Γκρεγκορύ Ραμπενμπέργκ, ένα πρόσωπο από το Παρίσι

της Μαγδαληνής Βαρούχα

Ο Gregory Reibenberg

Ο Grégory Reibenberg, o Γαλλοεβραίος ιδιοκτήτης του μπιστρό «La Belle Equipe», όπου έχασαν τη ζωή τους 19 άτομα, μεταξύ των οποίων και η μουσουλμάνα γυναίκα του (την οποία δεν θα μπορούσε να έχει παντρευτεί στο μη κοσμικό κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ, που αναγνωρίζει μόνο γάμους ομόθρησκων) εμφανίζεται για λίγα λεπτά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του France2, δυο μέρες μετά τις επιθέσεις, δίπλα σε έναν ψυχολόγο που στηρίζει αυτόν και την οχτάχρονη κόρη του. Λέει ότι είναι συντετριμμένος, προσπαθεί να καταλάβει, δεν ζητάει εκδίκηση, δεν του φταίνε οι μουσουλμάνοι ούτε κανείς άλλος με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία· θέλει απλά να συνεχίσει τη δουλειά στο μπιστρό με τους πολύχρωμους πελάτες του, θέλει να ξαναβρεί τη ζωή, τη χαρά, τους φίλους και τους θαμώνες του (όσους απέμειναν μετά το μακελειό) και, πάνω απ’ όλα, θέλει να στηρίξει τη μικρή του κόρη. «Πρέπει να συνεχίσουμε, να είμαστε έξω, στα πεζοδρόμια, στα μπαρ, στα θεάματα, στη ζωή. Μπορούμε να χαμογελάμε και με τις πληγές στο πρόσωπο. Μπορούμε να είμαστε πάλι ευτυχισμένοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Ο Γκρεγκορύ εμφανίστηκε ξαφνικά και για λίγο, χωρίς μουσικά χαλιά ή άλλα πλάνα, με το βλέμμα ενός ανθρώπου που ξέρει, απλά, ότι πρέπει να συνεχίσει, μεταξύ συζητήσεων και πάνελ για την ταυτότητα και τις ρίζες του ISIS, τις ιδεολογικές και πολιτικοοικονομικές διαστάσεις της επιρροής του, τη διατύπωση ερωτημάτων, την παράθεση κριτικής σχετικά με την περιθωριοποίηση τμημάτων των γαλλικών προαστίων, τις ευθύνες της γαλλικής κυβέρνησης και άλλων χωρών για τον πόλεμο της Συρίας και για άλλους πολέμους πριν από αυτόν, τα γεωπολιτικά/οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή, τον ρόλο της Τουρκίας, τον κίνδυνο επέκτασης της ακροδεξιάς και του ρατσισμού και της περιστολής των δικαιωμάτων λόγω «έκτακτης ανάγκης» κλπ., με παρέλαση πολιτικών, αναλυτών, ειδικών κλπ.

Τι ψυχρός και ανάλγητος κόσμος, ενώ μπορείς τόσο εύκολα να χτίσεις μια υπέροχη ιστορία με καλούς χριστιανούς/Εβραίους δυτικούς και κακούς μαυριδερούς ξένους, με την κατάλληλη υπόκρουση, δάκρυα και αίμα, συγκεκριμένους εχθρούς και θυμωμένες βεβαιότητες για τα αναγκαία νέα λουτρά αίματος…

Μέσα σε ένα τρομακτικό σύμπαν με φασισμούς, ξεριζωμούς και αίμα, που μεγεθύνεται φρικτά από το ψηφιδωτό των τηλεοπτικών μας εικόνων (με το έξτρα πένθιμο γκροτέσκο των ελληνικών καναλιών), τις αδυσώπητες φεϊσμπουκικές μας βεβαιότητες και τις διάφορες αυτοεκπληρούμενες «αναλύσεις» (είναι πολλοί οι μαϊντανοί που τα ξέρουν όλα και «μας τα ’λεγαν!»), τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ξανά και ξανά το πρόσωπο του Γκρεγκορύ. Και εύχομαι γρήγορα να γελάει με τη γαλλοεβραιομουσουλμάνα μικρή του, ανάμεσα στα τραπεζομάντηλα του «Βelle Equipe».