Άρθρα και συνεντεύξεις για τη Χρυσή Αυγή και τον νεοναζισμό στα «Ενθέματα»

Τις μέρες αυτές (μέρες μαύρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μέρες οργής και για το κουβάρι του νεοναζιστικού εγκλήματος, αλλά και για την υποκρισία τόσων και τόσων, μα και μέρες ελπίδας ότι μπορούμε να δώσουμε ένα αποφασιστικό χτύπημα στον νεοναζισμό) σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε όσα έχουν γραφτεί στα «Ενθέματα» για τη Χρυσή Αυγή και τον νεοναζισμό, τα τελευταία δύο χρόνια. Όχι φυσικά για να πούμε ότι «εμείς τα λέγαμε» – είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε τέτοιες «επισημάνσεις», παρόλο που βέβαια ο καθείς αποτιμάται και κρίνεται για το τι έκανε και δεν έκανε.  Συγκεντρώσαμε τα κείμενα, επειδή θεωρούμε ότι είναι χρήσιμα, επειδή, ακόμα κι εμείς, θυμηθήκαμε όψεις και διαστάσεις που είχαμε ξεχάσει.  Διαλέξαμε μόνο άρθα και συνεντεύξεις  με αποκελιστικό ή κύριο θέμα  τους τον νεοναζισμό και τη Χρυσή Αυγή – τα κείμενα με σποραδικές αναφορές στο θέμα στα «Ενθέματα» είναι πολύ περισσότερα. Τριάντα συγγραφείς, πενήντα ένα κείμενα και τέσσερις συνεντεύξεις, από την άνοιξη του 2012 μέχρι τον φθινόπωρο του 2013 (και ένα κείμενο του 2011). Και συνεχίζουμε, παρότι θα ευχόμασταν, αργά ή γρήγροα,  να μη χρειάζεται πια να ασχολούμαστε με τον νεοναζισμό, παρά μόνο  ιστορικά. Μέχρι τότε όμως, συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

51 ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ 4 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ (2012-2013)

Γράφουν οι: Έφη Αβδελά, Πέτρος Βασιλειάδης, Χριστόφορος Βερναρδάκης, Πολυμέρης Βόγλης, Nίκος Γιαννόπουλος, Γιάννης Ζαϊμάκης, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Κλέων Ιωαννίδης, Μαρία Καλαντζοπούλου, Ανδρέας Καρίτζης, Αλέξανδρος Κεσσόπουλος,  Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, Αντώνης Λιάκος, Μάκης Κουζέλης, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Ευστάθιος Χ. Λιανός-Λιάντης, Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, Μιχάλης Μάτσας, Ιωάννα Μεϊτάνη,  Μιχάλης Μπαρτσίδης, Νικολάι Μπουχάριν Ηλίας Νικολακόπουλος,  Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Κωστής Παπαϊωάννου,  Ντιέγκο Ριβέρα, Συντακτική Επιτροπή των Ενθεμάτων, Ιωάννα Σπηλιοπούλου,Χρήστος Τριανταφύλλου, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Δημήτρης Χριστόπουλος, Αγγέλικα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ «ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ» ΚΑΙ «UNFOLLOW» ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

(Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, 19.9.2012: Ομιλητές: Νίκος Γιαννόπουλος, Άρτεμις Καλοφύρη, Μάκης Κουζέλης, Νικόδημος Μάινα Κινύουα, Δημήτρης Χριστόπουλος)

Το βίντεο με τις ομιλίες:  https://enthemata.wordpress.com/neofasism_video.

Φωτογραφίες: https://enthemata.wordpress.com/2012/09/21/neofasismos-foto/

Τρεις από τις ομιλίες

1. Νίκος Γιαννόπουλος, «Για την αντιφασιστική δράση: το κράτος, το μεταναστευτικό και ο “δρόμος”» (14.10.2012): Θεωρώ κι εγώ ότι πρέπει να φτιαχτεί ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο. Αναγκαστικά, θα είναι πολλών ταχυτήτων. Μπορεί, δηλαδή, σε επιμέρους ζητήματα, να έχει μέσα και πρόσωπα από αυτό που λέμε «αστικός πολιτικός κόσμος». Κορμός όμως αυτού του μετώπου θα είναι η Αριστερά, ένας πολιτικός κορμός, πλατύς, καθαρός αλλά όχι σεχταριστικός. […] Ο κορμός αυτός πρέπει να συνδέει τον κοινωνικό κατακερματισμό, τη φτώχεια, το ζήτημα της δημοκρατίας, το ζήτημα της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν σε αυτήν τη χώρα, με το ζήτημα του φασισμού. (https://enthemata.wordpress.com/2012/10/14/nikos-giannopoulos/)

2. Μάκης Κουζέλης, «Έξι θέσεις για τον φασισμό»  (23.9.2012): Απέναντι στο φασισμό  της ΧΑ ορθώνεται η δημοκρατία. Τελεία. Στο πολιτικό επίπεδο το συμπέρασμα είναι προφανές: συμμαχία «και με το διάβολο» ενάντια στο φασισμό. Αποτεινόμαστε επομένως ακόμα και σε όσους τους αποδίδουμε ευθύνη για την άνοδο της Χ.Α., αναγκάζοντάς τους να δουν ακριβώς τι εξέθρεψαν, δείχνοντάς τους το –χωρίς την ελάχιστη δόση υπερβολής– δολοφονικό πρόσωπο του φασισμού που μοιάζει, άνευ αντιπάλου, να έχει κυριαρχήσει στους δρόμους. (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/23/kouzelis-3/)

3. Δημήτρης Χριστόπουλος, «Αντιακροδεξιά στρατηγική και αντιφασιστικό μέτωπο» (30.9.2012): Το ζητούμενο σήμερα για μια Αριστερά ενός πλειοψηφικού εθνικού ακροατηρίου είναι η συμβολή στη συγκρότηση μιας πλατιάς αντιφασιστικής συμμαχίας. Αλλιώς, μίζερα, θα πρέπει να αναμετριόμαστε διαρκώς με θεωρίες για την «ανομία» και τα «άκρα». Εδώ όμως έχουμε τέσσερα προβλήματα τα οποία θα προσπαθήσω να θέσω, όχι για αναιρέσω τη λογική του μετώπου, αλλά για να την ενισχύσω: 1) την καθοριστική τομή που επέφερε στον ελληνικό πολιτικό κόσμο το Μνημόνιο, 2) τη «θεωρία των άκρων», 3) την ηθική ανυποληψία του ελληνικού αστικού κόσμου, 4) την αγοραία αντιμνημονιακή ρητορεία κατά της υποτέλειας και της κλεπτοκρατίας.(https://enthemata.wordpress.com/2012/09/30/dchristopoulos/)

***

Δημήτρης Ψαρράς, «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής: βίος και πολιτεία μιας ναζιστικής οργάνωσης». Συνέντευξη (27.10.2012): Αυτό που φοβάμαι είναι  το ενδεχόμενο η Χρυσή Αυγή να αποτελεί για μια μερίδα της πολιτικής ελίτ μια κάποια λύση στο αδιέξοδο της χώρας. Η χειρότερη εξέλιξη θα ήταν να κληθεί η οργάνωση αυτή να παίξει το ρόλο που έπαιξε το ΛΑΟΣ στην πρώτη φάση των Μνημονίων, να στηρίξει δηλαδή –στο όνομα της εθνικής κατάστασης ανάγκης– κάποιο αυταρχικό κυβερνητικό σχήμα-ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. (https://enthemata.wordpress.com/2012/10/27/psarras-4/)

Aνδρέας Καρίτζης, «Μερικές σκέψεις για τη φασιστική ακροδεξιά εν καιρώ κρίσης» (9.9.2012): Η ισχύς της φασιστικής ακροδεξιάς δεν είναι ούτε τα επιχειρήματα ούτε η πρότασή της. Η ισχύς της παράγεται από την κίβδηλη εικόνα ότι «δεν είναι σαν τους άλλους», ότι είναι σε θέση να συγκρουστεί. Το κύριο πλεονέκτημά της είναι η αίσθηση που φιλοτεχνεί μεθοδικά ότι διέπεται από έναν αρχαϊκό «ανδρισμό» (βίαιο, απρόβλεπτο, πέρα από τα κανονικά όρια), ο οποίος, ασυνείδητα, ελκύει και σαγηνεύει τους αδύναμους. Μεταδίδει μια σιγουριά, μια ασφάλεια, παίρνει τη θέση του προστάτη για έναν πληθυσμό που έχει παλινδρομήσει σε πρώιμες μορφές ύπαρξης και αποζητά όχι σεβασμό και αυτονομία, αλλά έναν απόλυτο (ανεξέλεγκτο, παντοδύναμο, σκληρό) προστάτη.

Πρέπει να της αφαιρέσουμε αυτή την αύρα. Βασικό όπλο εναντίον της είναι η ανάδειξη του βαθιά συστημικού της χαρακτήρα, η έμφαση στο ότι δεν είναι ριζοσπαστική, δεν έχει την τόλμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και κρύβεται πίσω από το χρώμα των μεταναστών, φοβάται να τα βάλει με τους πραγματικά ισχυρούς, ότι υπηρετεί αντικειμενικά και δουλικά τους δυνατούς (οι λέξεις-κλειδιά είναι αυτές που κλονίζουν τον «ανδρισμό» της). Ένας τρόπος να γίνει αυτό είναι μέσω της γελοιοποίησής τους: Τι θα έκανε ένας φασίστας την εποχή του Λεωνίδα; Αντί να πάει στις Θερμοπύλες, θα κυνηγούσε είλωτες στους δρόμους της Σπάρτης…» (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/09/karitzis-2/)

Στρατής Μπουρνάζος, «Κίνδυνος θάνατος»  (16.9.2012): Το 7% που ψήφισε (και το 10 ή 12% που λέει ότι θα ψηφίσει) Χρυσή Αυγή δεν είναι (όλοι) φασίστες, μπορεί όμως κάλλιστα να γίνουν. Αυτό, άλλωστε, είναι το στοίχημα, και για τη Χρυσή Αυγή και για εμάς: όχι μόνο αν οι τετρακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι γίνουν πεντακόσιες και εννιακόσιες χιλιάδες, αλλά και αν αυτές οι χιλιάδες γίνουν ακροδεξιοί, Χρυσαυγίτες, φασίστες (και δεν το εννοώ οργανωτικά). Η Χρυσή Αυγή θα επιδιώξει, με κάθε τρόπο, να αποκτήσει δεσμούς μ’ αυτό τον κόσμο, κι εμείς πρέπει, επίσης με κάθε τρόπο, να τους διαρρήξουμε.  (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/16/bournazos-35/)

Κύρκος Δοξιάδης, «Διμέτωπος αγώνας»  (23.9.2012): […] στη συνείδηση των ανθρώπων που προσελκύει –και όχι μόνο–, η Χρυσή Αυγή έχει κατορθώσει να καταχωριστεί ως αντιμνημονιακή. Θα ήταν ανέφικτο και πολιτικά ανεδαφικό αυτούς τους ανθρώπους να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε ότι «κατά βάθος» είναι μνημονιακή και συστημική. Πιο εφικτό θα ήταν να εξηγήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο το προφανές: Ακόμα και με το πρόσχημα της αντίστασης στη βαρβαρότητα των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας ισοδυναμεί με την αυτοκτονία της. (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/23/kdoxiadis/)

Νάντια Βαλαβάνη, «Για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού σήμερα»  (4.5.2013): H υιοθέτηση του δόγματος «νόμος και τάξη» και «επανακατάληψη των πόλεων μας» από μεριάς κυρίως της ΝΔ, με τις επιχειρήσεις «σκούπας» και τα διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για μετανάστες, έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα: Αντί να δημιουργηθούν «αναχώματα», ενισχύεται η διαρροή προς τη ΧΑ, γιατί αυτοί που εμφορούνται ή παρασύρονται από τέτοιες αντιδραστικές αντιλήψεις, κατά κανόνα προτιμούν τους γνησιότερους εκφραστές απ’ τα υποκατάστατα. (https://enthemata.wordpress.com/2013/05/04/valavani/)

 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Σταύρος Ζουμπουλάκης, «Ο Αρχιεπίσκοπος και η Εκκλησία πρέπει να καταδικάσουν ρητά και απερίφραστα τη Χρυσή Αυγή». Συνέντευξη (25.11.2012): Ο παράγοντας που μπορεί κατεξοχήν να απονομιμοποιήσει τη Χρυσή Αυγή είναι η Εκκλησία. Όχι όμως με μισόλογα και «ήξεις αφήξεις». Αν ο Αρχιεπίσκοπος, η Ιεραρχία προέβαιναν σε μια βαρυσήμαντη, διαγγελματικού τύπου, ρητή και ονομαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής –και όχι γενικά και αφηρημένα του ρατσισμού–θα της τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια, θα την απονομιμοποιούσε ιδεολογικά  ηθικά.(enthemata.wordpress.com/2012/11/25/zoumboulakis/)

Μητροπολίτης Σιατίστης και Σισανίου Παύλος, «Στο πρόσωπο των μεταναστών η Χρυσή Αυγή εξευτελίζει τον Χριστό»  (27.1.2013): Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης, βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια· τότε θα ήταν «καλός». Θέλω λοιπόν να επαναλάβω ότι κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού ή, πολύ περισσότερο ιερωμένου, προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης. Κανείς δεν μπορεί να παίζει εν ου παικτοίς. (https://enthemata.wordpress.com/2013/01/27/pavlos/)

Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, «Οι χριστιανοί είναι κατηγορηματικά αντίθετοι στη ναζιστική βία και τον φυλετισμό» (25.11.2012): Ναζιστικές και παγανιστικές ιδέες εκφράζονται σήμερα από κόμμα που εκπροσωπείται στη Βουλή. Η ρητή και έμπρακτη υιοθέτηση από το κόμμα αυτό της βίας και της φυλετικής ιδεολογίας δεν μπορεί παρά να βρίσκει όλους τους χριστιανούς, αλλά και κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, κατηγορηματικά αντίθετους. (https://enthemata.wordpress.com/2012/11/25/ignatios/)

Πέτρος Βασιλειάδης, «Η αποκρουστική συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής στους μετανάστες πρέπει να αφυπνίσει την Εκκλησία»  (25.11.2012): Γι’ αυτό και οι αφιλάνθρωπες και αποκρουστικές συμπεριφορές των μελών της Χρυσής Αυγής προς τους μετανάστες, και όταν ακόμη υποκριτικά δηλώνουν πίστη στα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη», πρέπει να αφυπνίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, πριν είναι αργά, αν βέβαια θέλει να παραμείνει… χριστιανική. (https://enthemata.wordpress.com/2012/11/25/petros-vas/)

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου και Ευστάθιος  Χ. Λιανός Λιάντης, «Η γυναίκα Ιεζάβελ. Σκέψεις πάνω στην ψευδεπίγραφη χριστιανικότητα του φασισμού» (4.11.2012): Οι μεγάλες χριστιανικές ομολογίες της Ευρώπης δεν αντιστάθηκαν στον φασισμό και τον ναζισμό, τον καιρό που αυτά τα ιδεολογήματα είχαν καταστεί κυρίαρχες κρατικές ιδεολογίες. Σιώπησαν, συμπορεύτηκαν, ευλόγησαν, αλλά δεν αντιτάχθηκαν. Και αυτό αποτέλεσε και θα αποτελεί για πάντα μια σελίδα ντροπής για τα κυρίαρχα χριστιανικά ιερατεία εκείνων των δίσεκτων χρόνων. (https://enthemata.wordpress.com/2012/11/04/iazavel/)

Ευστάθιος  Χ. Λιανός Λιάντης, «Με αφορμή τις κωδωνοκρουσίες των Καλαβρύτων» (26.5.2013): Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήριζε αυτούς τους επισκόπους «λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού»· και είναι όντως «λύκοι βαρείς» όσοι εγκολπώνονται τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον ναζισμό, ειδικά όταν οι ίδιοι φέρουν εγκόλπιο με τη μορφή του Χριστού. (https://enthemata.wordpress.com/2013/05/26/lian/)

Στρατής Μπουρνάζος, «O χρυσαυγιότατος μητροπολίτης και τα «καλά παιδιά» του»  (2.9.2012): Ο μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας, στράφηκε στους Χρυσαυγίτες, με «την ευχή και την προσευχή»: «Να μην αργήσει ο καιρός που τις μαύρες μπλούζες που φοράτε τώρα που αγωνίζεστε θα τις αντικαταστήσετε με γαλάζιες και άσπρες μπλούζες. Αυτή είναι η ευχή μου». (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/02/bournazos-33/)

ΤΟΠΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ

Μαρία Καλαντζοπούλου, «Άγιε μου Παντελεήμονα, τι αυγή μας ξημερώνει;»  (29.4.2012): Σιγά σιγά, αυτοί οι νέοι «προστάτες» και συνοδοιπόροι δηλώνουν ευθαρσώς και την πολιτική τους καταγωγή: Χρυσή Αυγή, λένε. Πιστώνονται έτσι, όχι μόνο ως άτομα, αλλά και ως οργάνωση, τα εύσημα για τις «υπηρεσίες» τους (πογκρόμ) στη γειτονιά. Οι φιλήσυχοι κάτοικοι ακούνε (αν δεν βλέπουν κιόλας) για τα πογκρόμ, και αντιλαμβάνονται και υλικά το εξαιρετικό τους προνόμιο να χρησιμοποιούν ως νομιμόφρονες και πάνω απ’ όλα «Έλληνες» την «άβατη» πλέον για οποιονδήποτε άλλο πλατεία. Και τι μ’ αυτό; Η Χρυσή Αυγή, η οργάνωση-ταμπού για τη δεκαετία του ’80, δεν τους είχε εξάλλου πειράξει προσωπικά, ούτε και η πρόσφατη χούντα άλλωστε. (https://enthemata.wordpress.com/2012/04/29/markal/)

Αγγέλικα Ψαρρά, «Τιμωροί με φύλο στον Άγιο Παντελεήμονα»  (29.1.2012): Οι λόγοι της ακροδεξιάς φλυαρούν ακατάπαυστα για το φύλο, ακόμη κι όταν δεν αναφέρονται ρητά σ’ αυτό. […] Κάποια στιγμή, πρέπει να αναρωτηθούμε για τη βαρύτητα των έμφυλων νοημάτων που εδώ και καιρό διακινούνται ανεμπόδιστα σε όσες περιοχές της πόλης έχουν περάσει στον έλεγχο των νεοναζιστικών συμμοριών. Ίσως μπορέσουμε τότε να αντιληφθούμε και τις απολύτως υλικές –εφόσον βιωμένες– επιπτώσεις κάποιων (ακροδεξιών) σημασιών του ανδρισμού και της θηλυκότητας στην καθημερινότητα των κατοίκων της γειτονιάς – ανδρών και γυναικών, «ντόπιων» και «ξένων».  (https://enthemata.wordpress.com/2012/01/29/psarra-4/)

Γιάννης Ζαϊμάκης, «Οπαδοί και ναζιστικοί πυρήνες στην ποδοσφαιρική μικροκοινωνία. Για τη διείσδυση της ακροδεξιάς στα γήπεδα»  (22.12.2012): Οι φασιστικοί οπαδικοί πυρήνες δεν χρησιμοποιούν άμεσα τη φασιστική ρητορική. Στρατολογούν κυρίως νεαρούς και αξιοποιούν το διαδίκτυο για να μεταφέρουν εικόνες οπαδικής έξαρσης και εθνικιστικής υπερηφάνειας. Επικαλούνται τη δύναμη και τη μαχητικότητα για την επίλυση των οπαδικών διαφορών και των κοινωνικών εντάσεων, προάγουν τις εκφραστικές τελετουργίες συμβολικής βίας και τον ημιστρατιωτικοποιημένο τρόπο λειτουργίας των νεοφασιστικών οργανώσεων, μετατρέποντας το πάθος για την ομάδα σε μίσος για τους εχθρικούς «άλλους». (https://enthemata.wordpress.com/2012/12/22/zaimakis/)

Συντακτική Επιτροπή των Ενθεμάτων, «20 Ιουλίου: στην Καλαμάτα, στην αντιφασιστική πορεία!»  (14.7.2013): Όπως τα αντιφασιστικά φεστιβάλ, με τα τραγούδια μας, τις συζητήσεις, τις πολυεθνικές κουζίνες αποτελούν μια γιορτή αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, κάθε χρόνο, ας σκεφτούμε τι θα σημάνει, αντίστοιχα, ένα φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα: με την ανοχή και επιδοκιμασία του Δήμου και του Λιμενικού Ταμείου, ναζιστικά τραγούδια, χαιρετισμοί, κραυγές μίσους, πράξεις βίας, την επέτειο της 4ης Αυγούστου, θα δονήσουν το κέντρο της πόλης. (https://enthemata.wordpress.com/2013/07/14/kalamata/)

Συντακτική Επιτροπή των Ενθεμάτων, «H Νίκη της Καλαμάτας»  (28.7.2013): Τα «παλικάρια της φακής» του Μιχαλολιάκου, που τρώνε σίδερα όταν έχουν απέναντί τους κανέναν μετανάστη, αδύναμο και δυστυχισμένο, λούφαξαν. Ευτυχώς, και είμαστε ασφαλώς πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Όπως έλεγε και η ανακοίνωση του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, για τα καμώματα του χρυσαυγίτη τοπικού βουλευτή Κουκούτση (που από το τηλέφωνο της Βουλής απειλούσε τους οργανωτές της πορείας), «οι ναζί, εκτός από καθάρματα, είναι και θρασύδειλοι καραγκιόζηδες» (https://enthemata.wordpress.com/2013/07/28/niki-kalamata/)

Ιωάννα Σπηλιοπούλου, «Με μια λύρα κατά του φασισμού. Αντιφασιστικό φεστιβάλ στα Ανώγεια» (8.9.2013): Στις στράτες του Ψηλορείτη, εκεί όπου το δρόμο των ανταρτών, των βοσκών και των αγριμιών όριζε και ορίζει η γυμνή πέτρα, ο ουρανός φαίνεται προσιτός, το φως σε αρμονία με τους ίσκιους των βουνών. Αναζητώντας τον μίτο του μύθου στη μήτρα της γης, το Ιδαίον Άντρον, Ανωγειανοί μάς έλεγαν ότι συμβούλευαν να το επισκεφτεί όποιον αντιμετώπιζε ένα δίλημμα, για να «πάρει πράξη». Με την ελπίδα να συνεχιστεί, το αντιφασιστικό φεστιβάλ αποτέλεσε γόνιμο έναυσμα για να «πάρουμε πράξη», στον πόλεμο ενάντια σε ό,τι υποδουλώνει, σε ό,τι πληγώνει την αξιοπρέπεια, και συνάμα μύηση «στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και τση τιμής το χρέος». (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/08/iospilio/)

Αντώνης Λιάκος, «“Αγανακτισμένοι” και Χρυσή Αυγή»  (16.9.2012):  Επισκέφθηκα πολλές φορές την Πλατεία, παρακολουθώντας και την Πάνω Πλατεία με τις ελληνικές σημαίες και τις κρεμάλες, και την Κάτω με τις γενικές συνελεύσεις. Είναι φυσικό ότι σε παρόμοια κινήματα συμμετέχουν άνθρωποι με πολύ διαφορετικές ιδέες.  Αλλά τις ημέρες αυτές  οι Χρυσαυγίτες δεν ήταν στο Σύνταγμα: κυνηγούσαν και κακοποιούσαν μετανάστες στην Πατησίων και στην Αχαρνών.  Μια φορά προσέγγισαν οργανωμένα την πλατεία, και αποκρούστηκαν. (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/16/liakos-6/)

Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, «Ο Χρυσαυγίτης, ο αντιφασίστας και ο δημόσιος χώρος» (9.`12.2012): Να μιλήσουμε με τους ανθρώπους, ακόμα και αν φρικάρουμε με τα όσα ακούμε και να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε – αλλιώς θα συνεννοηθούν άλλοι. Αυτά με τον απλό κόσμο. Με τους Χρυσαυγίτες δεν υπάρχει συνεννόηση, ωστόσο είμαι βέβαιη ότι όταν πάμε να τους αντιμετωπίσουμε με τα εργαλεία τους, δηλαδή σκούζοντας, βρίζοντας, απειλώντας, είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν αρχίζεις διάλογο στον τόνο που σου επιβάλλουν […].  (https://enthemata.wordpress.com/2012/12/09/kotsaka/)

 ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ

Κλέων Ιωαννίδης, «Όταν η Xρυσή Αυγή προσχωρούσε στη νεοναζιστική Διεθνή “Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη” και στη “Διακήρυξη της Βαρκελώνης” (1981). Μια αποκάλυψη για το ναζιστικό παρελθόν της Χρυσής Αυγής» (από το ιστολόγιο της  Βασιλικής ΜεταΤρούλου): Είναι γνωστό πως η «Χρυσή Αυγή» αποτελεί ενεργό μέλος του Ευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου (ENF), μιας άτυπης φασιστικής Διεθνούς, που εκπροσωπεί φασιστικά κόμματα και οργανώσεις από 13 ευρωπαϊκές χώρες και ιδρύθηκε  το 2004 ενόψει ευρωεκλογών. Δεν είναι γνωστό, όμως, ότι η ΧΑ είχε προσχωρήσει, από τις απαρχές της, στην ακραία ναζιστική-εθνικοσοσιαλιστική (μαύρη) Διεθνή Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη (New European Order [NEO] ή  Nouvel Ordre Européen). (https://enthemata.wordpress.com/2013/03/31/kleon-2/)

Στέλιος Κούλογλου, «Νεοναζί: το Ολοκαύτωμα της μνήμης». Συνέντευξη (16.3.2013): Υπάρχει μια ιστορική συνέχεια, την οποία είναι απαραίτητο να υπογραμμίζουμε, αντιμετωπίζοντας την Χρυσή Αυγή: ότι πρόκειται για πολιτικούς απόγονους των ταγματασφαλιτών. Η ταινία είναι «ένα ντοκιμαντέρ μέσα στο ντοκιμαντέρ». (https://enthemata.wordpress.com/2013/03/16/cool/)

Ντιέγκο Ριβέρα, «Βερολίνο 1928: Χίτλερ, ένας «κλόουν» που τον αποθεώνουν τα πλήθη» (Από το περιοδικό «Μαρξιστική Σκέψη» (18.3.2012): Καθώς ζεστάθηκε, ο Χίτλερ άρχισε να ουρλιάζει και να κουνά τα χέρια του σαν επιληπτικός. Κάτι σ’ αυτόν ανατάραξε, φαίνεται, το βάθος της ψυχής των ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα μεταξύ αυτού και του πλήθους. Ήταν τόσο βαθύ που, όταν τελείωσε, έπειτα από δύο ώρες ομιλίας, επικράτησε μια στιγμή πλήρους σιγής. Ούτε καν οι ομάδες της κομμουνιστικής νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Και τότε, η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία. (https://enthemata.wordpress.com/2012/03/18/rivera/)

ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΣΤΑ ΜΜΕ

Κωστής Παπαϊωάννου, «Φαιές νεοναζί αντανακλάσεις στο γυαλί των ΜΜΕ (7.10.2012):  Ο εκδότης του «Πρώτου Θέματος» άφησε πολύ γρήγορα πίσω του τα πρωτόλεια αστεία με τους Eβραίους ως «γυμνά φούρνου» και τις ξανθιές, έκανε τις γνωστές ενδιάμεσες στάσεις στα dvd Ζαχόπουλου-Τσέκου και στα «διασυνοριακά» 5 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα επιδίδεται με συστηματικότητα εργολάβου στο λίφτινγκ του νεοναζισμού. (https://enthemata.wordpress.com/2012/10/07/kostis-papaioannoy/)

Στρατής Μπουρνάζος, «Νεοναζισμός 4 x 4» (14.4.2013): Για τον Γιώργο Τράγκα, η αντιπολίτευση, η «υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων», η «πάλη ενάντια στο Μνημόνιο» είναι  μόνο το επίχρισμα. Άμα το ξύσουμε  –λιγάκι, όχι πολύ– θα βρούμε μπόλικο αντικοινοβουλευτισμό, συνωμοσιολογία, αγοραίο εθνικισμό,  δημαγωγία, χυδαίο λαϊκισμό και σκέτη χυδαιότητα – με λίγα λόγια, πολλά βασικά συστατικά του φασισμού και του  φασιστικού ήθους. (https://enthemata.wordpress.com/2013/04/14/bournazos-tr/)

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ  ΚΑΙ  ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΝΑΖΙ

Στρατής Μπουρνάζος, «Παντού, από τα βρέφη έως τα θέατρα» (14.10.2012): «Ηρώδη» χαρακτήρισαν τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρο, άρθρα σε εφημερίδες και στα social media, τη βδομάδα που μας πέρασε.  Και πολύ καλά έκαναν: και Ηρώδη και θηριώδη και άλλα τόσα άξιζε να τον αποκαλέσουν. Γιατί είναι φανερό ότι ο Χρυσαυγίτης βουλευτής δεν ζητάει στοιχεία προκειμένου να προβεί σε κοινωνιολογικές έρευνες, ούτε εζήλωσε αίφνης τη δόξα των Μπουρντιέ και Πασερόν. […] Ανατριχιαστικό, σίγουρα. Ακόμα πιο ανατριχιαστική όμως βρίσκω την άμεση ανταπόκριση του Υπουργού Εσωτερικών». (https://enthemata.wordpress.com/2012/10/14/bournazos-36/)

Στρατής Μπουρνάζος, «Σαχτζάτ Λουκμάν, ετών εικοσιεφτά»  (20.1.2013): Η δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν είναι τόσο συγκλονιστική που δεν πρέπει να τη λησμονήσουμε μέσα στους δαιδάλους των αναλύσεων. Βέβαια, δεν μπορούμε να πάμε τον χρόνο πίσω: ό,τι κι αν πούμε, ό,τι κι αν κάνουμε, είναι νεκρός. […] Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να διατηρήσει την ανθρωπιά της, πρέπει να κλάψει τον Σαχτζάτ σα δικό της παιδί, να τον θρηνήσει σα δικό της νεκρό. Ας είναι οι γραμμές αυτές ένα μικρό ξόδι, ένα κεράκι αφτούμενο στη μνήμη του. (https://enthemata.wordpress.com/2013/01/20/bournazos-39/)

Στρατής Μπουρνάζος, «Ο ανώτατος βαθμός του υποκόσμου»  (28.7.2013): Ακούστε, αν δεν ακούσατε, την Ελένη Ζαρούλια, στη συγκεκριμένη επίθεση κατά της Μαρίνας Δραγασάκη: αυτός είναι ο κόσμος, η φρασεολογία, το αποκρουστικό ήθος του υποκόσμου, με ή χωρίς το πρόσημο του νεοναζισμού. (https://enthemata.wordpress.com/2013/07/28/bournazos-47/)

Στρατής Μπουρνάζος, Κηλίδα ανεξίτηλη (23.3.2013): Κι όμως, μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, υπήρχε κάτι που έλαμπε: τα πρόσωπα της Μ. Βαβαγιάννη, της Μ. Δαλιάνη, του Κ. Διαλυνά και της Κλ. Παπαπαντολέων. Κι όσο τα ξαναφέρνω στο μυαλό, παίρνω θάρρος. Κι ας έχασε το δίκιο εκείνη την Πέμπτη στο μονομελές, σκέφτομαι, εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για να νικήσει, μαζί με τους δίκαιους και τίμιους ανθρώπους — δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά θα συνεχίσουμε. (https://enthemata.wordpress.com/2013/03/23/bournazos-40/)

Στρατής Μπουρνάζος, « Η Θέμις έχει νεύρα…»  (1.9.2013): Η δικαιοσύνη είναι ένας κομβικός τομέας, καθώς ναζισμός και δίκαιο είναι (και πρέπει να παραμείνουν) έννοιες ασύμβατες. Είναι γνωστό –και δυσάρεστο βέβαια– ότι στο δικαστικό σώμα κυριαρχούν συχνά συντηρητικές, εθνικιστικές, ενίοτε και ακροδεξιές απόψεις· το να επικρατήσουν όμως ναζιστικές και χρυσαυγίτικες αποτελεί ποιοτική, και ολέθρια τομή. (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/01/bournazos-49/)

Χρήστος Τριανταφύλλου, «Mε αφορμή τις δηλώσεις Παναγιώταρου για τον Σχορτσιανίτη: Η μπάλα στην εξέδρα»  (10.11.2012): Το σφάλμα του Παναγιώταρου έγκειται στο γεγονός πως άγγιξε ένα προνομιακό πεδίο της επικρατούσας κουλτούρας: την εθνική υπερηφάνεια. Σε μια κοινωνία όπου οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου το 2004 και της αντίστοιχης του μπάσκετ το 2005 θεωρούνται περίπου ως η «ανακατάληψη» της Κωνσταντινούπολης, η αμφισβήτηση του γνησίου της «ελληνικότητας» ενός βασικού στελέχους του μηχανισμού επιβεβαίωσης της μεγαλοσύνης του ελληνικού αθλητισμού, άρα και του Ελληνισμού,­­ συνιστά κεφαλαιώδη ύβρι. (https://enthemata.wordpress.com/2012/11/10/sofo/)

 ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΑΝΤΙΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Χαρακτικό του Γιάννη Στεφανίδη, από παράνομο έντυπο της Κατοχής

Τασία Χριστοδουλοπούλου, «Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίον της Χρυσής Αυγής»  (16.9.2012): Κινούμενοι μονοσήμαντα  στο αντιμνημονιακό, αν δεν  διευρύνουμε την ατζέντα μας, αν δεν σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για τους κακούς Γερμανούς, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αστικές δυνάμεις του τόπου μας και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις και όχι μόνο ό,τι αναφέρεται στους τραπεζίτες, θα είναι πολύ αργά, για να αποτρέψουμε τη διάλυση της κοινωνίας. Και οι αριστερές ιδέες δεν καρπίζουν στη διάλυση, αλλά στη σύνθεση και στην αλληλεγγύη. (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/16/tasia/)

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, «Κύριε Μούιζνιεκς, «η χώρα μας κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση”…» (21.4.2013: Το μοντέλο που περιγράφει, άλλωστε, εφαρμόζεται και στον «γενικό πληθυσμό»: το μαρτυρούν η κατάσταση στις φυλακές, τα πογκρόμ κατά των αστέγων, η Χαλκιδική (όπως νωρίτερα το Σύνταγμα), η αιματηρή καταστολή διαδηλώσεων και απεργιών […] Εν τέλει, η παραμικρή διεύρυνση του κενού μεταξύ μνημονιακών και φασιστών, είναι κέρδος: τόσο για τον αντιμνημονιακό αγώνα όσο και για τον αντιφασιστικό. (https://enthemata.wordpress.com/2013/04/21/dimosthenis/)

Δημήτρης Χριστόπουλος, «Για τον «αντι-αντιρατσισμό» της συγκυρίας»  (26.5.2013): Η συλλήβδην αδιαβάθμητη καταγγελία του ρατσισμού είναι αδιέξοδη. Χρειάζεται διάκριση, να το πω απλά, μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Α. Λοβέρδου: αυτή είναι η στρατηγική εμβολισμού του αστικού κόσμου, ο οποίος γνωρίζει και τις δικές του τομές και διαιρέσεις που είναι απολύτως αξιοποιήσιμες. Χρειάζεται όμως και διάκριση ανάμεσα στον αγανακτισμένο γονιό που βλέπει το παιδί του να καθυστερεί στο σχολείο διότι οι πολλοί συμμαθητές του δεν έχουν μητρική γλώσσα αυτή που διδάσκεται, και στον πολιτικό κόσμο που αξιοποιεί τον θυμό του διοχετεύοντάς τον σε ακροδεξιές ατραπούς» (https://enthemata.wordpress.com/2013/05/26/dxr/)

Στρατής Μπουρνάζος, «Τα μαχαίρια κι οι χαρακιές στο πρόσωπο»  (2.6.2013): Με αυτή την αντίφαση (: έχουμε εδώ απολύτως ανάγκη το κράτος, τη στιγμή που οι μηχανισμοί του είναι όχι μόνο απρόθυμοι, αλλά διαβρωμένοι από την ακροδεξιά) χρειάζεται να ασχοληθούμε σοβαρά. Ας κρίνουμε το αντιρατσιστικό και υπ’ αυτό το πρίσμα: η ψήφισή του θα έδειχνε, συμβολικά τουλάχιστον, μια αποφασιστική διάθεση του κράτους να κόψει αυτό τον ομφάλιο λώρο. (https://enthemata.wordpress.com/2013/06/02/bournazos-42/

 ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ

Αλέξανδρος Κεσσόπουλος, «Αρετή/αμαρτία και Χρυσή Αυγή»  (17.6.2012): Όταν, συνεπώς, η ακροδεξιά ρητορεία καταγγέλλει ως ρίζα του προβλήματος τις ηθικές ευθύνες «των 300 βουλευτών που κλέβουν και εξαπατούν τους Έλληνες», γνωρίζει ότι μιλάει στη «μητρική γλώσσα»  ευρείας μερίδας της κοινωνίας. […] ο χώρος της άκρας Δεξιάς επιτυγχάνει να μετατρέψει μια κρίση κυρίως οικονομικού χαρακτήρα σε γενικευμένη αμφισβήτηση του λόγου ύπαρξης των δημοκρατικών θεσμών. (https://enthemata.wordpress.com/2012/06/17/kessopoulos-4/)

Πολυμέρης Βόγλης, «Η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η θεωρία των δύο άκρων»  (29.4.2012): Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός της Χρυσής Αυγής βρήκαν απήχηση στα πιο επισφαλή στρώματα της ελληνικής κοινωνίας γιατί την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων επί σειρά ετών ήλθε να καλύψει η κυρίαρχη ξενοφοβική ρητορική και η καταστολή — χαρακτηριστικά, όχι τυχαία, της πολιτικής φυσιογνωμίας της Χρυσής Αυγής. (https://enthemata.wordpress.com/2012/04/29/voglis-7/) 

Πολυμέρης Βόγλης, « Το κενό μεταξύ των δύο “άκρων”» (23.9.2012)q Η βία είναι ιστορικά καταστατικό στοιχείο της δράσης της άκρας Δεξιάς. Οι δολοφονικές επιθέσεις και τα πογκρόμ κατά μεταναστών το καλοκαίρι το επιβεβαίωσαν με τον πιο αδιάψευστο και τραγικό τρόπο. […] Η ταύτιση Αριστεράς και Χρυσής Αυγής με κοινό παρονομαστή τη βία, δεν αντέχει οποιασδήποτε σοβαρής κριτικής . (https://enthemata.wordpress.com/2012/09/23/voglis-10/)

Μιχάλης Μπαρτσίδης, «Κοινωνικό Εργαστήριο Θεσσαλονίκης: Ανοίγοντας το παρόν εναντίον της Χρυσής Αυγής»  (16.12.2012): Συνεργασίες με καλλιτέχνες για οργάνωση δράσεων πολιτισμικής κριτικής, ντοκιμαντέρ· επίσης, ανταλλαγές πληροφοριών και εμπειριών για τις αντιδράσεις από τα κάτω και η προώθηση δράσεων αλληλεγγύης (στα σχολεία πάνω απ’ όλα), αντίδραση στη βία και παροχή νομικής βοήθειας ή ψυχολογικής υποστήριξης και, κυρίως, το μοντέλο αλληλεγγύης των Κοινωνικών Ιατρείων, ως απάντηση στις πρακτικές αποκλεισμού της Χρυσής Αυγή (https://enthemata.wordpress.com/2012/12/16/bartsidis/).

Νικολάι Μπουχάριν, «Φιλοσοφικά Αραβουργήματα: Για τη λεγόμενη φυλετική σκέψη» [από το περιοδικό «Μαρξιστική Σκέψη»] (8.9.2013): Το αποτέλεσμα ήταν ένα βαρβαρικό χάος. Οι θεωρίες σχετικά με τα κρανία και τα μαλλιά οδήγησαν σε απίστευτη σύγχυση, και είχαν συχνά αρκετά αναπάντεχα αποτελέσματα. Αυτές οι θεωρίες έχουν έρθει σε ριζική σύγκρουση με τον ιδεαλιστικό μυστικισμό που απαιτεί την απόρριψη της υλιστικής ερμηνείας της βιολογίας, την απόρριψη του «εξωτερικού». Εισάγοντας όλο και μεγαλύτερες δόσεις έμφυτων και αμετάβλητων μυστικιστικών αρετών στην αντίληψή τους για τους μαχητές-γκάνγκστερ, αντικαθιστώντας τη χημική σύνθεση του αίματος με τη «φωνή του αίματος» και το μήκος του κρανίου με την «τιμή» και την «πίστη», οι ιδεολόγοι του φασισμού κατέληξαν σε ένα απελπιστικό κουβάρι. Οι θεωρίες τους, κίβδηλες πέρα για πέρα, άρχισαν γρήγορα να γίνονται κενή, φωνακλάδικη πολυλογία. (https://enthemata.wordpress.com/2013/0/08/arav/)

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Από τον τοίχο του facebook του Angelos Tsekeris

Ιωάννα Μεϊτάνη, «Γκάζια»  (11.9.2011): Στην αφίσα βλέπουμε τον Ούντο Φόιγκτ, αρχηγό του NPD, με πέτσινο μπουφάν και δερμάτινα μαύρα γάντια, πάνω σε ένα μηχανάκι, με το δεξί χέρι στο γκάζι. Η αφίσα γράφει «Δώστε γκάζι!» (Gas geben!) — στα γερμανικά η λέξη Gas σημαίνει και αέριο. Ξεσηκώθηκαν οι οργανώσεις των συγγενών των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, έκαναν μηνύσεις [..]. Η καλύτερη από τις έμπρακτες αντιδράσεις που εντόπισα ήταν από ένα πλακατζήδικο κόμμα (Die Partei) άφησαν το σύνθημα στην αφίσα, αλλά στη θέση του φασίστα αρχηγού κόλλησαν τη φάτσα του Γεργκ Χάιντερ, που σκοτώθηκε το 2008 σε αυτοκινητιστικό, κι από πίσω, αντί για μηχανάκι, φαινόταν το κατεστραμμένο του αμάξι. (https://enthemata.wordpress.com/2011/09/11/meitani-7/)

Μιχάλης Μάτσας, «Γαλλική ακροδεξιά: Η διάλυση είναι η λύση;» (22.9.2013): Το  Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν (Front National) δεν έχει επηρεαστεί καθόλου απ’ όλες αυτές τις συζητήσεις και πράξεις απαγόρευσης. Είναι η «σοβαρή» κοινοβουλευτική άκρα δεξιά όπως θα ήθελαν κάποιοι την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα: μια μη βίαιη, ρατσιστική, ομοφοβική, αντισημιτική οργάνωση, που μπορούσε να είναι άξιος εταίρος της ΝΔ στην κυβέρνηση. (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/matsas-m/)

[Σύντροφοι και φίλοι του Κλ. Μερίκ, «Αποχαιρετισμός στον Κλεμάν Μερίκ»  (22.9.2013): Mόνο λίγες μέρες έχουν περάσει, και μας φαίνονται σαν αιωνιότητα. Μετά τη δολοφονία  του Κλεμάν αισθανόμαστε τέτοια ταραχή, νιώθουμε ότι μπήκαμε σε μια δίνη που μας ρουφάει μέσα της.  Αναμφίβολα, τίποτα, μα τίποτα στον κόσμο αυτό, ούτε τα χρόνια και η εμπειρία που μας λείπουν, μπορούν να προετοιμάσουν κάποιον για να θάψει έναν φίλο και σύντροφο. Εάν δεν μας δόθηκε ο χρόνος της περισυλλογής και του πένθους που χρειαζόμαστε, αυτό συμβαίνει επειδή η δολοφονία αυτή είναι μια πολιτική δολοφονία. Και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, απαιτεί μια πολιτική απάντηση. https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/cleman-meric/)

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Έφη Αβδελά και Αγγέλικα Ψαρρά, «Απόκρυφες πτυχές της μελανής ψήφου»: Η εκδοχή του ανδρισμού που προβάλλει η Χρυσή Αυγή συνιστά σημείο συνάντησης με σημαντική μερίδα ψηφοφόρων της. […]  Εκτός από τους «διεφθαρμένους» πολιτικούς, τους «εγκληματίες» ξένους, τους «θρασείς» ομοφυλόφιλους, μοιάζει να ενοχλούν πλέον και οι «γλωσσούδες» γυναίκες, αυτές που καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, μιλούν στον δημόσιο χώρο ή –το χειρότερο–διατηρούν ενδεχομένως πιο εύκολα μορφές απασχόλησης στην άτυπη οικονομία, όταν νέοι άνδρες χάνουν τις δουλειές τους ή, απλώς, δεν έχουν δουλειά. Πόσοι –αλλά και πόσες– δεν είπαν ότι όλοι αυτοί χρειάζονται ένα «γερό χέρι ξύλο»; Και πόσοι ανάμεσά τους δεν έγιναν ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής;  (https://enthemata.wordpress.com/2012/07/01/agef/)

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, «Δυσάρεστη, ναι. Έκπληξη, όμως;»  (13.5.2013): Αν ένας στους δύο αστυνομικούς στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί σχετικά το Βήμα, ψήφισε νεοναζί, τότε ποιοι θα αντιμετωπίσουν τα Τάγματα Εφόδου του Μιχαλολιάκου; Κι αν οι μαχαιροβγάλτες εξισώνονται με τους αντιρατσιστές, τότε ποιοι θα υπερασπιστούν τους πιο ευάλωτους — έλληνες ή μετανάστες; Πρόκειται για μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θέτει το άλμα απ’το 0,3% στο 7%. (https://enthemata.wordpress.com/2012/05/13/dimos-4/)

Χριστόφορος Βερναρδάκης, «Η Χρυσή Αυγή ως «μαζικό κόμμα» αποτελεί νέο φαινόμενο». Συνέντευξη (21.4.2013): Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει προφανώς τις εκλεκτικές συγγένειες της σημερινής Χρυσής Αυγής με την παράδοση του παρακράτους και της Άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα. Ωστόσο, η Χρυσή Αυγή ως «μαζικό κόμμα» είναι ένα νέο φαινόμενο. Απαντά σε καινούργια «αιτήματα», είναι φαινομενικώς τουλάχιστον «αντισυστημική» (και όχι το ίδιο το «σύστημα», όπως ήταν η παράδοση του μετεμφυλιακού παρακράτους και το κράτος της δικτατορίας), έχει καινούργια ακροατήρια. «Ακουμπά» στην εκλογικο-πολιτική γεωγραφία της παλιάς μετεμφυλιακής Δεξιάς, η κοινωνική της επιρροή ωστόσο συντίθεται από «νέα» ιδεολογικά υλικά (https://enthemata.wordpress.com/2013/04/21/xvernar/)

Δημήτρης Ψαρράς, «Τα αναβολικά του φασισμού»  (10.6.2012): Ακούγεται το επιχείρημα ότι μέχρι και οι φυλακισμένοι, ακόμα και οι βαρυποινίτες, βγαίνουν τηλεφωνικά σε τηλεοπτικές εκπομπές και υπερασπίζονται το δίκιο τους. Και πολύ καλά κάνουν. Αλλά όπως κανείς δεν καλεί καταδίκους για να εγκωμιάσουν το έγκλημά τους, έτσι δεν αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα των ναζιστών να μας εξηγούν για ποιο λόγο πρέπει να εφαρμόσουν κι αυτοί την «τελική» τους λύση στην Ελλάδα, αυτή τη φορά εναντίον των μεταναστών. (https://enthemata.wordpress.com/2012/06/10/psarras-3/)

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Συντακτική Ομάδα των Ενθεμάτων, «Έγκλημα. Και η τιμωρία;»  (22.9.2013):  Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μπορεί, και πρέπει, να ταρακουνήσει ακόμα και συντηρητικούς, φοβισμένους ανθρώπους – και όχι να τους φοβίσει ακόμα περισσότερο. Πρέπει, λοιπόν,  να μιλήσουμε και σε αυτούς: χωρίς χαϊδέματα, να τους πούμε για τις ευθύνες τους και μαζί να πούμε ότι το να είσαι δεξιός, συντηρητικός, «φιλήσυχος», δεν επιτρέπεται να ταυτίζεται με το να είσαι νεοναζί και δολοφόνος. Υπάρχει, και πρέπει να υπάρχει απόσταση· αν αυτή σιγά σιγά χάνεται, τότε χαθήκαμε όλοι μαζί, δικαίως ή αδίκως, δίκαιοι και άδικοι. (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/syntaktiki/)

Ηλίας Νικολακόπουλος, «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»  (22.9.2013): Έχοντας πια πανελλαδική επιρροή και απήχηση, αναλαμβάνει να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή του «αντικομουνιστικού αγώνα». Με δυο λόγια, οι Χρυσαυγίτες λένε: «Εμείς είμαστε η πραγματική δεξιά, η λαϊκή δεξιά, και όχι ο Καμμένος ή ο Σαμαράς, ο οποίος έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80 συμμετείχε στις εκδηλώσεις του Μελιγαλά, ενώ σήμερα το έχει ξεχάσει» (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/nikolakopoulos-2/)

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, «Ένα κρίσιμο ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας (22.9.2013): Παρ’ όλες τις ρητορικές καταδίκες της βίας της Χρυσής Αυγής και παρά τη σύσσωμη πολιτική αντίδραση την οποία σήκωσε η δολοφονία, το ερώτημα είναι: Είναι δυνατόν η πολιτεία να μην έχει βρει τον τρόπο τέτοιες εγκληματικές ενέργειες, όσες υποπίπτουν τουλάχιστον στην αντίληψή της, να τις πατάσσει ανελέητα και επιτόπου;   (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/tsoykalas-3/)

Μάκης Κουζέλης «Σε αργή κίνηση»   (22.9.2013): Τούτη η δολοφονία δεν είναι η πρώτη, οι ναζί της Χρυσής Αυγής έχουν ήδη σκοτώσει κι έχουν στείλει κόσμο στο νοσοκομείο – το γεγονός ότι ήταν οι περισσότεροι μετανάστες επέτρεψε τη ρατσιστική αποσιώπηση, σαν μην ήταν εκείνοι νεκροί. Φτάσαμε στη δολοφονία της Τρίτης με αργούς ρυθμούς. Κι ας κάνουν πως εκπλήσσονται όσοι τους έβαλαν στο σαλόνι της Βουλής και ερωτοτροπούν με τη φασιστική μπότα και τη βλακεία της βαρβαρότητας. Ούτε αυτούς δεν ξαφνιάζει στην πραγματικότητα η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.  (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/makisk/)

Δημήτρης Χριστόπουλος, «Διάλυση κόμματος ή εξάρθρωση εγκληματικής οργάνωσης; (22.9.2013): «Το ερώτημα «τι κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή» κακώς τίθεται κυρίως με όρους διάλυσης πολιτικού κόμματος. Τίθεται, σήμερα, πρωτίστως με όρους εξάρθρωσης της εγκληματικής-τρομοκρατικής οργάνωσης, με τον αυτονόητο σεβασμό στις συνταγματικές εγγυήσεις που προβλέπουν δικαιώματα στους κατηγορούμενους, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Πώς εξαρθρώνεται μια τέτοια οργάνωση το ξέρουν μια χαρά η ελληνική αστυνομία και η ελληνική δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη δρα ως σήμερα ανενόχλητη στο φως της ημέρας» (https://enthemata.wordpress.com/2013/09/22/xristopoulos-6/)