του Ζερόμ Ρους
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
Καθώς το ελληνικό δράμα φτάνει στην κορύφωσή του, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να προειδοποιεί τον Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ και την επικεφαλής του Διεθνούς Νoμισματικού Ταμείου ότι τα ταμειακά αποθέματα της χώρας εξαντλούνται και ότι η κυβέρνηση δεν θα αποπληρώσει την δόση προς στο Ταμείο αν δεν λάβει χρηματοδότηση πριν τις αρχές Ιουνίου, τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Γιατί η ριζοσπαστική Αριστερά δεν τελειώνει απλά μ’ αυτήν την ιστορία, κηρύσσοντας μορατόριουμ επί του οφειλόμενου χρέους; Γιατί φροντίζει, πρώτα απ’ όλα, για τoυς πιστωτές της;
Το ερώτημα μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, αλλά γίνεται όλο και πιο περίπλοκο, αν εξετάσουμε την κρίση χρέους της Ελλάδας στην ιστορική της προοπτική. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930, η Ελλάδα –μαζί με τις περισσότερες χώρες της Ανατολικής και της Νότιας Ευρώπης, και σχεδόν όλες της Λατινική Αμερική– προέβη σε αναστολή πληρωμών του χρέους σε ξένους ομολογιούχους, απαντώντας έτσι στα οικονομικά της προβλήματα. Η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη με τέτοια μονομερή μορατόριουμ. Στην πραγματικότητα, πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η στάση πληρωμών ήταν, απλά, μέρος των κανόνων του παιχνιδιού. Συνέχεια ανάγνωσης