέχοντες εργαζόμενοι αδυνατούν να έχουν πλήρη γνώση των σταδίων παραγωγής· έχουν μόνο αποσπασματική, στο αντικείμενο που ο καθένας βρίσκεται. Ενώ δηλαδή είναι βασικοί συντελεστές στην διαδικασία παραγωγής ενός αγαθού, στο τέλος βρίσκονται να μην έχουν πλήρη γνώση της διαδικασίας για το τελικό προϊόν.

Σημείο πρώτο είναι η σφαιρική γνώση της εκάστοτε παραγωγικής διαδικασίας. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει εργαζόμενους με μορφή παθητικών καταναλωτών, αποκομμένων όχι μόνο από την παραγωγή αλλά και από την πολιτική ζωή. Η κοινωνική κίνηση που αναπτύσσεται από την άλλη πλευρά, με την συμβολή και τα ερεθίσματά μας, πρέπει να δημιουργήσει ενεργούς παραγωγούς και ενεργούς πολίτες. Εργαζόμενους που μετέχουν στην πολιτική ζωή, εργαζόμενους που έχουν συναίσθηση και σφαιρική γνώση της παραγωγικής διαδικασίας.