Η ανάδυση της Δημοκρατίας: Από τις εξεγέρσεις στο «Συμβάν»

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

συνέντευξη του Γιώργου Σουβλή

Ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο με θέμα τίτλο «Democracy Rising. From Insurrections to “Event”» θα διεξαχθεί στην Αθήνα, από τις 16 μέχρι τις 19 Ιουνίου, στη Νομική Σχολή. Οργανωτής το Global Center for Advanced Studies. Θα μετάσχουν δεκάδες διανοούμενοι και αγωνιστές από όλο τον κόσμο, εκπρόσωποι των Podemos, του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ κεντρικοί ομιλητές θα είναι οι Tariq Ali, Μαρία Αριστοδήμου, Bruno Bosteels, Jodi Dean, Κώστας Δoυζίνας, Στάθης Κουβελάκης, Paul Mason, Μαρία Νικολακάκη, Leo Panitch. Το πλήρες πρόγραμμα είναι προσιτό στο globalcenterforadvancedstudies.org. Οι εργασίες θα γίνουν στα ελληνικά και τα αγγλικά. Με την ευκαιρία αυτή, ο Στρατής Μπουρνάζος μίλησε με τον ιστορικό Γιώργο Σουβλή, υποψήφιο δρ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και μέλος της Οργανωτικής και της Επιστημονικής Επιτροπής του Συνεδρίου.

Στρ. Μπ.

Θα ξεκινήσω από δύο ταυτοτικά στοιχεία του συνεδρίου: τον τίτλο («Η ανάδυση της Δημοκρατίας: Από τις Εξεγέρσεις στο “Συμβάν”») και τον τόπο. Γιατί διαλέξατε αυτό το θέμα για ένα διεθνές συνέδριο που γίνεται στην Ελλάδα;

Η επιλογή του τίτλου έχει να κάνει περισσότερο με τη συγκυρία που διανύουμε παρά με την αρχαία αθηναϊκή Δημοκρατία — όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Πιο συγκεκριμένα, έχει να κάνει με τις νέες πολιτικές πραγματικότητες που αναδύθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου της κρίσης ως απάντηση σε αυτήν. Ένας κύκλος πολιτικής διαμαρτυρίας και οργάνωσης ο οποίος, στην Ελλάδα εκκινεί με την εμφάνιση του κινήματος των Αγανακτισμένων, με πιο πρόσφατο σταθμό το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Κεντρικός πυρήνας αυτής της νέας πολιτικής δράσης είναι η επανεργοποίηση του πολιτικού σώματος με μορφές οργάνωσης οι οποίες από την μια αμφισβητούν ευθέως το υφιστάμενο διαβρωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο είχε αποκόψει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού από μια ουσιώδη συμμετοχή στα κοινά, ενώ από την άλλη κλείνουν το μάτι προς το μέλλον σε σχέση με το πώς οφείλει να συγκροτηθεί το πολιτικό.

Oι οχτώ λόγοι της νίκης του Όχι

του Ντέμιαν Μακ Κον Ούλαντ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Με τον εξαιρετικά πυκνό πολιτικό χρόνο που διανύουμε το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής μοιάζει ήδη πολύ καιρό πίσω — κι ας απέχουμε μόλις μία εβδομάδα. Ωστόσο, επειδή αποτελεί πολιτικό γεγονός πρώτης τάξης, που στην πορεία αυτονομήθηκε δημιουργώντας νέους συσχετισμούς, διαιρέσεις και ενότητες, αξίζει να σταθούμε σε αυτό. Επί τροχάδην σημειώνουμε (μια που έχει επισημανθεί σε αρκετά άρθρα) ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ήταν πιο ταξικά πολωμένη αναμέτρηση της μεταπολίτευσης (αρκεί μια ενδεικτική ματιά στο 85% του Ναι στην Εκάλη και το 76 του Όχι στο Πέραμα). Επίσης, το Όχι είχε ηλικιακά χαρακτηριστικά (στις ηλικίες 18-24 πήρε 85%, ενώ στις ηλικίες 25-34 κέρδισε το 72%, σύμφωνα με την έρευνα της public issue), αλλά και αναγόταν σε μια προοδευτική-πανδημοκρατική (και πρώην πασοκική) παράδοση, αν δούμε τα ποσοστά της Κρήτης (και ιδίως το 74% του Όχι του Νομού Χανίων). Δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο του Damian Mac Con Uladh που επισημαίνει τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς λόγους της νίκης του Όχι.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 

Οι οχτώ βασικότεροι λόγοι, για τους οποίους υπερίσχυσε το Όχι στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής:

1. Ο Αλέξης Τσίπρας

Αθήνα, 3.7.2015. Φωτογραφία του Δημήτρη Παρθύμου/ Demotix/Corbis

Παρά τα πολλά λάθη που έκανε τους τελευταίους μήνες στις συνομιλίες του με τους δανειστές, οι περισσότεροι Έλληνες δεν θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του ως υπεύθυνους για τα προβλήματα της Ελλάδας. Ενώ η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και το κλείσιμο των τραπεζών έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία, οι προηγούμενες κυβερνήσεις θεωρούνται οι κύριες υπεύθυνες, με την υπογραφή προγραμμάτων διάσωσης που είχαν καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν την μόνη τους ελπίδα ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, διακήρυσσε με κάθε τρόπο ότι μια νίκη του Όχι θα τον έφερνε σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση, παρά τις προειδοποιήσεις των άλλων ότι αυτό αποτελεί απλώς ψευδαίσθηση.

«Σταματήστε να αναγκάζετε την Ελλάδα να καταπίνει φαρμάκι»

Συνέντευξη του Όσκαρ Λαφονταίν

Μιλάει  για τις ευθύνες της γερμανικής πολιτικής, την ανάγκη κουρέματος του χρέους, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου 

μετάφραση: Κρινιώ Παππά, Στέλιος Χρονόπουλος

Ο Όσκαρ Λαφονταίν είναι σήμερα αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) στο τοπικό κοινοβούλιο του Σάαρλαντ. Είναι ένα από τα βασικά ιδρυτικά του στελέχη του κόμματος,  πρώην πρόεδρός του, πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πρώην υπουργός Οικονομικών (1998-1999), στην πρώτη κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων, με την οποία διαφώνησε ριζικά και αποχώρησε εξαιτίας της Ατζέντα 2010 (αποδόμηση του κράτους πρόνοιας, ελαστικοποίηση της εργασίας), που προώθησε ο Γκ. Σραίντερ.

Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την συνέντευξή του με κύριο θέμα την πολιτική στο θέμα του ελληνικού χρέους και την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη για δύο κυρίως λόγους:

α) Eπειδή προσφέρει μια πολύ χαρακτηριστική σύνοψη των βασικών απόψεων που κυριαρχούν και συγκρούονται αυτή τη στιγμή στον δημόσιο διάλογο στην Γερμανία, όταν αυτός διεξάγεται σε σχετικά τουλάχιστον υψηλό επίπεδο. Και ταυτόχρονα επειδή ο Λαφονταίν επιμένει σε συγκεκριμένες προτάσεις μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είναι τόσο απλές όσο και απολύτως αναγκαίες, οι οποίες στηρίζονται σε ένα πρόταγμα κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής του πλούτου. Και οι οποίες απέχουν οδυνηρά πολύ από τις πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί ως τώρα.

β) Επειδή, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί υπόδειγμα συνέντευξης (η γραπτή μορφή αποτυπώνει σχεδόν με απόλυτη πιστότητα την προφορική συνέντευξη). Με συγκεκριμένες ερωτήσεις (με ευθύνη και δουλειά του δημοσιογράφου), που απαντιούνται με εξίσου συγκεκριμένο και ευσύνοπτο τρόπο, με ειρμό και στόχο. Προσφέρει πληροφορίες και άποψη. Εκφράζει σαφώς θέσεις και τις υποστηρίζει. Η σύγκριση με συνεντεύξεις σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι εντελώς απογοητευτική. Ξεκάθαρα λοιπόν: μεταφράζουμε αυτή την συνέντευξη γιατί θα θέλαμε να δούμε και να ακούσουμε τέτοιες συνεντεύξεις κι εδώ – και πρώτα από όλα, βέβαια, από την ΕΡΤ.

Kρινιώ Παππά, Στέλιος Χρονόπουλος

Ο Όσκαρ Λαφονταίν, από το κόμμα της Αριστεράς θεωρεί ότι το κούρεμα του χρέους της Ελλάδας είναι αναπόφευκτο. Θα έπρεπε μάλιστα να είχε γίνει πέντε χρόνια νωρίτερα. Τα συνεχή δάνεια και οι απαιτήσεις των δανειστών έκαναν απλώς την κατάσταση χειρότερη. Το θέμα τώρα είναι, αν οι Έλληνες θα εξαναγκαστούν να συνεχίσουν να καταπίνουν το «ποντικοφάρμακο».

Ντιρκ-Όλιβερ Χέκμαν: Θα υπάρξει τρίτο πακέτο στήριξης και είναι εφικτό να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη; Η κατάσταση είναι αυτή τη στιγμή τόσο δραματική, ώστε όλα φαίνονται πιθανά. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ξεκαθάρισε χθες [8 Ιουλίου], ότι η Αθήνα απέστειλε αίτημα για βοήθεια. Αν ωστόσο το αίτημα γίνει δεκτό, αυτό θα εξαρτηθεί από το ποιες μεταρρυθμίσεις θα φέρει ο κ. Τσίπρας, και η λίστα αυτή θα πρέπει να κατατεθεί σήμερα [9 Ιουλίου] ως τις 12 το βράδυ. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, παραδέχτηκε μόλις χθες, ότι έχει γίνει προετοιμασία για ένα σενάριο Grexit και ο πολιτικός του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, Έλμαρ Μπροκ είπε, μετά τη χθεσινή ομιλία του κ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι ο κ. Τσίπρας θέλει ένα Grexit, πρέπει απλώς να καταστήσουμε τώρα ξεκάθαρο, ότι εκείνος και μόνο φέρει την ευθύνη. Κύριε Λαφονταίν, είναι κατά την άποψή σας λοιπόν προκαθορισμένο ένα Grexit;

Λαφονταίν: Δεν μπορούμε να πούμε ακόμα κάτι τέτοιο. Πολλά από αυτά που λέγονται δημόσια τείνουν και στην αντίθετη κατεύθυνση. Υπάρχει και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των ΗΠΑ να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ – κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Ως εκ τούτου, τώρα  πρέπει να περιμένουμε. Αλλά πρέπει και να δούμε ότι η κατάσταση είναι πολύ, πολύ δύσκολη, διότι την οικονομική πολιτική, η οποία ως τώρα απέτυχε παταγωδώς, η οποία ολοένα αύξανε το χρέος της Ελλάδας και εκτόξευσε την ανεργία,  την περιέγραψε ο νομπελίστας Αμάρτυα Σεν ως μείγμα ποντικοφάρμακου και αντιβίωσης. Στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις», το θέμα είναι οι Έλληνες να συνεχίσουν να πίνουν ποντικοφάρμακο –  και αυτό είναι βέβαια κάτι τρομερά οδυνηρό.  Πρέπει λοιπόν να περιμένουμε να δούμε πόσο ακόμα οι Έλληνες είναι διατεθειμένοι να καταπίνουν το φαρμάκι, για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ. 

Αγαθόν το εξομολογείσθαι

Ναι ή Όχι στη νέα συμφωνία; Το διπλό αδιέξοδο

του Στρατή Μπουρνάζου

Γιάννης Τζερμιάς, «Το τρίστρατο»

Στα δεκαπέντε χρόνια της θητείας μου στα «Ενθέματα», αυτό είναι, με διαφορά, το πιο δύσκολο κείμενό μου. Και το ότι γράφω από τις σελίδες αυτές κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Όχι γιατί ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ή δημοσιογράφος της «Αυγής» πρέπει να στρογγυλέψω όσα σκέφτομαι· αυτό θα ήταν το –συγκριτικά– πιο εύκολο. Αλλά για να στρογγυλέψεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις διαμορφώσει, αιχμηρό, στο μυαλό σου· ενώ το πρόβλημά μου είναι ακριβώς το αντίθετο: ότι δεν έχω διαμορφώσει άποψη, και ιδίως αιχμηρή. Αντίθετα, πολιτικά και προσωπικά αισθάνομαι ένα αδιέξοδο. Και αν γράφω είναι επειδή νιώθω ότι δεν μπορεί κανείς στα δύσκολα να σωπαίνει, αλλά και επειδή, έπειτα, νομίζω, το αδιέξοδο αυτό δεν είναι δική μου ιστορία, το νιώθουν και άλλοι.

Ως σχολιαστής ή ιστορικός θα μπορούσα να κάνω πολλές παρατηρήσεις: για την πύκνωση του πολιτικού χρόνου, πώς η πολιτική οι μάζες εισέβαλαν στο προσκήνιο με το δημοψήφισμα. Αλλά όλα αυτά, ακόμα κι αν είναι σωστά, μου ακούγονται ψεύτικα. Σαν υπεκφυγή από το ζητούμενο. Που δεν είναι άλλο από αυτό: Τι λες για τη συμφωνία; Και, κυρίως, τι κάναμε.

Και εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Aν είσαι πασοκοποταμοδεξιός, δεν έχεις πρόβλημα: επιχαίρεις με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, και συνεχίζεις τις πολιτικές κινήσεις (ή τις μηχανορραφίες) για να τον ρίξεις. Αν είσαι ΚΚΕ φωνάζεις βροντερά «Εμείς, Εμείς οι μόνοι συνεπείς» (ανέκαθεν, από γεννήσεως κόσμου, ή τουλάχιστον από το 1992 με το Μάαστριχτ, οπότε, σαν το σταματημένο ρολόι που δυο φορές το εικοσιτετράωρο λέει τη σωστή ώρα, «επιβεβαιώνεσαι»). Κι αν είσαι από εκείνους τους ντετερμινιστές-χολερικούς που ήδη πριν τον Γενάρη χλεύαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εκ προοιμίου «προδότη», και πάλι ουδέν πρόβλημα: είσαι αυτάρκης και ωραίος. Αν όμως (είτε είσαι συριζαίος είτε όχι) θεωρείς ότι η υπόθεση αυτής της κυβέρνησης σε αφορά, είναι μια μεγάλη ευκαιρία (και για το αριστερό κίνημα, αλλά και για τον τόπο), αν θεωρείς ότι οι αποφάσεις και η τύχη της θα κρίνουν πολλά, όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά γενικότερα, και γι’ αυτό αγωνιάς (είτε τη στηρίζεις είτε την κριτικάρεις), τα πράγματα είναι σκούρα. Γιατί από αυτές τις προκείμενες μπορούν να βγουν «διά ταύτα» που αιτιολογούν και την καταψήφιση και την ψήφιση της συμφωνίας και την παραίτηση.

Στα «Ενθέματα» της Κυριακής αύριο Κυριακή 13 Ιουλίου

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Ντάμιαν Μακ Κον Ούλαντ, Γιώργου Σουβλή, Μιχάλη Μπαρτσίδη, Θουκυδίδη, Όσκαρ Λαφονταίν

«Αγαθόν το εξομολογείσθαι. Ναι ή όχι στη νέα συμφωνία;», του Στρατή Μπουρνάζου: «Η πρόταση είναι πολύ κακή. Αποτελεί ένα νέο Μνημόνιο και σαφή αποτυχία της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις αλλά και όλης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είπε ένας καλός σύντροφος, «όποιος και όποια δεν το βιώνει αυτό ως προσωπική και συλλογική αποτυχία, δύσκολα μπορεί να λέγεται σύντροφος». Βαριά κουβέντα, αλλά όχι αβάσιμη.

Julie Speed – Setting the world on Fire

β) Η ρήξη, πάλι, αν γίνει αύριο, θα γίνει με τον πιο άτακτο, επώδυνο και ολέθριο τρόπο. Αλλά υπάρχει όμως ένα πολύ πιο ουσιαστικό ερώτημα, που εμένα με παραλύει. Ακόμα και αν η ρήξη γινόταν με σχέδιο, συντεταγμένα, χωρίς πτώση της κυβέρνησης, γιατί η χώρα (και ειδικά οι λαϊκές τάξεις, οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, η νεολαία) να βρεθούν σε καλύτερη θέση; Αν σήμερα αποτύχαμε εντός ευρώ επειδή ο συσχετισμός ήταν συντριπτικός, για ποιο λόγος αυτός ο συσχετισμός θα γίνει ευνοϊκότερος εκτός;».

Tο «όχι» ως η ευρωπαϊκή επιλογή

(αναδημοσίευση από τη ηλεκτρονικό περιοδικό Χρόνος)

του Αντώνη Λιάκου

Το μεγάλο παγκόσμιο ενδιαφέρον για την ελληνική τραγωδία δεν αφορά μόνο τις διεθνείς οικονομικές επιπτώσεις. Αφορά το μέλλον της Ευρώπης, όχι μόνο ως προς τα γεωγραφικά της σύνορα, ούτε ως προς το συμβολικό τραύμα – αν αποβληθεί η Ελλάδα. Γιατί υπάρχει κάτι βαθύτερο από το συμβολικό, κάτι απειλητικά διαρκές που αντιπροσωπεύει η ελληνική περίπτωση. Τη δημοκρατία ως «αγώνα», όχι ως ισορροπία, αδιαφορία, παραίτηση. Τι μένει λοιπόν σήμερα από την εθνική κυριαρχία; Τι μένει από τη δημοκρατία; Τι μένει να διαχειρίζεται η δημοκρατία; Ποιες είναι οι πρακτικές που διαμορφώνουν την Ευρώπη; Ποια νομιμοποίηση έχουν όσοι χειρίζονται τις πρακτικές αυτές; Η δημοκρατία πάντα είχε να κάνει και με τη διαχείριση των πόρων και του χρήματος. Τώρα η δημοκρατία θεωρείται ως απειλή όταν επεμβαίνει για να ελέγξει τις χρηματοπιστωτικές διαδικασίες. 

Το παγκόσμιο κοινό παρακολούθησε μια νεαρή κυβέρνηση (με τις αδυναμίες και τις απειρίες της αλλά και με την εντιμότητα και το δημοκρατικό ενθουσιασμό της) που προσήλθε στην Ευρώπη με μια νέα λαϊκή εντολή. Μια κυβέρνηση η οποία τόλμησε να αμφισβητήσει προηγούμενες αποτυχημένες, καταστροφικές και αδιέξοδες συμφωνίες. Τι άλλο από μια μεγάλη συζήτηση θα έπρεπε να προκαλέσει αυτό το νέο μήνυμα στο ευρωκοινοβούλιο, όπου να εκφραστούν όλες οι πλευρές ως προς τις επιδιώξεις της ευρωπαϊκής πολιτικής, τον χαρακτήρα των επεμβάσεων, την ανίχνευση των πολιτικών σύγκλισης; Πότε στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγινε μια μεγάλη προγραμματική συζήτηση για να αποτιμήσει το πρόγραμμα της δημοσιονομικής σταθερότητας της Ευρώπης και να χαράξει την πορεία του στα επόμενα χρόνια; Σε όσους ταυτίζουμε την Ευρώπη με την επίτευξη της μεταπολεμικής δημοκρατίας, η τωρινή ελληνική περίπτωση μας δίνει μια αφορμή για να αναρωτηθούμε: Πόσο δημοκρατικά λειτουργεί η Ευρώπη;

Γράμμα από τη Μαδρίτη: Δεν είναι αλληλεγγύη και δεν είναι με μηδενικό αντάλλαγμα

του Πάμπλο Ελορδούι

(Diagonalperiodico.net)

μετάφραση από τα ισπανικά: Μαρία Καλαντζοπούλου

Μαδρίτη, 5.7.2015 Ο ισπανός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι δεν διατηρεί καλές σχέσεις με τα ΜΜΕ. Η επικοινωνιακή του αδεξιότητα έφτασε στο απόγειό της όταν, μιλώντας για τη διαφθορά που χαρακτηρίζει το κόμμα του, είπε ότι «όλα είναι ψέματα […] εκτός από κάποια πράγματα», αλλά αυτή την εβδομάδα ο Ραχόι μας ξαναέδωσε δείγματα της ικανότητάς του να λέει αδιανόητες φράσεις μιλώντας για την κρίση ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ: «Ένα πράγμα είναι να είμαστε αλληλέγγυοι, κι άλλο είναι να το κάνουμε χωρίς αντάλλαγμα» είπε ο Ραχόι κι όπως πάντα, όλοι όσοι δεν είναι ακόλουθοι του Λαϊκού Κόμματος τραβούσαν τα μαλλιά τους και σκέφτηκαν πως ο πρωθυπουργός  μας είναι ένας ηλίθιος.

Οι δυνάμεις του Kακού

του Νίκου Χατζηνικολάου 

Ναι, μετά τον θάνατο του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας ήταν όλοι τους στη Ριάντ για να συλλυπηθούν. Μόνο δάκρυα που δεν είχαν στα μάτια: ο Τόνι Μπλερ, ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Κάρολος της Αγγλίας. Τα ξέχασαν όλα: δημόσιες εκτελέσεις και δημόσιες μαστιγώσεις, πολιτικά δικαιώματα των γυναικών και των ξένων εργατών, ό,τι με τρεμάμενη φωνή συνήθως αποκαλούν «ανθρώπινα δικαιώματα».

Όλα ξεχάστηκαν. Και μαζί τους όλες οι δικαιολογίες ηθικού χαρακτήρα που συνήθως συνοδεύουν τους βομβαρδισμούς που διεξάγονται στο όνομα της πάλης κατά του Κακού.

Είναι γνωστό ότι η χριστιανική Δύση δεν παρεμβαίνει ποτέ στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή χωρίς να έχει την «ηθική υποχρέωση» να το κάνει. Πάντοτε έρχεται αρωγός των αδικημένων και τιμωρός εκείνων που τους καταπιέζουν. Ακόμα και η εισβολή στο Ιράκ δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε στα χέρια του όπλα μαζικής καταστροφής. Από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και μετά, κύριος στόχος της είναι η Τρομοκρατία, η οποία είναι όργανο του Διαβόλου. Όπως υποστήριξαν δύο στενοί συνεργάτες του Τζωρτζ Μπους του νεότερου, ο Ρίτσαρντ Περλ και ο Ντέιβιντ Φρουμ, το ζήτημα είναι να συντρίψουμε τις δυνάμεις του Κακού (Το τέλος του Κακού: πώς να νικήσουμε στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, 2004). Η «Σύγκρουση πολιτισμών», στην οποία αναφέρθηκε το 1990 ο Μπέρναρντ Λούϊς και στη συνέχεια ο Σάμουελ Χάντινγκτον (1993 και 1996), σε τούτο το κομβικό σημείο διεξάγεται.

Προς υπεράσπιση της Ελλάδας

Έξι μύθοι που  καταρρίπτονται

 των Τζόζεφ Λέι, Λιούις Μπάσετ και Μάικλ Γουόκερ

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

1. «Όλοι πρέπει να πληρώνουν τα χρέη τους. Γιατί όχι κι η Ελλάδα;»

Γιώργος Βακαλό, «Άντρας με σκοινί», 1938

Όταν κάποιος δανείζει χρήματα σε κάποιον άλλον με την πρόθεση να βγάλει κέρδος, παίρνει ένα ρίσκο, όπως κι αυτός που δανείζεται τα χρήματα. Για τον λόγο ότι και τα δυο μέρη παίρνουν ρίσκο με την ελπίδα κάποιου μελλοντικού οφέλους, οφείλουν να μοιράζονται εξίσου την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και οι φυλακές οφειλετών –συνηθισμένες τον 18ο και τον 19ο αιώνα– καταργήθηκαν: Διότι τιμωρούσαν άδικα το ένα μέρος μιας συμφωνίας για την οποία φέρει ευθύνη τόσο ο δανειστής όσο και ο δανειζόμενος. Ωστόσο, ούτε οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες ανέλαβαν επισφαλή χρέη, ούτε οι πολιτικοί θεσμοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τις πολιτικές που ενθάρρυναν παράλογες οικονομικές πρακτικές είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν την ευθύνη της παρούσας κατάστασης. Ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες της Ελλάδας καταστρέφονται την ώρα που η οικονομία συρρικνώνεται επειδή όλοι, εκτός απ’ την ίδια την Ελλάδα, αποποιούνται τις ευθύνες τους για κάτι που αποτελεί κοινή αποτυχία.

Η αρχή της ουδετερότητας του διαδικτύου

Τι περιλαμβάνει και γιατί είναι τόσο σημαντική;

της Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη 

Η ουδετερότητα του διαδικτύου αποτελεί την πιο πολυσυζητημένη έννοια των τελευταίων ετών όσον αφορά τα ψηφιακά δικαιώματα. Αναφέρεται στο ότι οι πάροχοι υπηρεσιών πρόσβασης στο διαδίκτυο (ISPs) μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο κάθε πακέτο δεδομένων που διέρχεται από τα δίκτυά τους, ανεξάρτητα από την προέλευση, τον παραλήπτη, τον αποστολέα, το είδος του περιεχομένου ή τα χρησιμοποιούμενα για τη μετάδοσή τους μέσα (π.χ. ψηφιακός εξοπλισμός ή σχετικά πρωτόκολλα).

Έργο του Edward McGowan (πηγή: underplot.tumblr.com)

Η παραπάνω αρχή συνιστά την τεχνολογική και δικαιοπολιτική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ο δημόσιος χαρακτήρας του διαδικτύου. Είναι ενσωματωμένη στα διαδικτυακά πρωτόκολλα επικοινωνίας (TCP-IP), καθιστώντας τον έλεγχο των πληροφοριών που κυλούν μέσα στα σύγχρονα δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών εξαιρετικά δύσκολο για τους παρόχους. Όποια παρέκκλιση από αυτή την αρχή κριθεί απαραίτητη (π.χ. για λόγους δημοσίου οφέλους, κοινωνικής προστασίας ή ψηφιακής συμφόρησης) είναι εφικτό να αποτελέσει αντικείμενο ρύθμισης, αφού πρώτα τεκμηριωθεί νομικά και δοθεί δικαστική εντολή.

Η διαδικτυακή ουδετερότητα περιλαμβάνει τρεις θεμελιώδεις άξονες. Πρώτον, όλα τα σημεία του διαδικτύου είναι δυνατό να συνδέονται με όλα τα υπόλοιπα. Δεύτερον, όλοι οι πάροχοι οφείλουν να προσφέρουν όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητας υπηρεσίες για την επικοινωνία και μεταφορά δεδομένων από σημείο σε σημείο. Τρίτον, σε θέματα καινοτομίας δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους παρακώλυση από κανέναν, άτομο ή φορέα. Η εφαρμογή των παραπάνω είναι θεμελιώδης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανάπτυξη και η καινοτομία στον τομέα των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας (ΤΠΕ), αλλά και για την περιφρούρηση των βασικών αξιών του διαδικτύου: της δημοκρατίας και της ελευθερίας της επικοινωνίας.

Η αποφυλάκιση Κασιδιάρη

Του Στρατή Μπουρνάζου

Στην αναμπουμπούλα, ως γνωστόν, χαίρεται ο λύκος. Και ο «λύκος» δεν είναι άλλος από τον Ηλία Κασιδιάρη, ο οποίος αποφυλακίστηκε προχθές, με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών (παρά την αντίθετη γνώμη του εισαγγελέα).

Υπάρχει μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες αποφυλακίσεις Χρυσαυγιτών βουλευτών (Μιχαλολιάκου, Λαγού, Παππά κ.ά.). Εκείνες έγιναν επειδή συμπληρώθηκε το ανώτατο συνταγματικό όριο προφυλάκισης, το δεκαοχτάμηνο, άρα ήταν απολύτως επιβεβλημένες. Αντίθετα, ο Η. Κασιδιάρη, είχε συμπληρώσει μόνο έναν χρόνο, αλλά το Συμβούλιο έκρινε ότι δεν πρέπει να μείνει άλλους έξι μήνες στη φυλακή, καθώς δεν είναι «ύποπτος φυγής» ή «τέλεσης νέων αδικημάτων».

Σημειώνω ότι μια τέτοια απόφαση είναι πολύ σπάνια. Πέραν της μομφής στους εφέτες (πόθεν τεκμαίρεται ότι δεν είναι ύποπτος φυγής ή τέλεσης  νέων αδικημάτων;) η μομφή μου  στρέφεται στην κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εαυτό μας. Γιατί όλοι οι παραπάνω, με διαφορετικούς τρόπους και ευθύνες ο καθείς βέβαια,  επιτρέψαμε στη Χρυσή Αυγή να κάνει ένα δυναμικό come back, να επανομιμοποιείται στην κοινωνία,  να δίνει ρεσιτάλ «φιλολαϊκής» πολιτικής στη Βουλή. Όλο αυτό το κλίμα αντανακλάται και στην απόφαση αποφυλάκισης. Οφείλουμε, νομίζω, να «επανορθώσουμε» τάχιστα.

Παίρνοντας θέση, ή γιατί ψηφίζοντας «όχι» ψηφίζουμε «ναι» στην ιδέα της ευρώπης

WEB ONLY

Ομοιότητες μεταξύ της νουβέλας του Χάινριχ φον Κλάιστ
«Μίχαελ Κόλχαας» και της ελληνικής κατάστασης

Δημήτρης Βαρδουλάκης

Μετάφραση Αιμιλία Σαλβάνου

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δεν αφορά μόνο το αν οι Έλληνες πολίτες θα αποδεχθούν ή θα απορρίψουν την τελευταία πρόταση της τρόικας, που δόθηκε με τη μορφή τελεσιγράφου και περιείχε μέτρα για τα δάνεια. Θέτει κι ένα ερώτημα που αφορά ολόκληρη της Ευρώπη, το ερώτημα δηλαδή αν η ιδέα ενός ενιαίου νομίσματος, βασισμένου στην ιδέα της διακριτότητας της διαχείρισης του νομίσματος και της εθνικής κυριαρχίας ζει ακόμη ή έχει πεθάνει.

Το «Ναι» αναγνωρίζει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την εξουσία να λαμβάνουν οικονομικές αποφάσεις που παρακάμπτουν και αδιαφορούν για την πολιτική διαδικασία. Το «Όχι», αντίθετα, επιβεβαιώνει την παραπάνω διάκριση ανάμεσα στη διαχείριση του νομίσματος και τη λήψη πολιτικών αποφάσεων.

Roger de La Fresnaye – The Conquest of the Air, 1913

Για να κατανοήσουμε τι διακυβεύεται πραγματικά, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε έναν ακόμη παράγοντα, τον τρόπο δηλαδή που η διεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας είναι διακριτή από την πιθανότητα δημοκρατίας. Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη προκειμένου να καταλάβουμε τι εμπεριέχει η αποδοχή ή η απόρριψη των μέτρων της τρόικας αλλά και γιατί το δημοψήφισμα δεν είναι ζήτημα μόνο της ελληνικής πολιτικής, αλλά έχει γνήσια μια πανευρωπαϊκή σημασία. 

Για να παρουσιάσουμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας, είναι σκόπιμο να εξετάσουμε την ελληνική ιστορία που οδηγεί στο δημοψήφισμα σε συνδυασμό με τη νουβέλα του Χάινριχ φον Κλάιστ Μίχαελ Κόλχαας (μτφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος, Ερατώ, Αθήνα 2010) – μία από τις αγαπημένες του Μαρξ και του Κάφκα. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Μεταρρύθμιση. Από έναν ταπεινό έμπορο αλόγων, τον Κόλχαας, κατασχέθηκαν παράνομα δύο άλογα, με αποτέλεσμα τελικά να πάρει τα όπλα εναντίον των αρχών που τον αδίκησαν. Επιτρέψτε μου να απαριθμήσω τις πιο εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των δύο ιστοριών:

Το χάλκεον χέρι

του Σπύρου Ι. Ασδραχά

Αυτοί που θέλουν να φοβηθούν, και όχι εκείνοι που θέλουν να φοβίσουν, έχουν εγκλωβιστεί στην άκριτη παραδοχή των όρων μιας ζωής που δεν τους ταιριάζει, δεν τους ωφελεί, δεν τους δίνει καμία διέξοδο. Είναι ο φόβος των «φρονίμων» που προτιμούν τον αργό θάνατο που ξεκινά από έναν υποφερτό πόνο με κατάληξη τον πόνο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο. Σ’ αυτή την υποκειμενική ανάγκη του φόβου επενδύουν όσοι θέλουν να εξουδετερώσουν στοιχειώδεις αντιστάσεις που διαθέτει ένας ζωντανός οργανισμός, στην περίπτωση μας μια καθημαγμένη κοινωνία. 

Το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν τα άτομα εκείνα που έχουν αποδεσμευτεί από την ανάγκη του φόβου και αντιμάχονται τους όρους της ανυπόφορης ζωής, διακινδυνεύοντας έστω και τη συντριβή τους, όπως γυμνός κάποιος προσπαθεί, με το ακόντιο στο χέρι, να αντιταχθεί στα πάντσερ του εισβολέα. 

Μόνο που τα σημερινά πάντσερ δεν είναι μεταλλικά αλλά οικονομικά, χωρίς ωστόσο τούτο να σημαίνει ότι δεν έχουν ερπύστριες. Το δημοψήφισμα ενδέχεται, όπως εύχομαι, να δείξει ότι και στις ερπύστριες της οικονομίας μπορεί να βρεθεί το αντίδοτο. Λένε ότι οι φαντάροι μας στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία έριχναν στις ερπύστριες των τανκς κουβέρτες, κι έτσι τα ακινητοποιούσαν.

Η σημασία του Όχι

Για μια καλύτερη συμφωνία, για να μείνουμε στην Ευρώπη 

της Μυρσίνης Ζορμπά

Δεν ενθουσιάστηκα όταν άκουσα το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα για το δημοψήφισμα.  Κατανόησα την πολιτική δυσκολία, αλλά  δεν  δεν θεωρώ ότι ένα δημοψήφισμα μπορεί να λύσει προβλήματα. Ωστόσο, ένα δημοψήφισμα είναι ένα δημοψήφισμα, μια δημοκρατική διαδικασία που έχει  δικαίωμα να  επιλέξει μια κυβέρνηση  όταν μια διαπραγμάτευση φτάνει σε αδιέξοδο. Σ’ αυτό δεν χωράει αμφιβολία.  Μένει στους πολίτες  να προβληματιστούν για το δίλημμα που τίθεται και για τη δική τους  απάντηση.

Φωτο: Mάριος Λώλος

Με αυτό τον προβληματισμό  παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες τις ελληνικές και ξένες  εφημερίδες,  τις ειδήσεις, τις συζητήσεις στη Βουλή, τις δηλώσεις των Ευρωπαίων πολιτικών. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το σαφές  ερώτημα του ναι ή όχι στο συγκεκριμένο σχέδιο συμφωνίας των δανειστών, που αποτελεί  το ερώτημα με βάση το οποίο θα ψηφίσουμε την Κυριακή, έχει δεχτεί ένα τεράστιο  τσουνάμι  διαστρεβλώσεων, εκβιασμών, μηχανορραφιών, παρερμηνειών, συκοφαντιών, ψεμάτων και προκλήσεων σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Το τελεσίγραφο θεωρήθηκε μη γενόμενο από κείνους που είχαν κηρύξει το  «game  is over»,  εξαφανίστηκε  δια μαγείας, οι σκληρές προτάσεις εξαερώθηκαν,  οι μάσκες του ευρωπαϊσμού  κάλυψαν  τα απειλητικά πρόσωπα, η υποκρισία περίσσεψε, οι τακτικισμοί συνεχίστηκαν. Είναι αυτή η δημοκρατική Ευρώπη κι αυτό το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να  οδηγήσει τα κράτη και τους λαούς της στο κοινό μέλλον και  στην ευημερία; Κι όσοι στην Ελλάδα υποστηρίζουν ότι η συμφωνία πρέπει να κλείσει έστω και πάνω σε αυτή τη  βάση συμφωνίας γιατί επιστρατεύουν τόσο φανατισμό και κινδυνολογία; Ας μείνουμε στα επιχειρήματα, ας μείνουμε στο διάλογο, ας μείνουμε  σε μια δημοκρατική διαδικασία κι ας αποφύγουμε όλοι την εκτροπή των λόγων, των πράξεων, των πολιτικών τυχοδιωκτισμών που αμφισβητούν τη νόμιμη κυβέρνηση προετοιμάζοντας  γκρίζες λύσεις.

Επειδή συνεχίζω να πιστεύω στην ευρωπαϊκή ιδέα, επειδή συνεχίζω να πιστεύω ότι η θέση της χώρας είναι μέσα στην Ευρώπη, επειδή  πιστεύω ότι αν περάσει η συμφωνία των δανειστών οδηγεί σε αδιέξοδη λιτότητα, επειδή  πιστεύω ότι μια καλύτερη συμφωνία είναι δυνατή με ενισχυμένη  την ελληνική κυβέρνηση από το Όχι του δημοψηφίσματος, γι’ αυτό θα ψηφίσω Όχι.

Το όγδοο και το πρώτο δημοψήφισμα

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου 

Όλοι αύριο καλούμαστε να ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα που αποφάσισε η Βουλή με το ερώτημα αν εγκρίνεται η πρόταση συμφωνίας που είχαν καταθέσει οι εταίροι μας. Το δημοψήφισμα βέβαια γίνεται μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες, με τις τράπεζες κλειστές, με τη χώρα σε καθεστώς καθυστέρησης πληρωμής, με εκβιασμούς κάθε λογής να διατυπώνονται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ξεκινώντας από τους Ευρωπαίους εταίρους και φτάνοντας στους εργοδότες, και με μια μιντιακή ομοβροντία ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης.

John French Sloan -Election Night

Παρ’ όλ’ αυτά, «εμείς εδώ λεξιλογούμε», κι έτσι θα λεξιλογήσουμε για το δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα, σύμφωνα με τη Συναγωγή νέων λέξεων του Κουμανούδη, υπάρχει στη γλώσσα μας από τα τέλη του 19ου αιώνα. Δεν είναι δηλαδή αρχαία λέξη (οι αρχαίοι είχαν μόνο το ψήφισμα) αλλά νεότερος λόγιος σχηματισμός, προς απόδοση του γαλλικού plebiscite, που προέρχεται από τα λατινικά. Ουσιαστικά αποτελεί μεταφραστικό δάνειο από το λατινικό plebis scitum (κατά λέξη: δήμου ψήφισμα). Στην πρώτη λέξη θα αναγνωρίσουμε τη δική μας πλέμπα, αλλά και τους πληβείους· η αρχική λατινική λέξη είναι plebs, «όχλος, λαός».

Γράμμα από την Ισπανία: παρατηρήσεις από την πλευρά του πλήθους

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ-5

της Πεϊνέτα

«Το ελληνικό χρέος είναι παράνομο 100%. Η κυβέρνηση και η διαπραγματευτική ομάδα έχει κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εξασφαλίσει μια καλύτερη συμφωνία προς όφελος των πιο αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βγαίνει από τους θεσμικούς περιορισμούς της, ασκεί στρατευμένη πολιτική και χρησιμοποιείται σαν όπλο εκβιασμού της δημοκρατίας. Αν έχουμε ένα Μινώταυρο, ένα τέρας των συμφερόντων των ευρωπαϊκών οικονομικών ελίτ, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να σκεφτεί κάτι ανάλογο με το Μίτο της Αριάδνης για να σώσει την ελληνική κοινωνία».

Μεταφέρω από μνήμης τα λόγια του Diego Borja, του πρώην υπουργού οικονομικών του Ισημερινού που κατάφερε να αναστρέψει τις πολιτικές λιτότητας, να μειώσει τον πληθωρισμό και να αναγκάσει τις πετρελαϊκές εταιρείες να πληρώνουν υψηλούς φόρους προς όφελος της τόνωσης των δημοσίων δαπανών, για την τόνωση της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας υγείας και των δημοσίων υποδομών. Ο Diego Borja, συμμετείχε ως κεντρικός ομιλητής στη χθεσινή παρουσίαση των πορισμάτων της Επιτροπής Αλήθειας για το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος, στη Μαδρίτη. Εξήγησε, ανάμεσα σε άλλα, ψύχραιμα, στο κοινό, τις διαφορετικές εκδοχές στέρησης ρευστότητας, τα λεγόμενα corralitos, τα οποία έχουν εφαρμοστεί από τους διεθνείς οργανισμούς επιβολής προγραμμάτων λιτότητας προκειμένου να εκβιαστεί η δημοκρατία και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Εξήγησε ότι υπάρχει ζωή, κοινωνία και οικονομία και μετά από αυτούς τους εκβιασμούς.  

Το δημοψήφισμα, οι «θεσμοί» και οι αρχές

του Χρήστου Χατζηιωσήφ

Η εισαγωγή του θεσμού του δημοψηφίσματος υπήρξε μια από τις σημαντικές καινοτομίες του Συντάγματος του 1975. Όπλο στα χέρια αρχικά του Προέδρου της Δημοκρατίας και μετά την αναθεώρηση του 1986 του πρωθυπουργού, στοχεύει στην ενισχυμένη δημοκρατική νομιμοποίηση των επιλογών της εκτελεστικής εξουσίας. Για τις αρετές και τα ελαττώματα του θεσμού έχουν γραφεί πολλά από τους θεωρητικούς των πολιτειακών θεσμών κυρίως στο εξωτερικό, όπου υπάρχει και η ιστορική εμπειρία της εφαρμογής του. Σήμερα, στην Ελλάδα μπροστά στην πρώτη εφαρμογή του θεσμού στη χώρα μας, οι γνώμες που αντιπαρατίθενται δεν είναι θεωρητικές, αλλά άμεσα πολιτικές. Με πράξεις και απόψεις, το δημοψήφισμα που στη συγκεκριμένη εσωτερική και διεθνή συγκυρία θα έπρεπε να συντελεί στην εμβάθυνση της δημοκρατίας υπονομεύεται και αμφισβητείται.

Θόδωρος Μανωλίδης, «Το κοκτέιλ», 1971

Υπονομεύεται, δυστυχώς, από την ίδια την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που το προκήρυξε, που άφησε για λίγες αλλά πολύ κρίσιμες ώρες να αιωρηθεί, εδώ και στο εξωτερικό, η υποψία ότι η προσφυγή στη δημοκρατική αυτή διαδικασία αποτελούσε ένα διαπραγματευτικό τέχνασμα, όπως όλα τα άλλα, και θα μπορούσε να ανακληθεί, αν συνέτρεχαν κάποιες ευνοϊκές εξελίξεις στη διαπραγμάτευση. Ο καλοπροαίρετος πολίτης, που έχει παρακολουθήσει ως θεατής τη διαπραγμάτευση και έχει δει τη συμπεριφορά της άλλης πλευράς απέναντι στους εκπροσώπους της ελληνικής πολιτείας, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί για τη σοβαρότητα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο ανώτατο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας.

Βαλκάνια: Ο ελλείπων κρίκος της διεθνιστικής αλληλεγγύης;

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ-4

της Μαρίας Iβάντσεβα

Οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα έχουν δείξει ότι «το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι» χτίστηκε πάνω σε μια οικονομική κινούμενη άμμο. Ωστόσο, εν έτει 2015 δεν θα πρέπει να προξενεί ουδεμία έκπληξη το γεγονός ότι ΕΚΤ, Eurogroup και ΔΝΤ πρόθυμα διακινδυνεύουν μια ανθρωπιστική κρίση, αύξηση των ασθενειών, της βίας, της πείνας και του θανάτου χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μια μοναδική, κολοσσιαία προσπάθεια να πετύχει μια συμφωνία που δεν θα σώζει τις τράπεζες, αλλά τους φτωχούς πολίτες. Δυστυχώς, οι αυξανόμενες παραχωρήσεις και οι εντατικές διαπραγματεύσεις γίνονταισε ένα πλαίσιο έλλειψης βιώσιμων εναλλακτικών οικονομικών λύσεων σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο. Η εντολή που δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το Grexit, και το δημοψήφισμα, έξι μήνες μετά, στην καλύτερη περίπτωση συνιστά μια δονκιχωτική προσπάθεια για δημοκρατία. Επιπλέον, οι διαθέσιμες επιλογές και πραγματικότητες σε μεγάλο βαθμό θυμίζουν ένα άλλο μέρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας που, κατά ειρωνεία της τύχης, διατηρούν πιο έντονα το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης: τη μετασοσιαλιστική Ανατολική Ευρώπη. Τα τελευταία 25 χρόνια, οι περισσότερες μετα-σοσιαλιστικές χώρες, και πιο πρόσφατα η Ουκρανία, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια διαδρομή ένταξης στην Ε.Ε. μέσα από καταστροφικά μέτρα λιτότητας επιβεβλημένα από την Τρόικα, και της έλλειψης ενός εναλλακτικού εθνικού Plan B.

Τρεις κρυφές αλήθειες για την ολοφάνερη ελληνική τραγωδία

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ-3

της Σάσκια Σάσσεν

Εναπόκειται σε σένα, αγαπητέ αναγνώστη, να αποφασίσεις αν αυτές οι τρεις αλήθειες σε οδηγούν να ψηφίσεις Ναι ή Όχι στη Λιτότητα — γιατί δεν πρόκειται για Όχι στην Ευρώπη, αλλά Όχι στη Λιτότητα.

Ι. Στις 28 Ιανουαρίου 2015, τρεις μέρες μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, ο Μαρκ Κάρνεϊ, επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, δήλωσε: «Η Ευρωζώνη έχει πέσει σε μια παγίδα χρέους και πρέπει να χαλαρώσει τις αυστηρές πολιτικές περικοπών». Ο Κάρνεϊ ξεκαθάρισε επίσης ότι, κατά τη γνώμη του, η αποτυχία ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε συνδυασμό με τις υπερβολικές περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές θα οδηγούσαν τις χώρες του κοινού νομίσματος ακόμα βαθύτερα στην παγίδα χρέους.

Αν αναφέρω εδώ τα λόγια του Κάρνεϊ είναι, πρώτον, για να επισημάνω αυτά που είπε και, δευτερευόντως, για να τονίσω ότι τα λόγια του δεν αναπαρήχθησαν ευρέως στον Τύπο, ούτε τότε ούτε αργότερα.

Επίσης, τη μέρα της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ η Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του ΔΝΤ, είπε «θα εργαστούμε μαζί με την Ελλάδα». Ποτέ δεν επανέλαβε αυτή τη σύντομη, σαφή και καταφατική απόφανση, που εξέφραζε τη διάθεσή της να βοηθήσει, χωρίς προειδοποιήσεις και περιορισμούς. Αυτές τις θέσεις κατέρριψε και συνέθλιψε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, ο οποίος μια από εκείνες τις μέρες προέβη στην ευρέως προβεβλημένη δήλωση ότι «τα συμβόλαια είναι συμβόλαια, και δεν ακυρώνονται».

Ένα Όχι, πολλά Ναι

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ-2

του Ζερόμ Ρους 

Αύριο, η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία.

Η γενναία απόφαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να καλέσει σε δημοψήφισμα για τα απάνθρωπα τελεσίγραφα των δανειστών ανέτρεψε την κατάσταση. Η επιμονή της κυβέρνησης μπροστά στις ακραίες πιέσεις που δεχόταν –τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό– ανανέωσε την ελπίδα των λαών σε όλη την Ευρώπη.

Θα ήταν πιο εύκολο για την κυβέρνηση να υποχωρήσει στην πιστωτική ασφυξία που της επέβαλαν οι δανειστές και στην τρομοκρατική εκστρατεία των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ. Αλλά ως τώρα η Ελλάδα έχει επιμείνει στις θέσεις της, και σήμερα στέκει όρθια και δυνατή, καθώς εκατομμύρια πολίτες της κατευθύνονται στις κάλπες για το πιο σημαντικό δημοψήφισμα στην ιστορία της Ε.Ε.

Η ευθύνη πλέον πέφτει στον ελληνικό λαό, που πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εκφράσει ένα Όχι περηφάνιας και αξιοπρέπειας έναντι σε όλους όσοι επιδιώκουν να στερήσουν από την Ευρώπη την ίδια της την ψυχή.