Στα Ενθέματα της Αυγής αύριο 13 του Ιούλη

Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ, ΤΟ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ ΚΑΙ Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ

1. Συνεχές ρεύμα αυταρχισμού και εναλλασσόμενες αντιστάσεις. Γράφει οΚωστής Καρπόζηλος: «Η αντιπολιτική στάση και το μένος εναντίον των συνδικαλιστών, τάσεις οι οποίες μόνο περιθωριακές δεν είναι αν αφουγκραστεί κανείς τη συζήτηση στους συρμούς του ηλεκτρικού ή στην ουρά της τράπεζας, αποτελούν ίσως το ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση των κυβερνητικών επιλογών. […] Η φωνή του κοινωνικού συντηρητισμού δεν εκ

Τζόρτζιο ντε Κίρικο, «Ο τροβαδούρος»

φράζεται από τις στήλες των διανοουμένων που αιωνίως αγανακτούν με την “ασυδοσία” της μεταπολίτευσης· βρίσκει την έκφρασή της στα κανάλια της επιφανειακής αντιμνημονιακής ρητορείας, στην προσδοκία ότι οι οικονομικές περιπέτειες τελείωσαν, και κυρίως στην ιερή οργή εναντίον των «βολεμένων», όπου ανήκουν όλοι εκτός από τον εκάστοτε οργίλο. Το παγόβουνο της αντιπολιτικής έχει μία ορατή κορυφή –τη Χρυσή Αυγή– αλλά ένα σημαντικό κοινωνικό βάθος, συχνά αόρατο στα μάτια της Αριστεράς. Στο πολυπληθές αυτό ακροατήριο απευθύνεται η κυβέρνηση όταν παρουσιάζει την πολιτική της ως σύγκρουση με τις συντεχνίες».

2. Eπιστράτευση απεργών ΔΕΗ: το μέσον είναι το μήνυμα. Ο Δημήτρης Ιωάννου μας εξηγεί πώς, στην παρούσα απεργία, από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, για να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, δεν κινητοποιήθηκε ο φθόνος (κατά των «συντεχνιών»), αλλά κυρίως ο φόβος του μπλακ άουτ. Και παρατηρεί ότι η «σχετική συζήτηση δεν έγινε τόσο με όρους δημόσιας υγείας και ασφάλειας του πληθυσμού, αλλά πρωτίστως προστασίας του “εθνικού” τουριστικού προϊόντος». Και αφού δείξει με στοιχεία ότι κίνδυνος μπλακ άουτ ουσιαστικά δεν υπήρχε, καταλήγει: «Με λίγα λόγια, ο στόχος της επιστράτευσης δεν ήταν η προστασία του κοινωνικού συνόλου (ή έστω των τουριστών) από τις συνέπειες της απεργίας, γιατί, πολύ απλά, αυτές ήταν περιορισμένες και διαχειρίσιμες. Ήταν η επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας για εφαρμογή του προγράμματος με κάθε μέσο, τόσο προς τα έξω (δανειστές, τρόικα, χρηματοπιστωτικές αγορές), όσο και προς τα μέσα (άλλες κοινωνικές ομάδες που θα πληγούν από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς στο άμεσο μέλλον). Όχι, τούτη η επιστράτευση δεν ήταν η αυταρχική μορφή ενός “αναγκαίου” περιεχομένου· στην περίπτωση αυτή, μορφή και περιεχόμενο ταυτίζονταν: το μέσο ήταν το μήνυμα».

Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (ΕΕΕ): Εγγυημένη φτώχεια για όλους; O Bλάσης Μισσός εξηγεί οι τρεις παραπάνω εύηχες λέξεις δεν παραπέμπουν κατ’ ανάγκην σε ευαισθητοποιημένη κρατική πολιτική, καθώς «το μέτρο αυτό θέτει κατώτατους όρους διαβίωσης και επιδοτεί τη διατήρησή τους εις μακρόν». Ανατρέχει στον υποστηρικτή του ΕΕΕ Φρ. Χάγιεκ, επισκοπεί τις σχετικές προτάσεις του ΟΟΣΑ και παρατηρεί: «Η εισαγωγή του ΕΕΕ συμπορεύεται με την κατεστημένη αντίληψη ενός χαμηλού κόστους διαβίωσης για όλο και περισσότερους. Άλλωστε, οι μέχρι τώρα πληροφορίες από την πρόταση των στελεχών της Παγκόσμιας Τράπεζας προς το Υπουργείο Εργασίας για την εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου, θέτουν το όριο του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος σε όρια που ενδεχομένως να μην ξεπερνούν τα 3.000 (!) ευρώ ετησίως (250 ανά μήνα!) – ποσό με το οποίο υπολογίζεται ότι διαβιεί ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Έτσι, η κοινωνική πολιτική λαμβάνει τον χαρακτήρα ήπιας επούλωσης των πληγών που αφήνει πίσω της η ακραία φτώχεια, απαρνούμενη το αίτημα για αξιοπρεπή στήριξη του πληθυσμού».

Η νεοφόλκ αντίδραση ή Υπάρχουν και μελαγχολικοί φασίστες. O Μιχάλης Αγραφιώτης: «Η νοσταλγική ή θρηνητική διάθεση που κάνει το νεοφόλκ ελκυστικό στο σύγχρονο κοινό αφορά έναν χαμένο ευρωπαϊκό πολιτισμό: “Γιοι της Ευρώπης που αρρώστησαν από τον φιλελευθερισμό / Γιοι της Ευρώπης αλυσοδεμένοι στον καπιταλισμό / Σε μια μαρμάρινη πλάκα της Γιάλτας, /Η Μητέρα Ευρώπη σφαγιάστηκε”. Γίνεται λόγος για ένα «νεκρό» ευρωπαϊκό παρόν μέσα από εικόνες λευκών άψυχων αγαλμάτων, έρημων πεδίων μαχών, νεκρών στρατιωτών, ματωμένων σημαιών, ερειπίων ή εγκαταλειμμένων ιστορικών κτισμάτων και διφορούμενους στίχους: “Σκελετωμένα δέντρα / Τρέμουν στην αύρα”».

Προς μια θεωρία της απελευθερωτικής βίας. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκτός Γραμμής η συλλογή δοκιμίων του Ζωρζ Λαμπικά «Η βία; Ποια βία;», σε μετάφραση Χρήστου Βαλλιάνου και Τάσου Μπέτζελου. Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το Επίμετρο του Στάθη Κουβελάκη: «Αυτή η “αορατοποίηση” της κρατικής βίας δεν στρέφεται όμως μόνον εναντίον όσων αναγνωρίσιμων (ατομικών ή συλλογικών) υποκειμένων ασκούν μια πρακτική που χαρακτηρίζεται (προφανώς από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς) «βίαιη», δηλαδή εναντίον όσων υποκειμένων ασκούν την “υποκειμενική βία”, όπως θα την ονομάσει ο Λαμπικά. Αφορά, θα λέγαμε μάλιστα αφορά κυρίως, φαινόμενα όπως οι αυτοκτονίες, οι απολύσεις, η φτώχεια, οι εξώσεις, η ανεργία, τα εργατικά ατυχήματα, με δυο λόγια αφορά τη “συνηθισμένη” βία, που είναι συνυφασμένη με τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις, την απρόσωπη “συστημική βία”, σύμφωνα με τον όρο που υιοθετεί με τη σειρά του και ο Λαμπικά. Γι’ αυτό και η θέση περί “καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται” ισοδυναμεί πρώτα και κύρια με έγκριση της διπλής βίας του κράτους και του συστήματος, στην οποία έρχεται μάλιστα να προστεθεί η συμβολική βία της καταδίκης όσων (θεωρούνται ότι) εξεγείρονται βίαια (με ή χωρίς εισαγωγικά) εναντίον αυτής της βίας».

Η παράδοση του Μπερλινγκουέρ και «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα». Ο Βασίλης Κωτούλας γράφει για την πολιτική παράδοση και κληρονομιά του Μπερλινγκουέρ: «Ο Μπερλιγκουέρ το “ηθικό ζήτημα” το ενέτασσε σε μια συνολική δημοκρατική στρατηγική της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος που συμπυκνωνόταν και στα άλλα δύο διαχρονικά συνθήματα του ΙΚΚ: Πρώτον, ότι το κόμμα ήταν και θα παρέμενε ως την εκπλήρωση του στρατηγικού του στόχου “partitodilottaedigoverno” (Κόμμα του αγώνα και της κυβέρνησης). Κυβερνούσε εξάλλου ήδη σ’ όλη την Κεντρική Ιταλία, στις “κόκκινες περιοχές”, με θεαματικά θετικά αποτελέσματα. Ήταν ένα σύνθημα που συμπύκνωνε τις θεωρητικές επεξεργασίες του Γκράμσι για την ηγεμονία, τη στρατηγική του «πολέμου» κατάκτησης θέσεων […] Δεύτερον, ότι το ΙΚΚ ήταν διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα και η δική του «diversita» (διαφορετικότητα) είχε τις καταβολές της στη γέννησή του μέσα στο μεγάλο παγκόσμιο κύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, στις σταθερές κοινωνικές και ταξικές αναφορές του στην εργατική τάξη, στη μισθωτή εξαρτημένη –άμεσα και έμμεσα– χειρωνακτική και πνευματική εργασία. […] Είναι συνεπώς γελοίο, αν όχι τραγικό, να παρουσιάζονται οι διάφοροι Ρέντσι και Γκρίλο σαν κληρονόμοι του Μπερλινγκουέρ». Και στη συνέχεια προχωράει σε μια κριτική και κρτική αποτίμηση τα μέχρι τώρα διαδρομής του εκλογικού φορέα «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα».

Αννίτα. Στη γειτονιά της Αριστεράς, παρά δήμον ονείρων… Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «To μεσημέρι της Παρασκευής, στις 3 του Ιούλη, εκεί, στον περίβολο του νεκροταφείου της Νέας Σμύρνης, ένιωθες τον πόνο, βαρύ, αλλά και την αγάπη· πολλή αγάπη. Στρέφοντας το βλέμμα, έβλεπες ότι όλοι οι δικοί σου ήταν εκεί, κι έλεγες — εγώ τουλάχιστον έτσι έλεγα: Να, αυτός είναι ο κόσμος μου, οι άνθρωποί μας, εδώ, εδώ είναι η οικογένειά μου, ο τόπος μου. Ο τόπος μας, η γειτονιά της Αριστεράς, όπου, μικροί και μεγάλοι, από κοντά κι από μακριά, μεγαλόσχημοι και “άσημοι”, ήρθαμε να κλάψουμε την Αννίτα, και συνάμα όλα τα ακριβά και τα ωραία που κάναμε μαζί της, αυτά που χάνονται με τον χαμό της, αλλά και συνεχίζονται».