NEA AΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ
Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου
–Τα ξύλα τα μάζεψες κοντά στον κυματοθραύστη;
Ανδρέας Κασάπης, «Hand», 2015
–Όχι, τ’ αγόρασα. Μόνο ένα μάζεψα. Το βρήκα μια μέρα στο δρόμο. Το κλώτσησα. Το πήρα σπίτι μου.
–Και ο κυματοθραύστης;
–Τον έβλεπα απ’ το δώμα.
–Ζωγράφισες στο δώμα;
–Ζωγράφισα τον πρώτο πίνακα πάνω σ’ εκείνο το ξύλο και μετά έφυγα.
–Πού πήγες;
–Επέστρεψα στο κέντρο και δούλεψα τους υπόλοιπους πίνακες.
–Βλέπω λοιπόν μια πέτρα εδώ.
–Ίσως είναι μια πέτρα.
–Κι έναν ώμο εκεί.
–Ίσως ναι.
–Και το αγόρι;
–Έχει χτιστά μάτια.
–Στη ροζ ζωγραφιά; Πηδιούνται;
–Είναι μια μάσκα.
–Και το βενζινάδικο;
–Αν είναι βενζινάδικο, υπάρχει.
–Υπάρχει ένας σωλήνας που διατρέχει και τους οχτώ πίνακες.
–Είναι υδρορροή.
–Το φως στους πίνακες είναι σαν ένας κεραυνός που έχει χτυπήσει το βυθό λίγο πριν νυχτώσει.
–Είναι το φως που έχω όταν ζωγραφίζω. Το φως κατεβαίνει στην αυλή και ό,τι περισσεύει, μπαίνει μέσα.
–Μέσα στο εργαστήριο;
–Μέσα στους πίνακες.
–Η δίψα;
–Η δίψα δεν μ’ ενοχλεί.
Με αφορμή την έκθεση του Ανδρέα Κασάπη Κυματοθραύστης, Πραξιτέλους 33, Αθήνα, ως τις 17 Μαΐου.
