Από τη Βίλα Αμαλία ως τα Σεπόλια, ένα τσιγάρο δρόμος…

Η επιστράτευση της  «ανομίας»

Χαρακτικό του Καρλ Ρέσινγκ, από το λεύκωμα “Η προκατάληψή μου ενάντια στην εποχή μας”, Βερολίνο 1932.

Την ώρα που στήναμε τα «Ενθέματα», Πέμπτη μεσημέρι, άρχισαν  να επιδίδονται τα «φύλλα ατομικής επιστράτευσης» στους απεργούς. Ακολούθησε, χαράματα Παρασκευής, η εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο. Εκτός από τα άλλα άρθρα του κυριακάτικου φύλλου της Αυγή, στα «Ενθέματα» μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση του Αποστόλη Καψάλη για την κατάργηση όχι μόνο των συλλογικών συμβάσεων αλλά και  του εργατικού δικαίου — γραμμένη λίγο πριν την απεργία, αλλά εξαιρετικά επίκαιρη.

Επί του πιεστηρίου, λοιπόν. Ως προς τη νομιμότητα –ή, ακριβέστερα, τη συνταγματικότητα– της επιστράτευσης ας διαβάσουμε το άρθρο του Αντώνη Ρουπακιώτη στην Αυγή (24.2.2006). Εξηγείται εκεί, με σαφήνεια, γιατί η πολιτική επιστράτευση είναι αντίθετη στο Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις, αλλά και γιατί η απεργία δεν λογίζεται ως «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που διαταράσσει την «οικονομική και κοινωνική ζωή», ώστε να υπάρξει προσφυγή στην επιστράτευση. Μπορούμε, επίσης, να θυμηθούμε  την πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ, το 2006, για την κατάργηση της  επιστράτευσης.

To ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι μόνο, ούτε πρωτίστως, νομικό και συνταγματικό. Είναι πολιτικό. Ο  αγώνας των εργαζομένων στο μετρό  είναι η πρώτη απεργία ενάντια στο Τρίτο Μνημόνιο — και αυτό, ακριβώς, του προσδίδει τη συνολική σημασία, την κρισιμότητα και το πολιτικό του νόημα. Και βλέπουμε πόσο γρήγορα η κυβέρνηση, μετά την εκκένωση των καταλήψεων, επεκτείνει το σχήμα «ανομία versus νομιμότητα». Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μέρες, και  ακόμα και η κατεξοχήν κατοχυρωμένη συνταγματικά μορφή αγώνα, η απεργία, αντιμετωπίζεται ως «παράνομη».