#συνδικαλισμός 2013 στην Ελλάδα [Τα βίντεο της εκδήλωσης]

Το βίντεο (σε τρία μέρη) από την εκδήλωση που διοργάνωσαν τα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής και το Red Notebook την Τετάρτη 20 Μαρτίου στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο (Τσαμαδού 15), με τη συμμετοχή των Στέφανου Βαμιεδάκη, Μάρκου Βογιατζόγλου, Αποστόλη Καψάλη και Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν και τίτλο #συνδικαλισμός 2013 στην Ελλάδα.

Κυπριακό κούρεμα: σε κρίση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα;

του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

Ζακ-Λουί Νταβίντ, «H Aφροδίτη και οι τρεις Χάριτες αφοπλίζουν τον
Δία», 1824

Παρόλο που οι εξελίξεις τρέχουν και η απόφαση του Eurogroup μοιάζει ήδη παλιά, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτή. Γιατί η απόφαση oδηγεί σε κρίση όχι μόνο το  κυπριακό, αλλά όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, και περισσότερο των χωρών του Νότου. Το ζήτημα δεν είναι, όπως λέγεται, αν το ποσοστό της Κύπρου στο ΑΕΠ της Ένωσης είναι μόνο 0,2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ — άρα απορροφήσιμο. Το ζήτημα είναι ότι με αυτή την απόφαση, όσο και αν ο Σόιμπλε ή οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες λένε ότι η Κύπρος είναι ιδιαίτερη και ανεπανάληπτη περίπτωση, η προοπτική του κουρέματος επικρέμαται απειλητικά σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο. Ποιος καταθέτης στην Ιταλία, λ.χ., θα πιστέψει ότι αν η τράπεζά του (όπως η Banca Monte dei Pasch στη Σιένα) βρίσκεται σε δυσκολία –ή οι τράπεζες γενικότερα ή σε μια περίοδο αβεβαιότητας– δεν πρέπει να ορμήσει να σηκώσει τα λεφτά του, για να τα σώσει; Διότι θα περιμένει ένα κούρεμα, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αυτή η αίσθηση να εξαπλωθεί σε όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα — και ο κίνδυνος υπάρχει ακόμα και μετά την απόρριψη του σχεδίου από την κυπριακή Βουλή. Κι αυτό γιατί η απόφαση του Eurogroup (ακόμα κι αν λένε ότι θα ίσχυε «ειδικά» μόνο για την Κύπρο, ακόμα και αν τελικά δεν εφαρμοστεί) υπάρχει και την έμαθαν όλοι, τινάζοντας στον αέρα τις διαβεβαιώσεις περί «εγγυήσεως των καταθέσεων» που είχαν διατυπωθεί στην αρχή της κρίσης.  Άρα, μπορεί να εφαρμοστεί κάποια άλλη στιγμή οπουδήποτε αλλού.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η θετική ψήφος του Γιάννη Στουρνάρα έχει μεγάλο βάρος, τη στιγμή που οι ελληνικές τράπεζες βρίσκονται στην κατάσταση που βρίσκονται (το ίδιο ισχύει και για τους υπουργούς Οικονομικών της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας). Φυσικά, όταν λέμε «Στουρνάρας» εννοούμε «Σαμαράς», γιατί είναι προφανές ότι σε τέτοια ζητήματα δεν αποφασίζει ο υπουργός Οικονομικών μόνος του, κανένας υπουργός δεν παίρνει τέτοιες αποφάσεις χωρίς να ενημερώσει τον πρωθυπουργό, ο οποίος έχει την τελική πολιτική ευθύνη — ακόμα και αν πρόκειται για εφαρμογή της «πάγιας εντολής: «Λέμε ναι σε ό,τι πει το Eurogroup».

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο εξηγήσεις για την απόφαση αυτή του Eurogroup.

Να επανεφεύρουμε την έννοια του συνδικαλισμού

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 2013

Αποσπάσματα από τις προφορικές τοποθετήσεις στην εκδήλωση που οργάνωσαν «Ενθέματα» και RedNotebook, την Τετάρτη 20 Μαρτίου, με συντονιστή τον Πέτρο Λινάρδο-Ρυλμόν, στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο (Τσαμαδού 15).

του Στέφανου Βαμιεδάκη

Διαδήλωση υπαλλήλων, Αθήνα, 1927 (αρχείο ΓΣΕΕ)

Το ερώτημα της σχέσης συνδικαλιστικού κινήματος και Αγανακτισμένων είναι δύσκολο. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρξε κάποια οργανική σύνδεση. Ειδικά στην αρχή, υπήρχε αμοιβαία καχυποψία. Οι Αγανακτισμένοι, όπως το έζησα από κοντά, θεωρούσαν το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα μέρος του προβλήματος, έναν φορέα που μετείχε στο σύστημα εναντίον του οποίου είχαν ξεσηκωθεί. Το έπαιρνε η μπάλα, συγκέντρωνε κι αυτό την οργή.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Όσο και αν δεν υπήρχε οργανική σύνδεση, από την άλλη Αγανακτισμένοι και συνδικαλιστικό κίνημα δεν ήταν δύο τελείως ξέχωρα πράγματα. Το κορύφωμα του κινήματος, τον Ιούνιο, καθόλου τυχαία, συνέπεσε με δύο γενικές απεργίες. Σε αυτές οι πορείες, δύο μαζικότατες πορείες, κατέληξαν στο Σύνταγμα και γέμισαν την πλατεία που ήταν άδεια μέχρι τότε. Και αυτή η «συνάντηση» δημιούργησε πολιτικό γεγονός, παραλίγο να πέσει η κυβέρνηση.

Αξίζει, ακόμα, να δούμε, κοινωνιολογικά, ποιοι απάρτισαν τους Αγανακτισμένους: συνταξιούχοι, άνεργοι, φοιτητές — ένα κομμάτι δηλαδή που ντεφάκτο κινείται εκτός των δομών του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πέραν της γενικής απεργίας

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 2013

Αποσπάσματα από τις προφορικές τοποθετήσεις στην εκδήλωση που οργάνωσαν «Ενθέματα» και RedNotebook, την Τετάρτη 20 Μαρτίου, με συντονιστή τον Πέτρο Λινάρδο-Ρυλμόν, στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο (Τσαμαδού 15).

του Μάρκου Βογιατζόγλου

Απεργία στη Σιτροέν, 1938. Φωτογραφία του Willy Ronis

Από το γεγονός ότι στις γενικές απεργίες του Ιουνίου του 2011, τα μπλόκα που είχαν καλέσει οι Αγανακτισμένοι ήταν έρημα, η πλατεία Συντάγματος άδεια και μόλις εμφανίζεται η απεργιακή διαδήλωση η πλατεία πλημμυρίζει, τεκμαίρεται ότι, αν μη τι άλλο, σε συμβολικό επίπεδο, η αξία της γενικής απεργίας παραμένει μεγάλη στην ελληνική κοινωνία. Αναρωτιέμαι όμως: Πέραν της γενικής απεργίας, τι άλλο κόμισε το συνδικαλιστικό κίνημα στο γενικότερο κίνημα αντίστασης στη λιτότητα, εναντίον του Μνημονίου; Ελάχιστα πράγματα. Αν πάρουμε έναν προς έναν τους εργατικούς αγώνες, μετράμε μόνο ήττες.

Παράλληλα, τα τρία τελευταία χρόνια κατέδειξαν με το πιο σαφή τρόπο την αποτυχία του μοντέλου του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ ξεκινούσε από σχετικά ευνοϊκή θέση: δεν ήταν άμαζο, είχε παρουσία τους χώρους δουλειάς, πολλές φορές οι άνθρωποί του στέκονταν ηρωικά εκεί, μοίραζαν φυλλάδια, αψηφώντας τις διώξεις (βέβαια, αυτά τα φυλλάδια συχνά έλεγαν: «Όλοι στο Σύνταγμα, θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα για τη λαϊκή οικογένεια…). Παρά ταύτα, στους χώρους εργασίας το ΠΑΜΕ γνώρισε, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, συντριπτική ήττα, με αποκορύφωμα τη «μητέρα όλων των απεργιών», τη Χαλυβουργία, όπου, εκτός από το ίδιο, δυστυχώς ηττηθήκαμε όλοι μαζί, με πρώτους βέβαια τους ίδιους τους χαλυβουργούς. Γενικότερα με τον μνημειώδη σεχταρισμό και την καθηλωτική εμμονή του στη νομιμότητα, το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν πέτυχε νίκες, αλλά δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία την εικόνα ότι δεν μετέχει στην αντίσταση.

Προχωράω. Τι κάνουμε με τους άνεργους; Είναι ένα από τα πρώτα ερωτήματα, όταν έχουμε 30% ανεργία. Μέχρι στιγμής, οι πιο κινηματικοί φτιάχνουν μια επιτροπή, μια πρωτοβουλία, ένα σωματείο ανέργων. Ωστόσο, η εμπειρία των Αγανακτισμένων μας έχει δώσει ένα διαφορετικό, πολύ χρήσιμο μάθημα. Στο Σύνταγμα (αλλά και στην Πλατεία Ταχρίρ, στην Πλάθα ντελ Σολ, στην Τυνησία), για πρώτη φορά είδαμε ανέργους να κινητοποιούνται μαζικά.

Κίνημα σημαίνει κίνηση, ζωντάνια, αντιπαράθεση ιδεών…

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 2013

Αποσπάσματα από τις προφορικές τοποθετήσεις στην εκδήλωση που οργάνωσαν «Ενθέματα» και RedNotebook, την Τετάρτη 20 Μαρτίου, με συντονιστή τον Πέτρο Λινάρδο-Ρυλμόν, στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο (Τσαμαδού 15).

του Αποστόλη Καψάλη

Πολυτεχνείο, 1973

Κίνημα σημαίνει κίνηση, ζωντάνια, διαδικασία, ζυμώσεις, προβληματισμό, κουλτούρα, αντιπαράθεση ιδεών. Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως, πολλές φορές, κάνουμε το λάθος και ταυτίζουμε το συνδικαλιστικό κίνημα με την εκάστοτε δημόσια έκφραση των πιο αναγνωρίσιμων συνδικάτων.

Ας πάμε, για παράδειγμα, λίγο παλιότερα από τους Αγανακτισμένους: Ποια στάση κράτησε το συνδικαλιστικό κίνημα τον Δεκέμβρη του 2008 ή στην υπόθεση-ορόσημο Κούνεβα; Και στα δύο, δεν υπήρχαν οι διεργασίες, οι ζυμώσεις, οι αντιπαραθέσεις που θα άνοιγαν ζητήματα. Το ζήτημα των εργολαβιών το ανέδειξαν κάποιες πρωτοβουλίες εκτός του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος και το ευρύτερο κίνημα. Αν το είχε αναδείξει συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, ίσως είχαμε σήμερα μια νομοθεσία όπως της Νορβηγίας (η οποία δεν έχει και καμιά φοβερή εξεγερσιακή παράδοση), όπου σχεδόν απαγορεύονται διά νόμου οι εργολαβίες όταν πρόκειται για υπηρεσίες που μπορούν να προσφέρουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Μπορεί να υποκατασταθεί το συνδικάτο;

 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 2013

Αποσπάσματα από τις προφορικές τοποθετήσεις στην εκδήλωση που οργάνωσαν «Ενθέματα» και RedNotebook, την Τετάρτη 20 Μαρτίου, με συντονιστή τον Πέτρο Λινάρδο-Ρυλμόν, στο Στέκι Μεταναστών-Κοινωνικό Κέντρο (Τσαμαδού 15).

του Γιώργου Κουκουλέ

(από την παρέμβασή του στην εκδήλωση)

Ίδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, 1918 (Αρχείο ΓΣΕΕ)

Το λανθάνον ερώτημα, για μένα, σε όλη τη συζήτηση είναι: Μπορούμε να βρούμε κάποιου άλλου είδους μορφή, υποκαθιστώντας το συνδικάτο; Νομίζω ναι. Παραδείγματα μας προσφέρει το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Τα πρώτα συνδικαλιστικά κινήματα έχουν ως βάση το επάγγελμα: το ομοειδές του επαγγέλματος καταφέρνει να συνενώσει τους εργαζόμενους. Περί τα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αρχίζει η μεγάλη συζήτηση για το βιομηχανικό συνδικάτο κλπ. Οι μορφές, δηλαδή, δεν είναι δεδομένες· σχετίζονται πάντα με την οικονομική βάση αλλά και με ένα άλλο στοιχείο, το οποίο απουσιάζει πλήρως από την ελληνική συνδικαλιστική πρακτική –και γενικότερα του ελληνικού εργατικού κινήματος–, την εργατική κουλτούρα.

Αναφέρθηκε επίσης, και είναι εξαιρετικά σημαντικό, το θέμα της αλληλεγγύης. Αποτελεί βασική αρχή και αξία του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πρώτη εργατική αξία είναι η έννοια της αλληλεγγύης. Οι προπάτορες του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος είχαν διαγνώσει την ανάγκη της, και από εκεί γεννήθηκαν τα Εργατικά Κέντρα, τα οποία ενοποιούν τη συνείδηση, την κατακερματισμένη συνείδηση. Αυτή η πρωταρχική αξία, κατά την άποψή μου, πρέπει να ξαναϊδωθεί με νέους όρους. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί ένα μόρφωμα να λέγεται συνδικαλιστικό κίνημα ή να έχει κάποια σχέση με το εργατικό κίνημα όταν απουσιάζει από τους καταστατικούς του σκοπούς η έννοια της αλληλεγγύης.

Ο Σαλβαδόρ Πουτζ και τα εγκλήματα του φρανκισμού

ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

 της Ιωάννας Μεϊτάνη

Στις αρχές του μήνα, στις 2 Μαρτίου, συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από τη μέρα που στην Ισπανία της δικτατορίας του Φράνκο πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες εκτελέσεις με στραγγάλη. Ο ένας από τους δύο εκτελεσθέντες ήταν ο εικοσιπεντάχρονος Σαλβαδόρ Πουτζ Αντίκ (Puig Antich), μέλος του Ιβηρικού Κινήματος Απελευθέρωσης (MIL), που είχε καταδικαστεί από το στρατοδικείο σε θάνατο για φόνο αστυνομικού.

Ο Σαλβαδόρ Πουτζ γεννήθηκε στις 30 Μαΐου του 1948. Τρίτος σε μια οικογένεια με έξι παιδιά, γιος ενός πατέρα που είχε γνωρίσει την εξορία αλλά και την καταδίκη σε θάνατο από το φρανκικό καθεστώς (τελικά πήρε χάρη), από τα 16 του συνδύασε τη δουλειά με τις σπουδές σε νυχτερινό σχολείο. Τα γεγονότα του Μάη του ’68 και η Κουβανική Επανάσταση επηρέασαν καθοριστικά την πολιτικοποίησή του. Αρχικά έγινε μέλος στις Εργατικές Επιτροπές [Comisiones Obreras], μετά όμως τη στρατιωτική του θητεία, και ενώ άρχιζε να φοιτά στη Σχολή Οικονομικών, έγινε μέλος του MIL, μιας οργάνωσης που συνδύαζε στοιχεία ελευθεριακά, αναρχικά και μαρξιστικά, συνδέοντας τον αγώνα κατά της δικτατορίας του Φράνκο με τον αγώνα κατά του καπιταλισμού.

Σκέψεις για τις προτάσεις μας για τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα

 του  Άλκη Ρηγου

Χαρακτικό του Ζωρζ Σερώ

Πριν ακόμη αρχίσουμε ως Ομάδα Εργασίας να συζητάμε τις αλλαγές που σκεφτόμαστε για το πολιτικό σύστημα, το κράτος και το Σύνταγμα,  άρχισε από τα «Ενθέματα» ο διάλογος αναμεταξύ μας. Αυτό δεν είναι, προφανώς, κακό. Κακό είναι να θεωρούμε την άποψη  μας  ως a priori μοναδική, καταγγέλλοντας τη διαφορετική άποψη. Έχω την αίσθηση ότι έτσι δεν βοηθάμε την ώσμωση των απόψεων και τη σύνθεση που είναι αναγκαία, μεταξύ μάλιστα επιστημόνων διαφορετικών μεθοδολογικών κατευθύνσεων, που κλήθηκαν όχι να υποκαταστήσουν τα όργανα και τις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να βοηθήσουν συμβουλευτικά στο βάθεμα των επεξεργασιών του. Με αυτή την επισήμανση, θα ήθελα να παρέμβω στον διάλογο με μερικές σκέψεις εστιασμένες στο πολιτικό σύστημα ευρύτερα και την πρόθεσή μας για ριζική δημοκρατική αντιστροφή της εκφυλιστικής αλλοίωσης της πορείας της Γ΄ Ελληνικής  Δημοκρατίας που βιώνουμε επώδυνα.

Κηλίδα ανεξίτηλη

του Στρατή Μπουρνάζου

Ρενέ Μαγκρίτ, «Μνήμη» 1948

Δυο βδομάδες μετά, και η αθώωση Κασιδιάρη δε λέει να φύγει από το μυαλό μου. Έχει εγκατασταθεί εκεί, κηλίδα ανεξίτηλη: στεναχώρια, αποστροφή και απογοήτευση μαζί. Όχι μόνο, και όχι τόσο, για την αθώωση καθαυτή, αλλά για κάποια παρελκόμενα, που αποδείχθηκαν, τελικά, καρδιά της υπόθεσης.

Πρώτα, οι Χρυσαυγίτες που είχαν καταλάβει από πρωίας την αίθουσα και τους ενορχήστρωνε με κινήσεις του χεριού ο Χρήστος Παππάς. Έπειτα ο κατηγορούμενος, που είχε γίνει αρνάκι (αυτός, ο λιονταρής, που ωρύεται διαρκώς), δεν έβγαλε κιχ σ’ όλη τη δίκη, κι όταν ήρθε η ώρα είπε κάποια αβρά και στρογγυλεμένα λόγια, για να ξαναγίνει «θηρίος» μόλις αθωώθηκε, οπότε, βγαίνοντας από την αίθουσα, κατήγγειλε τα «τσοντοκάναλα» που τον διαβάλλουν, καταλήγοντας: «Είμαστε πανίσχυροι και πολύ σύντομα θα γίνουμε κυρίαρχοι!» (Για όλα αυτά, βλ. δύο ωραία άρθρα, της A.Z. στον Παραλληλογράφο [goo.gl/vuVqO] και του luben crew στο luben tv [goo.gl/NkF65]).

Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από τους Χρυσαυγίτες — θα ήταν εντελώς ανόητο, άλλωστε. Άλλοι ήταν αυτοί για τους οποίους ήθελα να φωνάξω «Nτροπή!». Ο εισαγγελέας Γ. Πρασσάς, που αβάνταρε διαρκώς τους νεοναζί και απεφάνθη πως όλοι στην αίθουσα (και οι δεκάδες στρογγυλοκαθισμένοι Χρυσαυγίτες) «καταδικάζουν απερίφραστα τη βία». Ο πρόεδρος Βασίλης Τσιμπέρης, ο οποίος, καθώς δεν μπορούσε να αγνοήσει την κατάθεση της καθηγήτριας του Πολυτεχνείου που είχε σημειώσει τον αριθμό του αυτοκινήτου του Κασιδιάρη, υιοθέτησε ουσιαστικά τη χρυσαυγίτικη αθλιότητα ότι είναι «εγκάθετη» του ΣΥΡΙΖΑ. O συνήγορος του Κασιδιάρη, Γιάννης Ηρειώτης. Όχι επειδή είναι Χρυσαυγίτης, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι, κι ωστόσο έχει αναλάβει μόνιμος συνήγορός τους. Είναι ασφαλώς δικαίωμα ενός δικηγόρου να αναλαμβάνει όποια υπόθεση θέλει, αλλά επίσης είναι δικαίωμα μα και υποχρέωσή μας να αισθανόμαστε αποστροφή για αυτόν που ήταν συνήγορος του δολοφόνου «Περίανδρου» και άλλων νεοναζιστών (και επιπλέον του Μαντέλη, του Λαυρεντιάδη, του Πατέρα, μέλος του Δ.Σ. του Παναθηναϊκού κ.ά.).

Γιορτάζοντας την «Εκατονταετηρίδα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» (1930)

WEB ONLY-MΟΝΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΩΝ «ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ»

του Χρήστου Τριανταφύλλου

Λουίς Ντυπρέ, «Η κατάληψη του κάστρου των Σαλώνων», 1825

Στα νεοτερικά κράτη, οι εθνικές επέτειοι κατέχουν σημαίνουσα θέση: εμπεδώνουν το κοινωνικό status quo, συμβάλλουν στην αποκρυστάλλωση των εθνικών μύθων, ενισχύουν το εκάστοτε κρατικό εθνικό αφήγημα. Όντας πολιτικές τελετουργίες μαζικού χαρακτήρα, μπορούν να ιδωθούν κατεξοχήν ως μια πυκνή και σημαίνουσα δομή που αφορά το συλλογικό παρελθόν και την σχέση της κοινωνίας με αυτό. Είναι, δηλαδή, νευραλγικοί δείκτες της ιστορικής κουλτούρας μιας εποχής και πολύτιμες ενδείξεις για την δημόσια χρήση της ιστορίας. Όταν, μάλιστα, οι επέτειοι αφορούν γεγονότα ενός παρελθόντος αρκετά κοντινού ώστε να υπάρχει αρκετό διαθέσιμο πληροφοριακό υλικο και ταυτόχρονα αρκετά μακρινού ώστε να μπορεί να συγκριθεί με πιο πρόσφατες περιόδους, τότε το θέμα γίνεται αμέσως πολύ πιο ενδιαφέρον.

Η περίπτωση στην οποία θα αναφερθώ είναι ο εορτασμός από τα 100 χρόνια της ελληνικής ανεξαρτησίας, το 1930. Ο σχεδόν εντελώς ανεξερεύνητος από την ιστοριογραφία εορτασμός αυτός, αποτελεί ουσιαστικά την κατάληξη του σχεδιαζόμενης ως γιορτής για την εκατονταετηρίδα από την έναρξη της Επανάστασης του 1821: οι επιπλοκές της Μικρασιατικής Εκστρατείας, αποτρέπουν τον προγραμματισμένο εορτασμό του 1921, με αποτέλεσμα να μετατεθεί με τον νόμο 3009/1922 το μεγάλο γεγονός για το 1930. Μετά από μια μακροχρόνια αναμονή, κατά την οποία οι αναφορές στο θέμα δεν είναι τόσο πυκνές, ανασυστήνεται τον Δεκέμβριο του 1928 η «Κεντρική Επιτροπή προς εορτασμόν την Εκατονταετηρίδος της Ελληνικής Παλιγγενεσίας». Επικεφαλής τίθεται συμβολικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης, ενώ η θεματική του εορτασμού μετατοπίζεται στην ελληνική ανεξαρτησία και όχι πλέον στην έναρξη της Επανάστασης.