Αντι-μεταπολίτευση

39 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Αντιδικτατορική αφίσα του ΠΑΜ. Από το αφιέρωμα των ΑΣΚΙ στο Πολυτεχνείο. Στην ιστοσελίδα τους (www.askiweb.eu) και στο http://www.facebook.com/askigr?fref=ts

 Χάνει κανείς το μέτρημα προσπαθώντας να λογαριάσει πόσες φορές έπεσαν, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, οι τίτλοι τέλους της μεταπολίτευσης. Το πρώτο «τέλος» εντοπίστηκε στα 1981, με τη νίκη των ηττημένων του Εμφυλίου επί της Δεξιάς∙ το επόμενο διαπιστώθηκε το ’89, με τον Ιστορικό Συμβιβασμό αλά ελληνικά∙ ένα ακόμα πανηγυρίστηκε το ’96, με την επικράτηση των «εκσυγχρονιστών» επί του «λαϊκισμού»∙ το τελευταίο δε βεβαιώθηκε προ διετίας, με την αυτοακύρωση της Βουλής χάριν του εθνοσωτήριου Μνημονίου.

Παρά τις διαφορές, όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις είχαν έναν κοινό παρονομαστή: κανένα «τέλος» από τα αναγγελλόμενα δεν υπαινισσόταν επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ο χώρος της νοσταλγίας των συνταγματαρχών ήταν το περιθώριο, καθώς η μνήμη των φρικαλεοτήτων όπως και η γελοιότητά τους ήταν νωπές· άλλωστε, πολλά θα μπορούσε να προσάψει κανείς στην περίφημη «ελληνική πολιτική κουλτούρα», όχι όμως ροπή προς τον στρατωνισμό.

Αυτό που αντίθετα υπήρξε διάχυτο όλα αυτά τα χρόνια, και παραδόξως έπειθε ακροατήρια με τις πιο διαφορετικές πολιτικές αναφορές (περισσότερο, τουλάχιστον, από το γραφικό «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»), ήταν ο ψόγος της μεταπολίτευσης.

Για πολλούς αριστερούς, η μεταπολίτευση υποτιμήθηκε, αρχικά ως «αλλαγή νατοϊκής φρουράς» και πιο πρόσφατα ως «Χούντα που δεν τελείωσε». Η εκτίμηση ήταν εντελώς εσφαλμένη, έβρισκε –και βρίσκει– ωστόσο ερείσματα: στη λειψή αποχουντοποίηση και τον φόβο ενός νέου πραξικοπήματος, στα περίφημα «σταγονίδια» και στα ίχνη συνέχειας του παλιού (προδικτατορικού) κόσμου, που προσδιόριζαν και τις συντεταγμένες του καινούριου, και βέβαια, στον αυταρχισμό και την αναγωγή μιας στρατιωτικοποιημένης Αστυνομίας σε πυλώνα του πολιτεύματος.

Ξαναπιάνοντας τα κομμένα νήματα: Αριστερά και Μεταρρυθμίσεις

 του Αντώνη Λιάκου

Roger de La Fresnaye, «Tα δεκατετράχρονα του Ιουλίου», 1914

Οι μεταρρυθμίσεις έχουν αναχθεί σε μείζον ζήτημα και βασικό κριτήριο για την πορεία της χώρας, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ταυτόχρονα, η ανάγκη μεταρρυθμίσεων προβάλλεται ως επείγουσα, σε μια σειρά χώρες, σχεδόν στο σύνολο. Ποια χώρα δεν υπόκειται σε μεταρρυθμίσεις; Στο μέτρο βέβαια που ποτέ και πουθενά τα πράγματα δεν λειτουργούν τέλεια, πάντοτε θα χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Τι πιο φυσικό; Οι μεταρρυθμίσεις είναι έκφραση της νεωτερικότητας και της επιθυμίας βελτίωσης της κοινωνίας. Νεωτερικότητα σημαίνει την ικανότητα μιας χώρας να αυτορρυθμίζεται. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις για τις οποίες γίνεται λόγος δεν αφορούν γενικώς βελτιώσεις και αλλαγές. Πρόκειται για συγκεκριμένο πακέτο πολιτικής, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και στοχοθεσία. Παρά τις διαφορετικές ανάγκες, από χώρα σε χώρα, οι μεταρρυθμίσεις αυτές προκύπτουν από ενιαίο εγχειρίδιο: από μια πολιτική η οποία άρχισε να συγκροτείται ήδη ως απάντηση στις αλλεπάλληλες κρίσεις της δεκαετίας του ’70 και εκφράζουν μια ευρύτερη αλλαγή Παραδείγματος στην οικονομική και πολιτική φιλοσοφία, στις σχέσεις κράτους και πολίτη, διοίκησης και αγοράς.

Ποια είναι η κοινή συνισταμένη τους; Η προσομοίωση του κράτους στις λειτουργίες της αγοράς, η ιδιωτικοποίηση της ιδιότητας του πολίτη που αποσυνδέεται από κοινωνικά δικαιώματα, η απογύμνωση της εργασίας από τα θεσμικά της ερείσματα, γύρω από τα οποία συγκροτήθηκαν κοινωνικό κράτος και μαζικές δημοκρατίες. Πρόκειται για βαθιά αναμόχλευση της κοινωνίας, για ριζοσπαστικό πρόγραμμα χωρίς τέλος, για διαρκή επανάσταση των ελίτ. Η κρίση στην Ελλάδα ήταν η μεγάλη ευκαιρία να μπει η χώρα σε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, λέγεται. Tο Μνημόνιο μπορεί να απέτυχε, αλλά αυτό βαραίνει λιγότερο, αρκεί που η χώρα μπήκε στην πορεία των Μνημονίων, επομένως των μεταρρυθμίσεων.

Δεν υπάρχει επιστροφή στην κατάσταση προ κρίσης

 Το ζήτημα είναι οι πολιτικές της ανάταξης. Σε ποια κατεύθυνση και με ποιο σκεπτικό θα κινηθούν; Είναι σαφές πως η χώρα δεν μπορεί να επανέλθει στην προ κρίσης κατάσταση. Για δύο λόγους:

Αστυνομική ασυδοσία και λογοδοσία

του Θέμη Παπαδέα

 Δεν θέλω να κομίσω «γλαύκα», διαμαρτυρόμενος για την αστυνομική βία. Έχει την ευκαιρία να τη διαπιστώσει κανείς καθημερινά, ενδέχεται μάλιστα να τη νιώσει και στο «πετσί του», για να θυμηθώ τη γλώσσα των φοιτητικών μας προκηρύξεων, μόνο που τώρα η έκφραση είναι κυριολεκτική, ενώ η σωματική εμπειρία, αν σου λάχει, ανυπέρβλητη. Υπάρχουν πολλά επίθετα που ταιριάζουν σε αυτή τη βία (απρόκλητη, βάρβαρη κ.ο.κ.), ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξουμε ένα, θα πρότεινα το «ανεξέλεγκτη». Περισσότερο και από την ωμότητα, η ασυδοσία αποτελεί το πιο μόνιμο, σχεδόν δομικό χαρακτηριστικό της αστυνομικής βίας. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει γνωστά εκατοντάδες περιστατικά αυθαιρεσίας, ξυλοδαρμών, κακοποίησης Ελλήνων και μεταναστών, είναι όμως ελάχιστες οι περιπτώσεις που κινήθηκε κάποια διαδικασία, διοικητική ή δικαστική — για να μη μιλήσουμε βέβαια για τιμωρία.

Αυτή η ασυδοσία δεν είναι σύμπτωση, είναι πλέον συστατικός τρόπος της δράσης της αστυνομίας, ιδίως των ΜΑΤ και των ΔΙΑΣ. Και δεν είναι τυχαία η οργισμένη αντίδραση του υπουργού, των διωκτικών και εισαγγελικών αρχών στις περιπτώσεις που διεφάνη ο κίνδυνος, μέσω της δημοσιότητας, να διαρραγεί αυτό το προστατευτικό πέπλο, λ.χ. στην υπόθεση βασανισμού διαδηλωτών είτε της δημοσιοποίησης φωτογραφιών Ματατζήδων και Χρυσαυγιτών.

Νόμος 3838 για την ιθαγένεια και την ψήφο των μεταναστών: Μείζον πολιτειακό ατόπημα η απόφαση του ΣτΕ

Θεσμικός εκτροχιασμός οι διαρροές και η χρήση τους από την κυβέρνηση

 

συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου στον Στρατή Μπουρνάζο

Nίκος Εγγονόπουλος, «Πολεμιστής»

Όπως είναι πλέον γνωστό, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο 3838/2010, και συγκεκριμένα δύο βασικές του διατάξεις: αυτή με την οποία αλλοδαποί που μένουν νόμιμα στην Ελλάδα μπορούν να συμμετάσχουν στις δημοτικές εκλογές, καθώς και τη διάταξη που εισήγαγε έναν νέο τρόπο κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας για παιδιάμεταναστών (πρώτον, εφόσον γεννήθηκαν και ζουν στην Ελλάδα, εάν οι γονείς διαμένουν μόνιμα και νόμιμα επί πενταετία στη χώρα, είτε, δεύτερον, έχουν φοιτήσει επιτυχώς έξι χρόνια σε ελληνικό σχολείο). Πρόκειται για εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη, καθώς ο «νόμος Ραγκούση», παρά τις αδυναμίες τους, αποτελούσε, σε πραγματικό αλλά και ιδεολογικό επίπεδο, μεγάλη πρόοδο. Όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε (στο facebook, από τηνAstarti Lah), «ο μόνος νόμος που δεν θα έπρεπε να καταργηθεί από την κυβερνητική θητεία του ΓΑΠ καταργείται».Ακόμα χειρότερα, η σπουδή του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού εκπροσώπου, που δύσκολα κρύβουν τον ενθουσιασμό τους, προοιωνίζεται μια μεγάλη οπισθοχώρηση στα ζητήματα της μεταναστευτικής πολιτικής, μια επιτυχία της ακροδεξιάς δημαγωγίας, σηματοδοτώντας την περαιτέρω διείσδυση της ακροδεξιάς ατζέντας στην κυβερνητική πολιτική.

Μιλήσαμε, για όλα αυτά, με τον Δημήτρη Χριστόπουλο, αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), επίκουρο καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγγραφέα της μελέτης Ποιος είναι έλληνας πολίτης (εκδ. Βιβλιόραμα). Θυμίζουμε ότι η ΕΕΔΑ, πέραν της πρότασή της για έναν Νέο Κώδικα Ιθαγένειας (που αποτέλεσε τη βάση της μεταρρύθμισης του 2010) έκανε παρέμβαση ως διάδικος στο Σ.τ.Ε. υπέρ της συνταγματικότητας του Νόμου 3838/2010.

Στρ. Μπ.

 

 Το βράδυ της Τρίτης μάθαμε ότι η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για την ιθαγένεια. Τι πιστεύεις επ’ αυτού;

 Τη στιγμή που μιλάμε, απόφαση ως νομικό δεδομένο δεν υφίσταται. Υπάρχει μια διαρροή στον Τύπο, καθ’ όλα αντιδεοντολογική θα έλεγα για το ανώτατο δικαστήριο της χώρας. Η διαρροή δεν συνιστά νομικό γεγονός. Άρα, μας προκαλεί ανησυχία για το ελληνικό κράτος δικαίου, ανησυχία και αγανάκτηση, το ότι η Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης έσπευσε, την επόμενη της διαρροής στον Τύπο τμημάτων της απόφασης, να ανακοινώσει πως, με εντολή του πρωθυπουργού, καλούνται ο υπουργός και ο υφυπουργός Εσωτερικών, «να δώσουν οδηγίες για άμεση εφαρμογή της χθεσινής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς τις προϋποθέσεις απόκτησης της Ελληνικής Ιθαγένειας». Και, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός «έδωσε εντολή στον Αναπληρωτή Υπουργό κ. Χαράλαμπο Αθανασίου όπως, εντός 7 ημερών, προετοιμάσει και δώσει στη δημοσιότητα νομοσχέδιο συμβατό με την ως άνω απόφαση του Δικαστηρίου». Αυτό σημαίνει είτε ότι ο κύριος πρωθυπουργός έχει την απόφαση και εμείς δεν την έχουμε, πράγμα εξόχως προβληματικό για τους θεσμούς της χώρας, είτε ότι, ακόμη χειρότερα, στην Ελλάδα οι νομοθετικές πρωτοβουλίες έχουν ως αφετηρία διαρροές. Λυπούμαι που θα το πω, αλλά μιλάμε για θεσμικό εκτροχιασμό.

Να εξηγούμαι: ο κ. Σαμαράς, φανατικός πολέμιος της μεταρρύθμισης του 2010, έχει κάθε δικαίωμα να φέρει προς ψήφιση την αλλαγή της. Αυτό σημαίνει δημοκρατία, εφόσον ο λαός τον έκανε πρωθυπουργό. Ας προσπαθήσουν οι εταίροι του, αν ενδιαφέρονται, να αποτρέψουν την αντιμεταρρύθμιση. Τα υπόλοιπα είναι ρήγματα υψηλού ρίσκου στη λογική της αξιοπιστίας των θεσμών, τα οποία δημιουργούν σαρκασμό στον κόσμο σε σχέση με την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ούτε καν να τηρήσουν τα προσχήματα και να περιμένουν να δημοσιευθεί η καθαρογραμμένη απόφαση δεν περίμεναν. Αντιθέτως, το μόνο που περίμεναν ήταν να τελειώσει η ψηφοφορία του Μνημονίου και –σχεδόν κυριολεκτικά– την επομένη διαρρέει από το ΣτΕ η απόφαση. Τυχαίο; Δε νομίζω…

 Κρατάω ασφαλώς τη επισήμανσή σου «περί θεσμικού εκτροχιασμού». Επειδή όμως η απόφαση, με βάση τη διαρροή, όχι μόνο σχολιάζεται ευρύτατα, αλλά και αξιοποιείται πολιτικά, θα ήθελα, με όσα δεδομένα έχουμε, ένα σχόλιό σου, από νομικής πλευράς.

Αθήνα, 2012

Θα προτιμούσα, κρατώντας το νομικό πρωτόκολλο, να μη μιλήσω αναλυτικά για το νομικό περιεχόμενο της απόφασης, μιας και, όπως είπα, απόφαση ακόμη δεν έχουμε. Θα περιοριστώ λοιπόν σε ένα σύντομο σχόλιο. Αν επαληθευτούν αυτά που κυκλοφόρησαν την Τρίτη, θέλω να κάνω σαφείς δύο αντιφάσεις. Πρώτον, σε ό,τι αφορά το δικαίωμα των μεταναστών να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές, αρκούμαι να επισημάνω μόνο, υπαινικτικά, το εξής: Το δικαστήριο θεωρεί ότι οι πολίτες τρίτων κρατών δεν μπορούν να ψηφίζουν, ενώ οι πολίτες της Ε.Ε. μπορούν. Τι είδους συλλογιστική είναι αυτή; Ή μπορούν και οι δύο –αν και δεν είναι Έλληνες– ή δεν μπορεί κανένας, επειδή δεν είναι Έλληνας.

Απο τη Φλωρεντία στην Αθήνα: Ενώνοντας τις δυνάμεις μας για μια άλλη Ευρώπη

Η Κυριακή Κλοκίτη και η Δήμητρα Σπαθαρίδου πήραν μέρος, εκ μέρους του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, στη συνάντηση «Φλωρεντία 10+10», από 8 μέχρι τις 11 του Νοέμβρη και μας δίνουν μια συνολική εικόνα του κλίματος και των εργασιών.

της Κυριακής Κλοκίτη και της Δήμητρας Σπαθαρίδου

 Το πολιτικά σημαντικό στη συνάντηση της Φλωρεντίας  ήταν η ίδια η συνάντηση ως γεγονός, καθώς μετά από πολλά χρόνια έβαλε ξανά ένα πνεύμα αλληλεγγύης,  αντίστασης και απάντησης των κινημάτων, των οργανώσεων και των πολιτών της Ευρώπης στη λιτότητα, το χρέος και τη φασιστική απειλή.  Η «Φλωρεντία 10+10», έχοντας ως σύνθημα το «Ενώνοντας τις δυνάμεις μας για μια άλλη Ευρώπη», κατέληξε σε ένα κάλεσμα για μια μόνιμη ευρωπαϊκή κινητοποίηση για την υποστήριξη των αγώνων ενάντια στην κρίση και για ένα κοινό μέλλον για όλους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στη συνάντηση από την οποία προέκυψε ένας κινηματικός οδικός χάρτης, με μια σειρά πανευρωπαϊκές ημερομηνίες δράσεων, ενάντια στις τράπεζες, για τους μετανάστες, για το blockupy στη Φραγκφούρτη, αλλά και για το Παγκόσμιο Φόρουμ στην Τυνησία το Μάρτιο, με αποκορύφωμα την εναλλακτική σύνοδο στην Αθήνα στις αρχές Ιούνη.

Oι κοινές μέρες δράσεις προέκυψαν μέσα από διάφορες θεματικές συνελεύσεις και σεμινάρια που έγιναν για όλα τα επίδικα ζητήματα: δημοκρατία, δικαιώματα, ακροδεξιά, κρίση, χρέος, αλληλεγγύη, κοινά αγαθά. Όλες οι θεματικές συνελεύσεις τόνισαν την αναγκαιότητα διασύνδεσης των επιμέρους αγώνων με την κρίση και την εναντίωση στο ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Ιδιαίτερα σημαντικό ήταν πως η συνέλευση για το νερό και τα μεγάλα φράγματα έδωσε κατεύθυνση συντονισμού αγώνων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.

H συρρίκνωση των πανεπιστημίων: Μια πολιτική επιλογή

 του Γιώργου Αγγελόπουλου

Πωλ Ντελβώ, «Γυμνές αγκαλιασμένες γυναίκες», π. 1935

Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται σε πρωτοφανή φάση συρρίκνωσης. Οι δαπάνες για τα ΑΕΙ μειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια σε ποσοστό περίπου 50%, ποσοστό μεγαλύτερο από ό,τι σε κάθε άλλο υπουργείο! Οι διορισμοί μελών ΔΕΠ έχουν πρακτικά σταματήσει. Oι θέσεις συμβασιούχων διδασκόντων βαίνουν συνεχώς μειούμενες. Μέχρι το 2013 θα έχει συνταξιοδοτηθεί το 20% των μελών ΔΕΠ που υπηρετούσαν το 2008. Οι απολαβές του πρωτοδιοριζόμενου λέκτορα, σύμφωνα με τις εξαγγελίες, θα φτάσουν λίγο κάτω από τα 1.000 ευρώ, αρνητικό ρεκόρ σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Το υπάρχον κύμα μετανάστευσης των πανεπιστημιακών αναμένεται να ενταθεί, λόγω της αβεβαιότητας στη θεσμική λειτουργία των πανεπιστημίων αλλά και της απουσίας μιας στρατηγικής χρηματοδότησης της έρευνας.Οι εξελίξεις αυτές δεν συνιστούν απλώς το αποτέλεσμα συρρίκνωσης του κράτους στο πλαίσιο της συγκυρίας (Μνημόνιο, λιτότητα), αλλά συνειδητή επιλογή τμήματος των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας. Η κατανόησή της απαιτεί τον αναστοχασμό των εξελίξεων από την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου, η Α. Διαμαντοπούλου και ομάδα συνεργατών τους βάζουν σε εφαρμογή τον «εκσυγχρονισμό» των ΑΕΙ. Κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής τους υπήρξε η αλαζονεία έναντι της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και του ίδιου του πανεπιστημιακού θεσμού. Η τακτική αυτή τους αποξένωσε από τη συντριπτική πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι ελάχιστες συμμαχίες τους εντός των ΑΕΙ και η προσπάθεια ενίσχυσής τους από ορισμένους ακαδημαϊκούς της διασποράς των ΗΠΑ δεν στάθηκαν ικανές για να εφαρμοστεί ο Ν. 4009, παρά την ψήφιση του από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ. Βασικό μειονέκτημα των επιλογών τους ήταν ότι δεν προσπάθησαν να ανατρέψουν τις πολλές παθογένειες των ΑΕΙ. Τουναντίον, επιχείρησαν να βασιστούν σε αυτές για να κατεδαφίσουν συνολικά την ανώτατη εκπαίδευση, επιδιώκοντας να χτίσουν το απόλυτα ελεγχόμενο από ολιγομελείς ομάδες «εκσυγχρονισμένο πανεπιστήμιο». Ακόμα και οι ελάχιστες εξαγγελθείσες πρωτοβουλίες αντιμετώπισης κραυγαλέων θεσμικών παρεκτροπών έμειναν στα αζήτητα.

Αστυνομική αυθαιρεσία: θεσμική αντιμετώπιση ή εκτονωτικός ακτιβισμός;

του Κωστή Παπαϊωάννου

Έργο του Πάμπλο Πικάσο

Πώς αντιμετωπίζεται η αστυνομική βία και αυθαιρεσία θεσμικά, και μάλιστα από την αξιωματική αντιπολίτευση; Το ερώτημα αποτελεί μια υπαρκτή, ανοιχτή και πιεστική πρόκληση, όπως φάνηκε από τα γεγονότα που προηγήθηκαν της συγκέντρωσης στις 7/11, με βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να επιθεωρούν προληπτικά την αστυνομική παρουσία στους δρόμους της Αθήνας.

Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε εδώ και δεκαετίες δομικού τύπου αστυνομική αυθαιρεσία. Η λειτουργία της ΕΛΑΣ φανερώνει διάχυτη κουλτούρα βίας. Παρακρατικές ομάδες δρουν στις παρυφές της αστυνομίας όποτε γίνονται βίαια επεισόδια. Επικρατεί ατιμωρησία, νόμος της σιωπής. Τα περιστατικά απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης κρατουμένων είναι τόσα και τέτοια που συνθέτουν ένα είδος παράλληλης εξαχρειωτικής κανονικότητας. Στρεβλή είναι και η στάση πολλών συνδικαλιστών του κλάδου που, σε απευθείας επαφή και συνδιαλλαγή με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και των κομμάτων, έχουν μετατρέψει την ιεραρχία σε μαριονέτα, ευνοώντας πελατειακά δίκτυα και παράκεντρα εξουσίας.

Γιατί θέλαμε να γίνουμε ιστορικοί;

Με αφορμή το συνέδριο προς τιμήν του Χάγκεν Φλάισερ

 του Μάνου Αυγερίδη

Την προηγούμενη εβδομάδα το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργάνωσε ένα μεγάλο συνέδριο για τη δεκαετία του 1940, προς τιμήν του ιστορικού Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος έπειτα από πολυετή διδασκαλία είναι πλέον ομότιμος καθηγητής. Τιμώντας τον συνάδελφό τους, τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής (Κατερίνα Γαρδίκα, Αντώνης Λιάκος, Κώστας Ράπτης), σχεδίασαν ένα συνέδριο με σκοπό την αποτίμηση της ιστοριογραφίας της κρίσιμης αυτής περιόδου και παράλληλα την ανάδειξη της συμβολής του Φλάισερ σε αυτή.

Το εγκώμιο για το έργο και την παρουσία του γερμανοέλληνα ιστορικού όλα αυτά τα χρόνια είναι μάλλον περιττό: το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού στο τέλος του συνεδρίου, καθώς και η συνεχής παρουσία του, τρεις ολόκληρες μέρες, στα καθίσματα, τα σκαλάκια και το δάπεδο, εντός και εκτός του κατάμεστου αμφιθεάτρου Δρακόπουλου, αποτελούν, άλλωστε, μια  απτή επιβεβαίωση της  αναγνώρισης του Φλάισερ ως δασκάλου, συναδέλφου, επιστήμονα και ενεργού πολίτη. Όσον αφορά το ίδιο το συνέδριο, το εύρος της συμμετοχής, η συνύπαρξη καταξιωμένων και νεότερων ιστορικών, οι νέες θεματολογίες και τα ερωτήματα, το  καθιστούν καθαυτό σημαντικό επιστημονικό γεγονός – και αναμένουμε την έκδοση των πρακτικών.