Μια καλή δόση ριζοσπαστικής φαντασίας είναι απαραίτητη για την επόμενη μέρα
συνέντευξη του Ζερόμ Ρόος, εκδότη του περιοδικού ROAR
Το ROAR (roarmag.org), «ηλεκτρονικό περιοδικό ριζοσπαστικής φαντασίας», στα πέντε χρόνια της ύπαρξής του, αποτελεί σημείο αναφοράς για τα κινήματα, την Αριστερά, τις αντιστάσεις και τον συντονισμό τους σε όλο τον πλανήτη, για τη γόνιμη σύγκλιση επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Μιλήσαμε για το περιοδικό, τις ελληνικές εκλογές, το χρέος, την αριστερή κυβέρνηση και τα κινήματα με τον ιδρυτή και εκδότη τoυ ROAR, Jerome Roos.
EΝΘΕΜΑΤΑ
Έζησες στην Αθήνα, την προηγούμενη χρονιά, αρκετούς μήνες. Τι το πιο απροσδόκητο ή αυτό που σε εξέπληξε και ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα που έβγαλες από την παραμονή σου;
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα πράγμα, αυτό θα ήταν η κατάπτωση στους δρόμους και η τρομερή απαισιοδοξία, τόσο ανάμεσα στους ακτιβιστές όσο και στους απλούς πολίτες.
Βρέθηκα στην Αθήνα στο διάστημα της κατάληψη της πλατείας Συντάγματος το 2011. Φυσικά, όλοι είχαν στο μυαλό τους τότε την κρίση, ωστόσο είδα μεγάλο ενθουσιασμό και υψηλές προσδοκίες – ειδικά σε όσους συμμετείχαν για πρώτη φορά σε κίνημα. Επιστρέφοντας, στα τέλη του 2013, στην επαύριο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, εξεπλάγην από το πόσο είχε αλλάξει η ατμόσφαιρα. Κανένας δεν έβλεπε διέξοδο. Όλοι ήταν είτε πολύ θλιμμένοι ή εξαιρετικά κυνικοί — και νομίζω πως το δεύτερο ήταν ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στο πρώτο. Το περίμενα έως ένα σημείο, αλλά εξεπλάγην από την ισχύ αυτών των συναισθημάτων από το πόσο με επηρέασε σε προσωπικό επίπεδο.
Ταυτόχρονα, αυτό που πραγματικά με κατέπληξε είναι ότι οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους, τα καταφέρνουν. Η ζωή συνεχίζεται. Εμπνεύστηκα ιδιαίτερα από το πώς απλοί άνθρωποι αλληλοβοηθούνταν για να τα βγάλουν πέρα, πόσο είχαν προοδεύσει τα δίκτυα αλληλοβοήθειας και οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης από την προηγούμενη φορά. Το να είμαι μάρτυρας όλων αυτών εκ του σύνεγγυς ήταν, αλήθεια, μια σπουδαία εμπειρία. Ο Μίλτον Φρίντμαν, ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού έλεγε πως δεν υφίσταται δωρεάν γεύμα. Είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις όπου Έλληνες φίλοι (αλλά και άγνωστοι) διέψευσαν τον στρυφνό σκληροπυρηνικό της αγοράς!
Από πολιτική άποψη, νομίζω ότι τα συμπεράσματά μου ήταν αρκετά διφορούμενα από την οπτική της ιδεολογικής καθαρότητας. Από τη μία, βιώνοντας από πρώτο χέρι τις τοπικές επιτυχίες ορισμένων αυτοδιαχειριζόμενων πρωτοβουλιών, η οπτική μου σχετικά με τον ακτιβισμό από τα κάτω ενισχύθηκε και εμπλουτίστηκε. Είναι περίπου αυτό που έγραψε κάποτε ο Τζωρτζ Όργουελ σε μια επιστολή σχετικά με τις εμπειρίες του στην αναρχική Ισπανία: «Έχω δει υπέροχα πράγματα, και επιτέλους πιστεύω στον σοσιαλισμό, πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε μέχρι τώρα». Ταυτόχρονα, όμως, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αίσθηση κατάπτωσης και έντονης θλίψης. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι ότι ανέπτυξα μεγαλύτερη ανοχή για απόψεις που παλαιότερα μπορεί να απέρριπτα ως «ρεφορμιστικές». Επίσης, πείστηκα ακόμα περισσότερο για την επείγουσα ανάγκη να αφαιρέσουμε τον κρατικό μηχανισμό από τους καπιταλιστές, ως αμυντικό μέσο για να αδρανοποιήσουμε τον κατασταλτικό βραχίονα της αστυνομίας και για να προστατέψουμε τις συνθήκες ζωής του λαού και τη δημόσια αξιοπρέπεια. Συνέχεια ανάγνωσης →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...