Ένας Σεπτέμβρης που δεν είναι Γενάρης ούτε Δεκέμβρης

του Στρατή Μπουρνάζου

Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής μπορεί να συζητηθεί με πολλούς τρόπους. Θα το κάνω, εδώ, με δύο, εντελώς βασικούς. Πρώτον, ως προς τις άμεσες συνέπειές του, και πρωτίστως όσον αφορά αυτό για το οποίο γίνονται οι εκλογές: τον σχηματισμό κυβέρνησης. Δεύτερον, σε σχέση με τις διαδικασίες που πυροδοτεί, τα ρήγματα που ανοίγει, τους συσχετισμούς που παγιώνει ή ανατρέπει.

Ο Σεπτέμβρης του Γιάννη Τσαρούχη

1. Το πρώτο επίπεδο μοιάζει λιγότερο συναρπαστικό, αλλά είναι το βασικό, κι από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Εδώ, έχουμε ασφαλώς μια πολύ μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ. Ο πρώτος κατάφερε εν μέσω κατακλυσμού (Μνημόνιο, διάσπαση, αποχώρηση μελών, απογοήτευση) να διατηρήσει σταθερά τα ποσοστά του, ενώ οι δεύτεροι, σε πείσμα όλων των προγνωστικών, μπήκαν στη Βουλή. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει μείζονα πολιτικά κέρδη: η νίκη είναι ολοκάθαρη, η διαφορά από Ν.Δ. μεγάλη, επικρατεί συντριπτικά στον χώρο αριστερά του Κέντρου, και έχει εξ αριστερών κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μόνο το ΚΚΕ. Και, βέβαια, το ποσοστό του τού επιτρέπει (με το δεδομένο εκλογικό σύστημα) να συνεχίσει τη «βολική» συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, χωρίς να πασχίσει για άλλες πιο δύσκολες και ταραχώδεις συνθέσεις (με ΠΑΣΟΚ ή/και Ποτάμι, οικουμενική, μεγάλο συνασπισμό κλπ.). Βολική, σίγουρα, αλλά διόλου ανώδυνη αυτή η συνέχιση: ακόμα και όσοι εξακολουθούν να θεωρούν τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ το μη χοίρον, αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που δημιουργεί στην πολιτική και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ η παγίωση αυτής της συμπόρευσης.

Στα «Ενθέματα» αύριο Kυριάκη 27 Σεπτεμβρίου

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Ηλία Τσαουσάκη, Μιχάλη Μπαρτσίδη, Δημοσθένη Δώδου, Παναγιώτη Κουστένη, Δέσποινας Παρασκευά, Βασίλη Τσιάνου, Νίκου Χατζηνικολάου, Γιάκομπ Αουγκστάιν 

Rafael Zabaleta – The old woman and the girl (1957)

Ένας Σεπτέμβρης που δεν είναι Γενάρης ούτε Δεκέμβρης. Αποτίμηση των αποτελεσμάτων των εκλογών από τον Στρατή Μπουρνάζο. «Οι ψήφοι δεν είναι σακιά με πατάτες, άψυχα νούμερα· αντιπροσωπεύουν ανθρώπους, επιλογές και δυναμικές, κι έτσι το 36,34% του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη και το 35,46% τον Σεπτέμβρη διαφέρουν πολύ. […] Οι ψήφοι δεν είναι σακιά με πατάτες, άψυχα νούμερα· αντιπροσωπεύουν ανθρώπους, επιλογές και δυναμικές, κι έτσι το 36,34% του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη και το 35,46% τον Σεπτέμβρη διαφέρουν πολύ.[…] Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει το Μνημόνιο προσλαμβάνεται από τη μεγάλη μάζα της ελληνικής κοινωνίας ως αποτυχία κάθε πολιτικής δύναμης να το κάνει. Με άλλα λόγια, αφού ο Τσίπρας δεν τα κατάφερε, γιατί να τα καταφέρει ο Λαφαζάνης και η Ζωή; […]Παρακολουθώντας κεντρικές τοποθετήσεις της ΛΑΕ είχες συχνά την αίσθηση ότι ο χρόνος είχε γυρίσει στον Δεκέμβρη του 2014 και η βελόνα είχε κολλήσει εκεί. Όταν, ας πούμε, διάβαζες ότι η ΛΑΕ θα αγωνιστεί για «τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, να ακυρώσει τη λιτότητα σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» κ.ο.κ. είχες την αίσθηση ενός déjà vu. Σα να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μόνο που είχαν έρθει τα πάνω κάτω, μαζί και η χλαπάτσα του τρίτου Μνημονίου». 

ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ 2015: ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΣΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ

Από τον Ιανουάριο στον Σεπτέμβριο: Δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα, του Ηλία Τσαουσάκη. «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε την προεκλογική του εκστρατεία του πάνω στον Αλέξη Τσίπρα στηριζόμενος σε δύο βασικούς άξονες: το δίπολο νέο ή παλιό, (Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, κερδίζουμε το αύριο) και τη διλημματική επιλογή καταλληλότερου πρωθυπουργού (Στις 20 Σεπτέμβρη ψηφίζουμε Πρωθυπουργό). Παράλληλα, προσπάθησε να αφηγηθεί την επτάμηνη διακυβέρνηση και σημεία της διαπραγμάτευσης, χρησιμοποιώντας ισχυρούς συμβολισμούς. Η καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ διέψευσε τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων. Σε μεγάλο βαθμό, οι κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο συνέχισαν να τον στηρίζουν και τον Σεπτέμβριο. Η διαρροή προς τα αριστερά και τη ΛΑΕ ήταν περιορισμένη, από τον ιστορικό πυρήνα και τη βάση του κόμματος. Η μεγάλη αποχή, που δεν επηρέασε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη ΝΔ, ήταν η βαλβίδα εκτόνωσης της δυσαρέσκειας τόσο για την επτάμηνη διακυβέρνηση όσο και το τρίτο Μνημόνιο».