Στα «Ενθέματα» της Κυριακής αύριο Κυριακή 13 Ιουλίου

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Ντάμιαν Μακ Κον Ούλαντ, Γιώργου Σουβλή, Μιχάλη Μπαρτσίδη, Θουκυδίδη, Όσκαρ Λαφονταίν

«Αγαθόν το εξομολογείσθαι. Ναι ή όχι στη νέα συμφωνία;», του Στρατή Μπουρνάζου: «Η πρόταση είναι πολύ κακή. Αποτελεί ένα νέο Μνημόνιο και σαφή αποτυχία της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις αλλά και όλης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είπε ένας καλός σύντροφος, «όποιος και όποια δεν το βιώνει αυτό ως προσωπική και συλλογική αποτυχία, δύσκολα μπορεί να λέγεται σύντροφος». Βαριά κουβέντα, αλλά όχι αβάσιμη.

Julie Speed – Setting the world on Fire

β) Η ρήξη, πάλι, αν γίνει αύριο, θα γίνει με τον πιο άτακτο, επώδυνο και ολέθριο τρόπο. Αλλά υπάρχει όμως ένα πολύ πιο ουσιαστικό ερώτημα, που εμένα με παραλύει. Ακόμα και αν η ρήξη γινόταν με σχέδιο, συντεταγμένα, χωρίς πτώση της κυβέρνησης, γιατί η χώρα (και ειδικά οι λαϊκές τάξεις, οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, η νεολαία) να βρεθούν σε καλύτερη θέση; Αν σήμερα αποτύχαμε εντός ευρώ επειδή ο συσχετισμός ήταν συντριπτικός, για ποιο λόγος αυτός ο συσχετισμός θα γίνει ευνοϊκότερος εκτός;».

«Οι οχτώ λόγοι της νίκης του Όχι». Ο Ντάμιαν Μακ Κον Ούλαντ αναλύει τους οχτώ βασικότερους λόγοι, για τους οποίους υπερίσχυσε το Όχι στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής: «1. Ο Αλέξης Τσίπρας, 2. Η εκστρατεία του Ναι, 3. Απόρριψη προτάσεων, 4. ΦΠΑ, 5. Η έκθεση του ΔΝΤ, 6. Η συγκέντρωση της Παρασκευής, 7. Η κάλυψη των ΜΜΕ, 8. Η ισχύς του Όχι»: «Παρά το εγγενώς αρνητικό του νόημα, το OXI για πολλούς Έλληνες έχει μια εξαιρετικά θετική χροιά που συμβολίζει την εθνική υπερηφάνεια και την ανυπακοή σε ένα δεδομένο πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο. “Οι Έλληνες, πολλές φορές κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, αποδεδειγμένα, έχουν δείξει ότι ξέρουν πώς να απορρίπτουν τελεσίγραφα… Το Όχι μας θα γράψει ιστορία”, είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην τελευταία συγκέντρωση, στο Σύνταγμα, την περασμένη Παρασκευή.

Η ανάδυση της Δημοκρατίας: Από τις εξεγέρσεις στο «Συμβάν». Mε την ευκαιρία του διεθνούς συνεδρίου «Η ανάδυση της Δημοκρατίας», που οργανώνει το Global Center for Advanced Studies (Αθήνα, 16-19 Ιουνίου), μιλήσαμε με τον ιστορικό Γιώργο Σουβλή, μέλος της οργανωτικής και επιστημονικής επιτροπής του συνεδρίου: «Η επιλογή του τίτλου («Η ανάδυση της Δημοκρατίας») έχει να κάνει περισσότερο με τη συγκυρία που διανύουμε παρά με την αρχαία αθηναϊκή Δημοκρατία — όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με τις νέες πολιτικές πραγματικότητες που αναδύθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου της κρίσης ως απάντηση σε αυτήν. Ένας κύκλος πολιτικής διαμαρτυρίας και οργάνωσης ο οποίος, στην Ελλάδα εκκινεί με την εμφάνιση του κινήματος των Αγανακτισμένων, με πιο πρόσφατο σταθμό το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου».

Η «σκέψη των μαζών». Μικρό σχόλιο σε μια μεγάλη παρακαταθήκη, του Μιχάλη Μπαρτσίδη: «Ωστόσο, ένα πάθος, το «μίσος για τη δημοκρατία» και την πολιτική από καιρό ανάβλυζε στον αντιλαϊκιστικό λόγο των “ορθολογικών Ευρωπαίων” του ΝΑΙ. Ο πολλαπλός λαός είναι κάτι που δεν μπορούν ούτε θέλουν να συλλάβουν. Μιλώντας για «εθνολαϊκισμό» λύνουν μονομιάς όλα τα προβλήματα και μετά… ψάχνονται από που τους ήρθε το χαστούκι! Είναι περιττή οποιαδήποτε άλλη αναφορά σε εκδηλώσεις και διατυπώσεις αυτού του «άφθονου μίσους». Θα χρησιμοποιήσω μόνο την ακραία και οριακή διατύπωση της Α. Λυμπεράκη: «Οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».

«Σταματήστε να αναγκάζετε την Ελλάδα να καταπίνει φαρμάκι». Συνέντευξη του Όσκαρ Λαφονταίν. Μιλάει για τις ευθύνες της γερμανικής πολιτικής, την ανάγκη κουρέματος του χρέους, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου. Η Κρινιώ Παππά και ο Στέλιος Χρονόπουλος μετέφρασαν αυτή τη συνέντευξη, επειδή, όπως μας λένε, «πρώτον, προσφέρει μια πολύ χαρακτηριστική σύνοψη των βασικών απόψεων που κυριαρχούν και συγκρούονται αυτή τη στιγμή στον δημόσιο διάλογο στην Γερμανία, όταν αυτός διεξάγεται σε σχετικά τουλάχιστον υψηλό επίπεδο· και, δεύτερον, επειδή, αποτελεί υπόδειγμα συνέντευξης: η σύγκριση με συνεντεύξεις σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι εντελώς απογοητευτική. Ξεκάθαρα λοιπόν: μεταφράζουμε αυτή την συνέντευξη γιατί θα θέλαμε να δούμε και να ακούσουμε τέτοιες συνεντεύξεις κι εδώ – και πρώτα από όλα, βέβαια, από την ΕΡΤ». Λέει, μεταξύ άλλων, ο Λαφονταίν: «Περιμένω από την ελληνική κυβέρνηση –αλλά χρειάζεται επαρκή χρόνο γι’ αυτό– να πραγματοποιήσεις μεταρρυθμίσεις, που θα είναι πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, αυτοί που έχουν μεγάλες περιουσίες και οι πλούσιοι δεν πληρώνουν πραγματικά φόρους. Γνωρίζετε την περίφημη παράγραφο του Συντάγματος σχετικά με τους εφοπλιστές: δεν υποχρεούνται να πληρώνουν φόρους. Μια “μεταρρύθμιση” θα ξεκινούσε από αυτό, από την αλλαγή αυτής της παραγράφου. […]Χρειαζόμαστε επομένως αυτά που βοήθησαν την Γερμανία να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το χρέος της Γερμανίας απομειώθηκε σημαντικά στο συνέδριο για το χρέος και ο Λούντβιχ Έρχαρντ επέβαλε τότε μια αναγκαστική εισφορά που έπρεπε να καταβληθεί σε ορίζοντα 50 ετών, μια εισφορά 50% στις μεγάλες περιουσίες. Ακριβώς αυτές τις μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε στην Ελλάδα».

Διάλογος Αθηναίων και Μηλίων, από το Ε βιβλίο της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη (μετ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Πόλις):

«Μήλιοι: Και πώς θα ήταν συμφέρον μας να υποδουλωθούμε, όπως είναι για σας να μας υποτάξετε;

Αθηναίοι: Διότι με την υποταγή θα αποφεύγατε τις χειρότερες συμφορές, εμείς πάλι θα είχαμε όφελος να μη σας καταστρέψουμε».