του Στρατή Μπουρνάζου
Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής μπορεί να συζητηθεί με πολλούς τρόπους. Θα το κάνω, εδώ, με δύο, εντελώς βασικούς. Πρώτον, ως προς τις άμεσες συνέπειές του, και πρωτίστως όσον αφορά αυτό για το οποίο γίνονται οι εκλογές: τον σχηματισμό κυβέρνησης. Δεύτερον, σε σχέση με τις διαδικασίες που πυροδοτεί, τα ρήγματα που ανοίγει, τους συσχετισμούς που παγιώνει ή ανατρέπει.
1. Το πρώτο επίπεδο μοιάζει λιγότερο συναρπαστικό, αλλά είναι το βασικό, κι από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Εδώ, έχουμε ασφαλώς μια πολύ μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ. Ο πρώτος κατάφερε εν μέσω κατακλυσμού (Μνημόνιο, διάσπαση, αποχώρηση μελών, απογοήτευση) να διατηρήσει σταθερά τα ποσοστά του, ενώ οι δεύτεροι, σε πείσμα όλων των προγνωστικών, μπήκαν στη Βουλή. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει μείζονα πολιτικά κέρδη: η νίκη είναι ολοκάθαρη, η διαφορά από Ν.Δ. μεγάλη, επικρατεί συντριπτικά στον χώρο αριστερά του Κέντρου, και έχει εξ αριστερών κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μόνο το ΚΚΕ. Και, βέβαια, το ποσοστό του τού επιτρέπει (με το δεδομένο εκλογικό σύστημα) να συνεχίσει τη «βολική» συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, χωρίς να πασχίσει για άλλες πιο δύσκολες και ταραχώδεις συνθέσεις (με ΠΑΣΟΚ ή/και Ποτάμι, οικουμενική, μεγάλο συνασπισμό κλπ.). Βολική, σίγουρα, αλλά διόλου ανώδυνη αυτή η συνέχιση: ακόμα και όσοι εξακολουθούν να θεωρούν τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ το μη χοίρον, αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που δημιουργεί στην πολιτική και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ η παγίωση αυτής της συμπόρευσης. Συνέχεια ανάγνωσης