Αποχαιρετισμός στον Βαγγέλη Κεχριώτη (1969-2015)

του Βαγγέλη Καραμανωλάκη

Ο Βαγγέλης Κεχριώτης με την κόρη του, Ράνα

Όσο και αν το φαντάζεσαι, δεν το περιμένεις να συμβεί. Κι όσο και αν το περιμένεις, δεν φαντάζεσαι τη δριμύτητά του όταν έρχεται. Η είδηση του θανάτου του Βαγγέλη Κεχριώτη, το ξημέρωμα της Πέμπτης, για όσους ξέραμε την κατάσταση της υγείας του –συναδέλφοι, φίλοι, παλιοί συμφοιτητές– δεν ήταν αδόκητη. Αυτό όμως δεν το έκανε λιγότερο οδυνηρή και, κυρίως, λιγότερο άδικη. Σαράντα έξι χρονών, αναπληρωτής καθηγητής βαλκανικής ιστορίας και ιστορίας των μη οθωμανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, στην Κωνσταντινούπολη. Ο Κεχριώτης αποτελούσε εδώ και χρόνια όχι μόνον έναν σημαντικό μελετητή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και έναν ισχυρό δίαυλο επικοινωνίας της τουρκικής με την ελληνική επιστημονική κοινότητα. Και εάν με το ακαδημαϊκό του έργο, εκκινώντας από τους ελληνορθόδοξους της Σμύρνης στον 19ο και στον 20ό αιώνα, αναδείκνυε τον πλούτο και την πολυπλοκότητα των σχέσεων των διαφορετικών θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων στον χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη συνεχή αρθρογραφία και τις πρωτοβουλίες του έπαιρνε θέση σε όσα συνέβαιναν στη σύγχρονη ελληνική και τουρκική κοινωνία. Μαχητικός, με έντονη πολιτική και κοινωνική δράση αντιστρατεύτηκε και στις δυο πατρίδες του, τους ίδιους πάντα εχθρούς: τα στερεότυπα, τις εθνικιστικές κορόνες, τις απλουστεύσεις, τη ρητορεία. Μέσα από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Χρόνος» και την Αυγή (εδώ κάποια πρόσφατα άρθρα του στα «Ενθέματα») μέσα από τουρκικά μέσα ενημέρωσης, μπλογκ, τις αναρτήσεις στο facebook ανέλυε και σχολίαζε με διεισδυτικότητα, παρρησία και γνώση την επικαιρότητα, προχωρώντας κάτω από την επιφάνεια.

Στα «Ενθέματα» την Κυριακή 30 Αυγούστου

Κείμενα των: Αθηνάς Αθανασίου, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Νίκου Κατσιαούνη, Πολυμέρη Βόγλη, Μάνου Αυγερίδη, Βασίλη Τσιάνου, Αντώνη Μπρούμα, Αριστείδη Μπαλτά, Στάθη Γουργουρή, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Γιάννη Ανδρουλιδάκη.

 

Στον καιρό των Μνημονίων: Η Αριστερά, η κυβέρνηση και το κίνημα. Οι Αθηνά Αθανασίου, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Νίκος Κατσιαούνης, Πολυμέρης Βόγλης, απαντούν σε ερωτήματα σχετικά με τα περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής και τα «καθήκοντα» για το αριστερό και ευρύτερο κίνημα, στις παρούσες συνθήκες.

Sandro Chia – The Story of All Stories , 1999

H κρίσιμη κατάσταση του παρόντος, της Αθηνάς Αθανασίου. «Αν υπάρχουν ακόμη ίχνη δυνατότητας συλλογικού στοχασμού και ανάταξης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εκπονήσει έναν οδικό χάρτη τακτικής και στρατηγικής για την Αριστερά σε συνθήκες σφοδρής καπιταλιστικής επίθεσης, για να ξανασυγκινήσει και να ξανακινητοποιήσει την κοινωνία, να ξανασυνδεθεί με τα κοινωνικά κινήματα, τα εγχειρήματα αλληλεγγύης και τους αγώνες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, και να ανατάξει το χαρακτήρα μιας ανανεωτικής, κινηματικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς με συλλογικές διαδικασίες δημοκρατικού διαλόγου και σύνθεσης. Αν δεν είναι προφανής δυνατότητα, είναι σίγουρα αδήριτη ανάγκη, ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή της συντριβής που οι κατεστημένες δυνάμεις ανασυντάσσονται και η ναζιστική Ακροδεξιά καραδοκεί».

Ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτός, του Δημοσθενη Παπαδατου-Αναγνωστοπουλου. «Η κατάργηση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτός. Αλλά τότε τι; Αν οι απαντήσεις εξαντλούνταν στις εκλογές, θα ήταν εύκολες. Σε μια εκλογική μάχη που δεν είναι οποιαδήποτε, με την επίγνωση των ορίων του κινηματισμού στην παρούσα συγκυρία, με δεδομένο ότι η ΛΑΕ είναι ό,τι πιο κοντινό στο αριστερό Όχι της 5ης Ιουλίου, και καθώς δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις μεταξύ Όχι και Ναι, η ΛΑΕ πρέπει, πιστεύω, να υπερψηφιστεί κριτικά. Αυτό όμως δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε επίσης το Όχι του δημοψηφίσματος στους δρόμους. Χρειαζόμαστε ένα «μωσαϊκό» που να οργανώνει την αντίσταση, να μεριμνά για τη συνέχεια της καμπάνιας του This Is A Coup, για την αλληλεγγύη και την αντιπληροφόρηση. Χρειαζόμαστε μια σοβαρή, όχι δηλαδή προπαγανδιστική αποτίμηση για την αποτυχία της στρατηγικής μας και τη δυσανεξία της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά. Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να αναλάβουμε».