Δεν χρειαζόμαστε μια ελληνογερμανική διαμάχη με όρους εθνικούς

της Μαγδαληνής Βαρούχα

Έργο του Νίκου Εγγονόπουλου

Ο ελληνικός εθνικισμός δεν μπορεί –ή, ακριβέστερα, δεν πρέπει– να αποτελεί απάντηση στον γερμανικό ή οποιονδήποτε άλλο εθνικισμό. Το σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες, καθώς έχω την αίσθηση ότι ο ελληνικός εθνικισμός επιστρατεύεται ως ένα από τα όπλα απάντησης στον γερμανικό εθνικισμό (ή οικονομικό ηγεμονισμό). Ταυτόχρονα, καλλιεργείται ένα κλίμα άτεγκτης στάσης απέναντι στους «εξωτερικούς εχθρούς» (βλ. δηλώσεις Κοτζιά περί αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ, διάφορες κινήσεις Καμμένου, επίσκεψη Κωνσταντοπούλου στο υπουργείο Άμυνας), στο πλαίσιο ενίσχυσης του «εθνικοπατριωτικού μετώπου», ειδικά στη φάση της –απόλυτα θεμιτής– διεκδίκησης των αποζημιώσεων από τη Γερμανία.

Η διεκδίκηση για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις έχει νομική βάση και είναι τεκμηριωμένη, όπως αναγνωρίζουν σημαντικοί ιστορικοί[1] – είναι ενδεικτικό, άλλωστε, ότι και η νομική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής αναγνωρίζει  την περιπλοκότητα του ζητήματος.[2] Καλώς λοιπόν ανοίγει το θέμα, αλλά η σχετική συζήτηση δεν πρέπει να συνδέεται με την αναβίωση μιας ελληνογερμανικής διαμάχης με όρους εθνικούς.

«Σόφια, έτος 2015, πραγματική αίσθηση 1989»

To 21ο τρίλεπτο των «Ενθεμάτων», στο «Πολιτιστικό Ημερολόγιο» στο Κόκκινο 105,5, την Παρασκευή 13 Μαρτίου. Στο μικρόφωνο η Μαρία Καλαντζοπούλου

Για τις μεγάλες αφηγήσεις, τις μεγάλες προσδοκίες και τις μεγάλες διαψεύσεις σήμερα ο λόγος. Όχι εδώ. Αλλά στη γειτονική μας Βουλγαρία.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από μια αρχή.

Όπως όλες και όλοι ξέρουμε, πολύ χοντρικά, δύο μεγάλα πολιτικά υποδείγματα συγκρούστηκαν κατά τον 20ό αιώνα και συνεχίζουν εν πολλοίς να αναμετριούνται: ο Καπιταλισμός και ο Κομμουνισμός, η Δεξιά και η Αριστερά. 

Σε χώρες του «ανήκομεν εις την Δύσιν» όπως η Ελλάδα, το πολιτικό πρόγραμμα της Δεξιάς, η εξιδανίκευση δηλαδή του Καπιταλισμού υπήρξε η κυρίαρχη πραγματικότητα.

Στα Ενθέματα αύριο 15 Μαρτίου

Κείμενα των: Μαριλένας Κατσίμη, Ροσάνα Ροσάντα, Μενέλαου Χαραλαμπίδη, Δήμητρας Κόφτη, Μαγδαληνής Βαρούχα, Δέσποινας Λαλάκη, Γιώργου Νικολαΐδη, Κρις Χέτζες 

Felicien Rops «Pornocrates», 1896

ΕΡΤ: Πέρα από τη συγκίνηση και τη χαρά. Η Μαριλένα Κατσίμη μιλάει για τις προσδοκίες της από το νέο άνοιγμα της ΕΡΤ. «Τώρα μένει σε μας, τους εργαζόμενους, να αποδείξουμε ότι μια νέα εποχή για την ΕΡΤ ξεκίνησε. Όλοι κρινόμαστε. Το ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει την ΕΡΤ είναι μόνο το πρώτο κομμάτι ενός δύσκολου δρόμου, για να κερδίσουμε πολλά από αυτά που η ΕΡΤ ανέκτησε στις συνειδήσεις των Ελλήνων μόλις ο κ. Σαμαράς την έκλεισε. Ας μην το ξεχνάμε, οι συμπολίτες μας μάς συμπαραστάθηκαν όχι τόσο από αγάπη στην παλιά ΕΡΤ, αλλά από πίστη στη δημοκρατία.»

Να ανακτήσουμε την έννοια της ταξικής πάλης. Συνέντευξη της Ροσάνα Ροσάντα στον Γιώργο Σουβλή. «Δεν ξέρω αρκετά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Ιταλία εκτίμησα την σαφήνεια και την λεπτότητα των αναλύσεών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τώρα μια πολύ περίπλοκη φάση του αγώνα και παράλληλα έχει την ανάγκη να δημιουργήσει συμμαχίες για την μετάβαση. Όπως και να έχει, θα είναι ένα πολύ καλό μάθημα για την υπόλοιπη φτωχή ευρωπαϊκή Αριστερά.»