Μια «τιμητική» δίωξη

του Στρατή Μπουρνάζου 

Έργο του Μίχαελ Χάφτκα, 2001

H αγωγή της Άννας Παναγιωταρέα εναντίον της Δέσποινας Κουτσούμπα για «συκοφαντική δυσφήμιση», αποτελεί έναν ακόμα τίτλο τιμής, ένα ακόμα αγωνιστικό εύσημο για την πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και νυν επικεφαλής της παράταξης «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική». Φυσικά, διόλου δεν τιμά την ενάγουσα, η οποία μάλιστα είναι και δημοσιογράφος, ας μην το ξεχνάμε – αν και μάλλον το έχει ξεχάσει η ίδια… Είναι προφανές (για όποιον κάνει τον κόπο να ασχοληθεί  λίγο) ότι όσα έγραψε η Δ. Κουτσούμπα, στο facebook (και για τα οποία η Α. Παναγιωταρέα ζητάει 15.000!) καμιά σχέση με δυσφήμιση και συκοφαντία δεν έχουν, αλλά συνιστούν ουσιαστική κριτική.

Η ουσία της υπόθεσης  είναι όμως ότι  συγκεκριμένος  τυποκτόνος νόμος αποτελεί όπλο για τη φίμωση της κριτικής και του ελέγχου προσώπων με δημόσιο ρόλο. (και θα επανέλθω σε αυτό, καθώς τα κρούσματα έχουν πολλαπλασιαστεί ανησυχητικά τον τελευταίο καιρό).

Σφίγγες

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

 Μέσα στον Αύγουστο συνέβησαν δύο γεγονότα που αν τα κοιτάξει κανείς λίγο πιο προσεχτικά, ίσως ανακαλύψει μια διαβολική συνάφεια αναμεταξύ τους ή, τουλάχιστον, μια σύμπτωση, σχεδόν ανατριχιαστική.

Στην Αμφίπολη, στην ανασκαφή του λόφου Καστά, βρέθηκαν, όπως είναι άλλωστε γνωστό, δύο μαρμάρινες Σφίγγες. Οι Σφίγγες στέκονται αντικριστά και φυλάνε σαν φρουροί την είσοδο του τάφου που κρύβεται στο βάθος. Ακέφαλες, δίχως βλέμμα και στόμα, και με τα φτερά τους να είναι επίσης σπασμένα, εξακολουθούν, αδιαφορώντας για τις απώλειες, να δείχνουν ικανές και έτοιμες να διατηρήσουν αναλλοίωτο το αίνιγμά τους: αρκεί να παρατηρήσουμε τη στάση των σωμάτων τους για να το καταλάβουμε, στάση ομολογουμένως αυθάδικη, ελλείψει κεφαλών.

Τις ίδιες μέρες, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζέιμς Φόλεϊ αποκεφαλίστηκε από φανατικούς Ισλαμιστές και το βίντεο του αποκεφαλισμού του στάλθηκε στη Δύση, θυμίζοντας εκείνους τους δολοφόνους που παλαιότερα έστελναν τα ίδια τα κεφάλια στις οικογένειες των θυμάτων τους, σαν μια δήλωση που μονιμοποιούσε την απειλή: «Ο κύκλος του αίματος δεν θα κλείσει ποτέ».

ΕΝΦΙΑ στον Τύμβο

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

του Νίκου Σαραντάκου

Ντονάτο Κρέτι, «Μέγας Αλέξναδρος», 18ος αιώνας

Η στήλη έκανε διακοπές τον Αύγουστο, με αποτέλεσμα να έχουν μαζευτεί κάμποσες λέξεις που ακούστηκαν αρκετά το προηγούμενο διάστημα και που διεκδικούν την προσοχή μας, διαψεύδοντας τον Ουμπέρτο Έκο που ισχυρίζεται ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Προς στιγμή σκέφτηκα να αφιερώσω το σημείωμα στο ρωσικό εμπάργκο και στα ροδάκινα, που αντί να διοχετευτούν στη ρωσική αγορά κατέληξαν στις χωματερές προς δόξαν των ευρωπαϊκών μας δεσμεύσεων (έχομεν Ζάλογγα εμείς στην ιστορία μας, είχε πει σε ανάλογη περίσταση ο Παν. Κανελλόπουλος), αλλά τελικά προτίμησα δυο άλλες λέξεις που έμμεσα συνδέονται μεταξύ τους.

Η πρώτη από αυτές δεν είναι κανονική λέξη, είναι ακρώνυμο ή αρκτικόλεξο: πρόκειται για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, τον ΕΝΦΙΑ, που ήρθε να αντικαταστήσει το χαράτσι κι έχει κάνει πολλούς μικροϊδιοκτήτες ακινήτων να χάσουν τον ύπνο τους, αφού καλούνται να πληρώσουν πολλαπλάσια ποσά. Δόθηκαν κάποιες νεφελώδεις υποσχέσεις για διόρθωση των λαθών, αλλά τίποτα το συγκεκριμένο –και τότε επιστρατεύτηκε ως αντιπερισπασμός το θέμα που θα δώσει τη δεύτερη λέξη του σημειώματός μας, οι ανασκαφές της Αμφίπολης, στον τύμβο του λόφου Καστά, τις οποίες θέλησε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός να… επιβλέψει ελπίζοντας ότι ένα εντυπωσιακό εύρημα θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από την καταστροφική πολιτική του.

Τύμβος και ΕΝΦΙΑ λοιπόν οι δυο σημερινές μας λέξεις. Η μια πανάρχαιη, η άλλη νεόκοπη –τόσο καινούργια που ακόμα δεν έχουμε καταλήξει πώς θα το προφέρουμε το ανοικονόμητο αυτό ακρώνυμο που βάλθηκε να μας ξετινάξει οικονομικά· κανόνας δεν υπάρχει στον τονισμό των ακρωνύμων· τα περισσότερα τονίζονται στη λήγουσα, όπως άλλωστε και ο προκάτοχος του ΕΝΦΙΑ (εετηδέ) αλλά είναι και πολλά που τονίζονται στην παραλήγουσα ή την προπαραλήγουσα, ανάμεσά τους κι ένα πολύ ελπιδοφόρο (Σύριζα). Στα περισσότερα δελτία ειδήσεων το ακρώνυμο προφέρεται προπαροξύτονο (ένφια) αλλά πολύς κόσμος το χρησιμοποιεί και ως οξύτονο (ενφιά). Στην παραλήγουσα (ενφία) δεν το τονίζει κανένας, και κρίμα, γιατί συμπίπτει με την προστακτική του πορτογαλικού ρήματος enfiar, που θα μπορούσε να μεταφραστεί, μεταξύ άλλων, «βάλε, χώσε». Να πούμε βέβαια ότι οι φθόγγοι ν και φ δεν συνδυάζονταν καλά στα παλιότερα ελληνικά κι έτσι, ας πούμε, το εν και η φιάλη έδωσαν την εμφιάλωση, αλλά στα νεότερα χρόνια ατόνησε αυτός ο φωνητικός κανόνας, και λέμε π.χ. φανφαρόνος ή κονφορμιστής — οπότε θα δεχτούμε και τον ΕΝΦΙΑ και μακάρι ο μεγαλύτερος καημός μας να ήταν η συλλαβή όπου τονίζεται.

Πεθαίνω σαν Χώρα (στην Αμφίπολη)

του Δημήτρη Παπανικολάου

Nίκος Eγγονόπουλος, «Oι δύο Μακεδόνες.
Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς», 1977

«Μεταμοντέρνα μειράκια» και «χαμαντράκια». Έτσι είχε χαρακτηρίσει ο πολύς Κώστας Γεωργουσόπουλος, σε ένα οργισμένο σχόλιό του πριν λίγα χρόνια, όσους επέμεναν να αναλύουν τη σύνδεση της εθνικής ταυτότητας, της εθνικιστικής ιδεολογίας και της δημόσιας παρουσίας της αρχαιολογίας στην Ελλάδα. Όσοι μιλούν για «εθνικό αφήγημα» όταν συζητούν τη δουλειά του Ανδρόνικου στη Βεργίνα, ή κριτικάρουν την «εθνική υστερία [με] τα Ελγίνεια», έλεγε τότε ο Γεωργουσόπουλος, κάνουν «αβάντα στη σκοπιανή εθνοκαπηλία και […] θεωρίες μια δεκάρα η βιολέτα τσιγκολελέτα τσιγκολελέτα.»[1]

Τα θυμήθηκα αυτές τις μέρες τα «χαμαντράκια», καθώς ακούω τα καθημερινά δελτία για την πρόοδο της ανασκαφής στην Αμφίπολη, τις βαρύγδουπες «προβλέψεις» του αρμόδιου υπουργού, τα διαρκή τιτιβίσματα των υφισταμένων του, το προαίσθημα του, επίσης πολύ, Σαράντη Καργάκου για το ότι εκεί κρύβεται ο Μεγαλέξανδρος, και τη διακήρυξη του αρμοδιότατου Άνθιμου Θεσσαλονίκης ότι «όποιος κι αν είναι θαμμένος στην Αμφίπολη, είναι Έλληνας».[2] Καταλληλότεροι από εμένα έχουν κρίνει επαρκώς αυτή τη νέα, εθνικού επιπέδου, παράκρουση. Περιμένουμε από την Αμφίπολη μια ακόμα επιβεβαίωση του εθνικού αφηγήματος του μεγάλου, άσπιλου και λευκού, υπερβατικού και υπερβαίνοντος, παντοδύναμου και παντοκράτη (πλην όμως και παντοπώλη) ελληνισμού.

Ας επιμείνω εδώ ομως σε μια παράμετρο που ίσως συζητήθηκε λιγότερο:

Τη σύνδεση της επιθυμίας για αρχαιότητα, με τους λόγους του ρατσισμού και της έμφυλης κανονικότητας που κατακλύζουν αυτή τη στιγμή κι από άλλες μπάντες την Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα που συνεπαίρνεται με τα (επερχόμενα) ευρήματα της Αμφίπολης είναι, βεβαίως, η ίδια ακριβώς Ελλάδα που την ίδια εποχή βλέπει «ξαφνικά» τον πιο ρατσιστικό εαυτό της να ξεδιπλώνεται τόσο ξεδιάντροπα στη δημόσια σφαίρα, στη πολιτική, στην κοινωνική συναλλαγή και τη διαχείριση «ντόπιων» και «ξένων», στην εικονοποιϊα της καθημερινότητας. Είναι η ίδια Ελλάδα που την ίδια στιγμή δυσκολεύεται να ψηφίσει ένα ξεκάθαρο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, κι όταν το κάνει αυτό φροντίζει να το συνδυάσει με καθησυχασμό των φοβικών κοινωνικών αγκυλώσεων (άρνηση συμπερίληψης του Συμφώνου Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια) και κανόνες επιβεβαίωσης της εθνικιστικής μηχανικής (ποινικοποίηση της άρνησης των «ελληνικών γενοκτονιών» Πόντου, Μικρασίας κλπ). Είναι η ίδια Ελλάδα δηλαδή που, αν προλάβαινε, θα φρόντιζε να ποινικοποιήσει, μαζί με την άρνηση ελληνικών γενοκτονιών, και τον οποιονδήποτε σκεπτικισμό περί του τάφου του Φιλίππου, της πεμπτουσιακής σημασίας της Αμφίπολης, και του αν ζει ο Μεγαλέξαντρος.

Από τη Βεργίνα στην Αμφίπολη: Πρώτα ως τραγωδία, μετά ως φάρσα

του Γιάννη Χαμηλάκη

Mποστ, «Ο Μεγαλέξανδρος με την αδελφή του την Γοργώνα»

Αμφίπολη Σερρών, Αύγουστος 2013: Η «εθνική αρχαιολογία» σε νέες, ηρωικές περιπέτειες. Ή μήπως όχι και τόσο νέες; 1977-2013, σα να μην πέρασε μια μέρα. Ξανά ένας τύμβος, ένα «μοναδικό» ταφικό μνημείο (γνωστό στους αρχαιολόγους ήδη από τη δεκαετία του ’60), ξανά η βιαστική συσχέτιση με έναν «σημαντικό» νεκρό που εμμέσως πλην σαφώς κατονομάζεται, ξανά οι ομολογημένες ή κρυφές ελπίδες για μια συγκλονιστική αποκάλυψη, ξανά οι από Βορράν εχθροί –αντίπαλοι στη μάχη των συμβόλων– που καραδοκούν.

Παρά τις έστω και καθυστερημένες αντιδράσεις των ανασκαφέων και την ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού που τονίζει πως, σ’ αυτό το στάδιο τουλάχιστον, «οποιαδήποτε ταύτιση με ιστορικά πρόσωπα στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης και είναι παρακινδυνευμένη», άλλη μια κάθοδος στον κόσμο των «επιφανών» νεκρών προετοιμάζεται· άραγε, άλλο ένα δράμα δημόσιας ονειρικής αρχαιολογίας βρίσκεται εν τη γενέσει; Πάντως η στιγμή της αποκάλυψης προετοιμάζεται με «γοργό ρυθμό γιατί [η ανασκαφή] γίνεται με σκαπτικά μηχανήματα και δεν απαιτεί τη γνωστή κοπιαστική αρχαιολογική λεπτολόγηση», όπως γράφτηκε — φράση που θα εξέπληττε τους περισσότερους φοιτητές αρχαιολογίας.