του Στρατή Μπουρνάζου
Φωτογραφία του Γιάννη Καυκά, από την ενότητα «open wound» (από το μπλογκ του diffusedlight.blogspot.com)
To βίντεο κυκλοφορεί ευρύτατα στο διαδίκτυο, θα το έχετε δει. Ένας νεαρός σωριασμένος στο οδόστρωμα, και από πάνω τρεις άντρες των ΜΑΤ τον έχουν κυκλώσει και τον κοπανάνε. Σηκώνουν τα γκλομπ ψηλά, παίρνουν φόρα και τα κατεβάζουν με δύναμη. Ένας ακόμα Ματατζής τρέχει με σπουδή, μπας και δεν προλάβει το πανηγύρι, κι αρχίζει κι αυτός να κλωτσάει τον πεσμένο. Και άλλες εικόνες, αυτές τις είδα στο tvxs, τα ΜΑΤ να κραδαίνουν απειλητικά τα γκλομπ ανάποδα, για να μπορούν να χτυπάνε με τη μεταλλική λαβή. Και Ματατζήδες που βαράνε, καταπρόσωπα, με μπουνιές και γονατιές, έναν διαδηλωτή. Κάπως έτσι, σκέφτηκα, θα χτύπησαν και τον Γιάννη Καυκά που χαροπαλεύει στην Εντατική του Γενικού Κρατικού της Νίκαιας — κι όλες οι σκέψεις και οι ευχές μας, αν μπορούν οι ευχές να έχουν κάποια δύναμη, το μυαλό κι η καρδιά μας είναι εκεί, να ζήσει το παλικάρι και να μην του αφήσει κουσούρι η μανία των βαρβάρων.
Φωτογραφία του Γιάννη Καυκά, από την ενότητα «open wound»
Δεν θα επιμείνω, άλλωστε οι περισσότεροι τις έχουμε δει κάμποσες φορές τις εικόνες αυτές, όχι στην οθόνη, αλλά ζωντανά, στον δρόμο. Κι όμως, πιο τρομακτικές κι απ’ τις εικόνες μού φαίνονται οι αντιδράσεις των κυβερνητικών. Τη στιγμή που τα βίντεο κάνουν τον γύρο του κόσμου, τη στιγμή που ο Γ. Καυκάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε «προθανάτιο κατάσταση» (κατά το ιατρικό ανακοινωθέν), που σε έναν ακόμα τραυματία έγινε σπληνεκτομή, τη στιγμή που μια κατά κοινή ομολογία ειρηνική πορεία καταλήγει με δεκάδες σοβαρά τραυματισμένους — αυτή τη στιγμή λοιπόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος καταδικάζει τη βία «από όπου και αν προέρχεται», αφιερώνοντας τη μισή του δήλωση σε συμψηφισμούς, στηλιτεύοντας αυστηρά το γεγονός ότι οι συγκεντρωμένοι έξω από το Γενικό Κρατικό έκραξαν ή προπηλάκισαν τους ασφαλίτες που το επισκέφθηκαν. Ο δε Χάρης Καστανίδης, με τη σειρά του, δήλωσε: «Είναι παιδιά που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί ήταν επί 4 μήνες σε συγκρούσεις στην Κερατέα δεχόμενοι μολότοφ, είναι άνθρωποι κι αυτοί που έχουν αντοχές»!
Όσον αφορά τον Γ. Πεταλωτή, με τον συμψηφισμό και τη διάχυση της βίας είναι σαφές ότι επιδιώκει τη σχετικοποίηση και την παράκαμψη των συγκεκριμένων περιστατικών. Καταδικάζουμε γενικώς την πάσης φύσεως βία (άρα μπαίνουν στο ίδιο ντορβά ο παρ’ ολίγον θάνατος και οι αποδοκιμασίες) από όποιον και αν προέρχεται (είτε είναι όργανο της πολιτείας είτε ο οιοσδήποτε), άρα ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ακόμα χειρότερα, οι δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, αν το καλοσκεφτούμε, σημαίνουν κατάργηση της έννοιας του κράτους δικαίου — του κράτους, ως γνωστόν, που λειτουργεί με βάση το νόμο: περιγράφοντας τους άνδρες των ΜΑΤ όχι σαν κρατικούς λειτουργούς με συγκεκριμένα καθήκοντα και αποστολή, αλλά σαν (θερμόαιμα) «παιδιά» που συγκρούονται με άλλα «παιδιά», σαν ανθρώπους που επειδή έτρωγαν μολότοφ στην Κερατέα ξεσπάνε μόλις μπορέσουν, καταλύεις κάθε έννοια νομιμότητας. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οι αστυνομικοί δρουν, τουλάχιστον οφείλουν να δρουν, βάσει εντολών, και όχι κινούμενοι από τα μεράκια ή τα ζόρια τους — εκτός αν πιστέψουμε ότι η εντολή είναι «βαράτε αλύπητα», οπότε τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα (βλ. και το σχόλιο του Γ. Κυρίτση, Η Αυγή, 13.5.2011). Συνέχεια ανάγνωσης →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Θα διακρίνω τρία επίπεδα. Όσον αφορά το πρώτο, το ηθικό επίπεδο, αισθάνομαι μάλλον αμηχανία. Τι να πει κανείς; Να επαναλάβει το κοινότοπο, ότι τη βία, ιδίως όταν παίρνει εγκληματικό, δολοφονικό και αποτρόπαιο χαρακτήρα, όπως ακριβώς στην υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, την αποδοκιμάζουμε; Δεν νομίζω ότι έχει νόημα.
AΡΧΕΙΟ ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ 2010- 8.5.2016 