OI ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ
του Νίκου Σαραντάκου
Άλλες φορές προβληματίζομαι για να διαλέξω λέξη του μήνα, είτε επειδή οι υποψήφιες είναι πολλές είτε επειδή καμιά δεν ξεχωρίζει. Τούτη τη φορά δεν έχω τέτοιο δίλημμα, η λέξη του μήνα ξεχωρίζει καθαρά — μπορεί να είναι και λέξη του εξαμήνου, πολύ πιθανό και όλης της χρονιάς. Πρόκειται για τη συμφωνία, τη συμφωνία που όλοι περιμένουν ανάμεσα στην Ελλάδα και στους εταίρους ή τους πιστωτές της, τη συμφωνία που άλλοτε διαβάζουμε πως είναι θέμα ωρών ή πως έχει αρχίσει να γράφεται ενώ άλλοτε πως μένουν πάρα πολλά να γίνουν και πως οι δυο πλευρές απέχουν πολύ ακόμα μεταξύ τους. Η κυβέρνηση έχει ορίσει κόκκινες γραμμές που θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί, ενώ άλλοι ζητούν να υπογραφτεί συμφωνία οπωσδήποτε. Παρατηρώ πάντως ότι ακόμα και όσες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις διακηρύσσουν την ανάγκη για συμφωνία «με κάθε θυσία», σπεύδουν να συμπληρώσουν «αλλά χωρίς υφεσιακά μέτρα», δείχνοντας ότι δεν εννοούν και κάθε θυσία. Πρέπει επίσης να προειδοποιήσω ότι το άρθρο γράφτηκε ενώ γινόταν η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες, επομένως δεν έχει πάρει υπόψη του τις τελευταίες εξελίξεις –αλλά αυτές θα τις βρείτε σε άλλες σελίδες της Αυγής, εμείς εδώ λεξιλογούμε.
Η συμφωνία είναι λέξη αρχαία και εύκολα αναγνωρίζουμε πως είναι σύνθετη από το συν και τη φωνή· όταν συμφωνούμε με κάποιον σημαίνει ότι λέμε την ίδια στιγμή το ίδιο πράγμα, εκφέρουμε τον ίδιο φθόγγο, κατ’ επέκταση έχουμε και εκφράζουμε την ίδια γνώμη. Συνέχεια ανάγνωσης