Νεοναζισμός 4 x 4

του Στρατή Μπουρνάζου

Τζωρτζ Γκρος, «Ο προπαγανδιστής» (αλληγορία για τον Χίτλερ),
1928

Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για την εκπομπή Τράγκα με τους Χρυσαυγίτες βουλευτές. Κι αν γράφω  σήμερα δεν είναι τόσο από τσαντίλα ή  επειδή όσα κι αν γραφτούν, λίγα είναι γι’ αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής. Ο λόγος είναι διπλός:  ενώ από τη  μια είναι αφελές να εκπλησσόμαστε, από την άλλη δεν μπορούσε να μην εκπλησσόμαστε. Δεν δικαιούμαστε να εκπλησσόμαστε, αφού η εκπομπή δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία· και δεν μπορούμε να μην εκπλησσόμαστε, επειδή από πολλές απόψεις αποτελεί τομή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη σκέψη μου.

Πρώτον, για να ξεκινήσω από τα σίγουρα, δεν μπορεί κανείς να πέφτει από τα σύννεφα, καθώς τα κανάλια έχουν, δυστυχώς, αρκετή προϋπηρεσία στον τομέα αυτό. Η γκάμα βέβαια και οι αποχρώσεις, ως προς την ευθύνη τους για τη διάδοση των  νεοναζιστικών ιδεών και πρακτικών, ποικίλλουν:  αδιαφορία, ανοχή, εθελοτυφλία, χάιδεμα, προβολή και προμοτάρισμα της Χρυσής Αυγής (και ας μην ξεχνάμε εδώ ότι ο πρώτος που κάλεσε στο στούντιο τον Ν. Μιχαλολιάκο, σε ανύποπτο χρόνο, πριν αρκετά χρόνια, ήταν ο «έγκριτος» Γιάννης Πρετεντέρης).

Δεύτερον, για να συνεχίσω στα λιγότερα σίγουρα, μου φαίνεται παράδοξο αλλά και εξόχως προβληματικό να εκπλησσόμαστε που ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεξιώθηκε τους Χρυσαυγίτες. Ακόμα χειρότερα, αν η έκπληξή μας πηγάζει από το ότι αυτό το έκανε ο «αντιμνημονιακός» Τράγκας. Γιατί είναι στοιχειώδες, πολιτικά, να διακρίνουμε πώς, για τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, η αντιπολίτευση, η «υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων», η «πάλη ενάντια στο Μνημόνιο» είναι  μόνο το επίχρισμα. Άμα το ξύσουμε  –λιγάκι, όχι πολύ– θα βρούμε μπόλικο αντικοινοβουλευτισμό, συνωμοσιολογία, αγοραίο εθνικισμό,  δημαγωγία, χυδαίο λαϊκισμό και σκέτη χυδαιότητα – με λίγα λόγια, πολλά βασικά συστατικά του φασισμού και του  φασιστικού ήθους. (Και είναι μια μεγάλη κουβέντα,  από εκεί και πέρα, που χρειάζεται να την  κάνουμε επειγόντως, πώς ακροδεξιές νοοτροπίες μπορούν να φωλιάζουν και στο πλαίσιο του αντιμνημονιακού λόγου. Θα μπορούσαμε να την ξεκινήσουμε και από την  προχθεσινή ρεβεράντζα του Τράγκα προς τους Χρυσαυγίτες: η κυβέρνηση Μέρκελ σας λέει νεαναζιστές, αλλά η πραγματική ναζί είναι εκείνη!).

Η Θάτσερ πέθανε, αλλά ο θατσερισμός ζει

ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΘΑΤΣΕΡ (1925-2013)

«Η Θάτσερ πέθανε, ζήτω ο θατσερισμός!» θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος θιασώτης των ιδεών της, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση. Τι συνέπειες είχε η διακυβέρνηση της σιδηράς κυρίας στη Βρετανία και όλο τον κόσμο, ποια ίχνη άφησε στην κοινωνία, ποια είναι η ιδεολογική κληρονομιά που μας άφησε. Προσπαθώντας να απαντήσουμε τέτοια ερωτήματα, δημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα από τρία πολεμικά αλλά και πλούσια σε ιδέες κείμενα.

To πρώτο με τίτλο «An obituary from below» δημοσιεύθηκε ηλεκτρονικά στο περιοδικό «jacobin» (jacobinmag.com) και είναι γραμμένο από τον βρετανό μαρξιστή Richard Seymour  γνωστό από το μπλογκ Lenin’s Tomb (εδώ δημοσιεύουμε, λόγω χώρου, μικρά  μόνο αποσπάσματα). Το δεύτερο με τίτλο «Thatcher — neoliberalism’s willing tool» δημοσιεύθηκε στο μπλογκ των εκδόσεων Verso (9.4.2013). Η Lynne Segal είναι  φενινίστρια και διδάσκει ψυχολογία και σπουδές φύλου στο Birkbeck College στο Λονδίνο. Το τρίτο είναι η ομιλία στο Βρετανικό Κοινοβούλιο της Glenda Jackson (1936), ηθοποιού και βουλευτίνας του Εργατικού Κόμματος, από το 1992 και εξής στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου – μια ομιλία που προκάλεσε αίσθηση· μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο youtube.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 Η αυστηρή «μητέρα» του βρετανικού έθνους

του Ρίτσαρντ Σέιμουρ

μετάφραση Ε. Λούπης

 Οι νεκρολογίες ασχολούνται με τα επιτεύγματα και τις αρετές του τεθνεώτος. Τα επιτεύγματα της Θάτσερ είναι αδιαμφισβήτητα. Υπήρξε ένας «Σύγχρονος Ηγεμόνας» της Δεξιάς: σε μια στιγμή μεγάλης κρίσης για τους Συντηρητικούς κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο, ανασυνθέτοντας τη ρευστότητα που επικρατούσε. Μετασχημάτισε ριζικά το κράτος, τα κόμματα και την πολιτική, καθώς και την οικονομία, θεσμοποιώντας μια μορφή νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης σχεδόν άτρωτη εκ των έσω.

Μια τέτοια περιγραφή των επιτευγμάτων της Θάτσερ, ωστόσο, καθιστά ολοφάνερα τα προβλήματα των καθιερωμένων νεκρολογιών: τα σημαντικότερα επιτεύγματα της εκλιπούσας είναι, ταυτόχρονα, και εκείνα που την έκαναν τόσο διαβόητη και αποκρουστική. Η ενεργητικότητα, η ασπλαχνία και ο πολιτικός της δόλος ενσαρκώθηκαν σε τόσο φανατικές και ακραία ταξικές πολιτικές  που δύσκολα μπορεί να τις θαυμάσει κανείς. Ανακαλώντας τα συντρίμμια εκείνης της εποχής, σε κυριεύει το αίσθημα του τρόμου. 

Ο θρίαμβος της Θάτσερ

της Λιν Σίγκαλ

 μετάφραση: Ιωάννα Βόγλη

Μαχητές της ελευθερίας

«Η Μάργκαρετ Θάτσερ πέθανε: Αυτή η κυρία δεν πρόκειται να επιστρέψει!». Αυτή ήταν μια από τις ηπιότερες τοποθετήσεις για τον θάνατο της Θάτσερ που εμφανίστηκαν στη σελίδα μου στο Facebook. Δεν μπορώ να τραγουδήσω και εγώ «Ding-dong the witch is dead» (Ζήτω, ζήτω η μάγισσα πέθανε),  καθώς  οι λέξεις αυτές κουβαλάν, ιστορικά,  ένα βαρύ φορτίο σεξισμού. Εκτός αυτού, δυστυχώς, δεν βλέπω κάτι για το οποίο  πρέπει να γιορτάσω. Αν και η πάλαι ποτέ πρωτοπόρος των Τόρις είναι νεκρή, οι ιδέες της είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Ούτε ο Κάμερον ούτε ο Όσμπορν θα χαρακτηριστούν ποτέ μάγοι ή νεκρομάντες –καθώς αυτό σπάνια συμβαίνει σε άντρες–, κι όμως χάρη σε αυτούς η Θάτσερ πέθανε θριαμβεύτρια. Η επιτυχία της Θάτσερ, όπως και του φίλου της Ρ. Ρήγκαν, έγκειται στο ότι, χάρη στην τύχη και την οξυδέρκειά της, αξιοποίησε την αποφασιστικότητα του επιχειρηματικού κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του εις βάρος των κοινωνικών κεκτημένων στο μεταπολεμικό οικοδόμημα. Ήταν πολύ περισσότερο εκφραστής της βούλησης του νεοφιλελευθερισμού,  παρά κάτι μοναδικό, σατανικό ή οτιδήποτε άλλο.

Έμαθε τους ανθρώπους να αναγνωρίζουν την τιμή κάθε πράγματος, αλλά την αξία κανενός

της Γκλέντα Τζάκσον

απομαγνητοφώνηση και μετάφραση: Χαρά Κούκη

 Όταν μίλησα για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο –πάνε σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε– η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πια αποχωρήσει από αυτή την αίθουσα. Ωστόσο ο θατσερισμός συνέχιζε το διαλυτικό του έργο, έχοντας επιφέρει την πιο αποτρόπαιη κοινωνική, οικονομική και πνευματική καταστροφή που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα, η εκλογική μου περιφέρεια και όλοι όσοι με ψήφισαν.

Τα νοσοκομεία της περιοχής ήταν εγκαταλελειμμένα και άδεια. Οι ασθενείς σε φορεία και στους διαδρόμους. Τρέμω ακόμα και με τη σκέψη πόσοι συνταξιούχοι θα είχαν πεθάνει εκείνο τον χειμώνα, εάν αυτή η εκδοχή του θατσερισμού βρισκόταν ακόμα στην εξουσία. Τα σχολεία μας, οι γονείς, οι δάσκαλοι, η τοπική αυτοδιοίκηση, ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές ξόδευαν πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να βρουν χρήματα για να αγοράσουν ακόμα και τα στοιχειώδη, όπως χαρτί και μολύβια. Οι σοβάδες δεν έπεφταν από τους τοίχους των σχολικών αιθουσών μόνο και μόνο γιατί τους συγκρατούσαν οι ζωγραφιές των παιδιών και κάμποσα χιλιόμετρα κολλητικής ταινίας. Οι σχολικές βιβλιοθήκες δεν ήταν παρά σειρές  άδεια ράφια, ενώ τα ελάχιστα βιβλία που υπήρχαν άντεχαν ακόμα γιατί οι καθηγητές τα έδεναν με κόλλα και κομμάτια από ταπετσαρία, ώστε  να μη γίνουν φύλλο και φτερό.

Να δοκιμάζεις, να αποδεικνύεις, αλλά και να διαψεύδεις

Ο Κ. Γκίνσμπουργκ μιλάει για τη  μικροϊστορία, την «ιστορία από τα κάτω», τη μνήμη, την επίδραση του Αντόρνο και του Μπένγιαμιν στη σκέψη του

Συνέντευξη του Κάρλο Γκίνσμπουργκ στον Μάνο Αυγερίδη και τον Πέτρο-Ιωσήφ Στανγκανέλλη

Ο Κάρλο Γκίνσμπουργκ με τον Μάνο Αυγερίδη και τον Πέτρο-Ιωσήφ Στανγκανέλλη, Αθήνα 5.4.2013

Ας ξεκινήσουμε πηγαίνοντας πίσω, στην εποχή της ακμής της κοινωνικής ιστορίας. Η αναγκαιότητα μιας «ιστορίας από τα κάτω» προωθήθηκε συστηματικά από ιστορικούς όπως ο Ε. Π. Τόμσον, αλλά κι εσείς και άλλα μέλη της ιταλικής σχολής της «μικροϊστορίας». Έχετε επίσης επισημάνει πως η ετερογένεια της ιστορικής πραγματικότητας εμποδίζει τον ιστορικό να κάνει γενικεύσεις.

 Δεν θα πω ποτέ, ελπίζω, πως είναι αδύνατο να κάνουμε γενικεύσεις! Το αντίθετο: πιστεύω πως η μικροϊστορία –την οποία βέβαια πρέπει να ορίσουμε– είναι μια μέθοδος που ανοίγει τον δρόμο για βαθύτερες και καλύτερες γενικεύσεις. Για τον λόγο αυτό, είμαι πεπεισμένος πως οι «μικρο-»  και οι «μακρο» προσεγγίσεις πρέπει να βρίσκονται σε στενή σχέση.

Ως προς τη μικροϊστορία, ωστόσο, υπάρχει μια παρεξήγηση: δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με την  «ιστορία από τα κάτω». Αν και θαυμάζω τον Ε. Π. Τόμσον, δεν άσκησε κάποια επίδραση στην προσέγγισή μου· τον διάβασα αργότερα. Αν το συνθετικό «μικρο-» δεν διαβαστεί ως προσδιορισμός του αντικειμένου, κυριολεκτικός ή συμβολικός, αλλά ως προσέγγιση, τότε η «ιστορία από τα κάτω» αποτελεί μία μόνο δυνατότητα αυτής της προσέγγισης.

Πιέρο Ντέλλα Φραντζέσκα, «Η γέννηση» (λεπτομέρεια), 1470-1475

Για παράδειγμα, στο πλαίσιο της σειράς «Μικροϊστορίες» του εκδοτικού οίκου Einaudi, εκδώσαμε ένα βιβλίο για τον Γαλιλαίο,  κι ένα για τον Πιέρο Ντέλλα Φραντζέσκα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ιστορία από τα κάτω». Η οπτική της «ιστορίας από τα κάτω» μας έχει οδηγήσει σε σπουδαία συμπεράσματα, αλλά η μικροϊστορία είναι ένα ευρύτερο πεδίο. Σε σχέση με τη δουλειά μου, τώρα, νομίζω πως ο χαρακτηρισμός «ιστορία από τα κάτω» είναι επιφανειακός, ίσως και παραπλανητικός. Ακόμα και στο Τυρί και τα σκουλήκια, η έμφαση δίνεται στους ανθρώπους που παράγουν τα αποδεικτικά στοιχεία, δηλαδή τους ιεροεξεταστές, στην αλληλεπίδραση μεταξύ των ιεροεξεταστών και του Μενόκκιο, καθώς και στη σχέση μεταξύ της κουλτούρας των ελίτ και της λαϊκής κουλτούρας.

Πιστεύετε πως η μικρϊστορία μπορεί να προτείνει ριζοσπαστικούς τρόπους για να συνδυαστούν διαφορετικά επίπεδα έρευνας όπως το κοινοτικό και το διεθνικό, το τοπικό και το παγκόσμιο; Ιδίως σήμερα όπου, στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τίθενται πιο έντονα ζητήματα διεύρυνσης αλλά και σύγκρισης στις ιστορικές σπουδές;

 Ριζοσπαστικούς τρόπους… εξαρτάται. Ας δούμε τη γεωγραφία της μικροϊστορίας. Ξεκίνησε ως ιταλικό ιστοριογραφικό κίνημα, στη συνέχεια αναπτύχθηκε –από διαφορετικές οπτικές γωνίες– στη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Αγγλία, και υπήρξαν διαφορετικές προσεγγίσεις σε χώρες όπως η Νότια Κορέα και η Ισλανδία.

Ανεργία, εργασία και δουλειά

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου

Εργάτριες, τέλη του 19ου αιώνα

Κάποιες ειδήσεις ξεσπούν με κρότο, κυριαρχούν στην επικαιρότητα και τραβάνε αμέσως την προσοχή, κάποιες άλλες πλησιάζουν αθόρυβα, και καμιά φορά είναι οι πιο επικίνδυνες. Σύμφωνα με την έκθεση του ΙΟΒΕ που δημοσιεύτηκε τις προάλλες στην Αυγή, η ανεργία στο τέλος του 2013, κατά το αισιόδοξο σενάριο θα φτάσει το 27,6%. Η αύξηση της ανεργίας, στην Ελλάδα και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, ειδικά των νέων, με ποσοστά πλειοψηφικά πλέον, που ξεπερνούν αρκετά το 50% στη χώρα μας και σε άλλες χώρες του Νότου, είναι κάτι που δεν αποτελεί συνταρακτική είδηση αλλά θλιβερή πραγματικότητα.

Η λέξη άνεργος εμφανίζεται μια φορά όλη κι όλη σε κείμενα της κλασικής αρχαιότητας και φυσικά όχι με τη σημερινή σημασία· στην Ελένη του Ευριπίδη, διεκτραγωδείται η τύχη της Τροίας, που οδηγείται στον όλεθρο «δι έργ’ άνεργα», για πράξη που δεν έγινε. Η λέξη ανεργία, εμφανίζεται και αυτή στην ελληνιστική εποχή με τη σημασία της απραξίας, αλλά με τη σημερινή της σημασία είναι ουσιαστικά παιδί της βιομηχανικής επανάστασης, αφού και στις ευρωπαϊκές γλώσσες τότε εμφανίστηκαν οι αντίστοιχες λέξεις με αυτή τη σημασία.

Το παρόν και το μέλλον του Εργατικού Δικαίου

Τις μέρες αυτές κυκλοφορεί, σε τρίτη έκδοση το βιβλίο του Άρι Καζάκου Συλλογικό Εργατικό Δίκαιο, 2013 (εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Δημοσιεύουμε ένα εκτενές απόσπασμα από τον Πρόλογο.

 του Άρι Καζάκου

James Daugherty, «Oικοδόμοι», 1936

Το Εργατικό Δίκαιο και ιδίως το Συλλογικό Εργατικό Δίκαιο, όπως άλλωστε και άλλοι κλάδοι δικαίου, έχουν σήμερα το status «δικαίου κατεχόμενης χώρας». Στο Συλλογικό Εργατικό Δίκαιο το Μνημόνιο ΙΙ (Π.Υ.Σ. 6 / 28.2.2012) έπληξε με χειρουργικά χτυπήματα το δίκαιο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας, αφήνοντας άθικτο, μέχρι στιγμής, τον βασικό συνδικαλιστικό νόμο (1264/1982). Διανύσαμε διακόσια χρόνια διαφωτισμού και Εργατικού Δικαίου μέχρις την επιστροφή μας σε ένα καθεστώς εργασιακών σχέσεων που μοιάζουν με αυτές των  απαρχών της ιστορίας του Εργατικού Δικαίου: Κυρίαρχος διαπλαστικός παράγοντας των όρων εργασίας γίνεται και πάλι η ατομική σύμβαση εργασίας, έστω και υπό τον μανδύα της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας που συνάπτει ο εργοδότης με ένωση προσώπων, αυτή την καρικατούρα συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Ευρώπη σημαίνει ρήξη με την «κινεζοποίηση» της Ευρώπης

 του Νίκου Κοταρίδη

Αντόνιο Καράτσι, «Η αρπαγή της Ευρώπης»

Στους νεότερους χρόνους, η Ευρώπη και η «ευρωπαϊκότητα» συνοδεύονται από μια ορισμένη αίσθηση υπεροχής, πολιτικοστρατιωτικής αλλά κυρίως ιδεολογικής, έναντι του άλλου κόσμου. Στο πνεύμα αυτό αναπτύχθηκε η ισχύς της και η ακτινοβολία των επιτευγμάτων της. Για την κυβερνώσα Δεξιά, το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» συνιστούσε πάντα μια καθεστωτική ιδεολογία. Αντίθετα, για την Αριστερά, η διερώτηση επί της «ευρωπαϊκότητας» είναι άνευ νοήματος, καθώς συνιστά καταγωγικό τόπο, θεμέλιο της ιδεολογίας και, ιδίως, ουσιώδη παράμετρο της πολιτικής δράσης της. Αν λοιπόν η Δεξιά αντιπροσωπεύει ιστορικά την πολιτική Ευρώπη των ξετσίπωτων καθεστωτικών συμμαχιών αλλά και των μέχρις εξοντώσεως ιδεολογικοπολιτικών πολέμων, η ευρωπαϊκότητα, δηλαδή η υπό διαρκή διαπραγμάτευση ιδεολογία της υπεροχής, είναι ο τόπος και της Αριστεράς.

Η ιδεολογία και η διάχυση της ιστορικής υπεροχής καλλιεργήθηκαν στο πλαίσιο μιας κυρίαρχης τελεολογικής αντίληψης για την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, που ήθελε την Ευρώπη ως πρότυπο. Η εξέλιξη και η πρόοδος αποτελούν κεντρικές αναφορές ιδεολογιών που καλλιέργησαν την πεποίθηση ότι σχεδόν αποκαλύψαμε τους ιστορικούς νόμους, οπότε ιδού η εποχή που θα αλλάξουμε τα φώτα στην καθυστερημένη Ιστορία. Η Ευρώπη βάλθηκε να φτιάξει έναν κόσμο στα μέτρα της, με ιδεολογήματα περί προόδου, εκσυγχρονισμού, «σταδίων», που φαντασιώθηκε και επέβαλε ως ιστορική μήτρα οικουμενικών προτύπων. Είναι κι αυτό καταγωγικό στοιχείο της Αριστεράς.

Η κρίση, το Κυπριακό και η κυπριακή Αριστερά

 του Αδάμου Ζαχαριάδη

 

Έργο του Στηβ Παράσκος

Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η Κύπρος απασχολεί, σχεδόν καθημερινά, τους αναλυτές, αλλά όχι για ζητήματα που σχετίζονται με το Κυπριακό: η κυπριακή κρίση, η διαχείρισή της και οι πιθανές επιπτώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Αντίθετα, το Κυπριακό δείχνει να έχει υποβαθμιστεί τόσο, που κινδυνεύει να παγιωθεί η αντίληψη ότι η λύση του αποτελεί πλέον δευτερεύον ζήτημα. Εκτός αυτού, πολλές αναλύσεις αναφέρονται στους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς η οικονομική της κατάσταση την καθιστά ευάλωτη σε πιθανά σχέδια επίλυσης που να μην εξυπηρετούν τα συμφέροντά της.

Πιστεύω, ωστόσο, ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνουν γενναία βήματα προς την επίλυση του Κυπριακού. Η οικονομική κρίση δίνει τη δυνατότητα ανάλυσης ορισμένων ζητημάτων από διαφορετικό πρίσμα. Στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, λ.χ., κυριαρχούσε ανέκαθεν η άποψη ότι πιθανή επίλυση του Κυπριακού θα έριχνε το οικονομικό βάρος στις δικές της πλάτες, καθώς θα έπρεπε να δαπανηθούν σημαντικά ποσά για να συρρικνωθεί το οικονομικό χάσμα των δύο κοινοτήτων. Αυτό, μάλιστα, αποτέλεσε ένα από τα βασικά επιχειρήματα όσων υποστήριξαν το «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν, το 2004. Τα νέα δεδομένα, όπως διαμορφώνονται, είναι πιθανό να αλλάξουν αυτή την πεποίθηση.

Αντισταθείτε στον φασισμό από την πρώτη μέρα!

συνέντευξη του Λόταρ Μπίσκι

μετάφραση από τα γερμανικά: Κρινιώ Παππά

Η  απόφαση της τελευταίας συνόδου του Eurogroup για την Κύπρο  αποτελεί στροφή ή σκλήρυνση της προηγούμενης πολιτικής  της λιτότητας, που πλήττει συνολικά την Ευρώπη; Και ποια θα ήταν μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς;

Θεωρώ ότι δεν πρόκειται για  σημείο καμπής, αλλά για τη λογική συνέχεια της πολιτικής που έχει ακολουθήσει η  Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τώρα. Πρέπει να αναζητήσουμε την αριστερή εναλλακτική λύση σε μια  καλύτερη σχέση μεταξύ της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Οι καθαρά δημοσιονομικές λύσεις είναι άνευ αξίας, επειδή δεν είναι μόνιμες και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υπάρξει αειφόρος ανάπτυξη. Η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να είναι υγιής από οικονομική άποψη. Πολλά δημοσιονομικά προβλήματα της παρούσας συγκυρίας προκύπτουν από το γεγονός ότι η οικονομική πολιτική έχει απομακρυνθεί σημαντικά από την πραγματική οικονομία και δεν βασίζεται σε αυτήν.

 Είναι δυνατή μια επαναδιαπραγμάτευση των όρων των λεγόμενων «πακέτων διάσωσης», στο πλαίσιο της χαραγμένης πορείας της πολιτικής και της οικονομίας στην Ευρώπη; Και ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς έναντι του αναδυόμενου ευρωσκεπτικισμού;

 Είμαι απόλυτα πεπεισμένος  ότι μια βελτίωση της τρέχουσας πολιτικής είναι εφικτή. Και, πάνω απ’ όλα, απαραίτητη. Η Αριστερά έχει διατυπώσει μια σειρά από προτάσεις που δείχνουν ότι δεν επιδιδόμαστε σε ονειροπολήσεις.  Ωστόσο, θεωρούμε ρεαλιστική την πιθανότητα μιας  θεμελιώδους αλλαγής στην οικονομική και δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είμαι ευρωσκεπτικιστής, και ο ευρωσκεπτικισμός είναι κάτι που δεν θα συνιστούσα στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Επιπλέον, προσπαθώ να αποτρέψω το κόμμα μου, τo Die Linke να στραφεί σε  έναν στείρο ευρωσκεπτικισμό. Στην προοπτική αυτή, ακριβώς, έχουμε  αναπτύξει, όλα αυτά τα χρόνια, εναλλακτικές προτάσεις πολιτικής.