Πώς χωράνε τόσα όνειρα μαζί;

WEB ONLY- ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΩΝ ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ

Γράφει από την Κωνσταντινούπολη ο Βαγγέλης Κεχριώτης

 9 Ioυνίου 2013. Δεν ξενίζει το θέαμα των νέων ανθρώπων που κάθονται σταυροπόδι και παρακουλουθούν συζητήσεις. Ούτε εκείνων που σχηματίζουν κύκλους και χορεύουν το κουρδικό χαλάι ή τον ποντιακό χορόν, εκείνων που μονίμως απασχολημένοι και με απόλυτη αφοσίωση μαζεύουν τα σκουπίδια, διανέμουν τρόφιμα και φάρμακα, ανοίγουν περισσότερο χώρο για να χωρέσουν τα βιβλία που φέρνουν επισκέπτες κάθε ηλικίας, εκείνων που γράφουν με σπρέι στους δρόμους ή τους τοίχους τα λόγια που στοιβάζονταν χρόνια μέσα τους, ούτε εκείνων, νέων και λιγότερο νέων, που κάθε τρεις και λίγο συναθροίζονται σε μικρές ομάδες και διασχίσουν την πλατεία σπρώχνοντας και χαιρετώντας άλλους περαστικούς, και φωνάζοντας συνθήματα, ούτε εκείνων που κοιμούνται δίπλα σου, γιατί μείναν ξάγρυπνοι όλη τη νύχτα, και προσέχεις να μην τους πατήσεις όπως περνάς.

Αυτό που ξενίζει είναι το θέαμα ανθρώπων κάθε ηλικίας, καλοντυμένων και καθ’ όλα νομιμοφρόνων που βγάζουν ξανά και ξανά φωτογραφίες μπροστά στα καμένα λεωφορεία, στα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα. Το πιθανότερο είναι πως υπό άλλες συνθήκες πολλοί από αυτούς θα καταδίκαζαν τις εικόνες αυτές της βίας, θα διαχώριζαν την θέση τους, θα διαβεβαίωναν πως «είναι βεβαίως δίκαια τα αιτήματα των διαδηλωτών, αλλά τέτοιες συμπεριφορές είναι απαράδεκτες», και θα παρακολουθούσαν τα επεισόδια από την τηλεόραση. Για πολλούς από αυτούς, για πολλούς από εμάς, ο φόβος αποτρέπει τη συμμετοχή. Φαίνεται όμως ότι ο φόβος δεν αφορά την πιθανότητα  να μας συμβεί κάτι, «να φάμε το κεφάλι μας», θύματα της βίας που δεν ελέγχουμε και που θα βρεθούμε αναπότρεπτα στη δίνη της. Ο πραγματικός φόβος, ο ανομολόγητος, είναι πως η βία αυτή μας γοητεύει, μας συνεπαίρνει, μας οδηγεί να ανακαλύψουμε πτυχές του εαυτού μας που προτιμούμε να μην αντικρίζουμε, μας ταξιδεύει τον καθένα στο παρελθόν του και αναδεικνύει τα προσωπικά μας αιτήματα, απογοητεύσεις, ακυρώσεις και, γιατί όχι, τα όνειρα που είχαμε ξεχάσει. Τότε είναι που συνειδητοποιούμε με τρόμο πως μπορεί να καταδικάζουμε τη βία, αλλά απολαμβάνουμε τα αποτελέσματά της, που νιώθουμε αυτή την αταβιστική ικανοποίηση μπροστά σε ένα όχημα που έχει χάσει απολύτως τον ρόλο για τον οποίο ήταν προορισμένο, και μέσα από την καταστροφή μετατράπηκε σε μνημείο, που δεν ανήκει σε κανέναν, και ανήκει σε όλους μαζί. Γι’ αυτό και όλοι σπεύδουν να βγάλουν φωτογραφία μπροστά του· είναι η πράξη αυτή της φωτογράφησης που το καθιστά μνημειακό.