του Μιχάλη Παναγιωτάκη
Για την Ελλάδα, η Ευρώπη έφερε πάντα ένα συμβολικό φορτίο — ήδη από την εποχή του πολέμου της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά εδώ θα μείνω στα μεταπολεμικά χρόνια, οπότε και συγκροτείται πολιτικά η έννοια της Ευρώπης. Η Ευρώπη, λοιπόν, περιείχε, σαν έννοια, ένα πλαίσιο σημαινομένων, συχνά αναντίστοιχων με την πραγματικότητά της, που βασιζόταν στις «ιδρυτικές της αρχές», στο παραμύθι της ευρωπαϊκότητας. Ήταν μια ναΐφ και εξιδανικευμένη ευρωπαϊκότητα (το ίδιο όμως δεν συμβαίνει σχεδόν με όλες τις έννοιες;), που δεν μιλούσε για τις αποικιοκρατικές καταβολές της, που δεν συζήταγε για το φασιστικό μεσοπολεμικό της παρελθόν, που αποσιωπούσε τον ψυχροπολεμικό της ρόλο. Ήταν όμως, με όλα τα προβλήματά του, ένα θετικό και προοδευτικό παραμύθι, μέσα σε μια ήπειρο με μειούμενες ανισότητες, διευρυνόμενες δημοκρατικές ελευθερίες και επεκτεινόμενο κοινωνικό κράτος, τα μεταπολεμικά χρόνια.
Βλέπω τώρα αυτοαποκαλούμενους ευρωπαϊστές να έχουν απεκδυθεί κάθε στοιχείο της μυθικής μεν αλλά συμβολικής αυτής Ευρώπης, που οι άνθρωποι της γενιάς μου θεωρούσαμε αυτονόητο, πλην του κούφιου πλέον τίτλου- κελύφους του ευρωπαϊστή. Είναι ένας ευρωπαϊσμός, βαθύ στοιχείο ταυτότητάς του οποίου έχει μείνει μόνο το ευρώ, ο οποίος αυτοαποκαλείται έτσι για να καταστρέψει καλύτερα, αφού το οικειοποιηθεί, το μέχρι τώρα υπονοούμενο αξιακό πλαίσιο του όρου: Συνέχεια ανάγνωσης