μνήμη Φρανσουά Μασπερό
του Νίκου Χατζηνικολάου
Πέντε μήνες πέρασαν από τις στυγερές δολοφονίες της 7ης Ιανουαρίου στο Παρίσι. Ο τηλεοπτικός τους χρόνος τελείωσε προ πολλού. Τι έχει απομείνει, πέρα από τους συγγενείς των θυμάτων, η σκέψη και τα αισθήματα των οποίων δεν ακολουθούν τους κώδικες λειτουργίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης; Τί συμπεράσματα μπορούν να βγουν τώρα, ήρεμα, μετά τις επιθέσεις στο περιοδικό Charlie Hebdo και στο εβραϊκό σούπερ μάρκετ στη Βενσέν και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν;
Η Γαλλία ζει ακόμα υπό το σοκ που δέχτηκε. Απ’ τη μια υπάρχει μια εμφανής ικανοποίηση για τις μεγάλες διαδηλώσεις αλληλεγγύης της 11ης Ιανουαρίου που κατήγγειλαν την τρομοκρατία (2 εκ. διαδηλωτές στο Παρίσι και 3,7 εκ. στην υπόλοιπη Γαλλία). Με όποιον και να μιλήσεις, ό,τι και να διαβάσεις, θα πέσεις πάνω στη χαρακτηριστική φωνή ανακούφισης: «Επιτέλους, αντιδράσαμε! Η Γαλλία των Φώτων, ενωμένη, ενάντια στη βαρβαρότητα».
Απ’ την άλλη το Παρίσι έχει αλλάξει: στρατιώτες και αστυνομικοί με πολυβόλα μπροστά στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, στον πύργο του Άιφελ και σε όλα τα δημόσια κτίρια. Ίδια εικόνα μπροστά στις συναγωγές. Οπλισμένοι άντρες των ειδικών δυνάμεων, προστατευμένοι από αλεξίσφαιρα γιλέκα, συνοδεύουν θρησκευόμενους Εβραίους με τα κοτσιδάκια και τα πλατιά μαύρα καπέλα τους απ’ τη συναγωγή στo σπίτι τους. Για να μπεις στη Σορβόννη πρέπει να δείξεις στους κλητήρες την ταυτότητά σου και να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους θέλεις να μπεις μέσα. Συνέχεια ανάγνωσης