Αναφορά στον Σπύρο Ασδραχά

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι το κείμενο του όγδοου τριλέπτου των «Ενθεμάτων» στο Πολιτιστικό Ημερολόγιο του ραδιοσταθμού 105,5 στο Κόκκινο. Μεταδόθηκε την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου και στο μικρόφωνο ήταν ο Μάνος Αυγερίδης. Το ηχητικό εδώ: https://soundcloud.com/enthemata-avgis/21-11-2014a)

Ιστορία, με γιώτα κεφαλαίο, όπως λένε συνήθως με τον ανάλογο στόμφο, ιστορία με μικρό, ιστορίες στον πληθυντικό. Μια λέξη που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά στην Ελλάδα, ίσως υπερβολικά συχνά, και πολλές φορές εννοούμε διαφορετικά πράγματα λέγοντάς την.

Δεν θα μιλήσουμε όμως για τις διαδρομές της λέξης, στο σημερινό μας τρίλεπτο, ούτε θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως «τι ήταν, τι είναι και τι δεν είναι η ιστορία», αν πρόκειται για το ίδιο το παρελθόν ή στιγμές του και ποιές, αν διδάσκει, αν επαναλαμβάνεται (κατά το σύνηθες κλισέ) ή αν τελικά δεν κάνει τίποτα από αυτά…

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 23 Νοεμβρίου

Κείμενα των: Πέτρου Σταύρου, Στρατή Μπουρνάζου, Σίας Αναγνωστοπούλου, Σπύρου Ι. Ασδραχά, Σοφίας Βιδάλη, Γιώργου Παπανικολάου, Γιώργου Ρηγάκου, Σαλβατόρε Παλίδα, Σεραφείμ Μάξιμου

 

Έργο του Έγκον Σίλε, 1910

Στην κόλαση των «παραδείσων». Τα Ενθέματα συνεχίζουν την αναφορά στο σκάνδαλο των Luxleaks. Αυτήν την Κυριακή, γράφει ο Πέτρου Σταύρου. «Με άλλα λόγια, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο φορολογικός ανταγωνισμός εντός της Ε.Ε. είναι η χώρα που τον χρησιμοποιεί για να προσελκύσει εύκολη φορολογική βάση και να εκμεταλλευτεί μια έμμεση δημοσιονομική μεταφορά πόρων από τα υπόλοιπα κράτη να υποχρεωθεί σε μεγαλύτερη συμμετοχή, από τα υπόλοιπα κράτη, στον αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό. Να αντιμετωπιστεί, δηλαδή, η έμμεση και άτυπη δημοσιονομική μεταβίβαση προς τον «παράδεισο» με μια αντίθετης κατεύθυνσης άμεση δημοσιονομική μεταφορά στον κουμπαρά του κοινοτικού προϋπολογισμού. Μια τέτοια λύση όμως ο υπαρκτός ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν μπορεί να την εφαρμόσει.

Εξωχώριος σωτήρ. Ο Στρατής Μπουρνάζος σχολιάζει τις Καρατζαφέρειες off-shore. «Η περίπτωση Καρατζαφέρη αποδεικνύει, άλλη μια φορά, πόσο μεγάλος μύθος είναι τα «καθαρά χέρια» των ακροδεξιών. Aπό τους «εθνικόφρονες» που θησαύρισαν επί Κατοχής μέχρι το «μπαλόσημο» με τα σάπια κρέατα και τα άλλα σκάνδαλα της Χούντας ή τις διασυνδέσεις Χρυσαυγιτών με κυκλώματα της νύχτας, το συμπέρασμα είναι κοινό: ο «υπερπατριωτισμός» είναι ευεργετικός και λίαν ωφέλιμος. Όχι όμως για την πατρίδα και το έθνος, αλλά για την τσέπη των «πατριωταράδων».