Υγεία: τα ονόματα και τα πράγματα

του Γιώργου Νικολαΐδη

Έργο του Ερκούτ Τερλικσίζ

Κακά τα ψέματα: είμαστε μια χώρα όπου η διάσταση ονομαστικού-πραγματικού είναι πολύ διαδεδομένη. Ο χώρος της υγείας δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι, τη δεκαετία του 1980 αποκτήσαμε Εθνικό Σύστημα Υγείας (αναντίρρητα μια σημαντική πρόοδος για την εξυπηρέτηση των υγειονομικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων), όπως στη Βρετανία και τη Σκανδιναβία (τύπου Beveridge, όπως ονομάζονται). Απουσίαζαν όμως η πρωτοβάθμια φροντίδα και ο οικογενειακός γιατρός — οι πυλώνες τέτοιων συστημάτων. Και πλήρωνες την «αποκλειστική» για τον άνθρωπό σου. Πλήρωνες φακελάκι — και μάλιστα, «τεχνοκρατικές» μελέτες υποστήριζαν πως ήταν κοινωνικά χρήσιμο γιατί, μέσω ενός άτυπου ανταγωνισμού, συγκρατούσε τις τιμές του ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή, επειδή έκανες το χειρουργείο με μια πεντακοσάρα μαύρα στον γιατρό του ΕΣΥ, ο Αποστολόπουλος δεν ανέβαζε άλλο τα ήδη υπέρογκα νοσήλιά του!

Γιατί και ο ιδιωτικός τομέας υγείας ήταν επίσης «γιαλαντζί» ιδιωτικός. Ανταγωνιστικός δεν υπήρξε: και στη νοσοκομειακή περίθαλψη και στη διάγνωση και στο φάρμακο, η «αγορά», μικρή έτσι κι αλλιώς, ελέγχεται από μια δράκα ανθρώπους που συστηματικά συμφωνούν, καθορίζοντας τιμές υπερπολλαπλάσιες του «εύλογου». Ιδιωτικός δεν υπήρξε επίσης: τα έσοδα των εγχώριων φαρμακοβιομηχάνων, εισαγωγέων, κλινικαρχών και ιδιοκτητών αλυσίδων διαγνωστικών κέντρων προήλθαν κατεξοχήν από τον κρατικό και ασφαλιστικό κορβανά, με προνομιακές συμφωνίες με τις πολιτικές ηγεσίες — και όχι από μια «ελεύθερη αγορά». Ας μη συζητήσουμε για τις ανύπαρκτες «επενδύσεις»…

Πορτρέτα του Χριστόδουλου Ξηρού

 του Δημήτρη Δημητρόπουλου

Ο Άγιος Γεώργιος έφιππος δρακοντοκτόνος τέλη 15ου αιώνα. Έργο άγνωστου ζωγράφου του Χάνδακα (Βενετία, Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών).

Γκεβάρα, Βελουχιώτης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης· τα πορτραίτα τους προβάλλουν πίσω από την πλάτη του Χριστόδουλου Ξηρού, καθώς, με διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, αναγγέλλει ότι ξεκινάει «νέο αντάρτικο». Τους επέλεξε άραγε ο ίδιος; Υπήρχαν ήδη ως ντεκόρ στον τοίχο όταν γυρίστηκε το βίντεο; Θέλησε να μην είναι ο τοίχος άδειος και έβαλε ό,τι βρήκε πρόχειρο, μια και, παράνομος ων, δεν είχε χρόνο να φροντίσει τη διακόσμηση; Αλλά κι αν είναι έτσι, γιατί συνυπήρχαν τα τέσσερα αυτά κάδρα; Μυστήριο. Το βέβαιο είναι ότι η συνύπαρξη των τεσσάρων δεν ενόχλησε το επανακάμψαν μέλος της 17 Νοέμβρη· το ανησυχητικό, ότι η αταίριαστη συμβίωση δεν μοιάζει να ξένισε  όσους την αντίκρισαν.

   Τι είναι όμως η φωτογραφική ή ζωγραφική απεικόνιση ενός προσώπου που αναρτάται σε ένα χώρο με δημόσια πρόσβαση,  σε ένα ιδιωτικό δωμάτιο ή στο διαδίκτυο, τον ψηφιακό παγκόσμιο τόπο ατόμων και συλλογικοτήτων; Η χριστιανική Εκκλησία, εδώ και αιώνες, έχει προτείνει ένα υπόδειγμα στους ναούς της: ιδέες, αξίες, συμπεριφορές, κανονιστικά πρότυπα βίου μετατρέπονται σε μορφές αγίων, εικονοποιούνται δηλαδή, και κατόπιν μέσω της δύναμης που έχει η ανθρώπινη μορφή διαχέονται στους πιστούς. Το μέσον είναι δηλαδή και το μήνυμα, προϋπόθεση όμως για να μεταδοθεί είναι η σταθερότητα· η κάθε μορφή οφείλει να έχει σταθερά χαρακτηριστικά, ώστε να διευκολυνθεί η ταύτιση του προσώπου με τα μηνύματα που φέρει. Όλοι οι Άι-Γιώργηδες, για παράδειγμα, πρέπει να μοιάζουν μεταξύ τους ή έστω στην απεικόνιση να υπάρχει κάποιο στοιχείο δηλωτικό της ταυτότητάς τους. Ο τρόπος αυτός μετάδοσης του μηνύματος, μέσω της αναπαράστασης προσώπων, υιοθετήθηκε κατά κόρον από εθνικά κράτη, κινήματα, πολιτικές οργανώσεις και ποικίλες όσες συλλογικότητες.

Πέτρος Διβέρης, ο Επονίτης

 του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου

 

Πέτρος Διβέρης

Στις 23 αυτού του μήνα θα κλείσουν 71 χρόνια από την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της θρυλικής ΕΠΟΝ, μιας οργάνωσης που δέχθηκε στις γραμμές της εκατοντάδες χιλιάδες νέες και νέους απ’ όλη την Ελλάδα κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο στον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα όσο και στους κατοπινούς κοινωνικούς αγώνες του λαού μας. Δυστυχώς, αυτή η σημαντική επέτειος δεν θα βρει πια στη ζωή κανέναν από όσους πρωτοστάτησαν στην ίδρυση αυτής της ιστορικής οργάνωσης. Με την ανατολή του καινούργιου χρόνου έφυγαν από τη ζωή και οι δύο τελευταίοι.

Ο ένας ήταν ο Κώστας Φιλίνης (ο Κίμωνας τότε στον αγώνα), γραμματέας της Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας, που πέθανε τη Δευτέρα 20 του Γενάρη και κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στο Πρώτο Νεκροταφείο με πολιτική κηδεία, κάτω από τα χειροκροτήματα του πλήθους των αγωνιστών και των συντρόφων που τον συνόδευαν. Ο άλλος ήταν ο Πέτρος Διβέρης (ο Παντελής της Αντίστασης), που τον ακολούθησε ύστερα από τρεις εβδομάδες. Έφυγε στις 11 του Φλεβάρη, στα 96 του χρόνια. Και του Πέτρου η κηδεία ήταν πολιτική και έγινε την επομένη του θανάτου του στο Πρώτο Νεκροταφείο, κάτω από τα χειροκροτήματα των συναγωνιστών και των συντρόφων του.

Ο Πέτρος Διβέρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1916 και εκεί έζησε τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια. Στα 1934 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και από τότε, μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, παρέμεινε πιστός στις γραμμές της Αριστεράς. Στην περίοδο της ξένης Κατοχής οργανώθηκε με τους πρώτους στο ΕΑΜ Νέων, καθοδηγώντας την εργατοϋπαλληλική οργάνωση των νέων του Πειραιά. Μ’ αυτή την ιδιότητα έλαβε μέρος στην ιδρυτική σύσκεψη της ΕΠΟΝ, που έγινε στους Αμπελόκηπους στο σπίτι του παλαίμαχου κομμουνιστή Παναγιώτη Δημητράτου. Να πως περιγράφει αυτή τη σημαντική συνάντηση ο Κώστας Λιναρδάτος, ένας ακόμη από τους συμμετέχοντες που μίσεψε κι αυτός, μαζί με τη συντρόφισσά του τη Ζωή, το φθινόπωρο του περασμένου χρόνου:

Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα: Σύγχυση γενικώς

του Ρογήρου

Προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές», τις οποίες υποψιάζομαι ότι, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα καταδεχόταν να υπογράψει ούτε κομματικός ινστρούχτορας μικρομεσαίας πόλης του Κάτω Βόλγα. Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί». Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια κρίση που μπορεί να εξηγηθεί με όρους γεωπολιτικής και η οποία έχει τα αίτιά της σε πολύ παλαιότερες εποχές. Για να είμαστε ακριβείς, η «καλή» ή «κακή» Ε.Ε. δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια αφορμή· το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό.

Καταρχάς, πρέπει να επισημανθούν ορισμένα στοιχεία σχετικά με τα γεγονότα που αποτέλεσαν την αφορμή για να ξεσπάσει η κρίση στην Ουκρανία.

* Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα χαρακτηρίζονται ως «αντιευρωπαϊκές» ήταν αυτές που «έτρεχαν» την υπόθεση της συμφωνίας σύνδεσης Ε.Ε.-Ουκρανίας. Επομένως, οι διακρίσεις με γνώμονα το ευρωπαϊκό κριτήριο δεν είναι τόσο ευχερείς.

Αυτοδιοικητικές επιλογές: Τα δέντρα και το δάσος

του Αλέξη Οικονομίδη

Ρενέ Μαγκρίτ, «Ο ευαγγελισμός», 1930

Ορισμένες σκέψεις, με αφορμή τον διάλογο που ξεκίνησε στις σελίδες των «Ενθεμάτων» για τις αυτοδιοικητικές επιλογές και τη σχέση του «τοπικού» με το «εθνικό» με το σχόλιο του Αντώνη Λιάκου και την απάντηση του Χρήστου Σίμου.

1. Οι άνθρωποι δεν βιώνουν μια ενιαία τοπικότητα, την οποία στις επικείμενες εκλογές καλούνται να συνδέσουν πλήρως, μερικώς ή καθόλου με την κεντρική πολιτική αναμέτρηση. Η ίδια η τοπικότητα εμπεριέχει ήδη –και παράγει συνεχώς– διαφορές, και μάλιστα όχι μόνο ποσοτικές: η πόλη δεν είναι ένα μεγάλο χωριό, ούτε η μητρόπολη είναι, απλώς, μια μεγάλη πόλη. Οι διαφορές κλίμακας συγκροτούν –έχουν συγκροτήσει προ πολλού– διαφορετικές ποιότητες.   

2. Γι’ αυτό άλλωστε, ακόμη και στο βαθύτερο σημείο της κρίσης, μια μικρή ή μεσαία πόλη δεν θα ζήσει ποτέ το φαινόμενο που διεθνώς περιγράφεται ως «μητροπολιτική οδύνη»: τη μαζική, δηλαδή, εξαθλίωση των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού της, απόρων, αστέγων, ψυχικά ασθενών, αναπήρων, τοξικοεξαρτημένων, με τις ιδιότητες μάλιστα αυτές να συνυπάρχουν συχνά στα ίδια πρόσωπα. Η Αθήνα όχι απλώς ζει αυτό το φαινόμενο, αλλά, επιπλέον, η διαχείρισή του αποτελεί όρο επιβίωσης γι’ αυτήν.

Στη χώρα του Χρήματος και του Φόβου

Το ελβετικό Όχι στη μετανάστευση-1

 του Ντάβιντ Νάουερ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Παλιότερα αφίσα του SVP κατά της μετανάστευσης

 Όταν μια χώρα πηγαίνει καλά, αυτό συνήθως μπορείς να το δεις. Πάρτε για παράδειγμα τη Ζυρίχη. Η πόλη έχει αλλάξει τόσο τα τελευταία (λίγα) χρόνια που ολόκληρα τμήματά της είναι σχεδόν αγνώριστα. Καινούριες γειτονιές με κομψά διαμερίσματα έχουν ξεπηδήσει από το πουθενά. Πανύψηλα κτίρια γραφείων έχουν ξεπεταχτεί. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα μπαρ είναι γεμάτα, παρότι μια μπύρα μπορεί να κοστίζει μέχρι και έξι ελβετικά φράγκα (πέντε ευρώ). Ο κόσμος έχει λεφτά. Οι ειδικοί ομονοούν στην άποψη ότι αυτή η ευμάρεια είναι προϊόν της δικτυωμένης ελβετικής οικονομίας. Η χώρα έχει κερδίσει αφάνταστα από τα ανοιχτά της σύνορα και από την εισροή ειδικευμένων ξένων εργαζομένων. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της.

Μια αντιφατική αυτοεικόνα. Πώς εξηγείται λοιπόν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για τον περιορισμό της εισροής μεταναστών από χώρες της Ε.Ε.; Ένας σημαντικός λόγος είναι η αντιφατική αυτοεικόνα των Ελβετών. Η Ελβετία βλέπει τον εαυτό της ως ένα έθνος σμιλευμένο από τη θέληση των ανθρώπων του — μιας κοινότητας που αποφάσισε να ενωθεί και να δημιουργήσει ένα κράτος. Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς η αντίθετη: το ελβετικό κράτος δεν ήταν αποτέλεσμα καμίας θέλησης. Οι περιοχές της Ελβετίας δεν ενώθηκαν επειδή εισάκουσαν την εσωτερική τους επιθυμία να το κάνουν. Η συλλογιστική τους ήταν μάλλον πιο βάναυση: οι γερμανόφωνες περιοχές δεν θέλουν να ανήκουν στη Γερμανία, οι Ρομανδοί δεν θέλουν να είναι μέρος της Γαλλίας και οι Τισινέζοι δεν θέλουν να ενωθούν με την Ιταλία. Αντί όλων αυτών, είναι Ελβετοί.

Οι «φτωχοί χωρικοί» και οι «ξένοι αφέντες»

Το ελβετικό Όχι στη μετανάστευση-2

της Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ

(μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου)

Παλιότερη αφίσα του SVP κατά της μετανάστευσης

 Οι νικητές του ελβετικού δημοψηφίσματος αφηγούνται τώρα μια ιστορία βγαλμένη από τη λαϊκή παράδοση της χώρας: οι φτωχοί, αδύναμοι χωρικοί αποτίναξαν τον ζυγό που τους επέβαλλαν οι κακοί ξένοι αφέντες τους. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι, αφού ενορχήστρωσε το νικηφόρο δημοψήφισμα, ο δισεκατομμυριούχος βουλευτής Κρίστοφ Μπλόχερ του λαϊκιστικού δεξιού Ελβετικού Κόμματος του Λαού (SVP) δήλωσε: «Τώρα που ξαναπήραμε την εξουσία στα χέρια μας, η κυβέρνηση πρέπει να μεταφέρει την επιθυμία του ελβετικού λαού στις Βρυξέλλες — και όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσο το καλύτερο».

Εάν η Βρετανία, η Ολλανδία και άλλες χώρες νομίζουν ότι μπορούν να αποκοπούν από την Ε.Ε. και την ίδια στιγμή να κρατήσουν επιλεκτικά τα προνόμια που τους αρέσουν, όπως έκαναν οι Ελβετοί, τότε πλανώνται πλάνην οικτράν. Ακόμα και η Ελβετία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει παρά μια συμφωνία «όλα ή τίποτα» — με ρήτρες-γκιλοτίνα. Αυτό σημαίνει πως εάν μια διμερής συμφωνία ακυρωθεί, σε ό,τι αφορά την Ε.Ε. ακυρώνονται και όλες οι υπόλοιπες, κι αυτό έχει δυνητικά καταστροφικές συνέπειες. Η επιχειρηματική κοινότητα της Ελβετίας, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ο τουρισμός και η κατασκευαστική βιομηχανία, όλοι σχεδόν οι κλάδοι της οικονομίας που βασίζονται σε εργατικό δυναμικό από την Ε.Ε., είναι εξαιρετικά ανήσυχοι. Από τους φοιτητές, οι οποίοι επωφελούνται από τα προγράμματα ανταλλαγής της Ε.Ε., έως τον κλάδο της ενέργειας, ο οποίος θέλει να πουλήσει στην Ένωση τις αποθηκευτικές του δυνατότητες, όλοι πλέον φοβούνται πως το μέλλον τους είναι αβέβαιο.

Σκυλιά του Σότσι

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

 του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

Λούσιαν Φρόυντ, «Ο Πλούτο δωδεκαετής»

Με αφορμή τις εκκαθαρίσεις σκύλων στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, ξαναδιάβασα την Αργία, μια από τις ιστορίες που έγραψε ο Σαλάμοφ για το γκουλάγκ της Κολιμά: ο πάτερ Ζαμιάτιν προσεύχεται στο δάσος. Όταν επιστρέφει στο παράπηγμα που ζει με τους άλλους κρατούμενους, τον πλησιάζουν δύο, ο Σιμιόν κι ένας νεότερος, και του δίνουν να φάει λίγο κρέας. Ο πάτερ το τρώει με βουλιμία και τότε αυτοί του αποκαλύπτουν πως μόλις έφαγε το κουτάβι που είχε υπό την προστασία του. Ο Ζαμιάτιν βγαίνει έξω. Κάνει εμετό. «Καθάρματα», λέει ο αφηγητής (ο Σαλάμοφ). «Ναι, βεβαίως», απαντά ο Ζαμιάτιν. «Αλλά το κρέας ήταν νόστιμο. Το ίδιο καλό με του αρνιού».

Κάποιες φράσεις είναι ικανές να μας διαπεράσουν ολόκληρους σαν σιδερένιες βέργες.

Επιστρέφοντας στο Σότσι, ο Πούτιν έδωσε εντολή να εξοντωθούν όλα τα αδέσποτα σκυλιά της περιοχής προκειμένου να μην παρεμποδίσουν τους αθλητές κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ο Πούτιν τα κατάφερε πάλι δίχως να λερώσει τα χέρια του και τελικά τα ίχνη απ’ τα χιονοπέδιλα δεν μπερδεύτηκαν με τις πατημασιές των ζώων. Τουλάχιστον όταν ο γείτονάς μου πήρε την πρωτοβουλία να πετάξει το κουφάρι του σκυλιού μου (θύμα κι αυτό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004) στο σκουπιδοτενεκέ του δήμου, το έκανε με τα ίδια του τα χέρια. 

Περί επανοικειοποίησης-ανάκτησης προσβλητικών όρων

«Πούστης», «πουστιά», «τραβέλι»

της Μαρίνας Γαλανού

Thomas Eakins, «Oι παλαιστές», 1899

Η συζήτηση για την επανοικειοποίηση προσβλητικών όρων, τη χρήση ανακτημένων λέξεων ως «αντεστραμμένου λόγου», σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, που επανήλθε πρόσφατα, είναι αρκετά παλιά στον ελληνικό λοατ χώρο.

 Θυμάμαι ότι από το 2004 συζητούσαμε αν θα βοηθούσε η τακτική αυτή, η επαναοικειοποίηση λέξεων όπως «πούστης» επί παραδείγματι. Πολλοί φέρνουν ως παράδειγμα τη Γερμανία, όπου το λοατ κίνημα την υιοθέτησε (schwul). Ομοίως και στη Δανία.

 Σε μια τέτοια συζήτηση θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να λάβουμε υπόψη μας τέσσερα πράγματα:

1. Στη Γερμανία, η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη ενός διεκδικητικού αγώνα για τα λοατ δικαιώματα. Δηλαδή, αμέσως μετά την ποινικοποίηση το λοατ κίνημα έπρεπε να περάσει από την «ντροπή» και τους διωγμούς (ποινικοποίηση), στην υπερηφάνεια (διεκδίκηση). Έτσι λοιπόν είχε νόημα η επανοικειοποίηση ως τακτική της μετατροπής της «ντροπής» σε υπερηφάνεια, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Η παράδοξη κίνηση της Σπινέλλι

Πώς «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» θα μπορούσε να επανενώσει την ιταλική Αριστερά

του Λορέντσο Ζαμπόνι

μετάφραση: Μάρκος Βογιατζόγλου

Τζόρτζιο ντε Κίρικο, «Ένας τροβαδούρος»

Φλωρεντία, 20.2.2014. Η Μπάρμπαρα Σπινέλι γράφει στην μεγάλη κεντροαριστερή εφημερίδα La Repubblica· είναι μια απ’ τις διασημότερες ιταλίδες δημοσιογράφους. Είναι, επίσης, κόρη του Αλτιέρο Σπινέλι, εκ των συνιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, όταν εξέφρασε την έντονη διαφωνία της με την πολιτική της Ε.Ε. και ειδικότερα με τις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα προκάλεσε αίσθηση στον ιταλικό δημόσιο διάλογο. Λίγους μήνες πριν, ο σοσιαλδημοκράτης κοινωνιολόγος Λουτσιάνο Γκαλίνο εξέδιδε το τελευταίο του βιβλίο υπό τον εύγλωττο τίτλο Το πραξικόπημα των τραπεζών και των κυβερνήσεων: Επίθεση στη δημοκρατία στην Ευρώπη.

Η «αυτομόληση» δύο προσωπικοτήτων τέτοιου βεληνεκούς απ’ το στρατόπεδο της λιτότητας (στο οποίο εντάσσονται τα δύο μεγάλα κόμματα της Ιταλίας, όπως και όλες οι μεγάλες εφημερίδες) ήταν, πράγματι, σπουδαία είδηση. Το μεγάλο σοκ ήρθε, όμως, στις 21 Ιανουαρίου, όταν, μαζί με τους Πάολο Φλόρες ντ’ Αρκάις, Μάρκο Ρεβέλλι, Γκουίντο Βιάλε και τον αγαπητό σε όλους Αντρέα Καμιλλέρι, η Σπινέλλι και ο Γκαλίνο δημοσίευσαν ένα ανοιχτό κάλεσμα για τη δημιουργία μιας «λίστας πολιτών για μιαν άλλη Ευρώπη», που θα αντιταχθεί στη λιτότητα, υποστηρίζοντας τον Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν.

Επρόκειτο για μια κίνηση αν μη τι άλλο παράδοξη. Λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές, μια δράκα ιταλών διανοούμενων, ορισμένοι εκ των οποίων ουδέποτε ανήκαν στη ριζοσπαστική Αριστερά, προτείνουν τον αρχηγό ενός ελληνικού κόμματος ως την κατάλληλη ενωτική φιγούρα για μια μη κομματική λίστα που θα διεκδικήσει την ψήφο μας.