Προς ένα «αμερικανικό» (μη) σύστημα υγείας με αυξημένες δαπάνες και μειωμένες παροχές;

Οι εξαγγελίες Βορίδη για την υγεία και την περίθαλψη

του Γιώργου Νικολαΐδη

.Eιρωνεία της συγκυρίας: Η κυβέρνηση δημοσιοποίησε τις αλλαγές στον κανονισμό κάλυψης των προληπτικών διαγνωστικών εξετάσεων και των θεραπευτικών καλύψεων, αλλά και την ανάθεση της διαχείρισης των οικονομικών των δημοσίων νοσοκομείων σε μια ανώνυμη εταιρεία, την ίδια στιγμή που τα βρετανικά συνδικάτα του εκεί Εθνικού Συστήματος Υγείας οργανώνουν σειρά κινητοποιήσεων ενάντια στην ενδεχόμενη παράδοση των νοσοκομείων σε αμερικάνικες πολυεθνικές. Και διαμαρτύρονται όχι για τη μια ή την άλλη από τις όντως αλλοπρόσαλλες πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση Κάμερον (όπως και η προηγούμενη των Εργατικών) σε εθνικό επίπεδο, αλλά ενάντια στην Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), που η Ευρωπαϊκή Ένωση διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ: οι πρόνοιες της τελευταίας δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε πολυεθνική να μηνύσει τα κράτη, εφόσον τα μέτρα που παίρνουν παρεμποδίζουν ενδεχόμενη μελλοντική κερδοφορία των επιχειρηματικών της συμφερόντων! Μάλιστα, η διαφοροποίηση (σε σχέση με την παλαιότερη GATS ή ανάλογες συμφωνίες της ΕΕ με άλλη κράτη) είναι ότι ανάμεσα στα αγαθά που αφορά η ΤΤIP συγκαταλέγεται και η περίθαλψη — με τη βρετανική κυβέρνηση να διατυπώνει επιφύλαξη μόνο για την υπηρεσία άμεσης επέμβασης (το ΕΚΑΒ, σαν να λέμε). Και αυτό έχει εξοργίσει τα βρετανικά συνδικάτα και την κοινή γνώμη, που υποστηρίζουν ότι αποτελεί δούρειο ίππο για την ιδιωτικοποίηση του βρετανικού συστήματος αλλά και την παράδοση της οικονομικής του διαχείρισης σε ιδιωτικές πολυεθνικές, κυρίως αμερικανικών συμφερόντων. Άλλωστε, τα διάφορα «πειράματα» των τελευταίων δεκαετιών έχουν προετοιμάσει καταλλήλως το έδαφος, φτιάχνοντας εταιρικά σχήματα διαχείρισής του σε περιφερειακή βάση, που αρχικώς παρουσιάστηκαν ως ευέλικτα δημόσια μοντέλα διοίκησης για τη βελτίωση της αποδοτικότητας και τον περιορισμό της σπατάλης…

Φωτογραφία του Κόλιν Στιλ
(από το facebook του Τάκη Γέρου)

Την ίδια στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει μια δέσμη μέτρων που συνοψίζεται στα εξής: α) δραστικός περιορισμός των διαγνωστικών εξετάσεων, προληπτικών και μη, β) περιορισμός, με το μοντέλο των κλειστών σφαιρικών προϋπολογισμών, των δαπανών θεραπείας, τόσο σε νοσοκομειακή όσο και σε εξωνοσοκομειακή βάση, γ) ανάθεση της διαχείρισης (οικονομικής και διοικητικής) των δημόσιων νοσοκομείων σε εταιρεία, με υπεραντιπροσώπευση των ιδιωτικών συμφερόντων του κλάδου της περίθαλψης και σαφέστατη εντολή να λειτουργήσει την «αγορά» υπηρεσιών περίθαλψης με ίσους όρους ανταγωνισμού ανάμεσα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ και τις ιδιωτικές κλινικές. Βέβαια, είχαν προηγηθεί η σταδιακή μείωση του ποσοστού συμμετοχής του ΕΟΠΥΥ στο κόστος των φαρμάκων (είτε άμεσα είτε μέσω της κάλυψης του κόστους μόνο του φθηνότερου γενοσήμου είτε μέσω του παντελώς άνευ νοήματος πλαφόν κόστους συνταγογράφησης στους γιατρούς), η διάλυση του συστήματος πρωτοβάθμιας περίθαλψης των ασφαλιστικών ταμείων, οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας. Το μήνυμα είναι σαφές: το δημόσιο σύστημα περίθαλψης πρέπει να λειτουργεί σαν ιδιωτική επιχείρηση. Αν μεν «βγαίνει» οικονομικά, έχει καλώς, αν όχι…

Πώς όμως μπορεί να «βγαίνει» ένα νοσοκομείο; Πώς «βγαίνουν» οι ιδιωτικές κλινικές; Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω συνιστούν μια γιγαντιαία επιχείρηση μεταφοράς πόρων από το δημόσιο στο ιδιωτικό σύστημα περίθαλψης. Και, φυσικά, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια τα δημόσια νοσοκομεία, όσο και αν διώχνουν κλοτσηδόν τους «ξεδοντιάρηδες», που λέει και ο σοσιαλιστής γάλλος Πρόεδρος, για να μειώσουν τις ζημίες, μάλλον δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά. Έτσι, οι (σπάνιοι πια) πόροι θα μεταφέρονται προνομιακά προς τα τελευταία, με τάχα «αντικειμενικούς» κανόνες. Και με την υποστελέχωση, τις ελλείψεις στα υλικά, την κομματική διοίκηση και όλα τα σχετικά, οι κυβερνώντες θα φροντίσουν ώστε το δημόσιο σύστημα να κατέβει στον αγώνα με σοβαρά χάντικαπ: σαν να βάζεις δυο αθλητές να παραβούν κατοστάρι, και πριν τον αγώνα να τραυματίζεις τον ένα στα πόδια, να του δένεις τα χέρια και να του ρίχνεις πεπονόφλουδες στον δρόμο.

Σεπτέμβρης 2014, μήνας αντιφασιστικός

της  Συντακτικής Ομάδας των Ενθεμάτων

Ο Σεπτέμβρης του 2014 θα είναι μήνας αντιφασιστικός — με αποκορύφωμα την πορεία, στο Κερατσίνι, την Πέμπτη 18 του μήνα και τη συναυλία στο Σύνταγμα την επόμενη μέρα. Στο σημερινό φύλλο έχουμε μια συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά, ένα απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο του για τη Χρυσή Αυγή, καθώς και ένα ιστορικοπολιτικό άρθρο του Δημήτρη Κουσουρή, για την επιστροφή του φασισμού στην Ευρώπη. Είναι η δική μας συμβολή, στις σελίδες αυτές, στον αντιφασιστικό Σεπτέμβρη. Η καταγγελία όμως του φασισμού και του νεοναζισμού,  που έρχεται από ένα σκοτεινό κι αιματοβαμμένο παρελθόν και πατάει στο σήμερα, δεν είναι υπόθεση μιας επετείου και ενός μήνα. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να μιλάμε όσο πιο συχνά, σοβαρά και δυνατά μπορούμε. Και θα ανταμώσουμε στις εκδηλώσεις, την πορεία, τη συναυλία, αλλά και στην καθημερινότητα. Γιατί ο αγώνας κατά του φασισμού δίνεται και από την οθόνη και στους δρόμους και μέσα απ’ την προσωπική επαφή στους δρόμους της ζωής μας. Αυτό έκανε κι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας — κι αυτή είναι, νομίζουμε, η πιο ουσιαστική απότιση φόρου τιμής στη μνήμη του.

Ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη

και σκέψεις για τον χαρακτήρα ενός διεθνούς αντιφασιστικού κινήματος

του Δημήτρη Κουσουρή

.Στο τέλος μιας μακράς περιόδου μετάβασης, που ξεκίνησε πριν από ένα τέταρτο του αιώνα με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, μπορούμε σήμερα να διακρίνουμε τα γνωρίσματα της ιστορικής περιόδου, να αποκαταστήσουμε τη διαλεκτική της διάρκειας και να αναγνωρίσουμε τις σχέσεις ανάμεσα στην εποχή, την περίοδο και τη συγκυρία. Η περίοδος που άρχισε το 1989-1990 και παρουσιάστηκε ως το τέλος της Ιστορίας και  μη αναστρέψιμος θρίαμβος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έχει πια φτάσει στο τέρμα της. Από το 2001, ή σύμφωνα με άλλους το 2008,  έχουμε βρεθεί μέσα σε ένα από εκείνα τα «ενδιάμεσα διαστήματα», ανάμεσα σε ό,τι δεν υπάρχει πια και ό,τι δεν έχει γίνει ακόμα.[1]

Αφίσα του Γαλλικού Κομμουνιστικού
Κόμματος, 1936

Παρά τη βαθιά κρίση που γνωρίζει ο καπιταλισμός, την αστάθεια του παγκόσμιου συστήματος και των τοπικών ή περιφερειακών δομών κυριαρχίας, το οργανωμένο εργατικό κίνημα και οι άμεσοι ή έμμεσοι πολιτικοί εκφραστές του βρίσκονται διασκορπισμένοι, δίχως κατεύθυνση, ανίκανοι να επιδράσουν αποφασιστικά στον συσχετισμό δυνάμεων. Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της αντεπανάστασης,[2] κάτω από διαφορετικά ονόματα και κοστούμια, κερδίζουν ολοένα και πιο γρήγορα έδαφος. Αργά αλλά σταθερά στην αρχή, παρακολουθήσαμε τις πρώτες συμμετοχές νεοφασιστών σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πρώτα το 1994 στην Ιταλία, γενέθλια γη του ιστορικού φασισμού, και έπειτα στην Αυστρία το 2000. Στη συνέχεια, είδαμε αυτή την εξέλιξη να επιταχύνεται, ιδίως από την κρίση του 2008 και μετά, με την εκλογική νίκη του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, τη ραγδαία άνοδο νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων στην καινούργια περιφέρεια της ηπείρου, όπως και στην Ουγγαρία, την Ελλάδα, και πιο πρόσφατα στην Ουκρανία με τη συμμετοχή τους στην προσωρινή κυβέρνηση.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, εδώ, πως η υπόθεση μιας σχέσης συνάφειας και συνέχειας ανάμεσα στη δημοκρατικά εκλεγμένη, πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι (με τη συμμετοχή Φίνι και Μπόσι), και στους νεοφασίστες και νεοναζί του Svoboda και του Pravy Sektor περιέχει προφανείς αφαιρέσεις και απλουστεύσεις, συνιστώντας ένα αμάλγαμα που παραγνωρίζει ή αποσιωπά τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης. Η αρχική  μου υπόθεσή, ωστόσο, είναι πως συσχετίζοντας ακριβώς την ανάπτυξη όλων αυτών των –εκ πρώτης όψεως– ανόμοιων μεταξύ τους κινημάτων και δυνάμεων, αποκτούμε μια συνολική εικόνα για τον χαρακτήρα της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής. Μέχρι πρόσφατα, η εμμονή πολλών διανοουμένων και αγωνιστών της Αριστεράς στον ιστορικό φασισμό του Μεσοπολέμου και στις εκλεπτυσμένες κατηγοριοποιήσεις των διαφορετικών μορφών και παραλλαγών του υπήρξε χρήσιμη για να θυμόμαστε και να καταλαβαίνουμε τις τραγωδίες και τους ηρωισμούς του περασμένου αιώνα. Ωστόσο, αυτή η εμμονή λειτουργεί πλέον και ως παραμορφωτικός καθρέφτης, προκαλώντας ένα είδος συλλογικής μυωπίας –ή και τύφλωσης– απέναντι στην παράλληλη άνοδο των φασιστικών δυνάμεων σε διαφορετικά μέρη της γηραιάς ηπείρου.

Ασφαλώς, το Εθνικό Μέτωπο δεν γεννήθηκε από τις ίδιες συνθήκες, ούτε στηρίχθηκε στις παραδόσεις που διεκδικούν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, το Jobbik στην Ουγγαρία, το κόμμα της Προόδου στη Νορβηγία ή ακόμη το αυστριακό κόμμα της Ελευθερίας.[3] Όμως, είναι επίσης γεγονός πως, «λαϊκιστικές», «ξενοφοβικές», «εθνικιστικές» ή «νεοφασιστικές», οι παραλλαγές της ακροδεξιάς κερδίζουν έδαφος ταυτόχρονα. Η ευθύνη να ονομάσουμε και να αναχαιτίσουμε αυτή την αντιδραστική στροφή, που απειλεί να ενταφιάσει οριστικά τα κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος, αποτελεί πλέον καθήκον πολύ πιο επείγον από το να την κατατάξουμε σύμφωνα με την τυπολογία του ιστορικού φασισμού.

Οι «αντιναζιστές» συνήγοροι της Χρυσής Αυγής

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ  «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ»  (ΕΚΔ. ΙΔΡΥΜΑ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ)

 του Δημήτρη Ψαρρά

Τη Δευτέρα κυκλοφορεί, σε έντυπη και ψηφιακή μορφή, το καινούργιο βιβλιαράκι του Δημήτρη Ψαρρά Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη δικαιοσύνη, έκδοση του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η μελέτη, επικεντρωμένη στο «ποινικό σκέλος» της υπόθεσης Χρυσή Αυγή εξετάζει ζητήματα όπως αν πρόκειται για κόμμα ή εγκληματική οργάνωση, την αναπροσαρμογή της τακτικής της μετά την είσοδό στη Βουλή και την υπερασπιστική της γραμμή.

Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, στις 7 μ.μ., στο αμφιθέατρο του Αθήνα 9,84 (Πειραιώς 100, Γκάζι), με τον Δημήτρη Ψαρρά θα συζητήσουν η Βασιλική Γεωργιάδου (Πάντειο Πανεπιστήμιο), ο Θανάσης Καμπαγιάννης (δικηγόρος, μέλος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής), ο Κωστής Παπαϊωάννου (πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) και η Τασία Χριστοδουλοπούλου (δικηγόρος, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας). Το βιβλιαράκι θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ (rosalux.gr/) και θα διατίθεται

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Μαδρίτη, έξω από την ελληνική πρεσβεία, 20.9.2013.
Πορεία διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς από μια πολιτική οργάνωση που δεν θέλει να κρύψει τα πιστεύω της, μετά τις συλλήψεις οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής δικηγόροι περιορίστηκαν σε δευτερεύοντες ρόλους: στον σχολιασμό κάποιων νομικών ζητημάτων ή τη νομική εκλαΐκευση της θεωρίας της «σκευωρίας». Τον τόνο στην υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών δίνουν κάποιοι δικηγόροι οι οποίοι εμφανίζονται ως ιδεολογικά πολέμιοι του ναζισμού και του φασισμού, αλλά ακόμα και του… αντικομμουνισμού! Παρουσιάστηκε βέβαια εξαρχής μεταξύ των συνηγόρων ο αδελφός του Αρχηγού, ο Παναγιώτης Μιχαλόλιας, ο οποίος έχει συνδεθεί στο παρελθόν με την Ακροδεξιά (ως στέλεχος του φασιστικού ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία κατά την περίοδο της δικτατορίας και συνεργάτης του Παπαδόπουλου στη δημιουργία της ΕΠΕΝ), αλλά όπως και στην περίπτωση του Περίανδρου εδώ εμφανίζεται με την «απολιτική» ιδιότητα ενός έγκριτου ποινικολόγου. Όσο για τους λοιπούς δικηγόρους που ανέλαβαν μέλη της ηγετικής ομάδας, αυτοί διαγωνίζονται ποιος θα πρωτοκαταγγείλει τον φασισμό και… τη Χρυσή Αυγή.

Πρώτα πρώτα ο Αλέξης Κούγιας ως εκπρόσωπος του Ευστάθιου Μπούκουρα, ο οποίος έχει αποστασιοποιηθεί από την οργάνωση, υποστηρίζοντας ότι δεν ανήκει στον ίδιο ιδεολογικό χώρο μ’ αυτήν και προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ενώ έχει συνεργαστεί και με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. «Προσωπικά είμαι αντιναζιστής», δηλώνει σε εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ο κ. Κούγιας. Και συμπληρώνει: «Προσωπικά έχω μεγαλώσει από ηλικία 15 ετών στη Νεολαία Λαμπράκη. Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι χρυσαυγίτης, μισώ τους ναζιστές».

Το κατηγορητήριο κατά της Χρυσής Αυγής είναι συντριπτικό, αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει

Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά

 Έχεις υποστηρίξει επανειλημμένα, και το έχεις τεκμηριώσει, ότι υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία εναντίον της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Θα ήθελα να μας το εξηγήσεις, δίνοντάς μας μερικά παραδείγματα.

Η υπόθεση είναι «δεμένη» εδώ και χρόνια. Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται η οργάνωση, η άσκηση των διώξεων και οι πρώτες συλλήψεις των στελεχών της δεν ήταν πολιτική απόφαση της κυβέρνησης ή του ίδιου του πρωθυπουργού. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Τόσα χρόνια ήταν η εκάστοτε πολιτική ηγεσία (τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης), αλλά και η ίδια η Βουλή που οχυρώνονταν πίσω από την έλλειψη στο Σύνταγμά μας ειδικής πρόβλεψης για την απαγόρευση πολιτικού κόμματος. Βέβαια και η δικαιοσύνη απέφευγε να προβεί στον δικαστικό έλεγχο της οργάνωσης, να προχωρήσει δηλαδή στο αυτονόητο επόμενο βήμα, μετά τη διαπίστωση ότι στελέχη της ενέχονται συστηματικά σε έκνομες δραστηριότητες, τις οποίες πραγματοποιούν ως μέλη και υπό την αιγίδα της, όχι μεμονωμένα και ατομικά. Το μόνο που έγινε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ότι συσχετίστηκαν οι γνωστές «32 υποθέσεις», οι οποίες εκκρεμούσαν ήδη στη δικαιοσύνη. Σε πολλές απ’ αυτές κατηγορούμενα είναι γνωστά στελέχη της οργάνωσης, ενώ στις σχετικές δικογραφίες περιγράφεται αναλυτικά ο τρόπος δράσης των Ταγμάτων Εφόδου. Κατά την πρόοδο της ανάκρισης οι δικογραφίες αυτές πολλαπλασιάστηκαν. Είναι ήδη πάνω από 100, ενώ οι 60 από αυτές διαθέτουν αυτά τα κραυγαλέα χαρακτηριστικά που σας είπα. Η δικαιοσύνη διαθέτει αδιάσειστα στοιχεία για όλα τα παραπάνω. Ένα μικρό μέρος τους περιλαμβάνεται στο Πόρισμα των δύο εφετών ανακριτριών προς τη Βουλή για την άρση της ασυλίας των βουλευτών της ΧΑ. Το Πόρισμα είναι ήδη δημοσιοποιημένο και περιέχει αποδεικτικό υλικό για ορισμένες επιθέσεις (δολοφονία Φύσσα, επίθεση σε αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ, επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, εισβολή και μαχαίρωμα στο στέκι Αντίπνοια), στις οποίες τεκμηριώνεται ο οργανωμένος τρόπος δράσης και ο πλήρης έλεγχος της ηγεσίας.

Στην αυλή του ΕΜΠ. Φτιάχνοντας πανώ για την αντιφασιστική διαδήλωση. Φωτό Epoca Libera (www.epocalibera.com)

.

Ποιες ήταν οι βασικές δυσκολίες για να «δεθεί» η υπόθεση;

Όπως είπα, η υπόθεση ήταν «δεμένη» εξαρχής. Υπάρχει από το 2009 η τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου (η οποία επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο) για την υπόθεση του «Περίανδρου», όπου αναφέρεται ότι ο υπαρχηγός της οργάνωσης έδρασε επικεφαλής δεκαμελούς φάλαγγας της ΧΑ με δολοφονικές προθέσεις «εναντίον του Δημήτριου Κουσουρή, μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, στον οποίο και επικέντρωσαν την επίθεσή τους, καθόσον τον θεωρούσαν εκ των πρωταιτίων των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας των αδιόριστων καθηγητών και κατεξοχήν «εχθρό» της εθνικιστικής τους ιδεολογίας». Η απόφαση αυτή περιγράφει ακριβώς τον τρόπο δράσης της οργάνωσης και τα κίνητρα της δολοφονικής της δράσης εναντίον των «εχθρών» της. Αλλά τότε κανείς δεν αναζήτησε την υπόλοιπη ηγεσία της οργάνωσης για να την εγκαλέσει, ούτε προχώρησε σε παράλληλη εξέταση των υποθέσεων που εκκρεμούσαν εις βάρος άλλων στελεχών της οργάνωσης, έτσι ώστε να αποκαλυφτεί το σύνολο της δράσης της και να απορριφθεί η προσχηματική υπερασπιστική της γραμμή, σύμφωνα με την οποία πρόκειται για «πολιτικές διώξεις», «σκευωρίες» (περίπτωση Περίανδρου) ή για μεμονωμένες πράξεις «εγκάθετων» (περίπτωση Ρουπακιά). Οι δυσκολίες ήταν άλλης τάξης. Θυμίζω ότι χρειάστηκε η έναρξη των διώξεων να συνδυαστεί με την καρατόμηση ανώτερων αξιωματικών της αστυνομίας και της ΕΥΠ για να γίνει δυνατή η επιχείρηση των συλλήψεων. Ο κρατικός μηχανισμός ήταν δηλαδή απολύτως ανέτοιμος και βεβαίως απρόθυμος για να προχωρήσει στην αντιμετώπιση της ΧΑ σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος. Η εικόνα του κ. Μπαλτάκου να απολογείται στον Κασιδιάρη για τις συλλήψεις και να ανταλλάσσει μαζί του φτηνές συνωμοτικές θεωρίες είναι απολύτως ενδεικτική γι’ αυτή την ένοχη απραξία του βαθέος κράτους, το οποίο αντιμετώπιζε έως τότε τα Τάγματα Εφόδου ως τα δικά του παιδιά, έστω και κάπως ζωηρά.

Δημοψήφισμα της Σκωτίας: Το έθνος θα γίνει και κράτος;

Ενώ αρχικά η επικράτηση του «Όχι» έμοιαζε βέβαιη στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, τις τελευταίες μέρες τα πράγματα έχουν ανατραπεί. Διαδοχικές δημοσκοπήσεις δείχνουν μάχη στήθος με στήθος και οι σχολιαστές κάνουν λόγο για θρίλερ. Πράγματι, πρόκειται για μια συναρπαστική αναμέτρηση, όχι μόνο λόγω της αγωνίας για το αποτέλεσμα και τις μετέπειτα εξελίξεων, αλλά και λόγω των  μεγάλων θεμάτων που ανοίγονται: της «επιστροφής» του έθνους και του εθνικισμού, του δικαιώματος της αυτοδιάθεση, των ρευμάτων του εθνικισμού, αλλά και της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους που εγκαινίασε η Μ. Θάτσερ και συνέχισαν οι διάδοχοί της. Το London Review of Books (τόμ. 36, τχ. 17, 11.9.2014), δημοσίευσε μια σειρά άρθρων με γενικό τίτλο «Reclections on the Independence Referndum».  Δημοσιεύουμε τις συμβολές του Tarik Ali, του  θεωρητικού της λογοτεχνίας David Craig (Lancaster University), του μυθιστοριογράφου και πολιτικού του Συντηρητικού Κόμματος Ferdinand Mount, του πολιτικού επιστήμονα και θεωρητικού του εθνικισμού Tom Nairn (Durham University). Οι τίτλοι είναι των «Ενθεμάτων».

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους και η ανεξαρτησία

 Δημοψήφισμα της Σκωτίας: Το έθνος θα γίνει και κράτος;-1

του Ταρίκ Αλί

μετάφραση:Δημήτρης Ιωάννου

Η Σκωτία αποτελεί έθνος εδώ και πολύ καιρό. Σύντομα θα μάθουμε εάν οι πολίτες της επιθυμούν το έθνος αυτό να γίνει και κράτος. Ελπίζω πως το επιθυμούν. Όχι μόνο διότι  κάτι τέτοιο θα ανοίξει νέες δυνατότητες για τη χώρα τους, αλλά και διότι θα διασπάσει το ατροφικό, παρακμάζον βρετανικό κράτος, ελαττώνοντας την αποτελεσματικότητά του ως εντολοδόχου των ΗΠΑ. Εξού και οι εκκλήσεις του Ομπάμα και της Χίλαρι Κλίντον υπέρ του «Όχι», με τις οποίες συμφωνεί απολύτως και ο Τόνι Μπλερ — άλλο αν δεν το παραδέχεται, φοβούμενος ότι τυχόν παρέμβασή του θα επηρέαζε το αποτέλεσμα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αρχών εδώ, μόνο ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Οι ΗΠΑ επιτάχυναν την αποσύνθεση του παλιού σοβιετικού κράτους, ενθαρρύνοντας πρώτα τις βαλτικές δημοκρατίες, μετά την Ουκρανία και την Κεντρική Ασία. Ακολούθησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Εάν η Λετονία και η Σλοβενία μπορούν να ανεξαρτητοποιηθούν, γιατί όχι και η Σκωτία; Έτσι κι αλλιώς, το SNP (Σκωτικό Εθνικό Κόμμα) αποφάσισε –δυστυχώς– να παραμείνει η χώρα στο ΝΑΤΟ.

«Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το επισκευάζεις»

Δημοψήφισμα της Σκωτίας: Το έθνος θα γίνει και κράτος;-2

του Ντέιβιντ Κρεγκ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

 

«Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το επισκευάζεις». Αυτό το σοφό αγγλικό γνωμικό μου φαίνεται πολύ ταιριαστό στο ζήτημα του δημοψηφίσματος. Είναι η Ένωση «χαλασμένη» ή χρειάζεται «επισκευή»; Τίποτα από τα δύο. Δεν είναι βέβαια και καμιά ιδεώδης ουτοπία. Αλλά ουτοπία δεν υπάρχει πουθενά. Είναι αλήθεια πως οι Τόρηδες είναι τόσο αδύναμοι στη Σκωτία που ίσως να μοιάζει ελκυστικό να στηθεί μια νέα χώρα όπου είναι απίθανο να πάρουν ποτέ (;) την εξουσία. Ποιος όμως θα την έπαιρνε;

Εάν μια σκωτσέζικη κυβέρνηση Εργατικών ήταν τόσο ελάχιστα σοσιαλιστική και τόσο δουλοπρεπώς θατσερική όσο οι «Νέοι Εργατικοί» υπό τον ανεκδιήγητο Μπλερ ή τον ακίνδυνο Μίλιμπαντ, θα είχαμε πολύ λίγα να κερδίσουμε. […] Θα μπορούσαμε να διανοηθούμε το SNP σοσιαλιστικό; Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως κράτησε την πρόσβαση στο ΕΣΥ και τα πανεπιστήμια δωρεάν.

Προς το παρόν έχουμε ένα Ηνωμένο Βασίλειο εξαιρετικά ετερογενές φυλετικά, κατοικημένο από ανθρώπους που προέρχονται από την Ιρλανδία, τη Σκωτία, την Αγγλία, τη Σκανδιναβική και τη γιουτλανδική χερσόνησο, την Καραϊβική, την Αφρική, την Πολωνία, την ινδική υποήπειρο…

Οι «εθνικοί ποιητές», οι γκάιντες και η κατασκευή μιας θεσπέσιας χώρας

Δημοψήφισμα της Σκωτίας: Το έθνος θα γίνει και κράτος;-3

Του Φέρντιναντ Μάουντ

Μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

.Σε μια καλοζυγισμένη και κεφάτη συνέντευξη στον Guardian τον προηγούμενο μήνα, ο Σκωτσέζος συγγραφέας Άλαν Ουόρνερ είπε πως αγαπά την Αγγλία κι έχει περάσει σημαντικό μέρος της ζωής του εκεί, αλλά, όπως οι περισσότεροι Σκωτσέζοι συνάδελφοί του, θα ψηφίσει «Ναι»: ανήκει, συνέχισε, σε μια παράδοση η οποία «πηγαίνει πίσω στα 1920, όταν οι συγγραφείς και οι ποιητές πίστευαν ότι, μέσω της λογοτεχνίας, έχτιζαν ένα έθνος, ένα δυνητικό ή φαντασιακό έθνος». Έφερε ως παράδειγμα το Χρυσό Ανθολόγιο Σκωτσέτζικης Ποίησης του Χιου Μακ Ντίαρμιντ, το οποίο αποκάλεσε «ένα θεσπέσιο οικοδόμημα, μια χώρα ολόκληρη».

Ο Ουόρνερ μας αποκαλύπτει, με την εκλεπτυσμένη του ειλικρίνεια, πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είναι οι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιθυμία να τους κατασκευάσουν άλλοι τη χώρα τους για λογαριασμό τους, είτε θεσπέσια είτε όπως αλλιώς. Έχοντας μόλις αναδυθεί από την επανακατάδυσή μου στα γραπτά του Έντμουντ Μπερκ, ανακάλυψα ότι αυτού του τύπου η αντίρρηση είναι ένα επαναλαμβανόμενο, αν όχι το δεσπόζον, θέμα στην επίθεση του Μπερκ κατά των Γάλλων επαναστατών. «Οι άνθρωποι των γραμμάτων», διαμαρτύρεται, «που τους αρέσει να αυτοπροβάλλονται ως κάτι ξεχωριστό, σπανίως αποστρέφονται την καινοτομία». Με σκωτσέζικους όρους, θέλουν να αποτελούν τους «Makars»[1] όχι απλώς για την ποίηση του έθνους, αλλά για το έθνος το ίδιο. Θέλουν η χώρα τους να αποτελεί έναν συναρπαστικό πίνακα όπου οι ίδιοι θα πρωταγωνιστούν, και όχι ένα απλώς οικείο περιβάλλον όπου απλώς θα ζουν. Το «κόμμα του λεωφορείου» του Νιλ Άτσερσον[2] έμοιαζε να είναι ακριβώς αυτό: οι Makars με ρόδες. Διστάζει κανείς να κλείσει την πόρτα σ’ ένα τόσο χαριτωμένο τσούρμο, αλλά και πάλι, δεν θα μου πολυάρεσε να παρκάρουν στη γειτονιά μου, γιατί έχω τη δυσάρεστη αίσθηση ότι, στη χώρα που έχουν στο μυαλό τους, η μόνη μουσική που θα ακουγόταν θα προερχόταν από τις δικές τους γκάιντες.

Αν θες να πας μπροστά, κάνε πίσω για να πάρεις φόρα!

Δημοψήφισμα της Σκωτίας: Το έθνος θα γίνει και κράτος;-4

του Τομ Νερν

μετάφραση:Δημήτρης Ιωάννου

Όλες οι κλασικές ιστορικές προσεγγίσεις βλέπουν την Αγγλία ως το πρώτο και πρότυπο έθνος-κράτος των νεότερων χρόνων. Ένας τρόπος να δει κανείς την ψηφοφορία της 18ης Σεπτέμβρη είναι ως ένα σημάδι του τέλους αυτού του προτύπου. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εποχής, τα ζωτικά ερωτήματα ετίθεντο από την εκβιομηχάνιση, την ανάδυση της μεταποίησης και του εμπορίου σε τέτοια κλίμακα, που απαιτούνταν εκτάσεις μεγαλύτερες από των πόλεων-κρατών και των περιοχών όπου πρωτοεμφανίστηκε ο καπιταλισμός. Η απάντηση ήταν τα έθνη-κράτη, εντός των οποίων υπήρχε αρκετή ομοιογένεια ώστε να αναπτυχθούν λειτουργούσες «ταυτότητες» που μπορούσαν να αντέξουν στις αστραπιαία μεταβαλλόμενες συνθήκες. Σε έναν κόσμο αποτελούμενο από έθνη-κράτη, η σχετικά μεγάλη κλίμακα ήταν σημαντική. Ο καπιταλισμός μπορεί να ξεκίνησε σε μικρές πόλεις-κράτη και περιφερειακές χώρες, αλλά ήταν οι μεγαλύτερες οντότητες που προσέφεραν τον συνδυασμό αγορών και κοινής κουλτούρας που ευνόησε την βιομηχανική ανάπτυξη κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Αυτή η διαδικασία δεν προ-υπέθετε κάποια συγκεκριμένη κλίμακα: το «εθνικό» βρέθηκε να σπρώχνεται στο «ιμπεριαλιστικό» και στην υπερατλαντική επέκταση — που ήταν φυσικά μια συνταγή για ολοένα εντεινόμενες συγκρούσεις.

Τον 21ο αιώνα, η κλίμακα γίνεται λιγότερο σημαντική για όσες κοινωνίες αναζητούν μια συλλογική ή εθνική ταυτότητα. Φαίνεται πως η παγκοσμιοποίηση έχει αφήσει ανοιχτή μιαν άλλη πόρτα: κοινωνίες (όπως η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων, η Κριμαία και η Σκωτία) οι οποίες κάποτε θεωρούνταν μη βιώσιμες ως αυτόνομες κρατικές οντότητες, έχουν γίνει πλέον νοητές, και θεωρούνται ώριμες για σχηματισμό ή ανασχηματισμό.

Κυβερνώντας επιρ-ροές

Η δεύτερη επινόηση της  μεσογειακότητας

του Νικόλα Κοσματόπουλου

Το 1798 –μόλις εννιά χρόνια μετά την Επανάσταση– ο Ναπολέων Βοναπάρτης εγκαινίασε την περίφημη «μεσογειακή καμπάνια», η οποία κατέληξε στην κατάληψη της Μάλτας και την κατοχή της Αιγύπτου. Στη χώρα του Νείλου ο Γάλλος στρατάρχης εισέβαλλε με 40.000 στρατιώτες, αλλά και 2.000 τεχνικούς και ειδικούς επιστήμονες, 160 εκ των οποίων συνεργάστηκαν από το 1802 ως το 1829 στη σύνταξη ενός γιγάντιου έργου 36 τόμων, γνωστού με τη σύντομη ονομασία Description de l‘Égypte (Περιγραφή της Αιγύπτου). Περιελάμβανε γκραβούρες, πάπυρους, αρχαία κείμενα και πολύχρονες μελέτες σε διάφορα επιστημονικά πεδία, όπως βοτανολογία, αιγυπτιολογία, αρχαιολογία κτλ.

Γκραβούρα από την «Περιγραφή της Αιγύπτου», 1802-1829

Βασισμένος στην επαναστατική στρατιωτικοποίηση ενός ολόκληρου λαού από τη μια και στην επιστημονική ανακάλυψη ενός ολοκαίνουριου κόσμου από την άλλη, ο Βοναπάρτης στην Αίγυπτο ανέδειξε τη Μεσόγειο ως αυτούσια γεωγραφική οντότητα. Εκ της θαλάσσης ορμώμενος, μετουσίωσε την παραδοσιακή πεφωτισμένη εκ θεού δεσποτεία πάνω σε ομογενείς πιστούς σε πεφωτισμένη εκ λαού και επιστήμης δεσποτεία πάνω σε άπιστους πάσας καταγωγής. Έκτοτε, η δυτική επιστήμη θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση της αποικιοκρατίας μέσα από τη διάδοση επιστημονικοφανών διαφορών μεταξύ αποικιοκρατών και αποικιοκρατούμενων, αλλά και τη συγκρότηση πολύμορφων εξουσίας, που δύσκολα φαίνονται με γυμνό μάτι και ακόμα πιο δύσκολα πολεμιούνται με γυμνό χέρι.[1]

Ένα νέο πανοπτικό πάνω από την Ευρώπη

Η εξέλιξη της μεταναστευτικής πολιτικής και η Ευρώπη-φρούριο

του Αποστόλη Φωτιάδη

Εάν μελετήσει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα, μόνο ανησυχητικά συμπεράσματα μπορεί να εξαγάγει. Αναλύοντας τες, ισχυροποιείται η υποψία ότι η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική πλησιάζει σε μια στιγμή μεταμόρφωσής της, όπου η αντιπαράθεση για την υπεράσπιση δικαιωμάτων σε θεσμικό επίπεδο θα μετασχηματιστεί σε μάχη για την ύπαρξή τους.

«Μινώταυρος» του Πάμπλο Πικάσο, 1936

Η συμφωνία της απερχόμενης Επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων και Μετανάστευσης Σεσίλια Μάλμστρομ με τον Ιταλό υπουργό Εσωτερικών Αλγερίνο Αλφάνο, στα τέλη Αυγούστου, για μια νέα επιχείρηση της Frontex στη Μεσόγειο προκάλεσε κομφούζιο σε δημοσιογράφους και επιτελεία, που προσπαθούσαν για ημέρες να αποκωδικοποιήσουν τον χαρακτήρα της. Ένα εσωτερικό έντυπο της Frontex[1] που διέρρευσε στον ιταλικό Τύπο την περασμένη Πέμπτη, εν είδει προσχεδίου, ουσιαστικά επιβεβαιώνει πολλές από τις αμφιβολίες που υπήρχαν για τους στόχους μια νέας ευρωπαϊκής επιχείρησης. Στην ουσία, δεν θα αντικαταστήσει την επιχείρηση Mare Nostrum, που εφάρμοσε η Ιταλία μετά την τραγωδία της Λαμπεντούζα τον περασμένο Οκτώβριο. (Το Mare Nostrum είναι μια στρατιωτική επιχείρηση κατά τη διάρκεια της οποίας έχουν διασωθεί στην κεντρική Μεσόγειο πάνω από 115.000 άνθρωποι. Υπήρξαν 2.000 νεκροί στην ίδια περιοχή, αλλά χωρίς το Mare Nostrum, θα ήταν πολύ περισσότεροι). Θα λειτουργεί συμπληρωματικά, εξελίσσοντας το δόγμα ασφάλειας που προωθεί συστηματικά η ΕΕ ως πολιτική των ευρωπαϊκών εξωτερικών συνόρων τα τελευταία χρόνια. Η Frontex θέτει ως προτεραιότητα την εφαρμογή μέσων επιτήρησης, ραντάρ και εναέριων και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που προσφέρονται από την ανάπτυξη του ηλεκτρονικού συστήματος επιτήρησης των συνόρων Eurosur.

Η Μακρόνησος του Ολιβιέ Ζισουά

 Η ταινία προβάλλεται τη Δευτέρα 15.9, στις 20.30, στην αυλή των Μουσείων Πολιτικών Εξορίστων Άι-Στράτη και Μακρονήσου (Αγίων Ασωμάτων 31). Θα ακολουθήσει συζήτηση με την Ελένη Γιώτη και τον Ολιβιέ Ζισουά.

του Στρατή Μπουρνάζου

     «Προτίμησα να προσπαθήσω να φέρω στο φως παρουσίες, να προκαλέσω ερωτήματα, να παλέψω ενάντια στη λήθη — κι αυτό το προσπάθησα αφήνοντας να λειτουργήσει η δύναμη της ποιητικής φαντασίας»: λόγια του  Ολιβιέ Ζισουά  για την ταινία του «Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας», από τη συνέντευξή του στον Κώστα Τερζή, στην Αυγή (14.4.2013). Η ταινία, ένα ποιητικό  ντοκιμαντέρ με θέμα τη Μακρόνησο, ξετυλίγεται με άξονα την «αντιπαράθεση» ποιημάτων  (κυρίως του Ρίτσου, αλλά και του Λειβαδίτη, του Αλεξάνδρου, του Λουντέμη κ.ά.) που γράφτηκαν στο νησί με επίσημα προπαγανδιστικά κείμενα της «αναμορφωτικής αγωγής» της Μακρονήσου.

Από την ταινία «Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας»

    Το 2009, όταν πρωτοσυνάντησα τη βοηθό σκηνοθέτη Ελένη Γιώτη,  άκουσα με κάποια δυσπιστία ότι ένας γαλλοελβετός κινηματογραφιστής, με κίνητρο και βασικό εργαλείο τον ενθουσιασμό που του προξένησε η ανάγνωση του Πέτρινου Χρόνου του Ρίτσου (μόλις είχαν μεταφραστεί στα γαλλικά), θέλει να κάνει μια ταινία για τη Μακρόνησο. Σκεφτόμουν ότι είναι πολύ δύσκολο, χωρίς καμιά σχέση με την Ελλάδα και το πεδίο, να κατανοήσει τη δύσκολη συνθετότητα της Μακρονήσου — και ακόμα περισσότερο να την κάνει ταινία. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Και σε αυτό συντέλεσε  η συστηματική έρευνα (το διαπίστωσα από κοντά, καθώς έκανα τον «ιστορικό σύμβουλο» στην ταινία), η πολιτική  ευαισθησία  του Ζισουά (δεν είναι τυχαίο ότι η προηγούμενη ταινία του αφορά ένα προσφυγικό στρατόπεδο στο Νταρφούρ, ενώ η πρώτη του ταινία ασχολείται με το χρέος του Νότου και τον ρόλο των ελβετικών τραπεζών) και, βέβαια, το ταλέντο του. Χάρη στο τελευταίο η ευαισθησία και η γνώση που σωρεύτηκαν μετουσιώθηκαν κινηματογραφικά σε μια θαυμάσια ταινία.

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου

 Κείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Δημήτρη Κουσουρή, Δημήτρη Ψαρρά, Ταρίκ Αλί, Ντέιβιντ Κρεγκ, Φέρντιναντ Μάουντ, Τομ Νερν, Νικόλα Κοσματόπουλου, Αποστόλη Φωτιάδη, Στρατή Μπουρνάζου

Εξαγγελίες Βορίδη: Προς ένα «αμερικανικό» (μη) σύστημα υγείας, με αυξημένες δαπάνες και μειωμένες παροχές. Ο Γιώργος Νικολαΐδης αναλύει τις προθέσεις Βορίδη σχετικά με το μέλλον του Ε.Σ.Υ: «Τι θα γινόταν όμως αν τα δημόσια νοσοκομεία κατάφερναν όντως να λειτουργήσουν με “ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια”; Το μόνο σίγουρο (πέραν του συνεπαγόμενοι κοινωνικού Καιάδα) θα ήταν η εκτίναξη των τιμών. Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι αν οι τιμές του ιδιωτικού τομέα συγκρατούνται κάπως (παρά τα ήδη εξωφρενικά τους επίπεδα) και η ελληνική αγορά δεν ελέγχεται πλήρως από δυο-τρεις ομίλους που θα τριπλασίαζαν τις τιμές τους εν μια νυκτί, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του δημόσιου τομέα περίθαλψης».

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Aντιφασιστική αφίσα του Ισπανικού Εμφυλίου

1. Ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη. Και σκέψεις για τον χαρακτήρα ενός διεθνούς αντιφασιστικού κινήματος. Ο Δημήτρης Κουσουρής προβληματίζεται για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη και προτείνει κάποιες θέσεις για τον τρόπο αντιμετώπισης του: «Αν προσπαθήσουμε λοιπόν να κατανοήσουμε το παρελθόν ξεκινώντας από τα ερωτήματα που μας θέτει το παρόν, κι όχι αντίστροφα, γίνεται πλέον φανερό πως, είκοσι χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη. Δεν ωφελεί πια να συνεχίσουμε να υπεκφεύγουμε αναζητώντας τις αναλογίες ή τις διαφορές με το παρελθόν, αποφεύγοντας τα ερωτήματα και τα επείγοντα καθήκοντα που μας θέτει η εποχή μας. Να σταματήσουμε να ψάχνουμε αν και σε ποιο βαθμό αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας αντιστοιχεί στην ιδέα που έχουμε για τον ιστορικό φασισμό και να αναλάβουμε δράση για την οργάνωση ενός διεθνούς αντιφασιστικού κινήματος, ικανού να αναχαιτίσει τη βίαιη αντιδραστική στροφή πριν να είναι αργά.»
2. Το κατηγορητήριο εναντίον της Χρυσής Αυγής είναι συντριπτικό, αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει. Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά. Με αφορμή την επικείμενη δίκη της Χρυσής Αυγής ο δημοσιογράφος και μελετητής της Χρυσής Αυγής υποστηρίζει: «Θα ένιωθα τον πειρασμό να ρωτήσω εκείνους που υποστηρίζουν μια παρόμοια άποψη αν μπορούν να υποθέσουν πού θα έφταναν τα ποσοστά της ΧΑ στην περίπτωση που η συντεταγμένη πολιτεία –έστω και με τη σημερινή αυταρχική και αντιλαϊκή της μορφή– έστελνε το μήνυμα ότι η δράση της ναζιστικής οργάνωσης είναι ανεκτή και εντός των ορίων του νόμου. Θεωρώ δείγμα αντιδημοκρατικής σκέψης αυτή τη συλλογιστική. Η θέση μου είναι εντελώς διαφορετική. Δεν πρέπει να εξαρτούμε την ποινική αντιμετώπιση των εγκλημάτων που αποδίδονται στην οργάνωση από την πολιτική αποτελεσματικότητα αυτής της δίωξης. Για μένα αρκεί ως πρακτικό, απτό αποτέλεσμα, το γεγονός ότι μετά τις συλλήψεις οι νυχτερινές επιθέσεις των Ταγμάτων Εφόδου μειώθηκαν δραστικά.»
3. Οι «αντιναζιστές» συνήγοροι. Προδημοσίευση από το βιβλιαράκι του Δημήτρη Ψαρρά «Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη δικαιοσύνη» (έκδοση του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ): «Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς από μια πολιτική οργάνωση που δεν θέλει να κρύψει τα πιστεύω της, μετά τις συλλήψεις οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής δικηγόροι περιορίστηκαν σε δευτερεύοντες ρόλους: στον σχολιασμό κάποιων νομικών ζητημάτων ή τη νομική εκλαΐκευση της θεωρίας της «σκευωρίας». Τον τόνο στην υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών δίνουν κάποιοι δικηγόροι οι οποίοι εμφανίζονται ως ιδεολογικά πολέμιοι του ναζισμού και του φασισμού, αλλά ακόμα και του… αντικομμουνισμού!»

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ:

4 ΚΕΙΜΕΝΑ (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου)

1. Η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους και η ανεξαρτησία. Ο Ταρίκ Αλί ελπίζει πως οι Σκωτσέζοι επιθυμούν την ανεξαρτησία τους «Όχι μόνο διότι κάτι τέτοιο θα ανοίξει νέες δυνατότητες για τη χώρα τους, αλλά και διότι θα διασπάσει το ατροφικό, παρακμάζον βρετανικό κράτος, ελαττώνοντας την αποτελεσματικότητά του ως εντολοδόχου των ΗΠΑ».
2. «Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το επισκευάζεις». Ο Ντέιβιντ Κρεγκ εξηγεί τους λόγους γιατί αν ζούσε ακόμα στη Σκωτία, θα ψήφιζε «Όχι». «Μια ανεξάρτητη Σκωτία θα βασιζόταν σε μια έννοια έθνους πολύ γειτονική με τη φυλετική καθαρότητα, κι εγώ έχω μεγαλώσει σ’ έναν κόσμο όπου ο φυλετικός εθνικισμός ήταν η πιο αποτρόπαια και επικίνδυνη ιδεολογική τάση υπό τον ήλιο».
3. Οι «εθνικοί ποιητές», οι γκάιντες και η κατασκευή μιας θεσπέσιας χώρας. Ο Φέρντιναντ Μάουντ ελπίζει ότι οι Σκωτσέζοι, στην πλειοψηφία τους, θα διαλέξουν να κρατήσουν τη χώρα όπως την ξέρουν και έχει «την εξίσου παθιασμένη ελπίδα πως, εάν το κάνουν, η κυβέρνηση του (ακόμα) Ηνωμένου Βασιλείου θα τιμήσει την υπόσχεσή της να ολοκληρώσει τη διαδικασία αποκέντρωσης και να αποκαταστήσει πλήρως τη φορολογική δικαιοδοσία στις τοπικές και περιφερειακές διοικήσεις και στις δύο πλευρές των συνόρων».
4. Αν θες να πας μπροστά, κάνε πίσω για να πάρεις φόρα! Ο Τομ Νερν πιστεύει πως «οι Σκωτσέζοι πρέπει να κάνουν το βήμα προς τα πίσω (το έθνος-κράτος), προκειμένου να κάνουν το άλμα προς τα εμπρός ώστε να αγκαλιάσουν τη νέα εποχή της παγκοσμιότητας.»

Επίσης:

Η δεύτερη επινόηση της μεσογειακότητας. Γράφει ο Νικόλας Κοσματόπουλος: «Ο στόλος της Ελευθερίας αποτέλεσε το απαύγασμα μια νέας μεσογειακότητας, δίνοντας τη δυνατότητα σε πολλούς και πολλές να φανταστούν και να πραγματώσουν –έστω μέχρι τη θανατηφόρα επέλαση των κομάντος– μια πραγματικά άλλη Μεσόγειο. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες, αυτή η νέα μεσογειακότητα δεν είναι επινόηση των ειδικών και των ρομαντικών. Είναι ο δρόμος να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι επερχόμενες (διαρ)ροές μιας εξαιρετικά δυναμικής και δυστοπικής βιοπολιτικής εξουσίας.»

Ένα νέο πανοπτικό πάνω από την Ευρώπη. Ο Αποστόλης Φωτιάδης για την μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης: «Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, λοιπόν, καλούνται να βαδίσουν τον μονόδρομο που απομένει ώστε να μην εγκαταλειφθεί το δόγμα της Ευρώπης Φρούριο: τη δημιουργία ενός πανοπτικού συστήματος ελέγχων, βασισμένου σε εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα, σε συνδυασμό με μια πολιτική απόρριψης όσων αποπειρώνται να έρθουν στην Ευρώπη.»

Η Μακρόνησος του Ολιβιέ Ζισουά. Ο Στρατής Μπουρνάζος προτείνει την παρακολούθηση της προβολής της ταινίας του Ολιβιέ Ζισουά, «Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας». Η ταινία προβάλλεται την Δευτέρα, στις 20.30, στην αυλή των Μουσείων Πολιτικών Εξορίστων Άι-Στράτη και Μακρονήσου (Αγίων Ασωμάτων 31). Θα ακολουθήσει συζήτηση με την Ελένη Γιώτη και τον Ολιβιέ Ζισουά.