Πώς το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε να διαδώσει τις ιδέες του;

της Μαρίν Τουρκί 

μετάφραση-σημειώσεις: Πάνος Αγγελόπουλος

 

Tα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία επιβεβαίωσαν τους φόβους για σαρωτική νίκη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Παρά τους πηχυαίους τίτλους των γαλλικών εφημερίδων που μιλούν για σοκ, το αποτέλεσμα δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας στρατηγικής ετών που έχτιζε συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, υποβοηθούμενο από τα ΜΜΕ και την τρομοϋστερία μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι. Επαναδημοσιεύουμε σήμερα σε πλήρη μορφή το άρθρο-μελέτη της Γαλλίδας δημοσιογράφου Μαρίν Τουρκί, ειδικευμένης σε θέματα Ακροδεξιάς, η οποία εξετάζει το φαινόμενο και εξηγεί τους λόγους της επιτυχίας του.

.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Πώς το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε να διαδώσει τις ιδέες του;

της Μαρίν Τουρκί

μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος

«Μέχρι το 2017, δεν φαντάζομαι πώς θα καταφέρουμε να αποφύγουμε μια παρέμβαση των ισλαμιστών στην προεκλογική εκστρατεία», δήλωνε προφητικά, στα τέλη Αυγούστου,[1] ο ιστορικός Nicolas Lebourg, ειδικός μελετητής του Εθνικού Μετώπου (Ε.Μ.). «Σε συνδυασμό με τα κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα, οι ισλαμιστικές επιθέσεις θα μετατοπίσουν την ψήφο προς το Ε.Μ. Σήμερα, ήδη, η πίεση που προκαλεί το κύμα των προσφύγων και η απειλή τρομοκρατικών επιθέσεων συνιστά το τέλειο μείγμα για το Ε.Μ.: ο φόβος για τον ξένο και την τρομοκρατία συγκροτούν έναν μηχανισμό παραγωγής ψήφου υπέρ του Ε.Μ.», εξηγούσε ο ερευνητής.

Τρεις μήνες μετά, το Ε.Μ. πράγματι ενισχύεται, μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου και τη δολοφονία 130 ανθρώπων. Η Μαρίν Λεπέν διαχειρίστηκε επιδέξια το γεγονός. Μετά τις επιθέσεις, χαιρέτισε τα μέτρα του Φρανσουά Ολάντ, εξηγώντας ταυτόχρονα ότι είναι ανεπαρκή και επιβάλλονται με καθυστέρηση. Μετά το συνέδριο των Βερσαλλιών, όπου ο αρχηγός του κράτους ανακοίνωσε την υιοθέτηση μέτρων που ήδη αξίωνε το Ε.Μ. (επαναφορά των συνοριακών ελέγχων, διεύρυνση περιπτώσεων απώλειας της εθνικότητας, δυνατότητα οπλοφορίας και οπλοχρησίας για τους αστυνομικούς εκτός υπηρεσίας), η πρόεδρος του Ε.Μ. εκτιμούσε στη Le Monde[2] ότι όλα αυτά «επιβεβαίωναν και νομιμοποιούσαν» τις ιδέες της.

Παραγκωνισμένη από το «ευρύ δημοκρατικό μέτωπο»[3] που δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και το εβραϊκό σουπερμάρκετ, η Μαρίν Λεπέν επιχαίρει για τη «διακριτικότητα» που επέδειξε και επιχειρεί να πάρει τις αποστάσεις της. Καίτοι πολλά στελέχη του κόμματος δεν υιοθέτησαν την ίδια διακριτική στάση,[4] η πρόεδρος του Ε.Μ. προέβη, στις 23 Νοεμβρίου, από την Αμιένη, σε ένα κάλεσμα για ενότητα «όλων των συμπατριωτών μας», «όλων των Γάλλων, ανεξαρτήτως καταβολών και θρησκείας», ενάντια σε έναν «εχθρό που δεν είναι μια θρησκεία, αλλά σεχταριστικά ρεύματα που διατείνονται πως ανήκουν σε μια θρησκεία».

Μετά τις επιθέσεις, η Λεπέν ήταν η μόνη Γαλλίδα πολιτικός που συμμετείχε στο ειδικό αφιέρωμα των Times,[5] αναλύοντας τα γεγονότα, πλάι σε 19 διεθνείς προσωπικότητες. Ενάμιση χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές, το Ε.Μ. μπορεί να μην είναι το «πρώτο κόμμα της Γαλλίας», αλλά έχει σίγουρα κατακτήσει κεντρική θέση στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Δεν επωφελείται μόνο από τον φόβο μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, αλλά αξιοποιεί τα μάλα έναν μηχανισμό που έθεσε σε λειτουργία όλα αυτά τα χρόνια και του επιτρέπει να διαδώσει ευρύτατα τις ιδέες του. «Σήμερα κερδίσαμε τη μάχη των ιδεών, σε πολλά ζητήματα»,[6] δήλωσε περιχαρής η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν στο κανάλι RTL, στις 13 Νοεμβρίου.

Οι ιδέες του Ε.Μ. διαχέονται πια σε όλη την επικράτεια: δεν διαδίδονται μόνο από τον στενό περίγυρο της Άκρας Δεξιάς και κάποιους «παραστρατημένους» της Δεξιάς· δεν κυοφορούνται μόνο στα παραδοσιακά εδάφη του Ε.Μ. (Νότια και Ανατολική Γαλλία)· ενισχύονται πια και σε σώματα ψηφοφόρων που ήταν παραδοσιακά αδιαπέραστα γι’ αυτές, όπως οι γυναίκες και τα άτομα εβραϊκής θρησκείας. Η βάση του Ε.Μ. έχει διευρυνθεί. Το κόμμα που μέχρι χθες στελεχωνόταν από προεστούς και απευθυνόταν σε μια λαϊκή βάση, έχει ανοίξει τις πόρτες του σε κομματικά στελέχη από τα λαϊκά στρώματα και κατακτά προοδευτικά ψηφοφόρους από τον χώρο των μεσαίων και ανώτερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων.

«Το βάρος του στίγματος που έφερε η ταμπέλα του Ε.Μ. έχει υποχωρήσει», εξηγεί ο κοινωνιολόγος Sylvain Crépon.[7] «Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι άνθρωποι πια δηλώνουν ανοιχτά ότι ψηφίζουν Ε.Μ.», επιβεβαιώνει στο Mediapart ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. «Είναι κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Το ακούμε πια παντού». Πλήθος ψηφοφόρων του Ε.Μ., που προσεγγίσαμε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, δηλώνουν επίσης ότι «το κόμμα της Μαρίν Λεπέν έχει αλλάξει, δεν είναι πια ένα κόμμα της Άκρας Δεξιάς». Μέσα από ποια κανάλια, όμως, επετεύχθη η διάδοση των ιδεών του;

Ο «βέβηλος» υπουργός

Το θέμα δεν είναι ο Φίλης, είναι η δημοκρατία

του Στρατή Μπουρνάζου

Νίκος Εγγονόπουλος, «Ο προπάππος Περραιβός με το κεφάλι του Ρήγα Φεραίου», 1956

Τα πραγματικά περιστατικά. Ξεκινάω από τα πραγματικά περιστατικά. Πάντα έχουν σημασία, και στην περίπτωσή μας, πολύ μεγάλη. Πώς ξεκίνησε όλη η ιστορία; Την Τρίτη το βράδυ, στο τέλος μιας τρίωρης σχεδόν τηλεοπτικής συνέντευξης, ο Νίκος Χατζηνικολάου ρώτησε τον υπουργό Παιδείας αν επιμένει στην (παλιότερη) άποψή του περί «εθνοκάθαρσης», και όχι «γενοκτονίας» των Ποντίων. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι η παγίδα είχε ήδη στηθεί. Το δύσκολο είναι να πει πώς μπορούσε να ξεφύγει ο ερωτώμενος. Ο Ν. Φίλης, πιστεύω, έκανε το μόνο αξιοπρεπές: με ηρεμία (και πολύ προσεκτικά, για να μην πω συντηρητικά) εξήγησε την άποψή του, μιλώντας επίσης για τον πόνο και τη σφαγή των Ποντίων, και διευκρινίζοντας ότι δεν αμφισβητεί την απόφαση της Βουλής.

Είπε επί λέξει: «Ως δημοσιογράφος, έκανα τη δήλωση, συμμεριζόμενος απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει, δεν σημαίνει, επ’ ουδενί, ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων». Και διευκρίνισε σε κάποιον διαμαρτυρόμενο από το κοινό: «Δεν θέλω να επιβάλω τις απόψεις μου ως κρατική πολιτική. Η κρατική πολιτική αναγνωρίζει ημέρα γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Αν γίνει η συζήτηση ψύχραιμα και επαναλαμβάνω, επί επιστημονικού επιπέδου, είναι άλλο πράγμα η εθνοκάθαρση, όσο αιματηρή και αν είναι, και άλλο πράγμα η γενοκτονία και το ολοκαύτωμα». Και επανέλαβε: Το λέω «με σεβασμό στον πόνο των Ποντίων», ενώ ο δημοσιογράφος υποτονθόρυζε: «Αλλά, χμ χμ, καταλαβαίνετε το βάρος που έχει η δήλωση όταν γίνεται από τον υπουργό Παιδείας… αποκτά άλλο βάρος».

Τι άλλο μπορούσε να κάνει άραγε ο Ν. Φίλης; Να πει ότι δεν θυμάται; Να έπαιρνε το εξαφανιζόλ; Να προφασιζόταν αίφνης σωματική ανάγκη και να γινόταν μπουχός; Να ξιφουλκούσε εναντίον του εαυτού του; Να αρνούνταν να απαντήσει λέγοντας ότι αυτά «παραπλανούν τον λαό»: Να έλεγε ότι για να γίνεις υπουργός απαιτείται πιστοποιητικό «εθνικών φρονημάτων» και να έβγαζε από την τσέπη μια μίνι ποντιακή λύρα και να συνέχιζε τραγουδώντας και χορεύοντας το «Μακεδονία ξακουστή»; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις (τις παραπάνω στάσεις, σε κάπως ηπιότερη μορφή, τις έχουμε δει κάμποσες φορές από πολιτικούς) θα τον κατηγορούσαμε μάλλον –και ευλόγως– ως υποκριτή, δειλό, πολιτικάντη, «κωλοτούμπα» κλπ. κλπ.

Η ακτινογραφία της ψήφου της Χρυσής Αυγής

Η εκλογική γεωγραφία, το προφίλ των ψηφοφόρων και οι χρονικές διαφοροποιήσεις

συνέντευξη του Παναγιώτη Κουστένη 

Τι μετακινήσεις άξιες λόγου βλέπουμε τον Σεπτέμβρη του 2015 προς και από τη Χρυσή Αυγή;

Στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, και μετά την κάμψη των ποσοστών της τον Ιανουάριο, η Χρυσή Αυγή κατάφερε να επιστρέψει στα εθνικά επίπεδα του 2012. Με βάση την ανάλυση του exit poll, οι κύριες μετακινήσεις ψηφοφόρων που παρατηρήθηκαν προς αυτήν προέρχονται κατά βάση από ψηφοφόρους που τον Ιανουάριο είχαν επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Ν.Δ. και σε μικρότερο βαθμό από διαρροές των ΑΝΕΛ. Ωστόσο, οι μετακινήσεις από τη Ν.Δ. εν τέλει δεν πρόσθεσαν κάτι στα ποσοστά της Χ.Α., καθώς αντισταθμίστηκαν από ένα αντίστροφο ρεύμα (από τη Χ.Α. προς Ν.Δ.) που αποδείχθηκε αριθμητικά ισοδύναμο.

Αντίθετα, τα κέρδη από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσαν και τον κύριο παράγοντα της ανόδου της Χ.Α. Ας σημειωθεί ότι μετακινήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. είχαν παρατηρηθεί και το 2012, καθώς ήδη από τον εκλογικό σεισμό του Μαΐου ένα μέρος των ψηφοφόρων έδειχνε να αμφιταλαντεύεται μεταξύ των δύο επιλογών αναζητώντας μια έκφραση τιμωρητικής ψήφου. Ωστόσο, από τις εκλογές εκείνου του Ιουνίου η εικόνα φάνηκε να ξεκαθαρίζει, με τον δίαυλο μεταξύ των δύο κομμάτων να παρουσιάζεται κλειστός ακόμα και σε δημοσκοπικό επίπεδο. Στη συνέχεια, ένα σημαντικό ρεύμα από τη Χ.Α. προς τον ΣΥΡΙΖΑ (της τάξης του 1,5% επί των εγκύρων) έδειξε να ενεργοποιείται εκ νέου τον Ιανουάριο του 2015, εμφανίζοντας έντονα αντιμνημονιακά και κυρίως αντινεοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, και ενόψει της διαφαινόμενης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά το πλειοψηφικό ρεύμα που είχε καταγράψει στις Ευρωεκλογές του 2014. Φαίνεται λοιπόν ότι στις εκλογές της περασμένης Κυριακής οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς τους ψηφοφόρους επέστρεψαν στη Χ.Α.

Το «πουστροδίκαιον» του υφυπουργού

αναδημοσίευση από το RedNotebook

του Στρατή Μπουρνάζου

Η θέσπιση του διευρυμένου συμφώνου συμβίωσης ήταν βασική  εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόλαβε να την υλοποιήσει – και έχω όλη τη διάθεση να αναγνωρίσω ότι ευθύνεται, και γι’ αυτό, η «μπάλα» της διαπραγμάτευσης, που τα παρέσυρε όλα (παρότι τέτοιες καθυστερήσεις δείχνουν πάντα, αν μη τι άλλο, έλλειψη ιεράρχησης και πολιτικής βούλησης).

Και ενώ λοιπόν η εκκρεμότητα παραμένει, και κάθε καλόπιστος περιμένει ότι η νέα κυβέρνηση θα φέρει σύντομα στη Βουλή το σύμφωνο, μαθαίνουμε ότι στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης υπάρχει ένας υφυπουργός, ο Δημήτρης  Καμμένος των ΑΝΕΛ, ο οποίος έχει αποκαλέσει το σύμφωνο «αναγκαστικό αλλοδαπό πουστροδίκαιο». Και άλλα πολλά έχει γράψει ο συγκεκριμένος στο twitter, το ένα ελεεινότερο από το άλλο: όχι απλώς ομοφοβικά, αλλά επιθετικά  και φρικτά προσβλητικά εναντίον των γκέι· και επίσης  άλλα,  βάναυσα αντισημιτικά: από το ότι ο Κουβέλης είναι Εβραίος και οι Εβραίοι είναι πάνω από όλα Εβραίοι ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σιωνιστικός,  με αποκορύφωμα το ανατριχιαστικό ότι στην επίθεση της 11/9 όλοι, και οι 2.500 Εβραίοι που δούλευαν στους Δίδυμους Πύργους απουσίαζαν.

Πείτε μου πώς συμπεριφέρεστε στην Ελλάδα, και θα σας πω ποια είναι η πολιτική σας

της Γκεσίν Σβαν

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου, Γιάννης Χατζηδημητράκης

Έργο του Ερνστ Λούντβιχ Κίρχνερ

Κατά την εαρινή σύνοδο της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε άφησε να εννοηθεί –σχεδόν παρεμπιπτόντως– ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε καιρό μέχρι το τέλος Ιουνίου για να επιβεβαιώσει τι μεταρρυθμίσεις θα κάνει. Μέχρι τώρα, είχαμε ακούσει ως λήξη της προθεσμίας τα τέλη Απριλίου, νωρίτερα τα μέσα Μαρτίου. Γιατί λοιπόν αυτή η τελευταία αναβολή; Επειδή πιστεύουμε ότι η Ελλάδα προσπαθεί; Ίσως θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη και τα ακόλουθα:

Εάν η Ελλάδα κηρύξει οριστικά πτώχευση στα τέλη του Απριλίου, τότε η Ε.Ε. και η Γερμανία –που «ηγείται» αυτού του ζητήματος– θα έχει να αντιμετωπίσει τουλάχιστον τρία προβλήματα:

1. Δεν υπάρχει κάποια συμφωνημένη διαδικασία πτώχευσης για τα κράτη εντός ευρώ. Τι θα κάνουμε αν ξεσπάσει στην Ελλάδα κοινωνική αναταραχή και επικρατήσει ανομία;
2. Δεν έχουμε καμία θεσμοθετημένη διαδικασία εξόδου από το ευρώ. Κατ’ αρχήν, για πολιτικούς λόγους, αυτό δεν προβλεπόταν. Πώς θα χειριστεί το Eurogroup μια χρεοκοπημένη Ελλάδα; Μπορεί να την εξαναγκάσει σε έξοδο από την Ευρωζώνη; Και τι θα συμβεί μετά με το ευρώ; Θα μπορούσε η Ευρωζώνη να υποβαθμιστεί σε μια νομισματική ένωση όπου θα μπορεί κανείς να ενταχθεί ή να φύγει; Ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα γίνει στόχος των κερδοσκόπων; Το γεγονός αυτό δεν θα επηρεάσει την ενιαία αγορά της Ε.Ε.;
3. Δεν υπάρχει μηχανισμός εξόδου από την ΕΕ — κυρίως για πολιτικούς λόγους επίσης. Τι θα κάνει η Ε.Ε. με μια πτωχευμένη, και πολύ πιθανόν χωρίς σχέδιο Ελλάδα;

Για τη γερμανική κυβέρνηση, δέσμια των νομικών κανόνων και ρυθμίσεων στη σφαίρα της πολιτικής, αυτό θα είναι αρκετά άβολο. Θα ήταν πολύ καλύτερο να αποφευχθεί αυτή η έκβαση και να επιτευχθεί μια συμφωνία με την Ελλάδα. Επειδή όσα ακούμε υποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει σχέδιο Β, ούτε στην Ελλάδα ούτε και στη Γερμανία.

O Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός -ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Χίτλερ και Μιχαλολιάκος: εκλεκτικές συγγένειες 

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο Ο Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός. Αναλύοντας δεκατρείς λόγους του «Αρχηγού» της Χρυσής Αυγής  (εκδ. νήσος) με μεγάλη προσμονή,  καθώς είχα πρωτακούσει να μιλάει με (πολύ) καλά λόγια γι’ αυτό ο Μάκης Κουζέλης.  Όταν τέλειωσα το διάβασμα, το αποτέλεσμα είχε ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες μου. Εκτός όλων των άλλων, η μελέτη της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη μας  ξαναθυμίζει πώς η θεωρία μπορεί να είναι εργαλείο (και όχι βαρίδι), πώς η επιστημονική μελέτη μπορεί να τροφοδοτεί (και να τροφοδοτείται από) την πολιτική σκέψη και δράση. Πολύ σημαντικό για την κατανόηση του λόγου της Χρυσής Αυγής και της στρατηγικής του, το βιβλίο αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες του λόγου αυτού, τους τρόπους που οργανώνεται και απευθύνεται στο κοινό του, συγκροτώντας το, την αγκίστρωσή του στην καθημερινότητα, τη ναζιστική γενεαλογία του αλλά και τα επίκοινα σημεία του με άλλους κυρίαρχους λόγους. Ανάγνωσμα λοιπόν απολύτως αναγκαίο, για αντιφασίστες και αντιφασίστριες, και όχι μόνο, διό και το συστήνω ενθέρμως. Δημοσιεύουμε, σήμερα, αποσπάσματα από το κομμάτι που αναφέρεται στη συγγένεια του λόγου του Ν. Μιχαλολιάκου με τον λόγο του Χίτλερ.

Στρ. Μπ.

της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη 

Αθήνα, 2015. Φωτογραφία του Τάκη Γέρου

Όταν γίνεται λόγος για «εκλεκτικές συγγένειες», προφανώς η παραπομπή αφορά τη χιτλερική ρητορική. Είναι μάλλον προφανές ότι όχι μόνο η δομή, τα θέματα, οι στρατηγικές και η φυσιογνωμία του λόγου της Χρυσής Αυγής είναι χιτλερικής προέλευσης, αλλά ακόμα και η ίδια η έμπνευση και θεωρητικοϊδεολογική καταγωγή τους. Θα μπορούσαμε, επομένως, να κατατάξουμε συνολικά τις συγκεκριμένες ομιλίες ως «είδος» ή τμήμα του σχετικού συστήματος λόγου και εξουσίας. Ωστόσο, πέρα από τη συνολική προσέγγιση, αλλά και την προηγούμενη αναφορά στις μιμήσεις και την υιοθέτηση από τη Χ.Α. ων καθαυτό χιτλερικών συνθημάτων, έχει σημασία να εντοπιστούν και να αναδειχτούν και οι έμμεσες, πλην σαφείς, αναφορές σε χιτλερικά κείμενα, και πιο συγκεκριμένα στον Αγώνα και στο Δεύτερο Βιβλίο.

Η κρίση στρώνει τον δρόμο για το Εθνικό Μέτωπο;

Γαλλία, περιφερειακές εκλογές 2015: Ένα ακόμα βήμα στην πορεία της Μαρίν Λεπέν προς την εξουσία;-2

του Φιλίπ Ασκεναζύ 

Οι αισιόδοξοι βλέπουν στην επιτυχία της γαλλικής Άκρας Δεξιάς στον πρώτο γύρω των περιφερειακών εκλογών τον απλό συνδυασμό δύο αντιστρέψιμων παραγόντων.

Ο πρώτος είναι επικοινωνιακός. Το Εθνικό Μέτωπο δοκιμάζει για τον εαυτό του μια εικόνα «κανονικού» κόμματος. Ξέρει να εκμεταλλεύεται επιδέξια την ανάγκη ορισμένων ΜΜΕ να δημιουργούν αίσθηση ή τις αμφίσημες δηλώσεις ορισμένων στελεχών μεγάλων κομμάτων, οι οποίες συγγενεύουν με δικά του θέματα.

«Φτάνει με τον ρατσισμό κατά των Γάλλων». Αφίσα
της νεολαίας του Ε.Μ.

Αλλά η κατάργηση μερικών λέξεων στην αντισημιτική φρασεολογία της γαλλικής Άκρας Δεξιάς ενάντια στον κόσμο της οικονομίας για να της δώσουν την εμφάνιση αντικαπιταλιστικού λόγου δείχνει ότι πρόκειται για μια ενέργεια πολύ περισσότερο επίφοβη απ’ ό,τι μια απλή επικοινωνιακή φούσκα.

Δεύτερος παράγοντας που προβάλλεται, η κρίση. Ένα αρκετά απλό πολιτικό σχέδιο διαγράφεται γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα. Στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν θιγεί περισσότερο από την κρίση, η ιδέα της «εθνικής προτίμησης» είναι άτοπη. Με πάνω από τους μισούς ενεργούς νέους στην ανεργία, η ανάκτηση μερικών ποσοστιαίων μονάδων σε θέσεις εργασίας που «καταλαμβάνουν» μετανάστες δεν θα κάνει τη διαφορά.

Πάνω στα συντρίμμια της πολιτικής, μια νέα εκλογική τάξη αναδεύεται…

Γαλλία, περιφερειακές εκλογές 2015: Ένα ακόμα βήμα στην πορεία της Μαρίν Λεπέν προς την εξουσία;

του Φαμπιέν Εσκαλονά

μετάφραση: Ελένη Καλαφάτη

1. Η ψηφοφορία της τελευταίας Κυριακής είναι συνεπής με την εκλογική λογική που ξεδιπλώνεται από τις πρώτες μερικές βουλευτικές εκλογές που έγιναν μετά την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ. Η μετά το 2012 εποχή χαρακτηρίζεται αναμφισβήτητα από μια μαζική αποστράτευση των ψηφοφόρων της Αριστεράς (ιδιαίτερα της σοσιαλιστικής), στην οποία απαντά μια δυναμική προς τα δεξιά η οποία συγκεντρώνεται κυρίως στο ΕΜ.

«Όχι στις Βρυξέλλες, ναι στη Γαλλία»

2. Αυτές οι περιφερειακές εκλογές είναι σημαντικές στο πλαίσιο της μεγάλης επανισορρόπησης των συσχετισμών δυνάμεων που λαμβάνει χώρα από το 2007. Πρωτύτερα, η γαλλική εκλογική τάξη χαρακτηριζόταν από μια τακτική εναλλαγή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, όπου στο καθένα από τα δύο στρατόπεδα κυριαρχούσε αντίστοιχα το RPR[1] (στη συνέχεια το UMP[2]) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η έννοιας του «τριμερούς (tripartition)» χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει αυτή τη διαμόρφωση μιας διπολικής αντιπαράθεσης που διαταράσσεται από ένα απομονωμένο ΕΜ, το οποίο συγκεντρώνει γύρω στο 15% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές και φτάνει σε επιδόσεις συστηματικά χαμηλότερες στις ενδιάμεσες εκλογές.

Το 2007, με μια εκλογική δομή διαφορετική από αυτή των προκατόχων του, ο υποψήφιος Σαρκοζύ έσωσε πάντως τη Δεξιά από μια εναλλαγή για πρώτη φορά από το 1981. Σύμφωνα με τις εργασίες των Pierre Martin και Simon Labouret στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών της Γκρενόμπλ, η τομή αυτή άνοιξε μια «φάση επανευθυγράμμισης», που είναι δυνατόν να καταλήξει σε μια νέα εκλογική τάξη. Αντίθετα, ωστόσο, με όσα μερικές φορές διατυπώνονται με έμφαση, δεν πρέπει να συμπεράνουμε από αυτό την είσοδο της Γαλλίας στην εποχή του «τρικομματισμού».

ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ (ΑΚΡΟ)ΔΕΞΙΑ ΣΤΗ ΕΥΡΩΠΗ

Από την Πέμπτη 20 έως και το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργανώνει ευρωπαϊκό συνέδριο, στην Αθήνα, με θέμα «Do the right thing! Το φαινόμενο του νεοναζισμού και της νέας (ακρο)δεξιάς στην Ευρώπη: χαρτογράφηση και αντιμετώπιση», με καλεσμένους αντιφασίστες και αντιφασίστριες, ερευνητές και ερευνήτριες, επιστήμονες και δημοσιογράφους από τη Νορβηγία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία και, βεβαίως, από την Ελλάδα. Ενόψει της δίκης της Χρυσής Αυγής, ιδιαίτερη θεματική του συνεδρίου αποτελεί η δικαστική αντιμετώπιση νεοναζιστικών μορφωμάτων.

Οι συζητήσεις γίνονται στο Gazarte (Βουτάδων 32, Γκάζι), εκτός από τη δημόσια συζήτηση την Παρασκευή 21.11, ώρα 18.30 που θα γίνει στο Αμφιθέατρο του «Αθήνα 9,84» (Πειραιώς 100, Γκάζι). Όλες οι συνεδρίες είναι ανοιχτές για το κοινό. Θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση.

Η δικαιοσύνη. Ανιχνεύοντας τις ακροδεξιές ιδέες στις αποφάσεις

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ  ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-2

της Κλειώς Παπαπαντολέων

Έργο του Ονορέ Ντωμιέ

Σκοπός της έρευνας ήταν να χαρτογραφήσει ρατσιστικές, εθνοκεντρικές, ξενοφοβικές και θρησκόληπτες ιδέες και τάσεις στον δικαστικό μηχανισμό μέσα από τις ίδιες τις δικαστικές αποφάσεις. Οι φορείς της εγχώριας δικαιοσύνης άλλωστε σπανίως τοποθετούνται δημοσίως. «Μιλούν» διά των αποφάσεων τους, αποτυπώνοντας εκεί, αναπόδραστα, πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, κυρίαρχες ιδεολογίες και αναπαράγοντας στερεοτυπικές κατασκευές. Ως εκ τούτου, εάν η έρευνα αυτή κομίζει κάτι νέο, είναι η ανάλυση και κριτική προσέγγιση δικαστικών αποφάσεων, όχι με κριτήρια αμιγώς νομικά, ούτε δημοσιογραφικά, αλλά δικαιοπολιτικά, τοποθετώντας τις δικαστικές πρακτικές μέσα στον κοινωνικό συσχετισμό και την πολιτική συγκυρία. Η έρευνα –και αυτό θέλω να το τονίσω– δεν στόχευε στην «αποκάλυψη» ακροδεξιών δικαστών, αλλά στην ανίχνευση τέτοιων ιδεών, οι οποίες στην Ελλάδα, παρόλο που εκφέρονται προνομιακά από την ακροδεξιά είναι τόσο διάχυτες, που επιτρέπουν σε κάποιον να τις συμμερίζεται χωρίς να αισθάνεται –ή και να υποπτεύεται ακόμα– ότι είναι ακροδεξιός.

Μεθοδολογικά, επελέγησαν αποφάσεις οι οποίες έχουν εμβληματικό χαρακτήρα και βαρύ συμβολικό-ιδεολογικό φορτίο, καθώς και άλλες οι οποίες ήταν ιδιαίτερα πρόσφορες για την επισήμανση επιμέρους ιδεολογικών παραμέτρων, όπως η ανάδειξη της επικρατούσας θρησκείας ως κρατικής αξίας, η οποία στα ελληνικά ποινικά χρονικά διαρκώς αναιρεί κάθε παρεκκλίνουσα καλλιτεχνική έκφραση, διά της συχνότατης εφαρμογής των αδικημάτων της βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων.

Λήφθηκε επίσης υπ’ όψιν ο ρόλος που κλήθηκε ο δικαστικός μηχανισμός να αναλάβει και στην Ελλάδα, ιδίως από το 2000 και μετά, με τη σταδιακή επικράτηση της μηδενικής ανοχής στην «ανομία», δηλαδή στη χαμηλής έντασης εγκληματικότητα ή απλώς στην κοινωνική διαμαρτυρία (π.χ. Σκουριές, καταλήψεις κτιρίων, απεργίες). Ο δικαστικός μηχανισμός –διά του ποινικού δικαίου– διαχειρίστηκε, και εξακολουθεί να διαχειρίζεται, μερίδες του πληθυσμού που ανήκουν στην «κοινωνική κατηγορία της φτώχειας», δηλαδή ανθρώπους που είναι πέρα από τάξεις και ιεραρχίες, χωρίς δυνατότητες (επαν)εισαγωγής στο σύνολο, πέραν κάθε σωτηρίας. Πληθυσμοί όπως επαίτες, τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι, παράτυποι αλλοδαποί, που τον καιρό της οικονομικής κρίσης ολοένα διευρύνονται, περιλαμβάνοντας μερίδες προσώπων που μέχρι πρόσφατα ήταν ενταγμένες στο κοινωνικό σύνολο.

Εμβληματικότερη όλων, η υπόθεση των οροθετικών γυναικών, με τον δικαστικό μηχανισμό να υλοποιεί ρατσιστικές και σεξιστικές πρακτικές, επαναφέροντας στο προσκήνιο την έννοια της «μιαρότητας», την αγιότητα της ελληνικής οικογένειας και μαζί τις πιο σκοτεινές έμφυλες προσλήψεις, γυρίζοντας τη χώρα εξήντα χρόνια πίσω.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο δικαστικός μηχανισμός ατένιζε νωχελικά τις εκατοντάδες «νυχτερινές περιπολίες» της Χρυσής Αυγής και τις δημόσιες προτροπές της στη βία (βία που υλοποιούσαν τα μέλη της Χ.Α. αμέσως μετά), δημιουργώντας ένα χωρίς προηγούμενο status ιδιότυπης ασυλίας και ατιμωρησίας, που κάποιοι πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή.

Η απόσπαση της έννοιας ασφάλειας από τα δικαιώματα και η αποικιοποίησή της από μηχανισμούς καταστολής και αστυνόμευσης οδήγησαν στην ανοχή και συστηματική ατιμωρησία της αστυνομικής βίας, στην ασυλία της ΧΑ, στον εθισμό στον εγκλεισμό κ.ά.: σε όλους δηλαδή εκείνους τους μηχανισμούς, κρατικούς ή παρακρατικούς, που το κράτος θεώρησε θεματοφύλακες αυτής της τάξης.

Στρατός και Ακροδεξιά: Εντός, εκτός και παραλλήλως

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-3

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Χαρακτικό του Μίνου Αργυράκη, από το λεύκωμα «Η πολιτεία έπλεε εις την μελανόλευκον»

Η έρευνα αποτυπώνει μια πολυδιάστατη παρουσία της Ακροδεξιάς εντός, εκτός και παραλλήλως του στρατεύματος, αόρατη δυστυχώς στο περσινό πόρισμα Κωσταράκου περί Χρυσής Αυγής – πόρισμα μιας έρευνας που τελείωσε πριν καλά καλά αρχίσει. Σε αντίθεση λοιπόν με τους καθησυχαστικούς τόνους του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η δική μας έρευνα καταγράφει ένα ευρύ ρεπερτόριο δράσης: λέσχες εφέδρων, φιλοχουντική κατήχηση σε στρατόπεδα, ιδεολογική ζύμωση μέσω διαδικτύου από συγκεκριμένους διαύλους, εκπαίδευση ταγμάτων εφόδου, ακροδεξιές πολιτοφυλακές, «συνδικαλιστική» εκπροσώπηση των ενστόλων στη Βουλή και «ακτιβισμός» στα σύνορα, ώστε σε ένα κλίμα έντασης με γειτονικές χώρες, «επίλεκτες δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας να επιχειρήσουν τη μεγάλη ανατροπή» (Χρυσή Αυγή, 2001). Το εύρος της διείσδυσης που τεκμηριώνουμε, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από την εκλογή Συναδινού και Επιτήδειου με τα ευρωψηφοδέλτια των νεοναζί. Και το ίδιο συμβαίνει, νομίζω, με τα σενάρια που θέλουν απόστρατους στην ηγεσία μιας «σοβαρής» Χρυσής Αυγής, να υποσκελίζουν τους «ποινικούς».

Εκείνο ωστόσο που προσφέρει κυρίως η έρευνα είναι ένα πλαίσιο για να αξιολογηθεί η επικινδυνότητα του «παθολογικού»: να εκτιμηθεί τι τάξης κίνδυνο για τη δημοκρατία εκπροσωπεί η δράση των ακροδεξιών και τι αντιστάσεις βρίσκει. Το μείζον ήταν να δούμε τι επιτρέπει την ακροδεξιά παρείσφρηση σε ένα τόσο ιεραρχημένο σώμα όπως ο στρατός. Με άλλα λόγια, η έρευνα εμπλέκει, αναπόφευκτα, και το «κανονικό»: πώς και σε ποιο βαθμό, ένας μηχανισμός-προπύργιο της Ακροδεξιάς μέχρι το 1974 συμβάλλει σε αυτό που θα λέγαμε «αντιστροφή της δυναμικής της Μεταπολίτευσης»: στην παραβίαση, δηλαδή, του συνόρου που μετά το 1974 ήθελε το στρατό και τα στελέχη του αυστηρά εκτός πολιτικής, ασχολούμενους με «ειρηνικά»-αμυντικά έργα.

Η Εκκλησία της Ελλάδος. Η πολιτική υπόσταση και οι ρατσιστικές φωνές εντός της

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ  ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-4

του Αλέξανδρου Σακελλαρίου

Aπό εγκαίνια γραφείων της Χρυσής Αυγής, πιθανόν στη Θεσσαλία (Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στην «Αυγή», 14.10.2014)

Ενδεχομένως η παρούσα έρευνα δεν αφήνει έκπληκτο τον ειδικό μελετητή της ελλαδικής Εκκλησίας – και το λέω αυτό, έχοντας γενικότερη γνώση του πεδίου, καθώς εδώ και δέκα περίπου χρόνια μελετάω τις σχέσεις θρησκείας και πολιτικής, κράτους και Εκκλησίας. Ωστόσο, η έρευνα μας επιβεβαιώνει ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα για τη σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με ακροδεξιούς χώρους και τον ρατσιστικό λόγο. Και, πρώτα απ’ όλα, την υπόθεση ότι η Εκκλησία αποτελεί ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, αλλά και της κυρίαρχης ιδεολογίας συνολικά, καθώς ειδικά για την ελληνική περίπτωση και βάσει των ιστορικών γεγονότων (δικτατορία Μεταξά, Χούντα, περίοδος Χριστόδουλου), έχουμε διαπιστώσει ότι πολύ συχνά η Εκκλησία δρα με σχετική αυτονομία έναντι του κράτους.

Η πληθώρα των αποσπασμάτων της ρητορικής ιεραρχών με περιεχόμενο σαφώς ρατσιστικό (κυρίως πολιτισμικού και όχι βιολογικού ρατσισμού), καταδεικνύει ότι η Εκκλησία αποτελεί έναν κοινωνικό παράγοντα σαφώς εκκοσμικευμένο με όρους κοινωνιολογικούς. Με άλλα λόγια, η Εκκλησία προφανώς και αποτελεί κοινωνικό θεσμό που επιβάλλεται να μελετηθεί, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς ιεράρχες είτε όχι. Επιπροσθέτως, η εν λόγω έρευνα επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, μία ακόμα υπόθεση: τη στενή σχέση της θρησκείας με την πολιτική και την πολιτική υπόσταση της Εκκλησίας, όσο κι αν ούτε αυτό αρέσει σε πολλούς ιεράρχες, όταν υποστηρίζεται.

Ο φασισμός στην Ελλάδα. Συνέχειες και ασυνέχειες στον ευρωπαϊκό 20ό αιώνα

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-5

του Δημήτρη Κουσουρή

Η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε την έννοια του βαθέος κράτους ως αναλυτικό εργαλείο αποδείχτηκε, πιστεύω, ιδιαίτερα γόνιμη. Καταρχάς, εμένα με βοήθησε, σε ένα πεδίο που μου ήταν κατά κάποιο τρόπο οικείο να εντοπίσω κρίσιμους κρίκους που συνδέουν πρόσωπα και μηχανισμούς. Η έρευνα για όλα αυτά είναι, από τη φύση του ζητήματος θα έλεγα, γεμάτη από τεράστια κενά και «τυφλά» σημεία. Εντούτοις, διατρέχοντας τη σχετική βιβλιογραφία και τις ουκ ολίγες διαθέσιμες πηγές, ακόμα κι ένας λίγο-πολύ υποψιασμένος ερευνητής μπορεί να εντοπίσει απροσδόκητες συνδέσεις ή διαστάσεις της πραγματικότητας που είχαν υπερ- ή υποτιμηθεί, όπως π.χ. τη σημασία της «μήτρας» του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, που ήταν ο Εθνικός Διχασμός και το κίνημα των Επιστράτων.

Το πιο προφανές –και συνάμα το πιο εντυπωσιακό– που αντιλαμβάνεται κανείς είναι η πολυμορφία και οι πρωτεϊκές μεταμορφώσεις των ακροδεξιών πολιτικών ή παραστρατιωτικών σχηματισμών που συγκροτήθηκαν για να χτυπήσουν τους αγώνες του εργατικού κινήματος και των πολιτικών του εκφράσεων από τη δεκαετία του 1910 και εντεύθεν. Σε ό,τι με αφορά, απέκτησα νέες γνώσεις ιδιαίτερα για την πρώτη μεταπολεμική και τη μεταπολιτευτική περίοδο – που είναι και οι λιγότερο μελετημένες. Για τη βαρύτητα, λ.χ., του ιδεολογικού και πολιτικού ρόλου της Εκκλησίας, που έχει ερευνηθεί ελάχιστα. Το ίδιο ισχύει και για τη διεθνική διάσταση του ελληνικού νεοφασισμού, τόσο σχετικά με την ένταξη και συμμετοχή του στo μυστικό δίκτυο Stay-Βehind του ΝΑΤΟ, όσο και με τις διεθνείς διασυνδέσεις του κατά τη διάρκεια της Χούντας και μετά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρόκειται για μια χαρτογράφηση του πεδίου.

Όσον αφορά τώρα το ερώτημα, αν η Χρυσή Αυγή αποτελεί συνέχεια ή τομή στην ιστορία της ελληνικής Άκρας Δεξιάς, η απάντησή μου είναι ότι ισχύουν και τα δύο. Η εκρηκτική εκλογική της άνοδος αποτελεί ασφαλώς τομή, ως προϊόν της κρίσης και της δραματικής υποχώρησης του παλαιοκομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Τομή αποτελεί και η πολιτική της ταυτότητα: είναι η πρώτη φορά –πριν ή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο–, που ένα ναζιστικό κόμμα αποκτά τόσο πλατιά υποστήριξη και απήχηση. Ωστόσο, αυτό συνέβη ακριβώς επειδή η Χρυσή Αυγή στη συγκεκριμένη συγκυρία ήταν μάλλον η τελευταία εφεδρεία του βαθέος κράτους. Οι σχέσεις του ηγετικού της πυρήνα με θύλακες στο εσωτερικό του στρατού, της αστυνομίας και της δικαιοσύνης ήταν ήδη γνωστές και έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερο με τη δουλειά που κάνουν μαχητικοί δημοσιογράφοι και δικηγόροι. Ομοίως, σε ό,τι αφορά τη μαζική της διάσταση, η Χρυσή Αυγή παρέχει σήμερα πολιτική ταυτότητα σε εθνικιστικά, ρατσιστικά, φαλλοκρατικά, αντιδημοκρατικά ρεύματα που έρρεαν, φανερά ή υπογείως για δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία και που φανερώνουν σήμερα το πιο αποκρουστικό τους πρόσωπο.

 

Για να νικήσουμε τον φασισμό, χρειαζόμαστε ένα αντίπαλο διεθνιστικό-ταξικό πρόταγμα και οργάνωση

συνέντευξη της Ανν Τριστάν

Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Κουσουρής και μετέφρασε ο Πάνος Αγγελόπουλος

Η Ανν Τριστάν μιλάει για το Εθνικό Μέτωπο και την κοινωνική του δικτύωση, την ισλαμοφοβία, τις επιτυχίες και τις αδυναμίες του αντιφασιστικού κινήματος, τη στρατηγική της Αριστεράς.

H Anne Tristan

H Anne Tristan είναι μια μορφή εμβληματική για το αντιφασιστικό κίνημα της Γαλλίας, αλλά και όλης της Ευρώπης. Αγωνίστρια ενταγμένη στη Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR) έγινε ευρύτατα γνωστή το 1987 με το βιβλίο της Στο μέτωπο. Έξι μήνες στο κόμμα του Λεπέν (στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στάχυ): εντάχθηκε στο Εθνικό Μέτωπο και γρήγορα έγινε γραμματέας στην οργάνωση των βόρειων συνοικιών της Μασσαλίας. Παρέμεινε έξι μήνες, και την εμπειρία της καταγράφει στο βιβλίο. Το 1993 εκδόθηκε Η Παράνομη, όπου περιγράφει όσα έζησε ως «Σόνια», δομινικανή πρόσφυγας χωρίς χαρτιά σε αναζήτηση ασύλου στο Παρίσι. Έκτοτε, θα εγκαταλείψει τις «μεταμφιέσεις» και θα δουλέψει ως εκπαιδευτικός και ερευνήτρια, παραμένοντας πάντα δραστήρια αντιφασίστρια. Είχε κεντρικό ρόλο στο αντιφασιστικό δίκτυο Ras l’Front που στήθηκε μετά την έκκληση των 250 προσωπικοτήτων (μεταξύ των οποίων οι E. Μπαλιμπάρ, Ζ. Λαμπικά, Π. Βιντάλ-Νακέ, Μ. Λεβύ, το συγκρότημα Μάνο Νέγκρα, η Αρ. Μνουσκίν κ.ά.) το 1990. Το δίκτυο στηρίχτηκε κυρίως στην «εκτός των τειχών» Αριστερά και ανέπτυξε αξιοσημείωτη δράση στις γειτονιές και στα συνδικάτα. Το 2004 η Τριστάν (μαζί με τον René Monzat) εξέδωσαν το Εγχειρίδιο για τον αγώνα ενάντια στο Εθνικό Μέτωπο (Ras l’ front, Flammarion).

* Ασχολείστε χρόνια, και σαν αγωνίστρια και σαν ερευνήτρια, με την Άκρα Δεξιά. Ποιες είναι οι βασικές αλλαγές στην Άκρα Δεξιά και το αντιφασιστικό κίνημα της Γαλλίας από το 1987, όταν εκδόθηκε το βιβλίο σας «Στο μέτωπο»;

Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια το Εθνικό Μέτωπο (ΕΜ) έχει ενισχυθεί σημαντικά και αποκτήσει εξίσου σημαντική πολιτική εμπειρία. Το 1986, τα εκλογικά του προπύργια περιορίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στον Νότο της Γαλλίας. Σήμερα, έχει εξαπλωθεί στο σύνολο της χώρας, καθώς χιλιάδες γάλλοι πολίτες το στηρίζουν με την ψήφο τους σε τοπικό επίπεδο.

Επίσης, οι προτάσεις του για τη μετανάστευση είναι πια τόσο διαδεδομένες –ακόμα και μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι εξακολουθούν να ψηφίζουν Αριστερά–[1], κι έτσι το ΕΜ έχει πια αλλάξει τη βασική του επιχειρηματολογία. Προβάλλει τον εαυτό του –και ακολούθως οικοδομείται– σαν κόμμα κυβερνητικό, ικανό να διεκδικήσει και ασκήσει την εξουσία. Διεξάγει πια μια συστηματική ιδεολογική μάχη γύρω από αυτή τη θεματική. Στόχος του είναι να καταγράψει ένα ποσοστό της τάξης του 30% με 35% στις προεδρικές εκλογές. Η ηγεσία του γνωρίζει πολύ καλά ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα σήμαινε την πλήρη αποσύνθεση των άλλων πολιτικών σχηματισμών, και ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα χρειαζόταν καν να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία για να αναλάβει την εξουσία. Και δεν ξέρω αν, υπό τις παρούσες συνθήκες, μπορεί να αποτραπεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα της τάξης του 30%.

Σε ό,τι αφορά το αντιφασιστικό κίνημα, αυτό γνώρισε μια κορύφωση κατά τη δεκαετία του 1990, αλλά δεν υπήρξε ποτέ μαζικό. Στο διάστημα 1990-2002, οργανώθηκαν διαδηλώσεις ενάντια στο ΕΜ σε εθνικό επίπεδο με πρωτοβουλία οργανώσεων (κομμάτων της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, συνδικάτων, συλλογικοτήτων υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή των αξιών της Γαλλικής Δημοκρατίας κ.λπ.). Επιπλέον, υπήρχε ένα δίκτυο από τοπικές ενωτικές συλλογικότητες σε περισσότερες από εκατό πόλεις. Το δίκτυο αυτό είχε στηθεί από ενεργά μέλη συλλογικοτήτων ή κομμάτων, κάποιες φορές ακόμα και από ανένταχτους αγωνιστές, οι οποίοι δρούσαν εμφορούμενοι από προσωπικά αλλά σε κάθε περίπτωση δημοκρατικά ιδεώδη.

Σήμερα, το κίνημα αυτό έχει φυλλορροήσει. Διατηρούνται ακόμα κάποιες τοπικές ενωτικές πρωτοβουλίες, αλλά είναι ολοένα και πιο σπάνιες. Παρ’ όλα αυτά, σε εθνικό επίπεδο, η CONEX (Εθνικό Συντονιστικό ενάντια στην Ακροδεξιά) συνεχίζει μια δουλειά επαγρύπνησης, ευαισθητοποίησης και κινηματικών καλεσμάτων, η οποία όμως συναντά μειωμένη ανταπόκριση. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η VISA (Εγρήγορση Συνδικαλιστικών Αντιφασιστικών Πρωτοβουλιών), πολυσυλλεκτικό σχήμα συνδικάτων ενάντια στην προπαγάνδα του ΕΜ στους χώρους εργασίας, συνεχίζει με επιμονή το έργο της, χωρίς να αποθαρρύνεται από τα πολύ χαμηλά ποσοστά συνδικαλιστικής ένταξης που καταγράφονται στη Γαλλία.

Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, η όξυνση των ανισοτήτων καθιστά ολοένα και πιο εύθραυστους τους κοινωνικούς δεσμούς και ολοένα και πιο δύσκολες τις πολιτικές αντιστάσεις και απαντήσεις.

* Η έρευνά σας είχε ξεκινήσει από τη Μασσαλία…

Το 1986, στις βόρειες συνοικίες της Μασσαλίας –όπου είχα πραγματοποιήσει και τη δημοσιογραφική μου έρευνα πάνω στην τοπική τακτική του ΕΜ–, υπήρχαν ήδη κάποια εκλογικά κέντρα όπου το ΕΜ είχε καταγράψει ποσοστά μέχρι και 38%. Εκεί, οι άνεργοι ήταν πολλοί, και στις κοινωνικές κατοικίες πολλές οικογένειες διέθεταν προς υπενοικίαση ένα υπνοδωμάτιο του διαμερίσματός τους (κάτι που απαγορεύει ο νόμος), προκειμένου να βγάλουν τα έξοδα του μήνα.

Ωστόσο, ακόμα περισσότερο από την ήδη εδραιωμένη οικονομική κρίση, αυτό που ήταν εντυπωσιακό στις συγκεκριμένες γειτονιές ήταν η ερήμωσή τους από πολιτικές παρεμβάσεις. Παρόλο που οι μεγαλύτεροι διατηρούσαν ακόμα στη μνήμη τους τις εξεγερσιακές απεργίες του 1947 ή τις μαζικές κινητοποιήσεις κατάληψης κατοικιών στις οποίες είχαν συμμετάσχει, τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα και οι συλλογικότητες ήταν πια άφαντα στην γειτονιά: καμία αφισοκόλληση, κανένα μοίρασμα προκηρύξεων… Επρόκειτο ήδη για μεγάλη οπισθοχώρηση· μια οπισθοχώρηση, βέβαια, η οποία εν μέρει εξηγείται από το γεγονός ότι το κλείσιμο των εργοστασίων είχε αποδεκατίσει και τις υπάρχουσες πολιτικές δομές.

Από τη δωσίλογη Δεξιά στον κυβερνώντα ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό

του Στέφανου Δημητρίου

 Ο σκληρός πυρήνας της κυβερνώσας Δεξιάς. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μία εκδοχή της Δεξιάς ούτε και της Αριστεράς. Γνωρίζουμε, επίσης, τη ρήση «η Δεξιά δεν αλλάζει», παρόλο που αλλάζει. Ωστόσο, ένας σκληρός, ιδεολογικός πυρήνας της διατηρείται άθραυστος. Ο πυρήνας αυτός της δωσίλογης Δεξιάς απετέλεσε, κατά τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της χώρας, τον μηχανισμό για την ανασύσταση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, υπό το πνεύμα του μισαλλόδοξου αφανισμού των αντιφρονούντων, του πνιγμού της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών. Οργάνωσε τη δημόσια διοίκηση ως μηχανισμό δίωξης και επιβολής διακρίσεων, αλλά και αναπαραγωγής των πελατειακών σχέσεων μεταξύ των «συνεργατών» και της ίδιας. Χρειάζονται οι συνεργάσιμοι άνθρωποι· και η δωσίλογη Δεξιά είχε πλεόνασμα από αυτούς. Αυτή η Δεξιά κατέστειλε πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και παρέκαμψε το Σύνταγμα του 1952 με τα «παρασυντάγματα». Είναι η ίδια Δεξιά που συγκρότησε και τον σκληρό πυρήνα της δικτατορίας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να περιθωριοποιήσει τα υπολείμματα του ένοχου παρελθόντος. Αυτά όμως είναι παρελθόν. Σύμφωνα με τον αφόρητα κοινότοπο λόγο του πρωθυπουργού, «ανήκουν στο χθες και όχι στην Ελλάδα του αύριο». Ο ίδιος, βεβαίως, ανήκει στη σημερινή Ελλάδα, γι’ αυτό και είναι έτσι όπως την ζούμε η χώρα μας.

«Ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτόν τον τόπο;» και η απάντηση Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός κατέστη άβουλο ενεργούμενο του Μπαρόζο, στις Κάννες, το 2011. Με την πολιτική που του ανέθεσαν να εκτελέσει, υπονομεύτηκε η συνταγματική αυτονομία. Με την κατάρρευση της συνταγματικής αυτονομίας, παγιώθηκε η αδυναμία της χώρας ως προς το να καθορίζει αυτοδύναμα και κυριαρχικά τους κανόνες που διέπουν την αυτοτέλειά της, αλλά και το αν θα μπορεί να διατηρεί τον νομίμως εκλεγέντα πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός περιφρόνησε τον «κυρίαρχο λαό», αναλαμβάνοντας ασμένως να διεκπεραιώσει πολιτική που δεν σχεδίασε ο ίδιος∙ ταξική πολιτική βάναυσης εξαθλίωσης. Στελέχωσε το επιτελείο του με τους ιδεολογικούς επιγόνους των υπολειμμάτων εκείνου του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα, που μετέτρεψε τον δωσιλογισμό σε εθνικοφροσύνη και πατριδοκαπηλία. Ο ίδιος προέκυψε από αυτή την πατριδοκαπηλία: θυμόμαστε όλοι την «εθνωφελή» εξωτερική του πολιτική…. Αυτός ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας της Δεξιάς, που εκφράζουν ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του, πρεσβεύει την πλήρη απουσία του κράτους από την κοινωνική πολιτική, προωθεί την κατάλυση του θεσμικού πλαισίου προστασίας και συνοχής των εργασιακών σχέσεων, την περιφρόνηση των δικαιωμάτων. Περιφρονεί το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο, από το οποίο προκλητικώς απέχει ο περιδεής πρωθυπουργός, φοβούμενος την αντιπαράθεση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η αποκαθήλωση των «Πρωτοκόλλων», μέρος του αντιφασιστικού αγώνα

Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»: Το μπεστ σέλερ του μίσους-1

Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά

 Ο Δημήτρης Ψαρράς δικαιώνει, για άλλη μια φορά, τον χαρακτηρισμό του «χαλκέντερου ερευνητή» Μετά το Κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη (εκδ. Αλεξάνδρεια) και τη Μαύρη Βίβλο της Χρυσής Αυγής (εκδ. Πόλις), μας χαρίζει ένα ακόμα ανεκτίμητο εργαλείο για τη μελέτη της ελληνικής ακροδεξιάς: Το μπεστ σέλερ του μίσους. Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» στην Ελλάδα, 1920-2013, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Μέσα από μια ιστορική προσέγγιση των ελληνικών διαδρομών του αγαπημένου βιβλίου του Χίτλερ (και δημοφιλέστερου βιβλίου στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες!) ο Ψαρράς, με επιστημονική αυστηρότητα, πολιτική τόλμη και ιστορική αίσθηση μας χαρίζει ένα σπουδαίο εργαλείο για τη μελέτη της ακροδεξιάς, του αντισημιτισμού, της συνωμοσιολογίας, καθώς και της διάχυσής τους στην κοινωνία, ακόμα και σε κύκλους που δεν φαντάζεται κανείς εξαρχής. Του οφείλουμε χάριτες, όλοι και όλες.

Στρ. Μπ.

 Ποιες είναι οι ερευνητικές και πολιτικές διαδρομές, τα νήματα που σε οδήγησαν να γράψεις το βιβλίο;

Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε που πρωτοασχολήθηκα με την ελληνική διαδρομή των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών. Το 1995 δημοσιεύσαμε στις σελίδες του «Ιού», στο Έψιλον της παλιάς Ελευθεροτυπίας, ένα σχετικό ρεπορτάζ, στο οποίο διαπιστώναμε με έκπληξη ότι αυτό το αντισημιτικό πλαστογράφημα των αρχών του περασμένου αιώνα εξακολουθούσε να επανεκδίδεται στη χώρα μας με ρυθμούς πολύ ταχύτερους από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα («Το όνομα της τσουκνίδας», 17.9.1995). Αυτό που μας έκανε εντύπωση στην αρχή ήταν ότι οι ποικίλες αυτές ανατυπώσεις των Πρωτοκόλλων δεν περιορίζονταν στο χώρο της Ακροδεξιάς ή του παραεκκλησιαστικού φονταμενταλισμού, αλλά ξεφύτρωναν και ανάμεσα σε εκδόσεις των κλασικών του μαρξισμού ή των μεγάλων φιλοσόφων. Ασφαλώς, η Ακροδεξιά παραμένει η μήτρα των Πρωτοκόλλων. Αλλά η γοητεία μιας εύκολης ερμηνείας των ιστορικών και πολιτικών εξελίξεων, μέσω της θεωρίας ότι υπάρχει μια πανίσχυρη ομάδα που κινεί τα νήματα από τα παρασκήνια, ξεπερνά τα παραδοσιακά πολιτικά φράγματα. Η απόδοση της «παγκοσμιοποίησης» στη συνωμοτική δράση μιας φούχτας «τραπεζιτών» (πολιτικά ορθή μετωνυμία των «Εβραίων τοκογλύφων» της ναζιστικής προπαγάνδας) είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτη για το ευρύ κοινό που αναζητά μέσα στην κρίση μια προσιτή απάντηση σε ένα πολύπλοκο ερώτημα.

Μέσα, λοιπόν, από τη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής Ακροδεξιάς, την οποία επιχείρησα να εκθέσω στα δύο προηγούμενα βιβλία μου για το ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή, έπεφτα συνεχώς πάνω στα Πρωτόκολλα. Όχι μόνο επειδή οι ηγέτες της ελληνικής Ακροδεξιάς εξακολουθούν να τα επικαλούνται, να τα εκδίδουν και να πολιτεύονται μ’ αυτά ως οδηγό, αλλά και επειδή κανέναν δεν φαινόταν να τον ξενίζει το γεγονός. Κανείς δεν αντέδρασε όταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης διακήρυξε από το βήμα της Βουλής το 2008 ότι η συνθήκη της Λισαβώνας ισοδυναμεί με επιβεβαίωση των Πρωτοκόλλων… Έπρεπε να τον μιμηθεί ο Ηλίας Κασιδιάρης το 2012 για να καταλάβουμε ότι κάτι στραβό συμβαίνει μ’ αυτές τις «καταγγελίες». Και, δίπλα σ’ αυτούς, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος όχι μόνο διαφήμιζε και πουλούσε τα Πρωτόκολλα ως μέρος του βιβλίου του Πλεύρη Οι Εβραίο , όλη η αλήθεια, αλλά, μετά την απαλλαγή του Πλεύρη από το δικαστήριο, επικαλέστηκε τα Πρωτόκολλα για να σχολιάσει τις διεθνείς αντιδράσεις που είχε προκαλέσει το φιλοχιτλερικό και αντισημιτικό αυτό συμπίλημα.

Υπάρχει, σήμερα, επιστημονικό ενδιαφέρον για τη μελέτη των Πρωτοκόλλων;

Τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί τρία διεθνή επιστημονικά συνέδρια για τα Πρωτόκολλα, τη δημιουργία τους, τη διάδοσή τους και τις επιδράσεις τους. Αφορμή ήταν βέβαια η συμπλήρωση ενός αιώνα από την πρώτη έκδοση των Πρωτοκόλλων στην τσαρική Ρωσία, αλλά η ευρύτητα των επιστημονικών ανακοινώσεων σ’ αυτά τα συνέδρια υπέδειξε και κάτι άλλο: ότι, παρά το γεγονός ότι από το 1921 έχει αποδειχτεί ότι πρόκειται για ένα πλαστογράφημα, προϊόν λογοκλοπής και μυθοπλασία βασισμένη σε ποικίλα αντισημιτικά στερεότυπα, υπάρχουν ακόμα και σήμερα ανοιχτά ερωτηματικά που συνοδεύουν τη γένεση και την αναπαραγωγή του μύθου αυτού. Κατά κάποιοn τρόπο, τα Πρωτόκολλα είναι ένα κατεξοχήν «μεταμοντέρνο» δημιούργημα. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα ούτε ποιος τα έγραψε, ούτε πότε, πού και γιατί ακριβώς γράφτηκαν. Υπάρχουν βέβαια αρκετές βάσιμες υποθέσεις, οι οποίες οδηγούν σε ονόματα και τόπους, αλλά οι πιο πρόσφατες μελέτες (όπως του Τσέζαρε ντε Μικέλις και του Μίκαελ Χαγκεμάιστερ) έχουν αμφισβητήσει με πειστικό τρόπο ορισμένες από τις βεβαιότητες προγενέστερων μελετητών.

Το παλίμψηστο της ελληνικής ακροδεξιάς

Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»: Το μπεστ σέλερ του μίσους-2

του Νίκου Φίλη

 Ο Δημήτρης Ψαρράς είναι γνωστός στους αναγνώστες της Αυγής και τον κόσμο της Αριστεράς. Η ερευνητική δημοσιογραφία που υπηρετεί βρίσκεται στον αντίποδα του κυρίαρχου υποδείγματος αυτού του είδους της δημοσιογραφίας, όπως θεραπεύεται στη χώρα μας.

Ο Ψαρράς υπηρετεί με τόλμη αλλά και με προσήλωση στο επιχείρημα και τα γεγονότα, με γνώση των διεθνών τάσεων, με σταθερότητα στις δημοκρατικές-αριστερές αξίες, με σεβασμό στον αναγνώστη. Και αυτή η πολιτική-επαγγελματική διαδρομή περίπου σαράντα ετών έχει αναδείξει τον Ψαρρά και την ομάδα του «Ιού» σε σημείο αναφοράς, κάτι σαν θεσμό της αντισυμβατικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Ιδιαίτερη είναι η ενασχόληση του Δημήτρη Ψαρρά με θέματα ρατσισμού, εθνικισμού, φυλετικών ή άλλων προκαταλήψεων. Η μελέτη (και συνεπώς η αντιμετώπιση) του ακροδεξιού φαινομένου στη χώρα μας οφείλει πολλά στα βιβλία του. Το παλαιότερο, για τον Καρατζαφέρη, εντοπίζει τον ρόλο της συστημικής τηλεόρασης ως εμβρυουλκού του φαινομένου. Και το πρόσφατο, η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, αποθησαυρίζει ντοκουμέντα, συνιστώντας, κατ’ ουσίαν, το κυριότερο αποδεικτικό υλικό του κατηγορητηρίου κατά της εγκληματικής οργάνωσης — καθώς μάλιστα οι κρατικές υπηρεσίες, δεν θέλησαν, και πάντως δεν κατόρθωσαν, μέχρι στιγμής να προσαγάγουν στη δικαιοσύνη μείζονα άλλα στοιχεία σχετικά με τις διασυνδέσεις των νεοναζί στην αστυνομία και το στρατό, τη χρηματοδότησή τους, το οπλοστάσιο και τη διείσδυσή τους στα σχολεία.

Ο Ψαρράς, ήταν έτοιμος από καιρό να μας παρουσιάσει τη μελέτη του. Πρόκειται για μια τεκμηριωμένη απόπειρα να αναζητηθούν οι απαρχές του ακροδεξιού φαινομένου στη χώρα μας και να παρουσιαστούν οι μεταλλάξεις του, καθώς οι εν Ελλάδι εισηγητές των Πρωτοκόλλων υπήρξαν ιδρυτικοί πρωταγωνιστές του αντικομουνιστικού αγώνα, καταστατικά στελέχη νεοναζί οργανώσεων, άλλοτε απροκάλυπτοι δωσίλογοι και άλλοτε στυλοβάτες της κερδοσκοπικής εθνικοφροσύνης.

Το βιβλίο κατορθώνει να ανασυστήσει τις συνάψεις ανάμεσα στον αντισημιτισμό, που υπήρξε όχημα του αγοραίου αντικομουνισμού στη χώρα μας, με λαϊκές προκαταλήψεις, να εντοπίζει τη δυναμική του θεσμικού αντισημιτισμού μέσα στο βαθύ ρεύμα του λαϊκού αντισημιτισμού. Εντοπίζει τις ωσμώσεις, τη διάχυση άλλων οριζόντιων ιδεολογιών, όπως οι θεωρίες συνωμοσίας ή η επικοινωνία του –κυρίως μεταψυχροπολεμικού– αντιιμπεριαλισμού με τον Ιανό του εθνικισμού. Πρόκειται για μια προσπάθεια να καταδειχθούν οι άρρητες, πλην όμως εκκωφαντικά διατυπούμενες, ιδεολογικές συνομιλίες μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικού ανορθολογισμού, φοβίας ή και εχθρότητας προς τον άλλον, εθνικής αυτοθυματοποίησης ή ταπείνωσης, ιδεολογικής σύγχυσης και πολιτικής κρίσης. Όσο κι αν οι διαφορές είναι μεγάλες, παρακολουθώντας κανείς την αναζήτηση των απαρχών του ναζισμού στη χώρα μας μέσα από το παλίμψηστο των Πρωτοκόλλων διακρίνει αναλογίες της εποχής μας με τον Μεσοπόλεμο.

Το ανοιχτό λογισμικό του μίσους

Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»: Το μπεστ σέλερ του μίσους-3

του Κωστή Καρπόζηλου

«Το μεγάλο πείραμα». Πίνακας του Ιλία Γκλαζούνοφ (1990), εμπνευσμένο από τον αντισημιτικό μύθο των «Πρωτοκόλλων».

 Οι υπαίθριοι πάγκοι με τα βιβλία φιλοξενούν μια «στερεότυπη» συλλογή εκδόσεων, που εκκινεί από πρόχειρες ανατυπώσεις κλασικών λογοτεχνικών έργων και καταλήγει σε φιλοσοφικές πραγματείες με προτίμηση στις ζαρατούστρειες εντολές. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς την εξαιρετική μελέτη του Δημήτρη Ψαρρά στη συλλογή αυτή. Αντίθετα, και δυστυχέστατα, το αντικείμενο της έρευνάς του, τα αντισημιτικά και αντιδραστικά Πρωτόκολλα είναι ένας γνώριμος τίτλος ανάμεσα στα βιβλία με τα φανταχτερά εξώφυλλα και το φτηνό χαρτί.

Τεκμηριώνοντας την αντοχή, τη διάδοση και τη μετεξέλιξη στον χρόνο ενός καταφανώς κατασκευασμένου κειμένου, ο Ψαρράς παρατηρεί τη διείσδυση της ρητορικής των Πρωτοκόλλων στη σύγχρονη ελληνική δημόσια σφαίρα. Οι πολυάριθμες εκδόσεις των Πρωτοκόλλων, η χρήση αυτών στο ιδεολογικό σύμπαν της Άκρας Δεξιάς, η εκτίναξη στο πολιτικό στερέωμα τηλεοπτικών βιβλιοπλασιέδων όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά και η εμφάνιση των θεωριών παγκόσμιας διακυβέρνησης στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις αποτελούν ασφαλείς δείκτες. Φοβάμαι ότι ο ασφαλέστερος σχετίζεται με τη διαβρωτική επίδραση του πολιτικού ανορθολογισμού στην καθημερινότητα: η τυχαία συζήτηση που καταλήγει στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, τους αεροψεκασμούς, την εβραϊκή συνωμοσία, στο σχέδιο κάποιων, πάντοτε ισχυρών και απόμακρων, να «μας» εξοντώσουν. Συχνά, προσπερνούμε αυτές τις εκφάνσεις του συνωμοσιολογικού ως περιθωριακές — μέχρι που, κάποια στιγμή, αντιλαμβανόμαστε ότι μας έχουν περικυκλώσει.

  Ο πυρήνας των Πρωτοκόλλων είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση των συγκοινωνούντων δοχείων του πολιτικού ανορθολογισμού. Η βασική τους ιδέα, ότι η παγκόσμια ιστορία εκδιπλώνεται βάσει του προκαθορισμένου σχεδίου μιας μυστικής εβραϊκής οργάνωσης, παρέχει το ερμηνευτικό σχήμα για την αντιμετώπιση του ιστορικά απρόβλεπτου. Σαν τη διαφήμιση εκείνη που αναρωτιόταν «Τυχαίο;» για να απαντήσει με νόημα «Δε νομίζω!», οι διαδοχικές εκδόσεις των Πρωτοκόλλων εμφανίζονται να αποκωδικοποιούν πολεμικές συγκρούσεις, κοινωνικές αναταραχές, οικονομικές μεταβολές και να προοικονομούν την τελική σύγκρουση γύρω από την επικράτηση της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας. Έχοντας λοιπόν ως καταστατικό στοιχείο την αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τα Πρωτόκολλα λειτουργούν σαν το ανοιχτό λογισμικό. Προσφέρουν έναν βασικό κώδικα, ο οποίος με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις προσαρμόζεται στις τρέχουσες πολιτικές επιδιώξεις των εκδοτών τους με διαχρονικό στοιχείο την υπεράσπιση του ελληνισμού από τις κάθε είδους ξένες επιβουλές.

Ουκρανία: Το πεδίο της διαμαρτυρίας και η Ακροδεξιά

Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ-2

Ιλύα Μπουντράιτσκις

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Κάζιμιρ Μάλεβιτς, «Λουόμενος»¨, 1911

 Ποιες πολιτικές δυνάμεις δραστηριοποιούνται στο Μαϊντάν;

Υπάρχει πολύ έντονη πολιτική προπαγάνδα, και μάλιστα σχεδόν μόνο από δεξιές και ακροδεξιές ομάδες. Το φάσμα περιλαμβάνει από νεοφιλελεύθερα κόμματα της αντιπολίτευσης έως τον εξωκοινοβουλευτικό, ακραία εθνικιστικό «Δεξιό Τομέα»

Τι είναι ο «Δεξιός Τομέας»;

Μια συμμαχία διαφορετικών ακροδεξιών ομάδων που συγκροτεί στρατιωτικές δομές. Ανάμεσά τους υπάρχουν εμπειροπόλεμοι φανατικοί οπαδοί της Ντιναμό Κιέβου.

 Πώς αντιδρούν οι διαδηλωτές απέναντι στην Ακροδεξιά;

Σε μεγάλο βαθμό, θετικά. Όχι επειδή υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη ιδεολογία, αλλά επειδή η Άκρα Δεξιά –κρίνοντας αντικειμενικά– είναι το πιο θαρραλέο και μαχητικό κομμάτι του κινήματος, είναι κυριολεκτικά οι καλύτεροι μαχητές. Κανείς δεν επιτίθεται στην αστυνομία με τον τρόπο που το κάνουν οι ακροδεξιοί. Από την άλλη μεριά, κάποιοι τους βλέπουν ως εξτρεμιστικά στοιχεία που δυσφημούν το κίνημα.

 Ένα από τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης είναι το Σβομπόντα…

… το οποίο είναι το ισχυρότερο κόμμα της Άκρας Δεξιάς στην Ουκρανία, έχοντας πάρει 10% στις τελευταίες εκλογές. Πάνω απ’ όλα όμως, η άνοδός του οφείλεται στην εθνικιστική ρητορική που υιοθέτησε μέχρι το 2010 ο πρόεδρος Βίκτορ Γιουστσένκο, ο προκάτοχος του Γιανουκόβιτς.