Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Παναγιώτη Νούτσου, Ευθύμιου Εθνικοφρονίδη, Κατερίνας Σταυρούλα, Ανν Τριστάν, Τομ Νερν, Βασίλη Δρουκόπουλου

Ζει, κι ωστόσο είναι νεκρός… O Στρατής Μπουρνάζος με αφορμή την επέτειο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα προτείνει: «Ας κλείσουμε ένα λεπτό τα μάτια, και ας αναλογιστούμε τι θα σημάνει μια αθώωση του Μιχαλολιάκου (για την κοινωνία μας, για τη δημοκρατία, για τους μετανάστες, αλλά και για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη). Και αφού φρίξουμε επαρκώς, αμέσως μετά ας σκεφτούμε –όχι για ένα λεπτό, αλλά για πολλή ώρα– τι μπορούμε να κάνουμε για να είναι το αποτέλεσμα της δίκης εκείνο που πρέπει. Και αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και καθήκοντα: δημοσιότητα της δίκης, ενημέρωση του διεθνούς κοινού, πλαισίωση και υποστήριξη της πολιτικής αγωγής (ηθική, πρακτική και υλική), κινηματική δράση. Και κυρίως όχι απάθεια και παρατήρηση — ακόμα και εμβριθή».

Τι «πιστοποιεί» τους «πιστοποιητές»; Ο Παναγιώτης Νούτσος αναρωτιέται σχετικά με την διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: «μήπως η πρόβλεψη ότι έως το 2020 θα αναδειχθούν οι «θύλακες της αριστείας», μέσω της «πιστοποίησης» (που κατά την κείμενη νομοθεσία συνιστά «διαδικασία εξωτερικής αξιολόγησης») όπως ήδη την έχουμε οριοθετήσει, είναι ορθή; Δηλαδή, μήπως θα απομείνουν μόνο κάποιες νησίδες που θα αποφύγουν τις συνέπειες μιας τέτοιας υποβάθμισης των πανεπιστημιακών σπουδών; Γιατί, πράγματι, μετά από ένα τέτοιο πρόγραμμα ευρωπαϊκής χρηματοδότησης και εγχώριας ιδεολογικής επιδότησης, θα επιβεβαιωθεί ο Μαξ Βέμπερ (1919) για την «αμερικανοποίηση» των πανεπιστημίων της γηραιάς ηπείρου, με τη γενικευμένη καθιέρωση της «ηθικής της αποτελεσματικότητας» των ενεργειών που θα εξαλείψει την «ηθική της αντικειμενικότητας».

Οι χρυσοί γάμοι των  ΑΜ των Βασιλέων: Θλιβερά παράλειψις της εφημερίδος «Αυγή». Ο δρ Ευθύμιος Εθνικοφρονίδης με οργισμένη του επιστολή καυτηριάζει μια σοβαρότατη παράλειψη της Αυγής: τη μη αναφορά στους χρυσούς γάμους των ΑΜ των Βασιλέων της Ελλάδος. Και καταλήγει: «Εισηγούμαι, τέλος, εις τους Μεγαλειοτάτους, όπως η επομένη τελετή εις τον νεωστί ανασκαφέντα βασιλικόν τύμβον της Αμφιπόλεως παρατεθεί. Ως λέων και λεόντισσα, ο Κωνσταντίνος ΙΓ΄ και η Άννα Μαρία, εις την θέσιν τών –αναμφιβόλως κομψών, αλλά φευ αιγυπτιακής καταγωγής!– σφιγγών, τους υψηλούς αυτών προσκεκλημένους θέλει υποδέχονται. Ευτυχεστέραν σύζευξιν και συμπόρευσιν Έθνους και Αρχαιολογίας δεν δύναμαι να φαντασθώ!».

Generation E: η νέα γενιά της Εξόδου. Μια δημοσιογραφική έρευνα για τη νεανική μετανάστευση στην Ευρώπη. Πόσοι και ποιοι νέοι Ευρωπαίοι –ανάμεσά τους και Έλληνες– μεταναστεύουν, για να ξεφύγουν από την ανεργία; Τι τους οδήγησε να εγκαταλείψουν τη χώρα όπου γεννήθηκαν; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και ποιες ελπίδες έχουν; Σε τέτοια ερωτήματα θέλει να απαντήσει η έρευνα Generation E, που απευθύνεται σε Έλληνες, Ισπανούς, Ιταλούς και Πορτογάλους. Μιλήσαμε, για την έρευνα με τη δημοσιογράφο Κατερίνα Σταυρούλα, που μετέχει σε αυτήν: «Η Ευρώπη ζει στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης. Αυτή η κρίση έχει αλλάξει τις ζωές όλων μας, και έχει οδηγήσει πολλούς από εμάς να ψάχνουν εργασιακή διέξοδο εκτός της χώρας. Με βάση εμπειρικές παρατηρήσεις, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως πολλοί Έλληνες έχουν φύγει για διάφορους προορισμούς ανά το πλανήτη. Ωστόσο, αν αναρωτηθούμε πόσοι τελικά είναι αυτοί θα δυσκολευτούμε να απαντήσουμε. Τα ίδια ερωτήματα μοιραζόμαστε όλοι οι συνεργάτες που συμμετέχουν στο Generation E. Επιπλέον, εμπειρικά πάλι, καταλήξαμε όλοι στην ίδια παρατήρηση: τη διαμόρφωση ενός ρεύματος μετανάστευσης από τη Νότια προς τη Βόρεια Ευρώπη».

Για να νικήσουμε τον φασισμό, χρειαζόμαστε ένα αντίπαλο διεθνιστικό-ταξικό πρόταγμα και οργάνωση. H Anne Tristan, εμβληματική μορφή για το αντιφασιστικό κίνημα της Γαλλίας και όλης της Ευρώπης, μιλάει στον Δημήτρη Κουσουρή για το Εθνικό Μέτωπο και την κοινωνική του δικτύωση, την ισλαμοφοβία, τις επιτυχίες και τις αδυναμίες του αντιφασιστικού κινήματος, τη στρατηγική της Αριστεράς: «Για να απαλείψουμε αυτό το φαινόμενο, πρέπει να ξεκινήσουμε αναδεικνύοντας συλλογικά στον δημόσιο χώρο έναν άλλο «πόλο». Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό γίνεται στον δρόμο, μπροστά στα μάτια όλων. Η μορφή δε της δημόσιας παρέμβασης επαφίεται σε αυτούς οι οποίοι τη διεξάγουν: πορεία, συγκέντρωση, γιορτή, θέατρο δρόμου; Δεν έχει μεγάλη σημασία. Το σημαντικό είναι οι περαστικοί να ακούσουν μια άλλη φωνή, ένα άλλο ρεφρέν από αυτό που έχει γίνει κυρίαρχο, εξαιτίας της μακροχρόνιας δουλειάς που έχει κάνει στην Ευρώπη η Ακροδεξιά… Η Άκρα Δεξιά κερδίζει παντού όπου οι αντίπαλοί της είτε οπισθοχωρούν είτε μένουν αποσβολωμένοι, όπως τα έντομα που πιάνονται στον ιστό της αράχνης. Εμείς όμως δεν είμαστε έντομα. Ο αγώνας μας δεν υπακούει στους νόμους της φύσης. Είναι αγώνας πολιτικός. Και ο πολιτικός αγώνας οργανώνεται· και, αφ’ ής στιγμής οργανωθεί, κερδίζεται». (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος)

Η ανάδυση της σύγχρονης Σκωτίας και οι ιδιομορφίες του εθνικισμού της. O Tom Nairn (σημαντικός θεωρητικός του εθνικισμού) από την πρώτη έκδοση, το 1977, της κλασικής σήμερα μελέτης του «Break-Up of Britain» υποστήριζε πως ο φιλελεύθερος, και όχι τόσο ο συντηρητικός, εθνικισμός, είναι αυτός που θα έπαιζε ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στη διάσπαση του Ηνωμένου Βασιλείου. Δύο μέρες μετά την επικράτηση του «Όχι» στο δημοψήφισμα, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τη μελέτη, που αντλήσαμε από το μπλογκ των εκδόσεων Verso. «Η σκωτσέζικη διαφορετικότητα δεν μπορούσε να χαλιναγωγηθεί με τον τρόπο που οι ριζοσπάστες όπως ο νεαρός Μπερνς φαντάζονταν. Μα, για τον ίδιο λόγο, ούτε εξαφανίστηκε κιόλας. Απλώς, μετατράπηκε σε πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα ήταν καινοφανές, και πολύ ειδικά σχετιζόμενο με τις συνθήκες του 19ου και του 20ού αιώνα. Μάλιστα, υποστηρίζω πως, από ορισμένες απόψεις, ήταν από πολιτισμική άποψη ανεπίλυτο (και έτσι οδήγησε τους διανοούμενους σε μια επίμονη αποξένωση), παρότι από πρακτική άποψη λύθηκε, διά της σκληρής έξωθεν ιμπεριαλιστικής επιβολής». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου)

Από τη Νορμανδική Απογραφή στον σύγχρονο φορολογικό Μεσαίωνα. …και ο φόρος των καπνοδόχων, επί των κηρίων, επί του σάπωνος και επί των πίλων. Ο Βασίλης Δρουκόπουλος πραγματοποιεί μια ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη της επιβολής άδικων φορολογικών βαρών: «Αξίζει όμως να επισημανθούν, επιπλέον, δύο περιπτώσεις. Η πρώτη αφορά τον «φόρο εστιών/καπνοδόχων» που είχε επιβληθεί σε διάφορα κράτη και περιόδους. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρονολογείται τουλάχιστον από την εποχή του Νικηφόρου Α΄ στις αρχές του 9ου αιώνα και επονομαζόταν «καπνικός φόρος» που το κράτος επέβαλλε στις οικοδομές ανάλογα με το πλήθος των καπνοδόχων κάθε οικοδομής.(Φημολογείται ότι η «Παναγία Καπνικαρέα» του 11ου αιώνα στην οδό Ερμού χτίστηκε από χορηγίες των «καπνικαρίων», δηλαδή των εισπρακτόρων του φόρου). Στην Αγγλία ίσχυσε από το 1662. Αλλά την πρώτη χρονιά εφαρμογής του οι εισπράξεις ήταν μικρότερες από τις αναμενόμενες και τελικά το 1689 καταργήθηκε, συν τοις άλλοις και, επειδή οι άγγλοι νοικοκυραίοι εναντιώνονταν στην απρόσκλητη είσοδο των ελεγκτών στην κατοικία τους. Ο φόρος αντικαταστάθηκε με τον έγγειο φόρο και λίγο αργότερα με τον «φόρο επί των παραθύρων». Στη χώρα μας, για προφανείς λόγους, δεν έγινε καταμέτρηση των καπνοδόχων αλλά ο πέλεκυς επέπεσε βαρύς επί του πετρελαίου θέρμανσης».