Το παλιό πείσμα: Η Ελληνική Βιβλιογραφία του 19ου αιώνα

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ  ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

 

του Βαγγέλη Καραμανωλάκη

Και τι τα θέλουμε τα βιβλία, και μάλιστα εκείνα που δεν μας ψυχαγωγούν ή δεν μας ενημερώνουν για την κρίση και την οικονομία, όταν ο κόσμος γύρω μας μαστίζεται από την ανέχεια και τον φόβο; Τι νόημα έχουν τα χαρτιά και οι μελέτες, όταν χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη που θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν; Αναρωτιέμαι και το ξανακοιτώ. Εντυπωσιακό, ογκώδες, μια πλατιά θάλασσα με εκατοντάδες μικρά νησιά μέσα της, εξώφυλλα βιβλίων, που περιβάλλονται από καταγεγραμμένα άγνωστα και γνωστά στοιχεία, πληροφορίες, σχόλια. Μια τεράστια αγκαλιά, που κρύβει έναν απίστευτο μόχθο, μόχθο που σχεδόν αποσιωπάται έντεχνα, πίσω από τα μικρά στοιχεία για τα ονόματα των συνεργατών και λίγο μεγαλύτερα για τον τίτλο: Ελληνική Βιβλιογραφία του 19ου αιώνα. Ο δεύτερος τόμος (1819-1832), αδελφάκι του πρώτου, απόντος πια του εμπνευστή και πρωτεργάτη τους, του Φίλιππου Ηλιού.  Με την αναγκαία και πολύτιμη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη (στο οποίο εντάσσεται σήμερα το Βιβλιολογικό Εργαστήρι «Φίλιππος Ηλιού»), και του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (με το οποίο συμπράττει πλέον το ΕΛΙΑ).

Σκέφτομαι τη σημασία του. Όχι μόνο τα αναμενόμενα: την καίρια συμβολή του στην ιστορία του βιβλίου και των νοοτροπιών, την