Ο Συνήγορος του Πολίτη και οι «φίλοι» του

 του Βασίλη Καρύδη

Διαμαντής Διαμαντόπουλος, «Καρπούζια» (λεπτομέρεια)

Ο φίλος Δημήτρης Χριστόπουλος θεώρησε τη συγκυρία κατάλληλη για να δημοσιοποιήσει μια εφ’ όλης της ύλης σκληρή κριτική στην Ανεξάρτητη Αρχή «Συνήγορος του Πολίτη» («Πού βαδίζει ο Συνήγορος του Πολίτη;», «Ενθέματα» της Αυγής 8.12.2013), με πλήθος χαρακτηρισμών και αξιολογικών κρίσεων. Με δυσκολία όμως διακρίνει κανείς στο κείμενο επιχειρήματα ή ακόμη περισσότερο τη στοιχειώδη τεκμηρίωση των ισχυρισμών.

 Ο Συνήγορος επιζητά την κριτική, ιδίως όταν προέρχεται από καλόπιστους επιστήμονες, έγκυρους ειδικούς, έμπειρα στελέχη της διοίκησης, σοβαρό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Ούτε διστάζει να διαπιστώσει ότι το αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης κυριαρχεί στις αναφορές των πολιτών, αντανακλώντας την κοινωνική κόπωση (ετήσια Έκθεση 2012). Αναγνωρίζει επίσης τους δικούς του περιορισμούς και ενδεχόμενες ανεπάρκειες και αστοχίες. Επιχειρεί αναπροσανατολισμούς στις νέες δυσχερείς συνθήκες, προσπαθώντας να γίνει πιο αποτελεσματικός και χρηστικός για τους πολίτες και τη διοίκηση, αξιοποιώντας την «εξ επαφής» εξοικείωση με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες των αναφερομένων πολιτών. Ταυτόχρονα, παραμένει ένας θεσμός που διαθέτει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» στη χώρα αλλά και στους διεθνείς οργανισμούς, υπερασπίζοντας ως κόρη οφθαλμού τη λειτουργική του ανεξαρτησία erga omnes. Αυτό δεν γίνεται πάντα και από όλους κατανοητό ή και αποδεκτό. Όπως μάλλον συμβαίνει με τον Δ.Χ., ο οποίος επιλέγει «να χαλάσουμε τις καρδιές μας» για το καλό του Συνηγόρου. Ας χαλάσουμε λοιπόν τις καρδιές μας (όχι ευχαρίστως) για το καλό του πολίτη, της χειμαζόμενης κοινωνίας και των θεσμών. Με επιχειρήματα όμως. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Και εξηγούμαι.

Ο Συνήγορος έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Ο Δημήτρης  Χριστόπουλος ανταπαντά στο άρθρο του Βασίλη Καρύδη:

Έργο του Λάιονελ Φάινινγκερ

Δεν αμφισβητώ σχεδόν τίποτα από όσα γράφει για τη δραστηριότητα του Συνήγορου o B. Kαρύδης. Θα μπορούσα να προσθέσω και κάμποσα άλλα, ανοίγοντας μια ετήσια έκθεσή του. Ωστόσο, αυτά δεν αναιρούν στο παραμικρό την κεντρική διαπίστωσή μου: την εντεινόμενη απουσία του Συνήγορου από τον δημόσιο λόγο της χώρας, την ερμητική εσωστρέφεια και την προϊούσα ιδρυματοποίησή του, πάρα ταύτα.

To κείμενο του B. Καρύδη είναι, φοβάμαι, πολύ πιο πειστική απόδειξη αυτού από το ίδιο το άρθρο μου. Τούτο είναι θεσμικά προβληματικό για την Αρχή και προσωπικά δυσάρεστο για τον ίδιο (και για εμένα, λόγω προσωπικής μας σχέσης), πλην όμως, το τελευταίο, δημοσίως αδιάφορο.

Ο βοηθός Συνήγορος κ. Καρύδης τεκμηριώνει με τον τρόπο του ότι «δυστυχώς ο θεσμός έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα» — και το κάνει καλύτερα από μένα. Πολλά είναι αυτά που χρειάζεται να συζητάμε. Και να διαφωνούμε. Και να αντέχουμε. Ωστόσο, υπάρχει κάτι το οποίο δεν θα συζητήσω: το «υποτίθεται».

Πού βαδίζει ο Συνήγορος του Πολίτη;

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Έργο του Ανρί Ματίς, 1906

 Διατρέχοντας το πρόγραμμα του συνεδρίου για τα δεκαπέντε χρόνια από την ίδρυση του Συνηγόρου του Πολίτη (Αθήνα, 12-13.11.2013) επιβεβαίωσα τη δυσάρεστη άποψη που έχω σχηματίσει τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα: δυστυχώς, η Αρχή έχει αρχίσει να χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα. Είτε λόγω της κεκτημένης αδράνειας και γραφειοκρατικοποίησης των λειτουργιών έπειτα από μια δεκαπενταετία, είτε λόγω κάποιας «αγοραφοβίας» που εντάθηκε προϊόντος του χρόνου, είτε λόγω της ίδιας της επικαιρότητας, που πλέον τρέχει μανιωδώς, ένα είναι βέβαιο: ότι ο θεσμός που κάποτε έσωζε την τιμή του πειράματος των Ανεξάρτητων Αρχών, πλέον φαίνεται να έχει πλέον χάσει σημαντικό τμήμα του κύρους και του ηθικού του ερείσματος στις προσδοκίες των ανθρώπων. Δεν εμπνέει και λίγο-πολύ ξεχάστηκε. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος μπορεί να μου αντιτάξει: Μήπως είσαι άδικος; Δες τόσα πορίσματα στην ιστοσελίδα του Συνήγορου. Δες ότι, παρά την κάμψη των προηγουμένων ετών ο κόσμος ακόμη υποβάλλει αναφορές. Δες τη δουλειά που γίνεται…