Ο Σταύρος μας: (not) too old to Rock’n’Roll, too young to die…

To 20ό τρίλεπτο των «Ενθεμάτων», στο «Πολιτιστικό Ημερολόγιο» στο Κόκκινο 105.5, την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου. Στο μικρόφωνο o Στρατής Μπουρνάζος

Μία βδομάδα πριν, το απόγευμα της Παρασκευής μάθαμε  το τρομερό νέο. Το νέο που  έπεσε σαν αστροπελέκι:   Πέθανε ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος. Ο Σταύρος  της Παντείου, του Παρισιού, του  Ρεθύμνου, του Τοκβίλ και του φιλελευθερισμού (μελετητής του φιλελευθερισμού βέβαια, γιατί τον Σταύρος φιλελεύθερο, πολλώ δε μάλλον νεοφιλελεύθερο, μόνο σαν καλαμπούρι, από εκείνα που συνήθιζε μπορούμε να το φανταστούμε). Ο Σταύρος, ο αγαπημένος Σταύρος, του ΚΚΕ εσωτερικού, της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών, των αγώνων για το πανεπιστήμιο, του «Πολίτη», της «Εποχής» και της «Αυγής», του ΣΥΡΙΖΑ,  της Ακράτας και της Καρδαμύλης, και άλλα πολλά που ίσως ξεχνάω τώρα, ο δάσκαλος, ο αριστερός, ο καλός, ο αγαπημένος μας Σταύρος. Ο Σταύρος που ήταν τόσο πολλά μαζί. Ο Σταύρος μας.

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 8 Μαρτίου

Κείμενα των: Ανδρέα Καρίτζη, Αριστείδη Μπαλτά, Νίκου Θεοτοκά, Κώστα Τσιρώνη, Αθηνάς Συριάτου, Δημήτρη Τζανακόπουλου, Σταύρου Παναγιωτίδη, Νάσου Ηλιόπουλου, Φίλιας Δενδρινού, Στρατή Μπουρνάζου, Στέλιου Χρονόπουλου, Γιόνας Βεϊρόστα, Πηνελόπης Πετσίνη, ΜαρκΈϊμς

Ο ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Δάσκαλος, διανοούμενος, αριστερός και αγαπημένος

Φίλοι, σύντροφοι και συνάδελφοι του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου γράψουν λίγα λόγια για τον σπουδαίο άνθρωπο που χάσαμε ξαφνικά την περασμένη Παρασκευή

Άξιος του δημόσιου Πανεπιστημίου του Αριστείδη Μπαλτά. «Ο Σταύρος απεχθανόταν τη μεγαλοστομία, τις κούφιες φράσεις, την κενή ρητορεία, τα τυπικά κλισέ. Γι’ αυτό δεν μπορώ να τελειώσω παρά με μια απλή φράση που για τον Σταύρο έλεγε πολλά και για όλους μας οφείλει να λέει πολλά: Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος υπήρξε άξιος του δημόσιου Πανεπιστημίου. Το ταξίδι του που ξεκινά σήμερα θα είναι ταξίδι αίσιο στη μνήμη μας.»

David Burliuk – Sorrow

Ήσουν από τη στόφα εκείνη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα του Νίκου Θεοτοκά. «Ήσουν από τη στόφα εκείνη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα· και το βιαστικό το πέρασμά σου απ’ τη ζωή μας, ο αιώνιος ύπνος το έχει πια τυλίξει. Ξέρω ότι η μνήμη σου θα ζεσταίνει τις καρδιές μας στο υπόλοιπο του βίου μας, ότι τα γραπτά σου θα μας δίνουν έλ­λογα κουράγιο κι ότι δεν μπορούμε ν’ αμελήσουμε και να μην πάρουμε μαζί μας λίγο από το ήθος σου, σύντροφε και φίλε ακριβέ, στις εποχές της ξηρασίας. Και θα μας συντροφεύουν τούτες οι κληρονομιές σου, Σταύρο μας, ως την ώρα που θα πιάσουν να μπουμπουκιάζουν οι αμυγδαλιές.»

Mε χιούμορ τσουκνίδας και βλέμμα σοκολατίνας του Κώστα Τσιρώνη. «Αθυρόστομος με χιούμορ τσουκνίδας και βλέμμα σοκολατίνας γνώριζε τους φοιτητές του με τα μικρά τους ονόματα αλλά και τα παρατσούκλια που ο ίδιος τους είχε χαρίσει. Ανίχνευε τις αδυναμίες σου και σε κέντριζε. Έπαιζε το μυαλό σου σα χάντρες κομπολογιού. Σε κέρδιζε και σε έχανε την ίδια στιγμή, μήπως και σε παρασύρει στη σκέψη του. Κι όταν ένιωθε πως το κατάφερνε, τα μάτια του γυαλίζανε σα μαργαριτάρια. Κοσμοπολίτης και ρεμπέτης σε αναλογίες ξινόμαυρου. Δάσκαλος και μαθητούδι ταυτόχρονα.»

Ο Οβελίξ του ακαδημαϊκού χωριού της Αριστεράς της Αθηνάς Συριάτου. «Αντίθετα από τον Οβελίξ, δεν ήταν αφελής, αλλά ένας χαρισματικός δάσκαλος και διανοούμενος. Πιο πολύ απ’ όλα όμως ήταν αυτός που μας αποκαλούσε «ψυχούλα μου», όσους και όσες κατ’ ελάχιστον θεωρούσε ότι συγγένευαν ψυχικά μαζί του.»

Ο Σταύρος στον ενεστώτα και στο μέλλοντα του Δημήτρη Τζανακόπουλου. «Ο Σταύρος υπάρχει μέσα στα βιβλία και στα γραπτά του. Σήμερα, εδώ, αλλά και στο μέλλον. Υπάρχει στους μαθητές του, στους φίλους του, στους συντρόφους του. Υπάρχει από τη σκοπιά της αιωνιότητας, γιατί έζησε όπως ζουν οι κομμουνιστές.»

Τόσο φαρμάκι μέσα στην αγάπη του Σταύρου Παναγιωτίδη. «Είμαστε όλοι εδώ, Σταύρο. Φυσικά και νοερά. Η λαΐδα, η χρυσομαλλούσα, ο σκατοπυργιώτης, το ζουλάπι, ο πρωτοξάδερφος του Λένιν, ο μικρός αριστεριστής, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Ντένις, η φιλήδονη μελιτζανία, ο αισθησιακός, ο Σερζ και τόσοι άλλοι… και μαζί κι εγώ, ο μικρός σου Πόντιος. Και είμαι σίγουρος πως αν με άκουγες τώρα θα μου έλεγες: “Τελείωνε, μαλάκα Πόντιε, που και στην κηδεία μου ακόμη γκόμενες προσπαθείς να ρίξεις. Που πήγες και μου έβαλες και Ρίτσο στον επικήδειο, μαλάκα!”.»

Ένας πραγματικός δάσκαλος που έσπαγε την ακαδημαϊκή γυάλα του Νάσου Ηλιόπουλου. «Σταύρο, ήσουν πραγματικός δάσκαλος γιατί είχες σπάσει την ακαδημαϊκή γυάλα. Μας μάθαινες ότι στη ζωή πρέπει να αγωνιζόμαστε. Μας μάθαινες ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι μια δική μας κατάκτηση για την οποία πρέπει συνεχώς να παλεύουμε. Μας μάθαινες ότι η γνώση πρέπει να υπηρετεί τα όνειρα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Ότι η κριτική δεν φτάνει να περιορίζεται στις σελίδες των βιβλίων, αλλά πρέπει να βγει στους δρόμους.»

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά… της Φίλιας Δενδρινού.

«Τι να πω που να χωράει στη σελίδα, μοναχά τις λίγες λέξεις που σου είπα για να σε χαιρετήσω, τελευταία φορά:

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, πάρε μαζί το Σταύρο.

απ’ τις μασχάλες πιάστονε σα να ’ταν λαβωμένος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, πάρε και το Σταυρούλη.

Δώσε σε κείνον το όνειρο, σε μας το παραμύθι

Πως κάποτε, ποιος ξέρει πού μαζί θα ξαναπιούμε»

 

Αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: Πολιτικές και συμβολικές διαστάσεις. Ο Ανδρέας Καρίτζης αναλύει το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. «Έχουμε, λοιπόν, ένα πρώτο βήμα, το οποίο πρέπει να συνοδευτεί από περαιτέρω μεταβίβαση πόρων προς αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας. Μια μεταβίβαση που δεν μπορεί να περιμένει απλώς να έρθουν «καλύτερες ημέρες», αλλά πρέπει να μπει μπροστά από τώρα: όλοι οι τομείς του κρατικού μηχανισμού –παρά την τραγική κατάστασή τους–, οφείλουν να εξοικονομήσουν πόρους ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια της παρέμβασης στο πεδίο αυτό. Μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση, μάλιστα, διαφοροποιεί ουσιαστικά την τωρινή κυβέρνηση από τις προηγούμενες.»

Οι αγριανθρωπιστές. Ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει για την υπερψήφιση από τη Χρυσή Αυγή του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική κρίση: «Ιστορικά, η φιλολαϊκή ρητορεία υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας και εναντίον του (νεο)φιλελευθερισμού συνιστά θεμελιώδες στοιχείο της ακροδεξιάς πολιτικής — ας μην ξεχνάμε και την ονομασία «εθνικοσοσιαλισμός». […] Χρειάζεται, αμέσως, σαφές μέτωπο στον νεοναζισμό, ως βασική πολιτική προτεραιότητα. Αξίζει να θυμίσουμε ότι η Χρυσή Αυγή βάζει τα θύματα της κρίσης να φαγωθούν μεταξύ τους, σπέρνοντας τον ρατσισμό και το μίσος, ότι τα συσσίτιά της «μόνο για Έλληνες» (και οι αιμοδοσίες της μόνο για Έλληνες) δεν έχουν καμιά σχέση με την αλληλεγγύη. Και στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο να πούμε (όπως έλεγε στις δημοτικές εκλογές και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, και μάλιστα εκεί αναφερόταν σε ψηφοφόρους και όχι σε βουλευτές): Δεν θέλουμε τις ψήφους των νεοναζί!»

Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων

Δύο κείμενα για τις μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ για την υπογραφη της σχετικής συμφωνίας

ΤΤΙP: τα κλειστά φύλλα και το παιχνίδι του Στέλιου Χρονόπουλου «Για να λειτουργήσουν και να έχουν επιτυχία οι εμπορικές διαπραγματεύσεις, είναι απαραίτητος ένας βαθμός εμπιστευτικότητας, αλλιώς θα ήταν σαν να παίζεις χαρτιά και να δείχνεις τα φύλλα σου στους άλλους παίκτες», απαντά η Κομισσιόν στην σχετική ερώτηση στην επίσημη ιστοσελίδα της. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο παραπλανητική παρομοίωση. Καθώς το «παιχνίδι» αφορά άμεσα και κυριολεκτικά τις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, καθώς επηρεάζει βαθιά και καθοριστικά δομές και θεσμούς σε δεκάδες κοινωνίες, στο «παιχνίδι», θέλοντας και μη, συμμετέχουμε όλοι. Μόνο που δεν έχουμε κανένα φύλλο στο χέρι.»

Ο άνθρωπος με τα απόρρητα έγγραφα του Γιονας Βεϊροστα. «Δύο τραπέζια και ένα ατσάλινο ντουλάπι με μηχανισμό ασφαλείας. Σκληρό φως από λάμπες νέον στο ταβάνι. Κανένα παράθυρο. Το ένα τραπέζι είναι για τον υπάλληλο της Ε.Ε. που εκτελεί χρέη επιτηρητή. Το άλλο για τους ευρωβουλευτές. Καθένας τους έχει το δικαίωμα για δύο ώρες να διαβάσει απόρρητα έγγραφα των διαπραγματεύσεων σχετικά με την TTIP Προηγουμένως, είναι υποχρεωμένος να παραδώσει τσάντες και τηλέφωνα. Η φωτογράφιση απαγορεύεται ρητά. Καμία πληροφορία δεν επιτρέπεται να διαρρεύσει.»

Αναπαριστώντας την Ελληνική Ύφεση. Φωτογραφικές αφηγήσεις της κρίσης από την Πηνελόπη Πετσίνη. «Το Burnout του Μιχαλάκη ξεκινάει το 2009, λίγο πριν την συμφωνία αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, καταγράφοντας τη σταδιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού. Εστιάζεται στην περιθωριοποίηση εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που είναι τα πλέον ευάλωτα στις δραστικές περικοπές δημοσίων δαπανών που αποδόμησαν τους κρατικούς θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας. Η απελπισία, η οργή, η κρατική καταστολή, η φτώχεια, το αδιέξοδο είναι όλα παρόντα στις φωτογραφίες του Μιχαλάκη, που αποστασιοποιείται ξεκάθαρα από τους νεοφιλελεύθερους ισχυρισμούς περί success story, απεικονίζοντας το σύνθετο και φορτισμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της ύφεσης. Living Laboratory ονομάζει τη δική του αφήγηση ο Bicanski, αντανακλώντας την άποψη πως στην περίοδο της κρίσης η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για ν’ ασκηθούν σκληρές πολιτικές, οι οποίες στην ουσία βάθυναν το πρόβλημα αντί να το επιλύσουν.»

Μόσχα: η δολοφονία του Μπ. Νέμτσοφ.

Ο εσωτερικός εχθρός από το OpenLeft. «Ανεξάρτητα από το ποιος τράβηξε τη σκανδάλη, αυτή η τρομοκρατική πράξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αχαλίνωτη σοβινιστική προπαγάνδα του Κρεμλίνου που, χρόνια τώρα, αποτελεί κομμάτι της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του. Μια απ’ τις κύριες πτυχές αυτής της προπαγάνδας, από την ομιλία του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν για την προσάρτηση της Κριμαίας και μετά, είναι η ρητορεία του μίσους περί «πέμπτης φάλαγγας» και «εθνοπροδοτών», εν ονόματι της ενότητας του έθνους στην αντιμετώπιση των δυσκολιών. Ένας από τους «εσωτερικούς εχθρούς» ήταν και ο Μπόρις Νεμτσόφ.»

Ο θάνατος ενός Ρώσου φιλελεύθερου του Μαρκ Έιμς. «Η πολιτική του Νεμτσόφ από τότε που έγινε αντιπολίτευση διέφερε ελάχιστα από εκείνη που ακολουθούσε όταν εισήλθε στο Κρεμλίνο επί Γιέλτσιν το 1997: στόχος της ήταν, πάντα, η καταπολέμηση της διαφθοράς. Είναι η ίδια κακόφωνη νεοφιλελεύθερη μελωδία που κάθε τόσο ηχεί στ’ αυτιά μας. Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν είναι πολιτική, είναι κάποιου είδους φιλοδοξία που έχει πάντα έναν τρόπο να συνοδεύεται από νεοφιλελεύθερες, ολιγαρχικές και αυταρχικές πολιτικές — τουλάχιστον την εποχή μας αυτό κάνει.»

Μεθαύριο στα Ενθέματα για τον Σταύρο Κωνσταντακόπουλο

Ο μονάκριβός μας φίλος Σταύρος Κωνσταντακόπουλος (1958-2015): Δάσκαλος, διανοούμενος, αριστερός και αγαπημένος

τρεις σελίδες για τον Σταύρο, στο φύλλο της 8ης Μαρτίου

O αποχαιρετισμός. Τρίτη 3 Μαρτίου, Πρώτο Νεκροταφείο (η φωτογραφία από την «Αυγή»)

Ξεπερνώντας το σοκ και σκεδάζοντας τον πόνο, φίλοι καλοί, σύντροφοι και συνάδελφοι του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου βρήκαν τη δύναμη να γράψουν λίγα λόγια για τον σπουδαίο άνθρωπο που χάσαμε ξαφνικά την περασμένη Παρασκευή.

Ο Κωνσταντακόπουλος, ανάμεσα σε όλα τα άλλα (καθηγητής την Πάντειο, μελετητής του φιλελευθερισμού και του Τοκβίλ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, αριστερός διανοούμενος, δάσκαλος), υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης των «Ενθεμάτων».

Ας είναι τα λόγια τούτα μια δέσμη ρόδα, ένα κλωνί βασιλικό κι ένα ματσάκι δυόσμο, ένα χαμόγελο μέσα στη σκοτεινιά που πλάκωσε, μια αγκαλιά για τον ακριβό μας φίλο. Δεν τα χρειάζεται εκείνος πια, εμείς τα έχουμε ανάγκη — για να συνεχίσουμε. Και συνεχίζουμε.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Αριστείδης Μπαλτάς, Άξιος του δημόσιου Πανεπιστημίου

Νίκος Θεοτοκάς, Ήσουν από τη στόφα εκείνη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα

Κώστας Τσιρώνης, Mε χιούμορ τσουκνίδας και βλέμμα σοκολατίνας

Αθηνά Συριάτου, Ο Οβελίξ του ακαδημαϊκού χωριού της Αριστερά

Δημήτρης Τζανακόπουλος, Ο Σταύρος στον ενεστώτα και στο μέλλοντα

Σταύρος Παναγιωτίδης, Τόσο φαρμάκι μέσα στην αγάπη

Νάσος Ηλιόπουλος, Ένας δάσκαλος που έσπαγε την ακαδημαϊκή γυάλα

Φίλια Δενδρινού, Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…

Ανακοίνωση της Οργάνωσης Μελών ΑΕΙ-Ερευνητικών Κέντρων του ΣΥΡΙΖΑ