Ο Αναπαραδιάδης, ο Σουρής και οi εκλογές του ΔΣΑ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟΝ ΔΣΑ, 23-24 ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ

του Βασίλη Παπαστεργίου

Ο Γεώργιος Σουρής

Πριν 130 χρόνια, το 1884, ο Γεώργιος Σουρής έγραφε και παρουσίαζε το θεατρικό μονόπρακτο Ο Αναπαραδιάδης. Η υπόθεση της σύντομης αυτής κωμωδίας είναι η εξής: ο Αναπαραδιάδης, νεαρός δικηγόρος της Αθήνας, καταδιώκεται στην οδό Αιόλου από τον Σπαθάδη, ενωμοτάρχη και φοροεισπράκτορα, που επιδιώκει να τον συλλάβει προκειμένου να εισπράξει το φόρο επιτηδεύματος. Καταφέρνει να διαφύγει καταφεύγοντας στο σπίτι της Αθηναίας γεροντοκόρης Μελπομένης. Για κακή του όμως τύχη, στο σπίτι καταφθάνει και ο αδελφός της Μελπομένης, ονόματι Σπαθάδης. Μπροστά στον κίνδυνο της σύλληψης και της προσωπικής του κράτησης, ο Αναπαραδιάδης δέχεται να αποκαταστήσει τη Μελπομένη, γίνεται δηλαδή γαμπρός με το στανιό, με αντάλλαγμα την εξόφληση του χρέους του, την πληρωμή των εξόδων του γάμου από τον Σπαθάδη και τη συμφωνία να μένει στο εξής στο σπίτι του Σπαθάδη, γιατί ο ίδιος στο δικό του χρωστά το νοίκι. Ας ακούσουμε τη φωνή του συναδέλφου Αναπαραδιάδη, μέσα από το κείμενο του Σουρή:

«Ακούς εκεί να κυνηγούν κι εμάς τους δικηγόρους

και στα καλά καθούμενα να μας γυρεύουν φόρους,

ενώ εμείς δεν έχομε μισής στιγμής ραχάτι

και με τουφέκι τρέχομε να εύρομε πελάτη,

ενώ και τα χαρτόσημα κανένας δεν πληρώνει,

και ύστερα επιτήδευμα ζητούν καλά και σώνει;

Ματαίωση και υποκρισία. Γιατί καταργείται η δημοτική ψήφος των μεταναστών;

του Ανδρέα Τάκη

Λίγοι, φαίνεται, είχαν αντιληφθεί πως η διαβόητη περσινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία ματαιώθηκε ένα από τα σημαντικότερα βήματα εκδημοκρατισμού της κοινωνίας μας (η χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή πήγαν ελληνικό σχολειό), έκρινε αντισυνταγματική και την ψήφο, στις δημοτικές εκλογές, των μεταναστών που ζουν εδώ με μακρόχρονες άδειες παραμονής. Μόνο έτσι εξηγείται ότι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες έσπευσαν να καταγγείλουν ως «αποκλεισμό» και «κοινωνική περιθωριοποίηση» των νομίμως διαμενόντων μεταναστών την πρωτοβουλία του Γ. Μιχελάκη να συμπεριλάβει στις αιφνιδιαστικές τροπολογίες που κατέθεσε, ενόψει των επερχομένων διπλών εκλογών, την ολοσχερή κατάργηση των σχετικών ρυθμίσεων του πολύπαθου Ν. 3838/2010.

Στην πραγματικότητα, ο αποκλεισμός έχει επέλθει με την έκδοση της επίμαχης δικαστικής απόφασης. Το σκεπτικό παρέπεμπε ρητά στην αντίστοιχη απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, την οποία εν πολλοίς κόπιαρε: στη δημοκρατία κάθε εκλογική διαδικασία που αποβλέπει στην ανάδειξη δημοσίων αρχόντων συνδέεται εξ ορισμού με τη λαϊκή κυριαρχία, άρα η εκεί συμμετοχή επιφυλάσσεται, επίσης εξ ορισμού, μόνον σε όσους ανήκουν στο ελληνικό πολιτικό σώμα: όσους διαθέτουν την ιδιότητα του έλληνα πολίτη.

Το μήνυμα του Στιούαρτ Χολ

 Στιούαρτ Χολ (1932-2014)

του Ταρίκ Αλί

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

 «Αυτό που πραγματικά καθορίζει τις ζωές μας είναι ο τρόπος που η συμπάθειά μας ρέει και αναδιπλώνεται». Τούτη η εισαγωγική φράση της κριτικής που έγραψε ο Στιούαρτ Χολ το 1960 για τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ ανήκει στον Ντ. Χ. Λώρενς. Ο κριτικός την ξέθαψε από τα βάθη του μυθιστορήματος. Και θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως επιτάφιος για τον ίδιο τον Στιούαρτ. Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες που είχε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτικής του συγκρότηση.

Ήταν, πάνω και πριν απ’ όλα, ένα πολιτικό πρόσωπο. Η πολιτική είχε μεγάλη σημασία για εκείνον κι ήταν αυτή που του επέτρεψε να αναπτύξει τις πραγματικά μαγευτικές ρητορικές του ικανότητες.

Ήταν «παιδί» του 1956. Η δίδυμη κρίση που ξέσπασε εκείνη τη χρονιά (η αγγλο-γαλλο-ισραηλινή εισβολή στην Αίγυπτο και η σοβιετική επέμβαση την Ουγγαρία) δημιούργησε ένα κύμα αμφισβήτησης που σάρωσε την Ευρώπη. Στη Βρετανία, οδήγησε στην ανάδυση του πρώτου κύματος της Νέας Αριστεράς, που εκφράστηκε με περιοδικά (όπως το New Left Review), τη δημιουργία των Λεσχών της Νέας Αριστεράς σε όλη τη χώρα, καθώς και στην Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό. Εκτός από τον Στιούαρτ, ο Ε.Π. Τόμσον, ο Ραλφ Μίλιμπαντ, ο Ρέιμοντ Ουίλιαμς, η Ντόρις Λέσινγκ και πολλοί άλλοι έπαιξαν τους δικούς τους ρόλους. Όταν ο Στιούαρτ έγινε ο πρώτος αρχισυντάκτης του New Left Review, με μια έντονη παρεμβατική και ακτιβιστική προσέγγιση, το μήνυμά του ήταν ξεκάθαρο: Εάν επιθυμείτε την αλλαγή, σηκωθείτε από τους καναπέδες σας και προκαλέστε την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων — αλλά επίσης να σκέφτεστε, να επιχειρηματολογείτε, να συζητάτε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πάμε μπροστά. Αυτή παραμένει μια σπουδαία κληρονομιά.

Ο Χολ εντάχθηκε στο κέντρο σύγχρονων πολιτισμικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ υπό τον Ρίτσαρντ Χόγκαρτ, του οποίου το κέντρο ήταν το πνευματικό παιδί. Όταν ο Χόγκαρτ αποχώρησε, ο Χολ ριζοσπαστικοποίησε το εγχείρημα, λέγοντας μισοαστεία-μισοσοβαρά στους φίλους του ότι οι πολιτισμικές του σπουδές ήταν πολιτική με άλλα μέσα. Το κέντρο είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του επεκτείνοντας τα εργαλεία της λογοτεχνικής κριτικής στη μαζική κουλτούρα. Η πιο φιλόδοξη προσπάθεια του Χολ είχε να κάνει με την ανάπτυξη μιας θεωρίας για την ανάλυση της λαϊκής κουλτούρας. Αυτή η προσπάθεια είχε παγκόσμιο αντίκτυπο, αρχικά στον αγγλόφωνο κόσμο, αλλά αργότερα και έξω από αυτόν. Επίσης, τον κατέστησε μια φιγούρα που εμψύχωσε νεαρούς μαύρους καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές στη Βρετανία, από τους οποίους ο Άιζακ Τζούλιεν και ο Τζον Ακόμφρα είναι τα πλέον εξέχοντα παραδείγματα.  

Στιούαρτ Χωλ: Ένας θεός της Αριστεράς

 Στιούαρτ Χολ (1932-2014)

της Ζόε Ουιλλιαμς (από τη συνέντευξή της με τον Στ. Χολ)

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

 Ο Στιούαρτ Χολ είναι κάτι σαν Θεός στον χώρο της Αριστεράς. Όχι λόγω του υπερβολικού σεβασμού με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν, αλλά επειδή κάθε συζήτηση, είτε για την πολυπολιτισμικότητα ή τον φεμινισμό, είτε για τον Καρλ Μαρξ ή την ελεύθερη αγορά, μόλις φτάσει σε κάποιο βάθος, αναγκαστικά θα ανατρέξει στις δικές του ιδέες (παραλίγο να γράψω το «Τ» με κεφαλαίο).

Ο Χολ ήρθε στη Βρετανία το 1951 και φοίτησε στο Κολέγιο Μέρτον της Οξφόρδης, με υποτροφία του  Ιδρύματος Ρόουντς. «Τρεις μήνες στην Οξφόρδη έφτασαν για να πειστώ ότι δεν ήταν το σπίτι μου. Δεν είμαι Άγγλος και ποτέ δεν θα γίνω. Η ζωή μου ήταν μια ζωή μερικών εκτοπισμών. H Αγγλία για μένα ήταν μια οδός διαφυγής, και αποδείχθηκε μια αποτυχία». Όλα αυτά τα λέει με ένα ύφος ευχαριστημένο, σα να θέλει να πει ότι ο εκτοπισμός του δεν τσαλάκωσε την ευτυχία του, και η αποτυχία για την οποία μιλά μοιάζει, αν μη τι άλλο, να τον διασκέδασε. […]

Κάθομαι στην κουζίνα του στο Χάμπστεντ, λουσμένη στο φως του ήλιου, μια μέρα πριν από τα ογδοηκοστά του γενέθλιά, με τη σουρεαλιστική αίσθηση πως έχω απέναντί μου ένα αρχέτυπο ακαδημαϊκού, εντελώς ασυμβίβαστου, ολοκληρωμένου, επιτυχημένου: το είδος του ακαδημαϊκού για τον οποίο θα έγραφε ο Τζον Απντάικ, όταν ήταν νέος. Ο Χολ, με περιπαικτικό ύφος, μου λέει: «Ήμουν προορισμένος να γίνω –ακολουθεί βρώμικη λέξη– διανοούμενος. Με την ακαδημαϊκή καριέρα έβγαλα τα λεφτά μου».

Physics for blind students

Κρίστιαν Ρολφς, «Mεγάλο κεφάλι», 1922

Προς τον Πρόεδρο του Φυσικού Τμήματος, ΑΠΘ

Αγαπητέ συνάδελφε,

Δεν γνωριζόμαστε, αλλά θα ήθελα να σας συγχαρώ για το θάρρος σας να απαγορεύσετε την εγγραφή στο Τμήμα σας ενός τυφλού φοιτητή που διέπρεψε στις Ολυμπιάδες Μαθηματικών. Καταρχάς, κακώς αποφάσισε ότι θέλει να σπουδάσει φυσική. Επειδή, δηλαδή, διακρίθηκε διεθνώς στα μαθηματικά, πρέπει ντε και καλά να σπουδάσει φυσική; Δεν του έκανε η ιστορία; η φιλολογία; η φιλοσοφία; κάποια τεχνική σχολή; Και, όπως δηλώσατε, δεν υπάρχει καμία απολύτως διάκριση ενάντια στους τυφλούς, όπως σας κατηγορούν οι αδαείς, το ίδιο θα κάνατε και για άλλες κατηγορίες φοιτητών με προβλήματα στα «άνω δύο άκρα». Ακόμη και ο «απειθής» πρύτανής σας παρενέβη. Είναι, λέει, παλιός ο εσωτερικός κανονισμός και πρέπει να αλλάξει. Εννοούσε, προφανώς, ότι ο κανονισμός είναι από τον καιρό που δεν υπήρχαν τυφλοί…

Υπάρχουν, βέβαια, και οι εμπαθείς. Συνήθως είναι αριστεροί. Λένε για εμάς τους πανεπιστημιακούς ότι ασκούμε δημόσιο λειτούργημα, και ως εκ τούτου θεωρούν ότι πρέπει να χάνουμε την πολύτιμη ώρα μας ώστε να βοηθούμε τους λιγότερο ευνοημένους. Καλά, όλοι αυτοί, δεν έχουν ακούσει για τις άλλες δουλειές που έχουμε; Τι είναι το πανεπιστήμιο; Κέντρο κοινωνικής πρόνοιας;

Και κάτι που μάλλον ξέφυγε της προσοχής σας, και εδώ θα ήθελα να σας βοηθήσω: Έψαξα στο ίντερνετ για «science/physics for blind students» και μου βγάζει πάνω από 10.000 σάιτ. Με βιβλία, ερευνητικές εργασίες, εργαστηριακές ασκήσεις, πρακτικά συνεδρίων και άλλα πολλά για τυφλούς φοιτητές. Διάβασα αρκετά απ’ αυτά, και εντυπωσιάστηκα με τι πράγματα χάνουν την ώρα τους οι κουτόφραγκοι. Απίστευτοι τύποι. Κατεβατά ολόκληρα, με ανοησίες. Μπουρδολογίες ολκής. Αστειότητες. Καλά κάνουν οι Τούρκοι με τον πρόσφατο νόμο τους που θα απαγορεύουν διάφορα σάιτ να εμφανίζονται στις οθόνες. Αυτό θα πει κράτος, όχι το δικό μας. Να βάζεις physics for blind students, και να σου βγάζει Error 404, όχι όλες αυτές τις φλυαρίες που διάβασα.

Μην σας ταλαιπωρώ περισσότερο, σας έχουν ήδη ταλαιπωρήσει τα ΜΜΕ με την γνωστή αγραμματοσύνη τους. Αν σας ζητήσουν, όμως, να κάνετε κάποια δήλωση, μήπως θα έπρεπε να τους πείτε ότι στην Ελλάδα η φυσική είναι μόνο για τους φυσιολογικούς; Να το βροντοφωνάξετε, σας παρακαλώ, για να το καταλάβουν καλά.

Με  εκτίμηση

Κώστας Γαβρόγλου

Η επιτυχία μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη

Mιλάει για τις ευρωεκλογές, την υποψηφιότητα Τσίπρα, την ευρωπαϊκή Αριστερά και σοσιαλδημοκρατία, τις προοπτικές της αριστερής κυβέρνησης

συνέντευξη του Χάρη Γολέμη, διευθυντή του Ινστιτούτου Νίκου Πουλαντζάς και επικεφαλής του ευρωπαϊκού δικτύου «transform!»

 Οι επικείμενες ευρωεκλογές συζητιούνται προς το παρόν στην Ελλάδα ως ένα μεγάλο δημοψήφισμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής. Θεωρείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τις αντιμετωπίσει μ’ αυτόν κυρίως τον τρόπο;

Προφανώς, αν στις ευρωεκλογές υπάρξει μια μεγάλη ήττα της ΝΔ (για το ΠΑΣΟΚ, όπως και αν μεταμφιεστεί, αυτό είναι βέβαιο), η συγκυβέρνηση δύσκολα θα αντέξει μέχρι το 2015, όταν αναγκαστικά θα γίνουν οι εθνικές εκλογές. Άλλωστε, οι ευτελείς σχεδιασμοί της τελευταίας στιγμής (ταυτόχρονη διεξαγωγή των ευρωεκλογών με τον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, καθιέρωση του σταυρού προτίμησης αντί της λίστας) μοναδικό στόχο έχουν να περιορίσουν κατά το δυνατόν αυτή την ήττα ή/και να αποκρύψουν τη σημασία της.

Παρά ταύτα, η αναγόρευση των επικείμενων εκλογών για το ευρωκοινοβούλιο αποκλειστικά σε «δημοψήφισμα» κατά της κυβέρνησης δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αφενός το θεωρώ αποπροσανατολιστικό: οι πολιτικές δυνάμεις που είναι κατά της κυβέρνησης δεν συνιστούν ενιαίο μέτωπο, ώστε οι ψήφοι που θα λάβουν να μπορούν να αθροιστούν σε ένα «όχι», όπως γίνεται στα δημοψηφίσματα. Είναι μεγάλες έως και χαώδεις οι διαφορές που χωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τα άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΗΜΑΡ, Πράσινοι, ΑΝΕΛ), διάφορες ευκαιριακές αντιευρωπαϊκές συσπειρώσεις (όπως το Σχέδιο Β΄ του Αλαβάνου, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, τη Δραχμή των Πέντε Αστέρων του Κατσανέβα), και φυσικά από τη Χρυσή Αυγή — που δεν τη βάζω βέβαια στον ίδιο λογαριασμό. Αφετέρου, το θεωρώ μίζερο: οι ευρωεκλογές, στη σημερινή περίοδο (κατά την οποία οι σοσιαλδημοκράτες και οι συντηρητικοί έχουν σχεδόν ταυτόσημες θέσεις για μια νεοφιλελεύθερη έξοδο της Ε.Ε. από την κρίση και, ταυτόχρονα, αυξάνεται η δύναμη των «ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων της λαϊκιστικής δεξιάς, της ακροδεξιάς αλλά και του ναζισμού), έχουν και τη δική τους αυτόνομη σημασία.

Μαξ Μπέκμαν, «Η αρπαγή της Ευρώπης»

Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει δηλαδή να αναφέρεται μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι στα ελληνικά προβλήματα;

Κάθε άλλο. Να σου πω μια ιστορία απ’ τα παλιά. Στο παρελθόν, οι διάφορες εκφράσεις της ανανεωτικής κομμουνιστικής και ευρύτερης Αριστερά, μόνες τους ή σε συμμαχικά σχήματα με ακτιβιστές των κινημάτων, στις ευρωεκλογές τόνιζαν κυρίως τα ευρωπαϊκά ζητήματα στις διάφορες διαστάσεις τους –θεσμικές, οικονομικές, κοινωνικές–, καταγγέλλοντας μάλιστα τις άλλες πολιτικές δυνάμεις ότι ασχολούνταν αποκλειστικά με τα εγχώρια ζητήματα, όπως πράγματι συνέβαινε. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ευρωεκλογές του 1989 το βασικό σύνθημα του εκσυγχρονιστικού, ευρωπαϊστικού ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη ήταν «Πρώτα η Ελλάδα»!

Αλλά επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι κράτος, ώστε η ψήφος στο ευρωκοινοβούλιο να επηρεάζει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, ήταν σαν αυτή η Αριστερά να ζητούσε από τον κόσμο να φύγει από την άμεση πραγματικότητα, όπου ζούσε, και να μεταφερθεί σε ένα πεδίο αόριστο, όπως φάνταζε η Ευρώπη· αόριστο από πλευράς διεκδίκησης εξουσίας, διεκδίκησης δικαιωμάτων, κατακτήσεων κλπ. Γι’ αυτό, τα αποτελέσματά της, αν και αρκετά υψηλότερα από τα αντίστοιχα των εθνικών εκλογών, απείχαν πολύ από εκείνα του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ: τα συνθήματα, η διαπάλη της αναμέτρησης εντοπίζονταν στην Ελλάδα.

Κόκκινο ψωμί

ΝΕΑ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΣΠΙΤΙ

του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

 Να βλέπεις ταινίες σημαίνει να τρως το λωτό. Γιατί, με τον καιρό, είναι ελάχιστες εκείνες οι εικόνες που καταφέρνουν να διασωθούν απ’ τη λήθη. Όταν όμως διασώζονται, παύουν να είναι εικόνες: κάθε εικόνα γίνεται ένας οπτικός ιός και είναι ένας ιός που δεν λέει να φύγει απ’ το σώμα μας.

Έτσι και στον Κόκκινο Ψαλμό (1972) του Μίκλος Γιάντσο που πέθανε πρόσφατα: υπάρχει η σκηνή του ψωμιού.

Στο δέκατο πλάνο της ταινίας –η ταινία αποτελείται από 26 πλάνα μεγάλης διάρκειας, μ’ εξαίρεση τα πλάνα της πυρκαγιάς– η γυναίκα τεντώνει τις παλάμες της πάνω από ένα μεγάλο φουσκωμένο καρβέλι, λες και θέλει να τις ζεστάνει, λες και θέλει να ζεσταθεί η ίδια, λες και το ψωμί είναι φούρνος. Για μια στιγμή κρύβει το πρόσωπό της στις χούφτες της και ύστερα πιάνει το ψωμί. Το σηκώνει στο ύψος του στήθους της και περπατά. Ο ήλιος πέφτει πάνω στο ψωμί. Η άκρη του ψωμιού χρυσίζει.

Όταν συναντά τον ιερέα, ο ιερέας το ευλογεί: το ψωμί γίνεται άρτος και ο άρτος γίνεται το σώμα του Ιησού. Ο ιερέας νομίζει πως μόνο τα δάχτυλά του μπορούν να ευλογήσουν τα πράγματα.

Συνειρμικά θυμάμαι τον Τάκη Σινόπουλο: «Μιλώντας τόσο πολύ για την πείνα ξεχάσαμε να προστατέψουμε το ψωμί. Τώρα στο ερμάρι τα ποντίκια χαίρονται τρομαχτικές ελευθερίες».

Καλοκαιρινό μπάνιο στο Βαρώσι…

 AΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

 τoυ Κώστα Αθανασίου

Συνομιλίες εκατέρωθεν της Πράσινης Γραμμής. Από την ταινία «Κυπραίες»

Τούτες τις μέρες που αρχίζει να αχνοφαίνεται για άλλη μια φορά ένα μικρό φως ελπίδας στο Κυπριακό, θυμήθηκα το ντοκιμαντέρ Κυπραίες, που είχαν σκηνοθετήσει το 2004 η (νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) Βασιλική Κατριβάνου και η Μπούσρα Αζούζ. Θυμήθηκα τις Ελληνοκύπριες και τις Τουρκοκύπριες γυναίκες που κατέθεταν τη δική τους ματιά για τη μνήμη και για το μέλλον, για τα τείχη που δεν είναι μόνο γύρω μας αλλά και μέσα στο μυαλό μας, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον άλλο, τον φίλο, τον εχθρό. Θυμήθηκα την αγωνία με την οποία οι Κυπραίες μιλούσαν για την ελπίδα να βρεθεί μια λύση που να αποκλείει την οριστική διχοτόμηση του νησιού. Θυμήθηκα την ελπίδα, παραμονές του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, ότι η πόρτα που άνοιγε δεν θα ξανακλείσει, παρόλο που αναγνώριζαν τις ιμπεριαλιστικές πτυχές του Σχεδίου Ανάν. Θυμήθηκα την Τουρκοκύπρια που έλεγε, μιλώντας για τη στιγμή που άνοιξαν τα σύνορα, πως «ήταν σαν να άνοιγε ο κόσμος». Θυμήθηκα την οδύνη των αναμνήσεων αλλά και την προσδοκία που επένδυαν οι ομιλήτριες στην άμεση επαφή μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ, τη λαχτάρα για την επαφή που ήταν η μόνη ικανή να γκρεμίσει τα στερεότυπα, τους φόβους, τις φοβίες.

Αυτοδιοικητικές επιλογές: «Βάθος» ή επιφάνεια»;

Απάντηση στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου στα «Ενθέματα», 9.2.2014

(η απάντηση του Αντώνη Λιάκου στο τέλος του ποστ)

του Χρήστου Σίμου

Χουάν Μιρό, «Τοπίο», 1924-25

 Το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στα προηγούμενα «Ενθέματα» («Αυτοδιοικητικές εκλογές: στο βάθος της εικόνας») ξεκινά με την υπόθεση ότι η «αντίληψη πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν “δημοψήφισμα για την κυβέρνηση”» είναι λανθασμένη, καθώς οι περιφέρειες της χώρας «ζουν την κρίση διαφορετικά». Επιπλέον, υποστηρίζει ότι «ένα αριστερό κόμμα εξουσίας δεν λογοδοτεί στον εαυτό του», αλλά «στην κοινωνία που επιδιώκει την εμπιστοσύνη της». Και καταλήγει πως η «επιλογή υποψηφίων που υιοθετούν αντισημιτικές απόψεις ή ανέχονται τους νεοναζιστές» δεν βοηθά στο χτίσιμο δεσμών εμπιστοσύνης.

Είναι προφανές πως οι περιφέρειες της χώρας ζουν την κρίση διαφορετικά· αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ζουν την κρίση και τις επιπτώσεις του Μνημονίου. Είτε ζει κάποιος στην Κοζάνη είτε στην Τρίπολη είτε στις Κυκλάδες, τις επιπτώσεις των περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος τις βιώνει με σχεδόν παρόμοιο τρόπο. Η νησιωτική Ελλάδα έχει διαφορετικού τύπου προβλήματα από την ηπειρωτική, όπως και η Αττική σε σχέση με την Πελοπόννησο (κάτι που ίσχυε βέβαια και πριν την κρίση), όμως η εφαρμοζόμενη πολιτική παραμένει η ίδια.

Επιτέλους, επανέναρξη των συνομιλιών!

Κύπρος: το Κοινό Ανακοινωθέν και η προϊστορία του

του Σταύρου Τομπάζου

Λευκωσία, γκράφιτι σε δρόμο της νεκρής ζώνης (The Associated Press)

Λευκωσία, 13.2.2014. Προτού προλάβει να δει καλά-καλά το φως της δημοσιότητας το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου, τα απορριπτικά κόμματα στην Κύπρο, από  τη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ μέχρι και το κυπριακό παράρτημα της Χρυσής Αυγής (ΕΛΑΜ) έσπευσαν να το κατακεραυνώσουν.

Αυτή η άμεση αρνητική αντίδραση, που δημιούργησε κρίση στη δεξιά συμμαχία ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο αποχώρησης των υπουργών του ΔΗΚΟ από το κυβερνητικό σχήμα, αποδεικνύει ένα και μοναδικό πράγμα: ένα καθόλου ευκαταφρόνητο (ευτυχώς όμως μειοψηφικό) ποσοστό των Ελληνοκυπρίων προτιμά τη διχοτόμηση, διαμέσου της διατήρησης του υφιστάμενου στάτους κβο και της σταδιακής νομιμοποίησής του, από οποιαδήποτε επίλυση του προβλήματος στη βάση της ομοσπονδιακής επανένωσης της Κύπρου.

Αυτή η διαπίστωση προκύπτει αβίαστα από μια απλή ανάγνωση του Κοινού Ανακοινωθέντος, το οποίο καθορίζει το πλαίσιο λύσης του προβλήματος. Το Κοινό Ανακοινωθέν δεν αποκλίνει αρνητικά ούτε κατ’ ελάχιστον από τα ήδη συμφωνηθέντα σε προγενέστερους κύκλους συνομιλιών ή τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πιο συγκεκριμένα, καθορίζει τη φύση της ομοσπονδίας ως διζωνικής, δικοινοτικής με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, όπως ακριβώς προβλέπεται από τα Ψηφίσματα 716 και 750 του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1991 και 1992 αντίστοιχα. Το πρώτο καθορίζει την έννοια της «πολιτικής ισότητας» και το δεύτερο την έννοια της «διζωνικότητας». «Πολιτική ισότητα» δεν σημαίνει ίση αριθμητική εκπροσώπηση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα όργανα του ομόσπονδου κράτους, αλλά αποτελεσματική εκπροσώπηση και των δύο πλευρών σ’ αυτά, έτσι που να αποκλείεται η επικυριαρχία της μιας πλευράς πάνω στην άλλη.