H ανοιχτή πόρτα της Ρήγα Φεραίου

(αναδημοσίευση από την «Αυγή», Σάββατο 25.10.2014)

Από την κατελειμμένη πρυτανεία. Μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί συζητάνε (από το f/b της Ειρήνης Δαφέρμου)

Μια εικόνα: Μεσημέρι Πέμπτης, ανεβαίνοντας τη Ρήγα Φεραίου (εκείνο το μικρό δρομάκι που συνδέει τις οδούς Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, μεταξύ Πανεπιστημίου και Εθνικής Βιβλιοθήκης) είδα -ίσως για πρώτη φορά στα πάνω από είκοσι πέντε χρόνια που κάνω τη διαδρομή- την πόρτα του περιβόλου της Πρυτανείας ανοιχτή. Μπήκα, βέβαια, μέσα – τόσο χαρούμενα ξαφνιάστηκα, που δεν έβλεπα μπροστά μου κάγκελα και λουκέτα, όπως διαφήμιζε φορτσάτος ο πρύτανης τις προηγούμενες μέρες, αλλά μια πόρτα ανοιχτή και μέσα μια αυλή γεμάτη κόσμο. Παραδίπλα, οι υπηρεσίες που στεγάζει το κτήριο λειτουργούσαν κανονικά. Ανεβαίνοντας στον όροφο, στην παλιά αίθουσα της Συγκλήτου, φοιτητές, μαθητές, διοικητικοί, δάσκαλοι, καθηγητές συζητούσαν. Έξω, άλλοι να φτιάχνουν πανό για την πορεία του απογεύματος κι άλλοι στο μπαλκόνι να απολαμβάνουν τον ήλιο του μεσημεριού. Μια αχτίδα χαράς και μαχητικότητας.

Από την άλλη, εικόνες διαφορετικές. Τα λουκέτα του πρύτανη, οι κυβερνητικοί να κραυγάζουν για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που τόλμησαν να παραβιάσουν τον λουκετωμένο ιερό χώρο, οι ύμνοι του Συμβουλίου Διοίκησης και του υπουργού στην «ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια». Δεν θα γράψω περισσότερα, γράφουν άλλωστε ωραία για όλα αυτά, στην αυριανή «Αυγή», ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος και ο Δημήτρης Παπανικολάου. Θα πω μόνο ότι θα ήθελα πολύ να έχω βγάλει μια φωτογραφία. Θα αρκούσε μια φωτογραφία με τα πρόσωπα αυτά (σε όλες τις αποχρώσεις: σιωπηλά, χαρωπά, προβληματισμένα, ήρεμα ή σε έξαψη) για να δείξει πόσο θλιβερά και πόσο ψεύτικα ήταν τα υπουργικά, πρυτανικά και μιντιακά λόγια.

Και σκέφτομαι, πρώτον, ότι αυτή η συνύπαρξη μαθητών, καθηγητών, φοιτητών, διοικητικών, όσες αδυναμίες κι αν έχει, όσο κι αν πρέπει να ξεπεράσει δυσκολίες (πολλών ειδών: και αυτές που θέτει η πραγματικότητα, ο κατακερματισμός, η ιδιώτευση, αλλά και αυτές που πηγάζουν από μέσα μας, από τις συνήθειες, τα στερεότυπα και τα βαριά «αυτονόητα» πολλών χρόνων), διατηρεί διαδρομές κοινού αγώνα και ανοίγει νέους δρόμους, δημιουργεί χώρους συνύπαρξης. Και αυτό είναι πολιτικά σπουδαίο.

Δεύτερον, η κοινή αυτή δράση πέτυχε μια σημαντική νίκη: να κρατήσει το πανεπιστήμιο ανοιχτό και η κατάληψη να συνυπάρχει με τις υπηρεσίες της Πρυτανείας, που συνέχιζαν τη λειτουργία τους. Παρ’ ότι ο δρόμος των αγώνων σίγουρα δεν είναι εύκολος (μόλις Παρασκευή πρωί μάθαμε ότι διοικητικοί υπάλληλοι καλούνται στον εισαγγελέα), τη νίκη αυτή πρέπει να μην την ξεχνάμε.

Τρίτον, η εικόνα αυτή της ανοιχτής κατάληψης είναι και ένα δίδαγμα για τους κήνσορες της τάξης και της ασφάλειας, όπως ο σημερινός πρύτανης. Είναι εύκολο να διακηρύσσουν ότι θα είναι άτεγκτοι, θα πατάξουν κάθε φαινόμενο ανομίας, ότι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και θα σκίσουν γάτες εν τη βασιλεία τους. Κι όμως, όταν έρθουν στα πράγματα, διαπιστώνουν, συχνά, ότι η κατάσταση, φευ, είναι κάπως πιο σύνθετη και ως εκ τούτου -οποία έκπληξις!- δεν αρκεί ένας «μπόγιας» ή «έν απόσπασμα χωροφυλακής» για να βαράνε όλοι προσοχές. Ο πρύτανης που μάσαγε σίδερα αναγκάστηκε να δεχτεί τους καταληψίες, να ζητήσει συγγνώμη από τη Θεανώ Φωτίου και στο τέλος να μασήσει, όχι τα σίδερα που επιθυμούσε, αλλά τα λόγια του. Αύριο ίσως θα ξαναμασάει σίδερα, κραδαίνοντας το φραγγέλιο της ευταξίας. Ελπίζουμε, πάντως, οι μέρες αυτές να τον έκαναν ολίγον σοφότερο. Γι’ αυτό και η ανοιχτή πόρτα της Ρήγα Φεραίου, την Πέμπτη το μεσημέρι, συμβόλιζε, τελικά, πολλά.