Όποιος κερδίζει στα χαρτιά…

του Στρατή Μπουρνάζου

Μπαλτύς, «Το παιχνίδι με τις κάρτες», 1948-50

Δεν θέλω –Παρασκευή πρωί που γράφω και Κυριακή πρωί που διαβάζετε το σχόλιο αυτό– να αποπειραθώ κάποια πρόγνωση για το τι ακριβώς θα συμβεί την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, με την ψήφο εμπιστοσύνης: πόσες απώλειες θα έχει η κυβέρνηση, αν θα υπάρξουν νέες «προσκτήσεις» από ανεξάρτητους, τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, αν θα πει το (μεγάλο) «Παρών» ο Σπ. Λυκούδης κ.ο.κ. Όχι μόνο επειδή, σε τόσο άστατες εποχές, και οι πιο σιγουρατζίδικες προβλέψεις αποδεικνύονται συχνά οικτρές, αλλά, κυρίως, επειδή δεν είναι αυτό το σημαντικότερο: όλοι θυμόμαστε ότι στις 4 Νοεμβρίου 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και μία εβδομάδα μετά παραιτήθηκε. Δεν θέλω να υπαινιχθώ αναλογίες· θέλω όμως να πω ότι, ακόμα και αν η κυβέρνηση πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης (και κατά τη γνώμη μου θα τα καταφέρει) αυτό θα έχει μικρή σημασία (ενώ αν δεν την πάρει, βέβαια, θα έχει πολύ μεγάλη…). Δεν το λέω καθόλου με κυνισμό, ούτε με την απόγνωση του  εφημεριδογράφου, που ποιείται την ανάγκην φιλοτιμία, καθώς δεν προλαβαίνει τη βροχή των εξελίξεων. Το λέω επειδή η κυβέρνηση, ακόμα κι αν επιβεβαιώσει την ψήφο εμπιστοσύνης (των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και κάποιων που επανακάμπτουν στο «μαντρί», κατά την αβερώφειο ρήση), έχει απολέσει οριστικά την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία της: έναντι των ψηφοφόρων (και των δικών της), μεταξύ των ίδιων των βουλευτών της, ακόμα και μεταξύ των πιστωτών — αν και για αποκλίνοντες λόγους. Με άλλα λόγια, κι αν κερδίσει στα χαρτιά, αυτό δεν φτάνει για να ανακόψει τον κατήφορό της, και πολύ περισσότερο για να κερδίσει στην αγάπη (του λαού).

Να μη χρειαστεί να γυρίσουμε στον Μπεκαρία

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟ-ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

της Σοφίας Βιδάλη

Τα τελευταία χρόνια, τα όρια ανάμεσα στο αστικό και το ποινικό δίκαιο σβήνουν. Όσο και αν μοιάζει –και σε έναν βαθμό είναι–υπερβολική ή σχηματική η παραπάνω διατύπωση, μας υποδεικνύει κάτι: ότι νοοτροπίες και πολιτικές καταστολής, που καλλιεργήθηκαν και εδραιώθηκαν στις σχέσεις κράτους-πολιτών, σήμερα πια υπερβαίνουν το ποινικό πεδίο, υποκαθιστώντας τις άλλες πολιτικές και εγκληματοποιώντας την καθημερινότητα: στην οικονομία, τη φορολογία, την κοινωνική προστασία.

Τεοντόρ Ζερικό, «Σπουδή σε χέρια και πόδια», 1818-1819

Έτσι, ενώ το πολιτικό και οικονομικό ζήτημα κυριαρχούν, το πραγματικό εγκληματικό ζήτημα (οι πραγματικές συστημικές, διαταξικές διαστάσεις και κοινωνικές συνέπειες του εγκλήματος) «χάνεται», υποβαθμίζεται στον δημόσιο λόγο και «εξαφανίζεται» από τα ΜΜΕ· όχι όμως και από την πραγματικότητα. Η «προστασία» της κοινωνίας από το έγκλημα, που διέπει την ιδεολογία του ποινικού φαινομένου στην Ελλάδα, υλοποιείται πλέον σχεδόν αποκλειστικά με κατασταλτικά μέτρα, η εφαρμογή των οποίων συχνά υπερβαίνει (ή παραβιάζει) ακόμα και τις πλέον αυστηρές διατάξει. Και, επίσης, δεν αφορά μόνον τους στερεοτυπικά παράνομους αλλά και τους χαμένους της κρίσης. Γι’ αυτό –όσο κι αν είναι δύσκολο ή ελάχιστα ελκυστικό, σε μια εποχή που οι στρατιές των κατεστραμμένων πολιτών πληθαίνουν– έχει σημασία να ανοίξει δημόσια μια σοβαρή συζήτηση για το ποινικοκατασταλτικό σύστημα (αστυνομία, δικαιοσύνη, φυλακές) και τη λειτουργία του.

Occupy Central: το Χονγκ Κονγκ ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό

του Τσουν Μινγκ Τανγκ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Καθώς οι διαδηλωτές πλημμυρίζουν τους δρόμους του Χονγκ Κονγκ απαιτώντας ελεύθερες εκλογές το 2017, τα διεθνή μέσα, ακολουθώντας την πάγια τακτική τους, χαρακτηρίζουν  τον αγώνα τους ως μια πάλη μεταξύ ενός αυταρχικού κράτους και πολιτών που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι. Η Aριστερά, εν τω μεταξύ, έχει παραμείνει αξιοσημείωτα σιωπηλή επί του θέματος. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν αυτό οφείλεται στην αδυναμία της να κατανοήσει το πώς έχει η κατάσταση, στην απροθυμία της να υποστηρίξει αξίες που θεωρούνται «φιλελεύθερες», ή στη διστακτικότητά της   να επικρίνει την Κίνα.

Φωτογραφία από το «Speigel»

Καθώς οι ιστορίες για το Occupy Central πλημμυρίζουν τα πρωτοσέλιδα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, BBC και CNN αμφότερα δημοσιεύουν βολικές εξηγήσεις που περισσότερο περιπλέκουν παρά εξηγούν, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να ψάξουν τις οικονομικές αιτίες της δυσαρέσκειας. Η ανησυχία τους περιορίζεται στο εάν «απειλείται το μέλλον του Χονγκ Κονγκ ως χρηματοοικονομικού κέντρου» – σαφής ένδειξη των προτεραιοτήτων του παγκόσμιου κατεστημένου.

Συγκροτώντας έναν νέο χώρο για τις αριστερές πολιτικές στην Ευρώπη

Ομιλία στο διεθνές συνέδριο «Η Λατινική Αμερική εναντίον της συντηρητικής αντεπίθεσης»

του Γιάννη Δραγασάκη

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση του Γιάννη Δραγασάκη στο στρογγυλό τραπέζι «Ο αγώνας κατά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: Πολιτική βούληση και κινήματα πολιτών» (29.9.2914), στο διεθνές συνέδριο με θέμα «Η Λατινική Αμερική εναντίον της συντηρητικής αντεπίθεσης». Το συνέδριο οργάνωσε το πολιτικό κίνημα Alianza Pais, στο Κίτο του Ισημερινού.

«Ε»

Ξεκινώντας, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω εν συντομία την εμπειρία της Ελλάδας μετά τέσσερα χρόνια εφαρμογής ενός σκληρού προγράμματος που επιβλήθηκε από την τρόικα. Στη συνέχεια θα σας παρουσιάσω τις προοπτικές μιας εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και το ενδεχόμενο να έχουμε στην Ελλάδα μια αριστερή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και, τέλος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από αυτές τις εξελίξεις, ερωτήματα όπως:

* Πώς διαγράφονται οι δυνατότητες αλλά και τα όρια μιας κυβέρνησης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σε μια μικρή σχετικά και ανοιχτή οικονομία, που είναι ταυτόχρονα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης;

* Θα μπορούσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία να γίνει ο καταλύτης για ανάλογες πολιτικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό Νότο; Πώς θα επηρέαζε τους διεθνείς συσχετισμούς;

Η βασική επιλογή: το χρέος ως μοχλός πολιτικής υποταγής

Τζαίημς Ένσορ, «Η είσοδος του Χριστού στις Βρυξέλλες, 1889.
Στο μεγάλο πανώ διαβάζουμε: «Viva la Sociale»

Όταν ξέσπασε η κρίση, η Ευρώπη είχε δύο επιλογές: η πρώτη ήταν να κατανοήσει την κρίση στην ευρωπαϊκή της διάσταση και να οργανώσει την αντιμετώπισή της με κοινές ευρωπαϊκές προσπάθειες με ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του πλούσιου οπλοστασίου της, καθώς και τις απαραίτητες θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Ασφαλώς, σε αυτή την περίπτωση, θα έπρεπε να υπάρχουν και εθνικά προγράμματα σταθεροποίησης και ανάπτυξης, τα οποία όμως θα προσαρμόζονταν στις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στην κάθε χώρα μεμονωμένα.

Σε κάθε περίπτωση, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης απέρριψαν αυτή την επιλογή. Αρνήθηκαν τον γενικευμένο, συστημικό χαρακτήρα της κρίσης, αντιμετωπίζοντάς την σαν κάτι το τοπικό. Υιοθέτησαν την άποψη ότι δεν υπάρχει κρίση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, αλλά ότι το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα.

Ψήφος μη εμπιστοσύνης

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου

Γιάννης Μόραλης, «Ερωτικό» (1988)

Δεν ξέρω αν αιφνιδίασε η κίνηση της κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε μάλιστα όχι από τον πρωθυπουργό αλλά από τον αντιπρόεδρό της, να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, μια διαδικασία που θα αρχίσει τις αμέσως επόμενες μέρες, ούτε ξέρω αν θα αποφέρει τα προσδοκώμενα· πάντως το απτό αποτέλεσμα που πέτυχε προς το παρόν ήταν να φέρει στην επικαιρότητα τη λέξη «εμπιστοσύνη», που θα είναι το αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος.

Η λέξη εμπιστοσύνη δεν είναι αρχαία. Πλάστηκε στα μεσαιωνικά χρόνια, όπως άλλωστε και η λέξη «έμπιστος». Στα αρχαία υπήρχε το ρήμα «εμπιστεύω» (που σήμαινε «αναθέτω κάτι σε έμπιστο πρόσωπο»), και που ο μέσος τύπος του, «εμπιστεύομαι», στα ελληνιστικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αποθετικό, με ενεργητική δηλαδή σημασία, «δείχνω εμπιστοσύνη».

Πηγαίνοντας προς την αρχή της ετυμολογικής αλυσίδας φτάνουμε στη λ. πίστη, πίστις στα αρχαία, η οποία παράγεται από το ρήμα πείθω (αρχαιότερος ήταν ο μέσος τύπος: πείθομαι), θέμα πιθ- με συριστικοποίηση του θ πριν από το τ (πιθ-τις), που ανάγεται στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα *bheidh- απ’ όπου και το λατινικό fides (πίστη και εμπιστοσύνη, εξού και το bona fide — με καλή πίστη, αλλά τελικά και το χάι φάι της υψηλής πιστότητας) ή το αλβανικό be (όρκος, εξού και η δική μας μπέσα).

Τι είδους πόλη είναι αυτή που απαγορεύει βιβλία;

Απαγορευμένα βιβλία

Τι κοινό έχουν Τα σταφύλια της οργής του Τζων Στάινμπεκ, η Μεταμόρφωση του Κάφκα, η Λολίτα του Ναμπόκοφ  και  ο Τροπικός του Καρκίνου του Χένρυ Μίλερ; Και όλα αυτά με τον Ταρζάν, τη Ζωή εν Τάφω του Μυριβήλη, τον Θούριο του Ρήγα  και τον Τομ Σώγερ; 

Είναι διάσημα. Πράγματι. Είναι κλασικά. Ασφαλώς. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, ειδικότερο, που συνδέει όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα έργα μεταξύ τους: σε διάφορες περιόδους, για διαφορετικά χρονικά διαστήματα και από διάφορες εξουσίες απαγορεύτηκαν.

Αφορμή μας, σήμερα, η Εβδομάδα Απαγορευμένων Βιβλίων: από το 1982, η τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου είναι εβδομάδα αφιερωμένη σε βιβλία που απαγορεύτηκαν ή υπέστησαν διωγμούς. Μιλώντας για απαγορευμένα βιβλία, ξεκινάμε ασφαλώς από το Index Librorum Prohibitorum. Είναι ο Πίναξ Απαγορευμένων Βιβλίων που εξέδωσε  η Καθολική Εκκλησία το 1529, με βιβλία βλαπτικά και επικίνδυνα για τη θρησκευτική πίστη, οποίος παρέμεινε σε ισχύ, με διαρκείς προσθαφαιρέσεις, μέχρι και το 1966. Αν διατρέξει κανείς το Index χωρίς ξέρει περί τίνος πρόκειται, θα νομίσει, στα σίγουρα, πως κρατάει στα χέρια του κάποιο θησαυρό της παγκόσμιας λογοτεχνίας ή τα 100 Αθάνατα Έργα: στο Index του Βατικανού περιλαμβάνονται έργα του Μπαλζάκ, του Ντεφόε, του Ντεκάρτ, του Ντιντερό, του Έρασμου, του Φλωμπέρ, του Ανατόλ Φρανς, του Ζολά,  του Ζιντ, του Ραμπελαί, του Σουίφτ, του Καντ,  του Ρουσσώ, του Χιουμ, του Αλεξάνδρου Δουμά (πατρός), του Αλεξάνδρου Δουμά (υιού), του Καζαντζάκη και πολλών άλλων.

Οι διώξεις  των βιβλίων  όμως δεν είναι φαινόμενο του παρελθόντος, αλλά και των ημερών μας. Και μάλιστα όχι μόνο στην Κίνα, αλλά σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ. Πιο συνηθισμένος λόγος, η «ανηθικότητα» ή η «προσβολή των ηθών». Έτσι, το 1990, οι τοπικές εκπαιδευτικές αρχές στο Κάλβερ Σίτυ της Καλιφόρνια αφαίρεσαν από τις σχολικές  βιβλιοθήκες μια εικονογραφημένη έκδοση της Κοκκινοσκουφίτσας, κρίνοντας ότι δεν δίνει το σωστό μήνυμα, αλλά  εξοικειώνει τη μαθητιώσα νεολαία με το αλκοόλ, καθώς η Κοκκινοσκουφίτσα, στο καλάθι της, κουβαλάει μια μπουκάλα κρασί για τη γιαγιά της (η οποία έχει μια μεγάλη κόκκινη μύτη)! Το 2010 το σχολικό συμβούλιο του Τέξας απαγόρευσε το παιδικό βιβλίο Αρκούδα καφέ, αρκούδα καφέ, τι βλέπεις του Μπιλ Μάρτιν. Ο λόγος; Ότι ο συγγραφέας είχε την ατυχία να είναι συνονόματος με τον μαρξιστή φιλόσοφο Μπιλ Μάρτιν!

Δημοσιεύουμε σήμερα, με μικρές περικοπές  το άρθρο της μεταφράστριας  Annie Julia Wyman (δημοσιεύθηκε στο Νew Yorker, την 1.10.2014), χαρακτηριστικό για τις διάχυτες και έμμεσες μορφές που παίρνει η λογοκρισία και η απαγόρευση βιβλίων στον 21ο αιώνα.

Στρ. Μπουλακάκης

 

της Ανι Τζουλια Γουιμαν

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Το εξώφυλλο του βιβλίου «Αρκούδα καφέ, αρκούδα καφέ, τι βλέπεις;». Το 2010 το σχολικό συμβούλιο του Τέξας το απαγόρευσε, μπλέκοντας τον συγγραφέα του με τον συνονόματο μαρξιστή φιλόσοφο Μπιλ Μάρτιν.

Την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Απαγορευμένων Βιβλίων της Ένωσης Αμερικανικών Βιβλιοθηκών, έμαθα ότι μια ομάδα γονέων άσκησε πίεση στο δημόσιο σχολείο στο οποίο είχα φοιτήσει, στο Τέξας, για την κατάργηση όχι ενός, αλλά επτά βιβλίων από τις εγκεκριμένες λίστες ανάγνωσης. Το γεγονός δεν μου προκάλεσε έκπληξη. Το Highland Park High School βρίσκεται ίσως στην καλύτερη σχολική περιφέρεια της πολιτείας, εξυπηρετεί μια συντηρητική κοινότητα 31.000 κατοίκων, με δύο μικρές πόλεις που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και την προσευχή και των οποίων ο πληθυσμός είναι κατά 99% λευκοί. Όταν πήγαινα σχολείο εκεί, είχαμε έναν ιερέα για κάθε αθλητική ομάδα, δημιουργιστές στο διδακτικό προσωπικό, ενώ κάθε μέρα έπρεπε να απαγγείλουμε τον «Εθνικό Ύμνο» του Τέξας. Αλλά οι άνθρωποι που ζουν σε μέρη όπως η γενέτειρά μου δεν είναι απαραιτήτως αδαείς. Οι άνθρωποι οι οποίοι απαγορεύουν βιβλία αρκετές φορές τα έχουν διαβάσει. Οι πόλεις τις οποίες εξυπηρετεί  το Γυμνάσιο μου, το  Χάιλναντ Παρκ και το Γιουνιβέρσιτι Παρκ (γνωστές ως Park Cities), είναι οι δύο πιο μορφωμένες κοινότητες στο Τέξας. Η εφημερίδα Dallas Morning News ανέφερε ότι περισσότεροι από εκατό ανήσυχοι κάτοικοι συμμετείχαν στη συνεδρίαση του σχολικού συμβουλίου στην οποία συζητήθηκε  η απαγόρευση,  και πολλοί από αυτούς τα είχαν φέρει μαζί τους, με χαρτάκια post-it κολλημένα πάνω τους.

Ο νέος Επίτροπος μαζεύει όλο το χαρτί

Ο ΔHMHTΡHΣ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΕΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

του Αποστόλη Φωτιάδη

Η εμφάνιση του Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (LIBE), στο πλαίσιο της ακρόασής του για τη θέση του Επιτρόπου Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων θεωρήθηκε επιτυχημένη. Για την ακρίβεια, είναι παράδειγμα του πώς ένας έμπειρος πολιτικός «μαζεύει όλο το χαρτί», λέγοντας στο κοινό του εκείνα που περιμένει να ακούσει. Παρακολουθώντας τον ωστόσο κανείς, μένει έκπληκτος από το πόσο μετακινήθηκε ο ίδιος από την πολιτική της κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχει από το 2012, στα μεταναστευτικά θέματα. 

Έργο του Κυριάκου Κατζουράκη από το λεύκωμά του «Ο δρόμος προς τη Δύση», Μεταίχμιο, Αθήνα 2001.

Ο νέος Επίτροπος είπε στα μέλη της LIBE ότι ο μόνος πραγματικός φραγμός στην παράνομη μετανάστευση και την εκμετάλλευση των μεταναστών είναι η εξασφάλιση νόμιμων μεταναστευτικών δρόμων. Μάλιστα, φάνηκε να αδειάζει και την επιλογή για τη δημιουργία του φράχτη στον Έβρο. Έχει απόλυτο δίκιο. Ωστόσο, αναζητώντας συνέπεια λόγων και έργων, δύσκολα θα βρει κανείς κάποια κριτική αναφορά του ίδιου για τη μεθόδευση της πολιτικής της κράτησης ως μέτρου πίεσης και αποτροπής των μεταναστευτικών ροών. Φιλοσοφία που αποτυπώθηκε γραφικότατα στην περίφημη διαρροή «Να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο», του τότε αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας τον περασμένο Δεκέμβριο. Πολιτικό επακόλουθό της αποτελεί και η απόφαση για περιοριστικό εγκλεισμό όλων των χωρίς χαρτιά μεταναστών πέραν του δεκαοχτάμηνου — άλλο ένα μέτρο της ελληνικής κυβέρνησης που ο Αβραμόπουλος άδειασε κατά την ακρόαση, λέγοντας οτι «απαγορεύεται». Η προκάτοχός του είχε αντιμετωπίσει το θέμα της κράτησης στην Ελλάδα βήχοντας αμήχανα και πληρώνοντας αδρά για τα ανάλογα μέτρα· θα έχει ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο θα το αντιμετωπίσει ο νέος Επίτροπος.

ΕΝΦΙΑ: Ένας πολύ λογικός φόρος… που πρέπει να καταργηθεί

της Τόνιας Κατερίνη

Έργο του Hubert Roestenburg

Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με την μονιμοποίηση ενός «έκτακτου» φόρου: το περίφημο «χαράτσι», που νομιμοποιήθηκε και από το Συμβούλιο Επικρατείας σαν έκτακτος φόρος, επανέρχεται τώρα ως ένας μόνιμος οριζόντιος φόρος όλης –και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία– της ακίνητης περιουσίας. Φορολογεί τα ακίνητα από το πρώτο τετραγωνικό! Φορολογεί την πρώτη κατοικία! Φορολογεί τα υπόγεια και τα κλειστά ακίνητα! (ακόμα αναμένονται οι διορθωτικές ρυθμίσεις για το θέμα). Φορολογεί ακαλλιέργητα χωράφια σαν οικόπεδα με τραγελαφικά αποτελέσματα (ακόμα ψάχνονται). Φορολογεί με αντικειμενικές αξίες του 2007, τη στιγμή που είναι γνωστό, με βάση τα επίσημα στοιχεία, ότι οι πραγματικές αξίες βρίσκονται 40% χαμηλότερα, ενώ με βάση ανεπίσημα (αλλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα) στοιχεία, σε πολλές περιοχές η πτώση των αξιών φτάνει και το 70%. Φορολογεί τους πάντες, ανεξάρτητα από την φοροδοτική τους ικανότητα, καθώς είναι ένας φόρος που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το εισόδημα του φορολογούμενου.

Πολλοί και πολλές, έχουν εκφράσει, δικαίως, την άποψη ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας «παράλογος» φόρος, ακόμα κι αν το δει κανείς από καθαρά πολιτική σκοπιά. Μεγάλο πολιτικό κόστος για μικρές εισπράξεις, καθώς είναι βέβαιο ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί σε πρόσθετη φορολόγηση, ενώ τουλάχιστον το 30% ζει ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και όμως, ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος «λογικός»!

Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός για μια ακόμη φορά υπέρ των πλουσίων, καθώς με τις νέες κλίμακες η μεγάλη περιουσία φορολογείται έως και 50% χαμηλότερα απ’ ότι με τον προγενέστερο φόρο ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ). Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός υπέρ των πλουσίων, καθώς μάλιστα τα έσοδα από τη φορολόγηση δεν αξιοποιούνται σε κανενός είδους ανάπτυξη των δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό σύστημα κλπ.), τα οποία βρίσκονται στο κόκκινο με όρους βιωσιμότητας και επάρκειας σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας.