Μια χαρακιά στο πρόσωπο

του Αγάπιου Λάνδου

 Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί σύνθεση αποσπασμάτων από μια συνέντευξη του David Zirin (στο τηλεοπτικό κανάλι Democracy Now) και ένα άρθρο του ίδιου (στο περιοδικό Nation). Ο Ζιρίν, μόνιμος συνεργάτης του Νationγια ζητήματα αθλητισμού και μαθητής του Χάουαρντ Ζιν, μας μιλάει για το τραύμα που αφήνει η βομβιστική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, αλλά και για το όραμα της συλλογικότητας που ενσάρκωνε ο αγώνας αυτός. Ένα τραύμα που δεν θα το ξεπεράσουμε εύκολα, αλλά, από την άλλη, δεν μπορεί να συνοψίζει, στο μέλλον, όλη τη λαμπρή ιστορία του Μαραθώνιου της Βοστόνης, που υπήρξε, εδώ και 126 χρόνια, ένα έπος της συλλογικότητας.

Αν διαλέξαμε αυτά τα παλλόμενα από πάθος κείμενα του Ζιρίν δεν το κάναμε μόνο επειδή ο συγγραφέας είναι μια από τις σημαντικές φωνές της προοδευτικής Αμερικής — που έχει αξία, ειδικά σε τέτοιες στιγμές, να τις θυμόμαστε και να τις ακούμε. Ούτε, μόνο, επειδή οι αναλύσεις μοιάζουν αμήχανες ή και να αεροβατούν, προτού διευκρινιστούν μερικά πραγματολογικά δεδομένα για την επίθεση. Αλλά, κυρίως, επειδή σε ένα τέτοιο γεγονός η πρώτη αντίδραση των αριστερών (πρέπει να) είναι η θλίψη, η ταραχή, η μέριμνα για όσους υποφέρουν, και η μέριμνα για τις αξίες μας. Και όχι, βέβαια, οι αντιπαραθετικοί συμψηφισμοί που χάνουν τον άνθρωπο μέσα στο μέτρημα (λ.χ., δύο μόνο νεκροί στη Βοστώνη, αλλά πολλαπλάσιοι στη Βαγδάτη, στην Καμπούλ κ.ο.κ.) — και ας μην παραβλέψουμε, γιατί έχει ηθική και πολιτική σημασία, ότι ο Ζιρίν αρχίζει τη συνέντευξή του στο Democracy Now, μιλώντας στους συμπατριώτες του, λίγες ώρες μετά την τραγωδία, για την οδύνη των κατοίκων όχι μόνο της Βοστώνης, αλλά και της Βαγδάτης και του Μογκαντίσου. Ούτε όμως οι αναλύσεις, σε χρόνο dt μετά τη βομβιστική επίθεση, μπορεί να είναι το αντανακλαστικό μας. Για λόγους σοβαρότητας, για να είναι αναλύσεις και όχι εικοτολογίες ή συνωμοσιολογίες. Αλλά και για άλλους λόγους. Γιατί, μόλις μαθαίνουμε τέτοια τρομερά και φοβερά, είναι πηγαίο και γνήσιο η πρώτη αντίδραση να εντοπίζετια στη σφαίρα του συνασθήματος. Όπως ακριβώς, για να δώσω ένα οικείο παράδειγμα, το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη του 2008, η πρώτη αντίδραση ήταν η οργή, η σαστισμάρα, ο πόνος· οι αναλύσεις για την κρατική καταστολή ήταν αναγκαίες, αλλά μπορούσαν να περιμένουν λίγο. Δίνουμε τον λόγο στον Ζιρίν.