Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 19 Ιουλίου

Κείμενα των: Xρήστου Χατζηιωσήφ, Ντέιβιντ Γκόου, Αναστάς Βαγγέλι, Μάνου Αυγερίδη, Δημήτρη Χριστόπουλου, Κατερίνας Δέδε, Σεντρίκ Ντυράν, Νίκου Χατζηνικολόυ, Φίνταν Ο’ Τουλ

Σαδομαζοχισμός και Ρεαλπολιτίκ. Κριτική της απόφασης της Συνόδου Κορυφής από τον Xρήστο Χατζηιωσήφ. «Το όλο κείμενο έχει σαφείς αναδιανεμητικές προθέσεις: στο εσωτερικό αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος από τους ασθενέστερους προς τους ισχυρότερους και διεθνώς από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Μια αισιόδοξη, βολονταριστική άποψη που δεν θα έπαιρνε υπόψη της τους αμείλικτους αριθμούς θα μπορούσε να αντιτείνει ότι με την προϋπόθεση της ύπαρξης ενός οικονομικού σχεδίου από την ελληνική πλευρά θα αμβλυνθούν οι επιπτώσεις στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και θα επιτευχθεί η ανάπτυξη. Η δήλωση της Ευρωζώνης έχει προβλέψει όμως να ακυρώσει και αυτή την ψευδαίσθηση, με την επιβολή της υποχρέωσης στην ελληνική κυβέρνηση «να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς, την τρόικα δηλαδή που θα επιστρέψει στην Αθήνα, όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στην Βουλή». Η τρόικα, με άλλα λόγια, αναλαμβάνει τόσο την εκτελεστική όσο και τη νομοθετική εξουσία στην Ελλάδα.  Το ζήτημα εδώ δεν είναι μόνο συμβολικό, δεν αφορά μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και την αποτελεσματική διαχείριση».

August Macke – The Storm

Πού είναι η μπάλα; Προβληματισμοί του Μάνου Αυγερίδη για τις επόμενες κινήσεις στον Σύριζα. «Η ρευστότητα της εποχής έχει δείξει ότι κάθε πρόβλεψη μπορεί να αποδειχθεί έωλη. Έχει δείξει, ωστόσο, επίσης, ότι η παθητικοποίηση και αναμονή για χάπι εντ οδηγούν σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες ή διάλυσης. Το ζητούμενο δεν είναι να δημιουργήσουμε καινούργιες συλλογικές αυταπάτες γύρω απ’ τα (μηδαμινά) περιθώρια εφαρμογής αριστερής πολιτικής είτε στο πλαίσιο ενός σκληρού Μνημονίου είτε χάρη σε ένα «λυτρωτικό» Grexit είτε, τέλος, πιστεύοντας σε παλιούς και νέους σωτήρες. Ζητούμενο, για μένα, είναι να ξεκινήσουμε την οργανωμένη συζήτηση αντίστροφα, αναζητώντας συλλογικά και χωρίς ταμπού τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε όλα όσα αποτελούν προτεραιότητα και προϋπόθεση κάθε προσπάθειας ανάκαμψης της κοινωνίας: την εργασία, τα δημόσια αγαθά, τους αδύναμους, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι ο στόχος αλλά το μέσο· το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» αν δεν το αποδεικνύουμε καθημερινά στην πράξη δεν σημαίνει απολύτως τίποτα».