Ο «κύριος πτέραρχος»

του Στρ. Μπουλακάκη

Σταμάτης:  –Κανέλλο! Μα πώς είσαι έτσι αδερφέ μου! Σα στρατάρχης του σύμπαντος είσαι, σαν αρχιναύαρχος των πέντε ωκεανών είσαι, σαν τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο είσαι, και νάσαι θυρωρός, πανάθεμά σε!

Κανέλλος: –Τι να κάνουμε, ρε Σταμάτη τώρα, για να σ’ ευχαριστήσουμε, επειδή δηλαδή μ’ έβαλαν και φοράω αυτή τη στολή, για να ’μαι εντάξει με τη στολή, να κοπανάω κάθε μέρα κι από μια ναυμαχία!

Σταμάτης: –Ε, άμα είσαι έτσι κατασκευασμένος, κάτι πρέπει να κάνεις!

(Από την ταινία «Ο κύριος πτέραρχος», 1963)

 

Ο «κύριος πτέραρχος», του Ντίνου Κατσουρίδη είναι μια από τις πολύ αστείες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Κεντρικός ήρωας είναι ο Κανέλλος (Κώστας Χατζηχρήστος), ένας καλοκάγαθος θυρωρός ξενοδοχείου στην Αθήνα, τον οποίο, λόγω της φανταχτερής στολής του, όταν φτάνει στο χωριό Άνω Λετινιό, θεωρούν ότι είναι ο πτέραρχος που αναμένουν. Αυτό είναι και το κεντρικό εύρημα της κωμωδίας, που προσφέρει άφθονο γέλιο.

Ακόμα πιο αστεία, ωστόσο, ήταν η φωτογράφηση του Πάνου Καμμένου την Πέμπτη το πρωί. Σε ένδειξη εγρήγορσης, έναντι της «σκοπιανής και τουρκικής προκλητικότητας», φόρεσε τη στολή της παραλλαγής, πήγε χαράματα στο Πεντάγωνο, κάθισε στο γραφείο του και φώναξε τους φωτογράφους. Θα μπορούσε να βάλει, στην είσοδο, κι έναν τελάλη να φωνάζει: –Τρέξατε, τρέξατε! Γέλια μέχρι δακρύων! Με μία διαφορά: Δεν είναι ο Κανέλλος, αλλά ο Καμμένος· δεν είναι ο Χατζηχρήστος που υποδύεται τον πτέραρχο, αλλά ο ίδιος ο υπουργός Εθνικής Άμυνας που υποδύεται τον πολέμαρχο.

Η μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης αφορά την κοινωνία συνολικά

Βασικοί στόχοι η αυτονομία και η ενδυνάμωση

 Συνέντευξη του Αντώνη Λιάκου, προέδρου της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία

Έχεις μιλήσει επανειλημμένα, και στο εναρκτήριο κείμενο του Διαλόγου, για «μεταρρύθμιση». Πώς θα περιέγραφες συνολικά το εγχείρημα;

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για να λειτουργήσει ως μεταρρύθμιση, και όχι ως αδόκητη ανανέωση του ήδη υπάρχοντος, οφείλει να διαπνέεται από μια φιλοσοφία. Διαφορετικά, οι όποιες αλλαγές θα είναι αποσπασματικές και θα απορροφηθούν, ενισχύοντας το παραδοσιακό σύστημα, το οποίο είναι μεν κακό, αλλά ταυτόχρονα είναι ζωντανό και αμύνεται, απορροφώντας και εξουδετερώνοντας το καινούργιο.

Το εγχείρημα της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης δεν αφορά μόνο την εκπαίδευση, αλλά την ανοικοδόμηση της κοινωνίας συνολικά. Την κρίση αυτή μπορούμε να την παρομοιάσουμε με πόλεμο: καταστράφηκε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ και το 30% των θέσεων απασχόλησης, με τις παράπλευρες συνέπειες· αυτά μόνο σε πολέμους συμβαίνουν. Μια νέα κοινωνία χρειάζεται μια νέα εκπαίδευση. Η κρίση δεν έχει τελειώσει, η διεθνής αταξία δημιουργεί ακόμη πολλά και μεγάλα απρόοπτα, αλλά προφανώς η ανοικοδόμηση/αναδόμηση της κοινωνίας, μέσα από τα ερείπια της κρίσης, μπορεί να γίνει το κεντρικό διακύβευμα μιας αριστερής διακυβέρνησης. Παρά τις δυσκολίες, το εκπαιδευτικό εγχείρημα πρέπει να αποκτήσει προτεραιότητα στην κυβερνητική πολιτική συνολικά, να γίνει πηγή έμπνευσης. Να συγκροτήσει την ταυτότητα μιας σύγχρονης προοδευτικής μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Να επανακαθορίσει την έννοια «μεταρρύθμιση» και να την επαναπατρίσει στην Αριστερά.

Τα Τάγματα Εφόδου επανακάμπτουν

του Στρατή Μπουρναζου

Χρυσαυγίτες με κράνη και στειλιάρια που περιπολούν και κατόπιν εφορμούν, μια φωτορεπόρτερ που τρώει κλωτσιά στο πρόσωπο, ένας κρανοφόρος χρυσαυγίτης που ορμά με μια σιδερόβεργα πάνω σε έναν οπερατέρ, ο οποίος την τελευταία στιγμή καταφέρνει να αποφύγει το δολοφονικό χτύπημα. Όλα αυτά, παρουσία του Ηλία Κασιδιάρη που δίνει παραγγέλματα, του Γ. Λαγού και άλλων στελεχών της Χρυσή Αυγή που πρωτοστατούν, υπό το απαθές βλέμμα της Αστυνομίας, η οποία προβαίνει σε καμιά σύλληψη. Τα παραπάνω (που συνιστούν μια μάλλον μετριοπαθή περιγραφή των τεκταινόμενων) δεν περιγράφουν κάποιο περιστατικό πριν τον Σεπτέμβρη του 2013, όταν η ΧΑ αλώνιζε ανενόχλητη· συνέβησαν μόλις δέκα μέρες πριν, την Παρασκευή, 8 Απριλίου, μέρα μεσημέρι, στον Πειραιά, σε συγκέντρωση της ΧΑ. Με δυο λόγια, τα Τάγματα Εφόδου είναι εδώ.

Το σκηνικό εξελίσσεται με ζοφερό τρόπο: τα Τάγματα Εφόδου κάνουν πρόβα τζενεράλε, οι αντιδράσεις είναι υποτυπώδεις, η δίκη της Χρυσής Αυγής καρκινοβατεί, μέσα από τους αργούς ρυθμούς και τις συνεχείς αναβολές, λόγω αποχής των δικηγόρων. Και πολλά άλλα: το Συμβούλιο Εφετών χαλαρώνει τους περιοριστικούς όρους των υποδίκων Χρυσαυγιτών βουλευτών (γι’ αυτό και Κασιδιάρης και Λαγός παρευρίσκονταν εντελώς νόμιμα στη συγκέντρωση του Πειραιά), κανένας εκδημοκρατισμός δεν έχει γίνει στην Αστυνομία, ενώ η υπόθεση του χρυσαυγίτικου πογκρόμ του 2011 (βλ. σχετικά εδώ) κινδυνεύει να παραγραφεί.

Nuit debout vs Panama Papers

του Nτέβιντ Γκρέιμπερ

μετάφραση: Mαίρη Ζαμπετάκη

Place de la République, 6.4.2016. Φωτό: Olivier Laban-Mattei/MYOP (πηγή: “Le Monde”)

Αυτό που βλέπουμε στις ειδήσεις τις τελευταίες μέρες, με τις διαδοχικές αποκαλύψεις των Panama Papers και «Ξάγρυπνες Νύχτες», είναι η πάλη ανάμεσα σε δυο διαφορετικές εκδοχές αλληλεγγύης, σε δυο διαφορετικές παγκόσμιες κουλτούρες – η πρώτη πλήρως αναπτυγμένη και η άλλη ακόμα στα σπάργανα. Η πρώτη εκδοχή αλληλεγγύης είναι προς τους πλούσιους και ισχυρούς, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, προς εκείνους που στήριξαν τον πλούτο τους στη δύναμή τους.  Η άλλη εκδοχή αφορά την εμφάνιση νέων μορφών επαναστατικής δημοκρατίας, που όλο και περισσότερο αποκτούν παγκόσμιες διαστάσεις.

 Και οι δυο εξαρτώνται από την ικανότητά τους να δημιουργούν χώρους εκτός των τυπικών δομών του κράτους. Αυτό που αρχίζουμε να βλέπουμε, με την επίδειξη αστυνομικής δύναμης πρόσφατα στο Παρίσι, είναι πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζονται από τις «δυνάμεις του νόμου και της τάξης».

Η δική μας στιγμή είναι τώρα!

Nuit Debout,  σε όλη τη Γαλλία

του Φρεντερίκ Λορντόν

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Πού βρισκόμαστε; Έχουμε χάσει τον λογαριασμό των επαρχιακών πόλεων στις οποίες υπάρχει  μια  Nuit Debout. Και το ευρωπαϊκό λιβάδι παίρνει επίσης φωτιά, από τη Βαρκελώνη ως τη Μαδρίτη, τη Σαραγόσα, την Μούρθια, τις Βρυξέλλες, τη Λιέγη και το Βερολίνο. Η κατάληψη της Place de la République πραγματοποίησε στις 9 Απριλίου κατάληψη στον σταθμό του παρισινού μετρό Στάλινγκραντ. Οι δράσεις ξεπετάγονται  ξαφνικά, αυθόρμητα όλη την ώρα. Υπάρχει ένα ραδιόφωνο, το Radio Debout, η Debout TV, και τα Cartoons Debout. Τα πάντα τώρα είναι Debout – ξαγρυπνούν.

Αν μιλούσαμε δέκα ημέρες πριν, θα έπρεπε να μιλήσουμε υποθετικά, και θα λέγαμε «Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε κάτι εδώ». Νομίζω ότι τώρα μπορούμε να εγκαταλείψουμε τις υποθέσεις. Κάνουμε κάτι. Τελικά, κάτι συμβαίνει.

Nuit debout, Παρίσι, Απρίλιος 2016

Κάτι – αλλά τι; Αν κανείς δεν καθοδηγεί ένα κίνημα, πώς μπορεί να πάρει κάποια κατεύθυνση; Πώς μπορεί ένα κίνημα χωρίς ηγετική ομάδα να αποφασίσει να ακολουθήσει τον ένα ή τον άλλο δρόμο; Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να βρει μια κατεύθυνση. Ένα κίνημα που δεν θέτει το ίδιο πολιτικούς στόχους, θα ξεφουσκώσει γρήγορα. Είτε επειδή θα εξαντληθεί στη χαρά της συνύπαρξης, είτε επειδή θα θαφτεί και πάλι κάτω από το εκλογικό παιχνίδι.