στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 6 του Ιούλη

Kείμενα των: Αλέξη Χαρίτση, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Χρήστου Τριανταφύλλου, Γιάννη Χαμηλάκη, Κλειώς Παπαπαντολέων, Μαριάννας Τόλια, Αριστείδη Καλάργαλη, Γιώργου Ορφανουδάκη,  Μάνου Αυγερίδη, Νίκου Σαραντάκου

 

Kazuyo Akimoto, «Λουόμενοι», 2007

«ΔΕΗ, ενεργειακή δημοκρατία και δημόσιο “νέου τύπου”». Ο Αλέξης Χαρίτσης εξηγεί γιατί η υπεράσπιση και ο μετασχηματισμός της ΔΕΗ μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για την «ενεργειακή δημοκρατία»: Στον πυρήνα του “δημοσίου νέου τύπου” εγγράφεται η λειτουργία της ΔΕΗ σε μια σειρά κρίσιμων λειτουργιών: “κοινωνικά μεροληπτική” τιμολογιακή πολιτική, προώθηση πολιτικών για την αύξηση της ενεργειακής αποδοτικότητας και την ταχεία διείσδυση των ΑΠΕ, σχεδιασμός και χωροθέτηση μονάδων, αποκατάσταση και παραγωγική ανασυγκρότηση των περιβαλλοντικά επιβαρυμένων λιγνιτικών περιοχών, επενδύσεις στα έξυπνα δίκτυα, στις κατάλληλες διασυνδέσεις και στις τεχνολογίες αποθήκευσης, αλλά και συνέργεια και υποβοήθηση –με παροχή τεχνογνωσίας και μέσων– της κοινωνικής επιχειρηματικότητας στην παραγωγή ενέργειας».

Μουσεία της λήθης. Ο Γιάννης Χαμηλάκης γράφει, με αφορμή τα πέντε χρόνια της λειτουργίας του Μουσείου της Ακρόπολης: «Το τελικό αποτέλεσμα, στην παρούσα του μορφή τουλάχιστον, αντιπροσωπεύει σίγουρα μια χαμένη ευκαιρία να αναδειχτεί μέσα από την υλικότητα η πολύπλευρη βιογραφία της Ακρόπολης, από τη νεολιθική εποχή ως τις μέρες μας, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας των πολλαπλών και αντιπαρατιθέμενων σύγχρονων διεκδικήσεων. Είναι μια χαμένη ευκαιρία, για παράδειγμα, να εκτεθεί εκείνο το συνυποδηλωτικό και θαυμάσια πολυχρονικό αρχιτεκτονικό θραύσμα του κλασικού Ερεχθείου με την επιγραφή του 1805 στα οθωμανικά, ένα κομμάτι πολύγλωσσο, που διαπερνά εθνοτικά, θρησκευτικά και εθνικά σύνορα, ζωντανό μνημείο μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής και πολυεθνοτικής πρωτεύουσας όπως η Αθήνα».

Νομοσχέδιο για  τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ένας αντισωφρονιστικός παρακώδικας. Γράφει η Κλειώ Παπαπαντολέων: «Οι ελληνικές φυλακές, εδώ και καιρό, συνιστούν ένα ιδιότυπο πείραμα, καθώς αποτυπώνουν τη σταθερή και αμετακίνητη πρακτική της πολιτείας να διατηρεί έναν χώρο πέρα και έξω από κάθε έννοια δικαιώματος και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με  λίγα λόγια, οι φυλακές έχουν αποκτήσει στη σημερινή Ελλάδα εμπεδωμένα χαρακτηριστικά τριτοκοσμικού κράτους ή χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση.  Το νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας κατασκευάζει έναν αντισωφρονιστικό παρακώδικα, που υπονομεύει ευθέως τις υπάρχουσες ρυθμίσεις και αναιρεί βασικές εγγυήσεις του κράτους δικαίου αλλά και του ίδιου του ποινικού δικαίου».

Ο σκοπός και τα μέσα, ξανά. Ο Μάνος Αυγερίδης γράφει για την επίθεση στον Ν. Μαραντζίδη: «Να πω λοιπόν ξεκάθαρα το εξής: Η πρακτική να πηγαίνεις και να ρίχνεις ξύλο σε κάποιον που κάθεται και πίνει τον καφέ τουείναι τουλάχιστον επικίνδυνη και σίγουρα δεν ανήκει στη λογική και τις αξίες της δικής μας Αριστεράς, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται οι φορείς της. […] Όσο άθλιες και υποκριτικές (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και παραληρηματικές) και αν βρίσκουμε τις αντιδράσεις των μίντια, αυτό δεν μπορεί να μας κάνει να σωπάσουμε για την επίθεση ή να πετάξουμε την μπάλα στην εξέδρα, αλλάζοντας θέμα. Γιατί αυτό θα ήταν επιτυχία τους».

Ο διαδικτυακός πόλεμος για την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων. Γράφει ο Χρήστος Τριανταφύλλου: «Το όλο ζήτημα σχετίζεται με την απαραίτητη, κατά την άποψή μου, απαγκίστρωση της Αριστεράς από μια παραδοσιακή αντίληψη για τον δυνάμει αριστερό ψηφοφόρο: χωρίς να υποκύπτει σε πυροτεχνήματα δήθεν καινοτομίας, να αγκαλιάσει τα νέα μέσα και τους ανθρώπους που τα παρακολουθούν∙ να χρησιμοποιεί τα socialmedia όχι μόνο σαν μια εφημερίδα χωρίς μελάνι, αλλά δυναμικά και χωρίς να φοβάται να εμπλακεί στο θεωρούμενο ως ασήμαντο, pop, μη πολιτικό. Γιατί αν δεν πολιτικοποιήσει η Αριστερά την ποπ κουλτούρα, κάποιος άλλος θα το κάνει. Και τα αποτελέσματα από αυτό, όπως μπορούμε ήδη να διακρίνουμα αμυδρά, μόνο άδηλα δεν είναι».

Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή τον ξεπουλάμε. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» γράφει για τους αιγιαλούς, τα γιαλιά, τους γιαλούς: «Στην Ερωφίλη του Χορτάτζη υπάρχει ο στίχος «χτίζει πύργους στο γιαλό, περβόλια στον αέρα» σαν ένδειξη της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, αλλά από τότε η οικοδομική τεχνολογία έχει κάνει προόδους. Με το καινούργιο νομοσχέδιο που βρίσκεται στα σκαριά, όχι μόνο πύργοι αλλά και μεγαθήρια θα χτιστούν πάνω στον γιαλό – έχουμε δει άλλωστε τα χαΐρια της Ισπανίας. Για να μη γίνει απρόσιτη ακόμα και αυτή η πιο απλή καλοκαιρινή ψυχαγωγία, για να μη βλέπουμε τη θάλασσα πίσω από τις περιφράξεις των μεγαλοξενοδόχων, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι αρμενίζουν στραβά».

Από κάπου μακριά. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι», ενώ μισοκοιμάται δίπλα στο γιο του, ακούει τον απόηχο των αντιδράσεων  του αγώνα της Εθνικής και της Κόστα Ρίκα. Ακούει κάποιον που αλαλάζει και καλύπτει τους υπόλοιπους φιλάθλους: «[…] Τον φανταζόμουν περισσότερο, σαν ένα μεγάλο τριχωτό ζώο που δεν μπορούσε να βολευτεί στον καναπέ του και όλο τιναζόταν ψηλά, φωνάζοντας κάτι ακατάληπτο, για να ξανακαθίσει μετά, έχοντας προσωρινά εκτονώσει τη διέγερσή του».

Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα. Συνέντευξη της Μαριάννας Τόλιας, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου της «Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα» (Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις): «Με την έλευση της κρίσης λοιπόν, οι ευρωπαϊκές ελίτ αναποδογύρισαν τα νοήματα ώστε να αποκρύψουν τον ρόλο τους. Κι από εκεί που τα ελλείμματα του Νότου ήταν τιμή και καμάρι των κεντρικών τραπεζιτών, απόδειξη της επιτυχίας του ευρώ και σημάδι του ότι “η διαδικασία της σύγκλισης έχει ξεκινήσει”, έγιναν ντροπή των κοινωνιών του Νότου, απόδειξη της σπατάλης και της τεμπελιάς των μεσογειακών λαών που “δεν δούλευαν αρκετά”, “έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους” κι “έπρεπε να κάνουν θυσίες”. Όλα τα λάθη της θεωρίας και της πρακτικής της ΟΝΕ, η ίδια η αποτυχία τηςως νεοφιλελεύθερου σχεδίου, φορτώθηκαν στις κοινωνίες του Νότου!».

Εκλογές στο «κόκκινο νησί». OAριστείδης Καλάργαλης γράφει για την παρουσία της Αριστεράς στις εκλογές της Λέσβου, 1915-2014: «Αν εξετάσουμε την πολιτική ιστορία της Λέσβου, θα διαπιστώσουμε το προοδευτικό και αριστερό πολιτικό πρόσημο που έχει το νησί διαχρονικά. Αυτό καταγράφεται από τις πρώτες εκλογές μετά την Απελευθέρωση του νησιού (1912) που έγιναν το 1915 μέχρι και σήμερα».

Ο δεσμός. Γράφει ο Γιώργος Ορφανουδάκης: «Υπάρχει ένας δεσμός της γλώσσας με το ένστικτο της ελευθερίας, λέει ο Καρτέσιος. Υπάρχει η δυνατότητα που έχει η γλώσσα να δημιουργεί καινούργιες εκφράσεις, ελεύθερα, ικανές να μεταφέρουν νέες ιδέες, χωρίς όρια και πέρα από εξωτερικούς καταναγκασμούς. Ο Διαφωτισμός είναι αυτός που προσπάθησε να εγκαθιδρύσει αυτόν τον δεσμό της γλώσσας με την ελευθερία και να αντλήσει από αυτόν το συμπέρασμα πως μια κοινωνική και πολιτική δομή που καταπιέζει το ένστικτό της αυτό δεν μπορεί να είναι νόμιμη».