Ο Νετανιάχου θα κάνει το Ισραήλ το επόμενο failed state στη Μέση Ανατολή

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-4

της Ράβιτ Χεχτ

Το Ισραήλ καλπάζει προς ένα αντιδημοκρατικό δι-εθνικό μέλλον διαποτισμένο με μίσος και ρατσισμό. Μια κυβέρνηση με κεντρώα κόμματα θα μπορούσε να καμουφλάρει αυτή τη φρικτή τάση, να την εξωραΐσει λίγο, αλλά όχι να την εκτροχιάσει.

Το Ισραήλ θα βυθιστεί σε διεθνή, ακαδημαϊκή και οικονομική απομόνωση. Οι πνευματικές και οικονομικές ελίτ θα το εγκαταλείψουν. Οι νέοι θα αναζητήσουν αλλού μια ζωή με ελπίδα. Μόνο εκείνοι που προτιμούν τις άγιες πέτρες της γης τους αντί της ίδιας της ζωής θα παραμείνουν, μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Το σιωνιστικό όνειρο, το οποίο έχει ήδη πληγεί από μια αισχρή πράξη που επιτελέστηκε εναντίον του, θα υποθηκευτεί εξ ολοκλήρου στον μεσσιανισμό και τη βία.

Το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον μια φιλελεύθερη δημοκρατία αλλά μάλλον ένα ακόμη αποτυχημένο κράτος στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για μια σκοτεινή, απελπιστική προοπτική — αλλά αυτές οι εκλογές, στις οποίες κέρδισε ένα άτομο που τον περισσότερο κόσμο τον αηδιάζει, ήταν πραγματικά τρομακτικές.

Ο ισραηλινός λαός δεν θέλει την ειρήνη — νιώθει ότι διαρκώς προκαλείται και φοβάται. Δεν θέλει να ζει σε μια φιλελεύθερη και δημοκρατική δυτική χώρα. Θέλει να ζει στο Βασίλειο της Ιουδαίας, του οποίου η μοίρα είναι γνωστή. Και αυτή η ευχή δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Ας βασιλεύει ο αχρείος Νετανιάχου, φτάνει να έχουμε άρτο και θεάματα

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-3

του Ρόι Ισάκοβιτς

Η κάλπη τα είπε όλα: οι Ισραηλινοί δεν ενδιαφέρονται αν ο πρωθυπουργός τους κατατρέχει το Ιράν, προσβάλλει τον Μπάρακ Ομπάμα και εγγυάται την απόλυτη παράλυση σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό· φτάνει να τους εξασφαλίζει την καλή ζωή.

Περίπου 1.900 χρόνια πριν, ο σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης αποδοκίμαζε την αδιαφορία των πολιτών της αυτοκρατορικής Ρώμης για τα κοινά, λέγοντας πως ο λαός ενδιαφερόταν πια μόνο «για άρτο και θεάματα», δηλαδή για το φαγητό και τη διασκέδασή του.

Ο λαός του αποικιοκρατικού Ισραήλ δεν διαφέρει και πολύ. Το μήνυμα που εξέπεμψε στις εκλογές της Τρίτης ήταν ότι είναι πρόθυμος να δεχτεί την επιθετική ακροδεξιά πολιτική του Μπενιαμίν Νετανιάχου –την απόρριψη των Παλαιστινίων, την επιθετικότητα προς το Ιράν, την περιφρόνηση προς τους ντόπιους Άραβες και την αδιαφορία για την εκ Δύσεως κριτική– χωρίς καμία αντίρρηση, και ότι θέλει μονάχα ένα πράγμα για αντάλλαγμα: άρτο και θεάματα. Θέλει φτηνότερη κατοικία, φτηνότερη τροφή και αρκετά χρήματα για να αισθάνεται ότι ζει την καλή ζωή. Κι αυτό είναι ακριβώς που σκοπεύει να του δώσει ο Νετανιάχου.

Κρίνοντας από τον λόγο που εκφώνησε σε ακτιβιστές του Λικούντ λίγο μετά την ανακοίνωση των exit polls την Τρίτη, ο Νετανιάχου έπιασε το μήνυμα του κόσμου. Έχοντας εξασφαλίσει επτά επιπλέον αναπάντεχες έδρες, ο ξενοφοβικός που μόλις λίγες ώρες νωρίτερα έσταζε χολή και πίκρα, ήταν πια όλος αγάπη και γεναιοδωρία. Μίλησε για προσιτή κατοικία, κοινωνική πρόνοια και αλληλοβοήθεια –λέξεις που δεν είχε ξεστομίσει ούτε για αστείο κατά την προηγούμενη θητεία του.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις για το κόμμα του, το Λικούντ, την τελευταία εβδομάδα των δημοσκοπήσεων είχαν τρομάξει τον Νετανιάχου, ο οποίος αντέδρασε  όπως συνήθως: με μια εμπάθεια, μια μοχθηρότητα και έναν ρατσισμό που θα θεωρούνταν απαράδεκτα σε οποιαδήποτε  άλλη δυτική χώρα.

Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα. Οι ελέφαντες δεν μπορούν να πετάξουν, και μια ακροδεξιά χώρα δεν μπορεί να εκλέξει μια προοδευτική και ανοιχτόμυαλη κυβέρνηση.

Δημοκρατία είναι όταν η πλειοψηφία του λαού εκλέγει την κυβέρνηση της αρεσκείας της — και αυτή είναι αναμφίβολα η περίπτωσή μας. Το Ισραήλ θα έχει την κυβέρνηση που αντικρίζει κάθε πρωί στον καθρέφτη: άσχημη αλλά οικεία, φυλετική αλλά κοσμοπολίτικη, καθόλου ανεκτική για τους άλλους αλλά εξαιρετικά επιεική με την ίδια, υπερευαίσθητη, ευέξαπτη και φαρισαϊκή.

Το καλύτερο που μπορεί να ειπωθεί για τη νέα κυβέρνηση είναι πως δεν θα είναι κάτι άγνωστο. Δεν θα υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι είναι το Ισραήλ και ποιος είναι ο ηγέτης του. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Nα δημιουργήσουμε μια νέα αριστερή πολιτική

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-2

του Νόα Έφρον

Αντί να ζητάμε «αντικατάσταση του έθνος», εμείς οι αριστεροί πρέπει τώρα να ακούσουμε, να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε μια νέα αριστερή πολιτική που θα απαντάει στις πραγματικές και δικαιολογημένες ανησυχίες των Ισραηλινών για ασφάλεια, για αξιοπρεπή σχολεία και νοσοκομεία, για αξιοπρεπείς μισθούς και όλα τα υπόλοιπα.

Έργο του Υair Garbuz

Δεν πρέπει να αλλάξουμε λαό. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η αλαζονική επιμονή ότι οι Ισραηλινοί που χειροκρότησαν την ομιλία Νετανιάχου στο Κογκρέσο είναι βλάκες και εξαπατημένοι. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η υπεροψία του Yair Garbuz[1] που βλέπει τους πιστούς ως ανόητους που προσκυνούν φυλαχτά. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η αντίληψη που επιτρέπει σε ορισμένους αριστερούς να διαμαρτύρονται ότι η χώρα έχει «φύγει από τα χέρια μας». Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι  η απελπισία μας. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η ανυπομονησία που οδηγεί την Αριστερά να βλέπει κάθε εκλογική ήττα ως τελική απόδειξη ότι η δημοκρατία μας είναι μια απάτη, το παρελθόν μας είναι ψεύτικο και το μέλλον μας χάνεται.

Το γεγονός είναι ότι η Aριστερά έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός σε αυτές τις εκλογές. Πολύ μικρότερο από ό,τι ελπίζαμε αλλά αφήνει μπροστά μας μεγάλες προκλήσεις. Παρ’ όλα αυτά, η Aριστερά έχει αρχίσει να ανασυγκροτείται. Μένουν να γίνουν πολλά ακόμα. Δεν έχουμε καιρό για απελπισία, και με την πάροδο του χρόνου θα δούμε ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο.

[1] Ισραηλινός καλλιτέχνης. Σε πρόσφατη αντικυβερνητική διαδήλωση μίλησε για «Κράτος του Ισραήλ που ελέγχεται από προσκυνητές φυλαχτών, ειδώλων και αγίων» προκαλώντας αντιδράσεις (Σ.τ.Μ.).

Ο Νετανιάχου αξίζει στον ισραηλινό λαό, και αυτός ο λαός αξίζει στον Νετανιάχου

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-1

του Γκιντεόν Λεβύ

Τα πρώτα συμπεράσματα που προέκυψαν μόλις λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των exit polls ήταν ιδιαίτερα αποθαρρυντικά: Ο λαός αυτός πρέπει να αλλάξει. Όχι εκλογές για την ηγεσία της χώρας, αλλά γενικές εκλογές για να επιλέξουμε έναν νέο ισραηλινό λαό — αμέσως. Η χώρα το χρειάζεται επειγόντως. Δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλη μια θητεία του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Εάν μετά από έξι χρόνια χαμένα, αν μετά από έξι χρόνια σποράς του φόβου,  του άγχους, του μίσους και της απελπισίας αυτή είναι η επιλογή του λαού, τότε έχουμε πράγματι ένα πολύ άρρωστο λαό

Την Τρίτη τέθηκαν οι βάσεις για το επερχόμενο κράτος-απαρτχάιντ. Αν ο Νετανιάχου καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση σύμφωνη με το πνεύμα του, τότε η λύση των δύο κρατών θα ταφεί οριστικά και ο αγώνας για το χαρακτήρα ενός δι-εθνικού κράτους θα αρχίσει. Αν ο Νετανιάχου είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, το Ισραήλ έχει πάρει διαζύγιο όχι μόνο από την ειρηνευτική διαδικασία, αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Άντε κουρέψου αγαπητέ κόσμε, καλύτερα μόνοι μας. Μην μας ενοχλείτε, κοιμόμαστε και αγαπάμε τον Νετανιάχου. Οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζεσταίνουν τους πάγκους στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ μπορεί να συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς και η Γάζα μπορεί να περιμένει την επόμενη βάρβαρη επίθεση από τον ισραηλινό στρατό.

Ο Νετανιάχου απειλεί να ξεπεράσει τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν στη θέση του μακροβιότερου ηγέτη του Ισραήλ. Είναι ήδη στη δεύτερη θέση, και όμως δυσκολεύομαι να σκεφτώ ένα σημαντικό επίτευγμά του. Αντίθετα, ο κατάλογος των καταστροφών που έχει προκαλέσει είναι μεγάλος. Αλλά αυτός είναι ο εκλεκτός του λαού — ή έστω ενός μεγάλου μέρος του. Η επιλογή αυτή πρέπει να γίνει σεβαστή, έστω και αν αυτό καθιστά δύσκολο το να ελπίζουμε σε κάτι καλό. Το μόνο που με παρηγορεί είναι το ότι άλλη μια θητεία Νετανιάχου θα παρακινήσει τον κόσμο να δράσει. Η πιθανότητα αυτή είναι η μόνη καταφυγή μας.

Τρόποι ντυσίματος και στολές

του Νίκου Χατζηνικολάου

Πρέπει να ομολογήσω πως απ’ τα νεανικά μου χρόνια οι δυνατότητες που προσφέρει το κομμάτι υφάσματος που αποκαλούμε «γραβάτα» στους χρωματικούς συνδυασμούς του με τα υπόλοιπα ρούχα (πουκάμισο, σακάκι ή πουλόβερ, παντελόνι, κάλτσες, παπούτσια) δεν με άφηναν ασυγκίνητο.

Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στην «El Pais», 31.10.2010

Μια πρώτη, κάπως απότομη, προσγείωση επήλθε το 1972 όταν είχε έρθει στο Παρίσι μια αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής με τα μέλη της οποίας ειδωθήκαμε περισσότερες φορές. Ένας απόηχος των συναντήσεων βρίσκεται στο περιοδικό της οργάνωσης Παρισιού του ΚΚΕ εσωτερικού Αγώνας, όπου στο τεύχος 3, δημοσιεύσαμε μια συνέντευξη του Υπουργού Οικονομικών της Κυβέρνησης Αγιέντε και μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΧ, Χοζέ Καδεμάρτορι.

Στις κουβέντες που κάναμε οι Χιλιάνοι αναφέρθηκαν στη φοβερή επιτυχία της προπαγάνδας της Δεξιάς μέσω της τηλεόρασης και εξέφρασαν το φόβο ότι δεν θα κατάφερναν τελικά τίποτα αν δεν αποκτούσαν ένα δικό τους κανάλι η εμβέλεια του οποίου θα έφτανε μέχρι τα άκρα της επικράτειας. Η χώρα είχε διασπαστεί ακόμα και σε ενδυματολογικό επίπεδο. Για παράδειγμα, όποιος φορούσε γραβάτα αυτοπροσδιορίζονταν αλλά και αντιμετωπίζονταν ως πολιτικός αντίπαλος της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας.

Βουλευτικά αυτοκίνητα

Η αρχή της αντιπροσωπευτικότητας και η νέα λαϊκότητα

 

του Κώστα Βούλγαρη

 

Το θέμα των βουλευτικών αυτοκινήτων ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα, μετά την προτροπή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνουν χρήση αυτού του προνομίου, αλλά και την απροθυμία που επεδείχθη από πολλούς βουλευτές όσον αφορά την αποποίησή του.  Όταν η κοινωνία μαστίζεται από την κρίση, είναι λογικό και αναγκαίο να συμμετέχουν και οι πολιτικοί της αντιπρόσωποι στην προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων, και είναι σωστή η προτροπή, ως άμεση ανταπόκριση στο κοινό αίσθημα. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και κατά τη γνώμη μου δεν λύνεται κατά περίπτωση.

Το σύνολο των παροχών και ατελειών των βουλευτών έχει αντικειμενική βάση και αφορά την άσκηση της λειτουργίας τους: τηλέφωνα, εισιτήρια, ατέλειες, λειτουργία γραφείου, έξοδα διαμονής στην Αθήνα για τους βουλευτές επαρχίας κλπ. Το ύψος της κάθε μιας παροχής θα μπορούσε ίσως να εξεταστεί με βάση τα σημερινά δεδομένα. Με ποιο κριτήριο όμως;

Salvador Dali – Car Clothing, 1941

Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ορθολογική βάση είναι η αρχή της αντιπροσωπευτικότητας. Έτσι, η συζήτηση θα πρέπει να αρχίσει από την «αποζημίωση», τον μισθό των βουλευτών. Είναι πολλά ή λίγα τα 6.000 ευρώ; Σε σχέση με τι όμως; Ως μέτρο σύγκρισης θα πρότεινα τον μέσο μισθό, των πτυχιούχων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως αποτυπώνεται από την Στατιστική Υπηρεσία, δηλαδή περί τα 1.500 ευρώ. Ναι, αλλά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (μόνο αυτοί) δίνουν το 40% στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και στο κόμμα. Ε, λοιπόν, να μην το δίνουν! Ο ρόλος τους, τώρα πια, είναι να νομοθετήσουν πόρους για τις δομές αλληλεγγύης, καθώς και για τη λειτουργία των κομμάτων.

Η ΕΡΤ είναι ένα «πιάτο» που τρώγεται κρύο

Η επιστροφή ενός συμβόλου 

της Σόνιας Χαϊμαντά 

Πρετ-α-πορτέ κοστούμι για την ΕΡΤ έκοψε και έραψε η κυβέρνηση, με το βλέμμα στην ελληνική κοινωνία, η οποία αγάπησε –σχεδόν λάτρεψε και πένθησε– τη δημόσια ραδιοτηλεόραση… μετά θάνατον, όπως συνηθίζεται στη χώρα μας.

Διεγείροντας το συλλογικό ασυνείδητο με μια επίφαση νεκρανάστασης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στον έλληνα πολίτη αυτό που του στέρησαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ: όχι μόνο τη δημόσια ραδιοτηλεόρασή του –που είχε από μόνη της απαξιωθεί– αλλά κυρίως την αξιοπρέπειά του και, συνολικότερα, τα αγαθά της δημοκρατίας.

Έργο του Έντουαρντ Μακ Γκόουαν (από το μπλογκ: underplot.tumblr.com)

Η ανασύσταση της ΕΡΤ θεραπεύει, σχεδόν μεμιάς, την ψυχοπαθολογία της κυβέρνησης Σαμαρά με τις κρατικές παρεμβάσεις στο ενημερωτικό πρόγραμμα, τη λογοκρισία, την αδιαφάνεια και τις εξόφθαλμες σπατάλες. Το νομοσχέδιο, παρότι ράβεται πάνω στα μπαλώματα του μορφώματος της ΝΕΡΙΤ, είναι ικανό να επουλώσει τις πληγές της βίαιης αναστολής λειτουργίας. Έχει τη δύναμη να φωτίσει το «μαύρο» του (συναδέλφου!) Κεδίκογλου, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη και, βέβαια, να δικαιώσει τους 2.000 και πλέον εργαζόμενους που καρατομήθηκαν με το δόγμα του σοκ την 12η Ιουνίου 2013.

Οι οφειλές και η Ιστορία

Με αφορμή το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις

 του Πολυμέρη Βόγλη

Ρενέ Μαγκρίτ, «Νυχτερινό», 1925

Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται εβδομήντα χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν ένας πόλεμος που σφράγισε όσο κανένας άλλος τη συλλογική μνήμη του 20ού αιώνα. Αυτό συνέβη γιατί σε σύγκριση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν περιορίστηκε στα πεδία των μαχών αλλά επεκτάθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδιαίτερα όσες ήταν κατεχόμενες από τη ναζιστική Γερμανία. Σε πολλές χώρες, όπως η Πολωνία, η Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα ή η Γαλλία, οι απώλειες των αμάχων ξεπέρασαν αυτές των στρατιωτών. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι υπήρξαν θύματα της πείνας, των αντιποίνων κατά των αμάχων ή της γενοκτονικής πολιτικής των Ναζί κατά των Εβραίων. Η τραυματική εμπειρία του πολέμου καθόρισε τη μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ταυτόχρονα, ο πόλεμος αποτέλεσε σημείο καμπής για τα πολιτικά καθεστώτα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, που άλλα φλέρταραν με τον φασισμό προπολεμικά και άλλα συνεργάστηκαν με τους Ναζί κατακτητές στη διάρκεια του. Η Ευρώπη τον Μάιο του 1945 καθώς έβγαινε από τον πόλεμο, χρειαζόταν έναν νέο προσανατολισμό για το μέλλον και μια νέα αφήγηση για την καταστροφή που μόλις είχε τελειώσει.

Προσοχή στο κενό: Η πολιτική μας αποτυχία και μια αυτοκτονία

Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και όλους τους Βαγγέληδες της ελληνικής κοινωνίας-3

της Ντίνας Τζουβάλα

Εδώ και λίγες μέρες, τα ΜΜΕ δεν σταματάνε να αναπαράγουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα βασανιστήρια και την εξευτελιστική μεταχείριση στην οποία υποβλήθηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, δημιουργώντας ένα κύμα ηθικού πανικού, ειδικά στα Ιωάννινα. Ωστόσο, ένα τέτοιο κλίμα συλλογικής υστερίας αποκρύπτει τις αιτίες αυτής της μεταχείρισης. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης έπεσε θύμα εκφοβισμού από τους συμφοιτητές του, όχι μόνο γιατί ήταν ντροπαλός, αλλά, κυρίως, γιατί θεωρήθηκε ότι δεν ήταν αρκετά «άντρας», ότι ήταν «αμφίβολου» σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο Γιακουμάκης δεν έπεσε θύμα τυφλού μίσους, αλλά στοχοποιήθηκε γιατί δεν εναρμονιζόταν με τα παραδοσιακά πρότυπα αρρενωπότητας, που κυριαρχούν στην Ελλάδα.

Leonora Carrington – Bird bath

Ξέρω ότι το ζήτημα είναι ευαίσθητο, καθώς εμπλέκει πτυχές της προσωπικής ζωής του –νεκρού πια– παιδιού. Ωστόσο, αν δεν μιλήσουμε γι’ αυτή τη διάσταση, χάνουμε την ουσία του ζητήματος. Γιατί, εκτός από την προφανή επίδειξη «ανδρισμού», όπως σε όλες τις περιπτώσεις εκφοβισμού, πρέπει να έχουμε κατά νου αυτό που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεχάσει: ο Γιακουμάκης υπήρξε θύμα ομοφοβικής βίας και διακρίσεων, όχι μόνο «νεανικής βίας». Ως εκ τούτου, η ξαφνική κοινωνική ανησυχία για το bullying είναι μεν καλοδεχούμενη σε μια χώρα που η διαμαρτυρία για τέτοιες συμπεριφορές συνήθως θεωρείται περαιτέρω επιβεβαίωση αδυναμίας, αλλά δεν είναι αρκετή. Η Ελλάδα είναι ένα από τα τελευταία κράτη της Ευρώπης που δεν παρέχει, μέχρι σήμερα κανενός είδους νομική αναγνώριση σε ομόφυλα ζευγάρια – και αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε μια βαθιά ομοφοβική κοινωνία.

Να βρούμε τις λέξεις, να πούμε τις ιστορίες μας

Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και όλους τους Βαγγέληδες της ελληνικής κοινωνίας-2

του Πέτρου Σαπουντζάκη 

Τα τελευταία έξι χρόνια, που ασχολούμαι με το θέμα του ομοφοβικού και τρανσφοβικού εκφοβισμού στην εκπαίδευση, η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντώ όταν φέρνω το θέμα σε κοινό, κυρίως όταν κάνω μια θεωρητική ανάλυση, είναι μια αντίσταση έμμεση, η οποία δεν εκδηλώνεται φανερά αλλά με σιωπή.

Σαλβαντόρ Νταλί, «Αταβιστικό δειλινό», 1935

Ναι, πλέον έχουμε μάθει να ακούμε για ομοφοβία και τρανσφοβία. Έχουμε ακούσει για τις διακρίσεις με βάση τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου. Είναι μέρος του γνωστού-άγνωστου σεξισμού. Υπάρχουν όμως κάποιοι αόρατοι μηχανισμοί που μας κρατούν ακόμα σε αμήχανη στάση. Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν συμπληρώνει, κανείς δεν διευκρινίζει.

Αν μάλιστα φέρω στο κοινό παραδείγματα από ζωές ΛΟΑΤ ατόμων, μαθητριών, φοιτητών, ενηλίκων, η αμηχανία αιωρείται και κυριαρχεί. Συναισθήματα που δεν ξέρεις αν είναι απολογητικά, ενοχικά, συναισθήματα έντασης, σαν να κατηγορείς κάποιον για κάτι που δεν έχει κάνει. Ένα σιωπηλό «Και τι να κάνω; Τι να κάνουμε; Πρέπει να κάνουμε κάτι;»

Η ντροπή και η σιωπή

Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και όλους τους Βαγγέληδες της ελληνικής κοινωνίας-1

του Παναγιώτη Πάντου

Όπως είναι φυσικό, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη όλο και περισσότερο στρέφουν το ενδιαφέρον τους για την υπόθεση του Β. Γιακουμάκη στην αστυνομική της διάσταση: τον ακολούθησε κάποιος; μπορεί η νεκροψία να δώσει ασφαλή συμπεράσματα; τι είπε στο τελευταίο του τηλεφώνημα; Προφανώς όλα αυτά θα πρέπει να διερευνηθούν και να δοθούν οι ασφαλέστερες δυνατές απαντήσεις (που βέβαια δεν θα ικανοποιήσουν τους πάντες). Παράλληλα, όμως, δεν θα πρέπει να χαθεί, υπό το βάρος της επικαιρότητας και της διαρκούς ανάγκης των ΜΜΕ για «φρέσκο πράγμα», η συζήτηση για τη βία και την καταπίεση, που άνοιξε μέσα από αυτή την υπόθεση, αλλά προφανώς ξεπερνάει τα όριά της.

Λεοπόλντ Συρβάζ, «Τοπίο», 1926

Τις προηγούμενες μέρες γράφτηκαν πολλά αξιόλογα άρθρα για το πώς δημιουργούνται και στη συνέχεια γίνονται ανεκτά περιστατικά τραμπουκισμού, κακοποίησης και εξευτελισμού στην ελληνική κοινωνία. Κοινός τους τόπος είναι ότι υπάρχει μια κουλτούρα σιωπής και ανοχής η οποία ξεκινάει από ένα βαθύ, ανομολόγητο αίσθημα ντροπής. Ντροπή όχι για τον θύτη και τη συμπεριφορά του (που ενδεχομένως να νιώθουμε «υποχρεωμένοι» να ανεχτούμε γιατί είναι σύζυγος, φίλος ή συνάδελφος), αλλά για το θύμα και τη δική του συμπεριφορά (που θα θέλαμε να μην ανεχόμαστε, παρότι είναι παιδί, συμμαθητής, γείτονας).

Τα αεροπλάνα και η Σύνοδος

του Στρατή Μπουρνάζου 

Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα – την Πέμπτη, για την ακρίβεια. Και καθώς περιπατούσα συνήντησα όχι μία, αλλά πολλές νέες, ξανθομαλλούσες και μη· αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Κατά τη διάρκεια του περιπάτου, και ενώ σε λίγες ώρες θα άρχιζε η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε., τον αττικό ουρανό διέσχιζαν, πέρα ως πέρα, αεροπλάνα. Έκαναν πρόβες για την παρέλαση. F-16 μάλλον, όπως μου είπαν οι ειδήμονες. Multiple choice, αγαπητοί αναγνώστες: Ποια σχέση έχουν τα δύο γεγονότα, οι πτήσεις των αεροπλάνων και η Σύνοδος;

α) Χρονική (την ίδια μέρα αμφότερα)

β) Τα είδε ο ίδιος άνθρωπος.

γ) Όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

δ) Ο Ερμής είναι στον ανάδρομο, συνεπεία της Συνόδου (πλανητών).

ε) Συνδέονται στενά.

Παρά τον πειρασμό, να διαλέξει κανείς το γ) ή το δ), φρονώ ότι η σωστή απάντηση είναι η πέμπτη: η διεξαγωγή της –αναβαθμισμένης και διευρυμένης, μάλιστα– στρατιωτικής παρέλασης έχει άμεση σχέση με την ευρωπαϊκή Σύνοδο και εν γένει τη διαπραγμάτευση.

Νίκος Εγγονόπουλος, «Ο προπάππος Περραιβός με το κεφάλι του Ρήγα Φεραίου», 1956

Ας δούμε τι κάνει η κυβέρνηση. Δεν καταργεί την παρέλαση, αλλά τη διατηρεί στην αναβαθμισμένη της μορφή (με αεροπλάνα, τανκς κλπ., τα οποία, έπειτα από κάποια χρόνια απουσίας λόγω κρίσης, είχαν επανέλθει το 2014) και την ανοίγει στον λαό, δίνοντάς της χαρακτήρα γιορτής. Χαμηλώνει την υπερυψωμένη εξέδρα, αφαιρεί τα κιγκλιδώματα και καλεί τον κόσμο να μετάσχει, παρακολουθώντας την παρέλαση και γιορτάζοντας μετά, όταν οι μπάντες του στρατού θα παίζουν δημοτικά και λαϊκά. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα μοιράσει 10.000 σημαιάκια στους θεατές, ενώ ο εορτασμός που οργανώνει η Περιφέρεια Αττικής διατηρεί όλο το παραδεδομένο τυπικό: κατάθεση στεφάνων, δοξολογία κ.ο.κ. (τραγελαφική λεπτομέρεια: η εκδήλωση της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών, με ομιλητή τον διαβόητο χουντικό καθηγητή της Φιλοσοφικής Αθηνών Γρηγόριο Κωσταρά).

Μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας

του Νίκου Γιαννόπουλου 

H γενική μoυ εκτίμηση (και εκτίμηση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα), ότι η δημιουργία αριστερής κυβέρνησης αποτελεί συνολικά έναν θετικό συσχετισμό για τις κοινωνικές και τις πολιτικές εξελίξεις, αντανακλάται και στο πεδίο που συζητάμε σήμερα. Η δημιουργία αριστερής κυβέρνησης συνιστά, λοιπόν, θετικό συσχετισμό για το αντιφασιστικό κίνημα και τον αγώνα κατά του ρατσισμού, του νεοναζισμού και της Χρυσής Αυγής. Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν ορισμένες σοβαρές «ανατάξεις» από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ — συμφωνώ με όσα σωστά είπε ο Δημήτρης Ψαρράς (βλ. «Η κρυφή γοητεία της Χρυσής Αυγής», RedNotebook, 17.3.2015).

Φωτό: epocalibera (www.epocalibera.com)

Το δεύτερο που θέλω να επισημάνω είναι ότι η δίκη της Χ.Α. θα γίνει με αποφυλακισμένους τους κατηγορούμενους. Και αυτό είναι ένα ζήτημα. Ασφαλώς, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πούμε να παραβιαστεί το δεκαοχτάμηνο, το ανώτατο συνταγματικό όριο προφυλάκισης, και να μείνουν για πάντα στη φυλακή. Σε καμία περίπτωση. Μπορούμε όμως, και πρέπει, να πούμε ότι υπάρχουν ευθύνες, και στην προηγούμενη κυβέρνηση και στις δικαστικές αρχές, που το διάστημα αυτό εξέπνευσε χωρίς να ξεκινήσει η δίκη.

Το ότι τα στελέχη της Χ.Α. θα απελευθερωθούν συνιστά ζήτημα, δεδομένου η Χ.Α. θα αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, στην κατεύθυνση της «πολιτικής εξωστρέφειας». Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι πολιτική. Πρέπει να υπάρχει πολιτική πίεση να γίνει κανονική δίκη: με την ισχύουσα νομοθεσία, χωρίς αμβλύνσεις, θετικές διακρίσεις και τίποτα άλλο. Είναι πολύ σημαντικό, και είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε οποιαδήποτε άμβλυνση, πολλώ δε μάλλον στη μετατροπή του κατηγορητηρίου. Οι χρυσαυγίτες πρέπει να δικαστούν με το σύνολο των κατηγοριών.