Η συζήτηση τώρα ανοίγει

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;-1

 τoυ Παναγιώτη Πάντου και του Δημήτρη Παπανικολάου

μνήμη Τάσου Αλφιέρη

Έργο του Πάβελ Τσελίτσεφ

Καθώς σχεδιάζαμε αυτό το αφιέρωμα των «Ενθεμάτων», αλλά και δουλεύοντας εδώ και χρόνια, πολιτικά και επιστημονικά, πάνω στα ζητήματα της σεξουαλικής ταυτότητας και των σχετικών δικαιωμάτων, συχνά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το ερώτημα: «Τι δουλειά έχει η Αριστερά με όλα αυτά;». Κάθε φορά που ανοίγει το ζήτημα του πολιτικού γάμου ατόμων του ίδιου φύλου, άλλωστε, συναντάμε πάντα, εκτός από όσες απόψεις τον απορρίπτουν με ανοιχτά ρατσιστική διάθεση, κι εκείνες που «κατανοούν» αλλά εκτιμούν ότι δεν είναι ώριμα τα πράγματα, ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα, ότι ο γάμος είναι συντηρητικός θεσμός ή ότι αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σύνθετα για να τα ευτελίζουμε υπάγοντάς τα στην εφαρμοσμένη πολιτική (!).

Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις, η Αριστερά αποτέλεσε και αποτελεί τον χώρο που κατεξοχήν στηρίζει τις προσπάθειες ανάπτυξης ενός χειραφετητικού ομοφυλοφιλικού κινήματος, καθώς και τους πολιτικούς αγώνες για άρση των διακρίσεων. Από το αλληλομπόλιασμα του Απελευθερωτικού Κοινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ) και της ανανεωτικής Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση, ως την πρόσφατη κατάθεση πρότασης νόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο δρόμος, αν και όχι πάντα ομαλός, υπήρξε κοινός.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που συμπυκνώνει αυτή τη ζωντανή σχέση είναι νομίζουμε η τέλεση πολιτικών γάμων ομόφυλων ζευγαριών στην Τήλο το 2008. Η πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας) να αξιοποιήσουν την ασάφεια του νομικού πλαισίου και να ταράξουν τα νερά οργανώνοντας γάμους ομόφυλων ζευγαριών συνάντησε διάφορες δυσκολίες στην πράξη αλλά και μικροπολιτικούς υπολογισμούς και αντιπαραθέσεις, που κινδύνευσαν να τινάξουν το εγχείρημα στον αέρα. Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του Τάσου Αλφιέρη, δήμαρχου της Τήλου. Το γεγονός ότι ήταν ενταγμένος στο ΠΑΣΟΚ εξαφάνισε ως διά μαγείας τα υπονομευτικά δημοσιεύματα φίλα προσκείμενων Συγκροτημάτων, ενώ ταυτόχρονα η ειλικρινής του δέσμευση στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο σεμνός του χαρακτήρας αποτελούσαν εχέγγυο για τη σοβαρότητα και τη συνέπεια με την οποία θα αντιμετώπιζε την όλη προσπάθεια.

Ομόφυλα ζευγάρια: πολιτική διεκδίκηση και νομική κατοχύρωση

 ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;-2

του Βαγγέλη Μάλιου

Έργο του Αμεντέο Μοντιλιάνι (λεπτομέρεια)

Το 2008 η ελληνική πολιτεία ψήφισε νόμο για το λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης. Αν και η θέσπιση ενός τέτοιου νόμου, θα μπορούσε καταρχήν να χαιρετιστεί ως ένα θετικό βήμα, εντούτοις η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Υποκύπτοντας –για μια φορά ακόμα– σε μικροκομματικές ψηφοθηρίας και πιέσεις εκκλησιαστικών κύκλων (εκ των οποίων, άλλοι έκαναν λόγο για «αμαρτίες» και «κουσούρια» και άλλοι συναγωνίζονταν σε ρητορικές μίσους), η τότε κυβέρνηση πρωτοτύπησε ψηφίζοντας ένα σύμφωνο συμβίωσης αποκλειστικά και μόνο για ζευγάρια ετερόφυλων. Γι’ αυτούς, δηλαδή, που έτσι και αλλιώς μπορούν να παντρευτούν.

Η αδικαιολόγητη αυτή εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από τον συγκεκριμένο νόμο οδήγησε στην πρόσφατη καταδίκη μας από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδας, 7.11.2013). Στην απόφασή του αυτή, το Δικαστήριο του Στρασβούργου αφενός μεν τονίζει ότι η σταθερή συμβίωση μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου συνιστά οικογενειακή ζωή (ακριβώς όπως και η συμβίωση μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άνδρα), αφετέρου δε υπογραμμίζει ότι ο ελληνικός νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης έρχεται σε αντίθεση με το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να αναπτύξουν ελεύθερα την προσωπικότητά τους και να διαμορφώσουν αυτόνομα την οικογενειακή τους ζωή.

Το λαϊφστάιλ ή την ελευθερία;

 ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;-3

του Φοίβου Καλλίτση

Ρενέ Μαγκρίτ, «Αναπαύλα»

Σε μια χρονιά κατά την οποία οι νίκες του LGBT κινήματος διεθνώς φαίνεται να μετρήθηκαν με βάση τη λέξη γάμος, οι ΗΠΑ και η Γαλλία έγιναν χώρες-πρότυπα, άσχετα αν γειτονικές τους χώρες (Βέλγιο, Καναδάς) έχουν εδώ και χρόνια θεσπίσει τον γάμο των ομόφυλων. Το 2013 έγινε λόγω της μιας υπερδύναμης η χρονιά- ορόσημο, σαν να έκλεισε ο κύκλος της αδικίας και ήρθε η πολυπόθητη αναγνώριση και αποδοχή. Σ’ αυτό το πλαίσιο δικαιώθηκε και η ελληνική ΛΟΑΔ κοινότητα στο ΕΔΔΑ για την περιορισμένη εφαρμογή του συμφώνου συμβίωσης.

Η πρόταση να επεκταθεί στην Ελλάδα το Σύμφωνο Συμβίωσης και στα ζευγάρια ατόμων του ίδιου φύλου, δεν αποτελεί τομή· είναι το προφανές ελάχιστο, μετά  την απόφαση του ΕΔΔΑ. Η θετική αυτή απόφαση τονίζει αδικίες, αλλά η απλή συμμόρφωση δεν αποτελεί καν ένα πρώτο μικρό βήμα, απλώς περιορίζεται στο πλαίσιο της συντηρητικής αγκύλωσης που επικρατεί στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας.

Τα πανανθρώπινα δικαιώματα και το φάντασμα του απάνθρωπου

 ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;-4

του Κώστα Δουζίνα

Γ. Μποζερώ, «Ο Δάντης και ο Βιργίλιος στην Κόλαση», 1850

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης σε ομόφυλα ζευγάρια ήταν αναμενόμενη. Αναμενόμενη ήταν και η διστακτικότητα των κυβερνητικών κομμάτων στην εφαρμογή της, αλλά και η ομοφοβική αντίδραση των γνωστών υπερσυντηρητικών κύκλων. Ο δικαιολογημένος ενθουσιασμός για την απόφαση, όμως, δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την κατάφωρη καταπάτηση βασικών ελευθεριών από τον ελληνικό νόμο και, γενικότερα, την περιορισμένη προστασία που προσφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει στις φτωχογειτονιές και τα γκέτο της Αθήνας, ότι οι άνεργοι και οι απολυμένοι δεν έχουν βασικά κοινωνικά δικαιώματα, ότι τα στρατόπεδα μεταναστών και ο «Ξένιος Δίας» παραβιάζουν βασικά ατομικά δικαιώματα είναι γνωστό αλλά δεν συζητιέται με όρους δικαιωμάτων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι καινούργιο. Αν τα δικαιώματα «ανήκουν» σε όλους τους ανθρώπους απλώς επειδή είναι άνθρωποι, η ιστορία των διάφορων «οικουμενικών» αρχών δείχνει το αντίθετο.

Ο «άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά εκτός από την ελευθερία βούλησης, τον λόγο και την ψυχή, λιτά και περιορισμένα όρια της ανθρωπότητας. Αυτά τα πανανθρώπινα στοιχεία εκκοσμίκευσαν τη χριστιανική ιερότητα της ζωής και ανέδειξαν την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό ως βασικές αξίες του ανθρώπινου.

Oμόφυλα ζευγάρια: μονίμως «εκτός προτεραιότητας»;

MΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ  ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΩΒΙΩΣΗΣ-1

 του Άρη Καλαντίδη

Έγκον Σίλε, «Δυο κορίτσια», 1911

Μέσα στην αναμπουμπούλα της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου, με τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ και την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, μια είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη: η Ελλάδα καταδικάστηκε (πάλι) από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αυτή τη φορά γιατί αποκλείει τα ζευγάρια ίδιου φύλου από το Σύμφωνο Συμβίωσης. Μάλλον είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε συνεχείς καταδίκες χωρίς αντίκτυπο, που τις θεωρούμε δεδομένες. Καθώς δε η κυβέρνηση δεν φαίνεται να πτοείται από καμία δικαστική απόφαση εις βάρος της, μοιάζει δύσκολο να συμμορφωθεί τώρα. Η τελευταία –βραχύβια– κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε μεν δεσμευτεί να το διευθετήσει, αλλά η εσωτερική αντίσταση ήταν τόσο μεγάλη που το θέμα έμεινε στο συρτάρι.

Στην Ευρώπη ισχύουν πολύ διαφορετικά καθεστώτα από χώρα σε χώρα. Εκτός από την Ιταλία, όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχουν διευθετήσει θεσμικά το θέμα προστατεύοντας τα ζευγάρια ίδιου φύλου. Κι ενώ π.χ. στις Σκανδιναβικές χώρες, στη Γαλλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Αγγλία τα ζευγάρια μπορούν να παντρεύονται ασχέτως φύλου, στην κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Τσεχία κλπ.) έχει εισαχθεί ένα Σύμφωνο Συμβίωσης που εξασφαλίζει δικαιώματα παρόμοια, αν και όχι ίσα, με αυτά του γάμου. Συγκεκριμένα, στη Γερμανία όπου αυτές τις μέρες το ζήτημα βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης, το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που αντιστέκεται σθεναρά στην εξίσωση των δικαιωμάτων για όλα τα ζευγάρια είναι αυτό της κ. Μέρκελ. Τέλος, πολλές χώρες της ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ουκρανία, χώρες της Βαλτικής, Βουλγαρία) ορίζουν διά νόμου τον γάμο ως ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα αποκλείοντας έτσι εκ των προτέρων τα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Ένα Σύμφωνο Συμβίωσης που εφαρμόζει την απλή αρχή της ισότητας για να συμπεριλάβει ομόφυλα ζευγάρια έχει άμεσες, πρακτικές επιπτώσεις στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ορίζει μια σειρά από νομικά ζητήματα (φορολογικά, κληρονομικά κλπ.) που αλλιώς χρειάζονται συμβολαιογραφική πράξη. Υπάρχουν π.χ. ζευγάρια –κι ας συνεχίζουμε να αγνοούμε περιφρονητικά την ύπαρξή τους– που έχουν ζήσει μια ζωή μαζί, και μετά τον θάνατο του ενός μένει ο δεύτερος κυριολεκτικά στον δρόμο, καθώς για τον νόμο είναι ανύπαρκτος. Ορίζει επίσης απλά πράγματα της καθημερινής ζωής ενός ζευγαριού, κυρίως ζητήματα εκπροσώπησης. Ανοιχτό παραμένει το δικαίωμα υιοθεσίας από ζευγάρια ίδιου φύλου, κι ίσως εδώ αποκαλύπτεται όλη η υποκρισία του συστήματος: η υιοθεσία είναι ήδη νόμιμη για μεμονωμένα άτομα – μπορεί δηλαδή ο ένας από τους δύο να υιοθετήσει, αλλά όχι και οι δύο μαζί.

Στην Ευρώπη, στην Ευρώπη!

 MΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ  ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΩΒΙΩΣΗΣ-2

του Δημήτρη Παπανικολάου

Έργο του Καραβάτζιο, 1608

Δεν είναι και μικρό πράγμα: από εκεί που όλοι το καιροπετούσαν, αίφνης τα κόμματα να διαγκωνίζονται για το ποιος θα πρωτοπροτείνει τροπολογία ώστε να επιτραπεί σε ομόφυλα ζευγάρια να συνάπτουν Σύμφωνο Συμβίωσης. Αυτό συμβαίνει αν πιστέψουμε τις ανακοινώσεις των τμημάτων Δικαιωμάτων ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα (συν φήμες για κίνηση εντός φιλελεύθερης ΝΔ), έπειτα από τη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Όλοι σαν έτοιμοι από καιρό…

Να λοιπόν που χρειαζόταν διεθνές δικαστήριο για να θυμηθούμε ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που, σε πείσμα της ευρωπαϊκής οδηγίας, είχαν θεσμίσει Σύμφωνο Συμβίωσης που απέκλειε τα ζευγάρια ατόμων του ίδιου φύλου. Να, λοιπόν που, βοηθούντος και του ΕΔΔΑ, οι Έλληνες πολιτικοί αποφασίζουν, για μια ακόμα φορά, να φέρουν τη χώρα ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον εκσυγχρονισμό. Και να θες, δεν μπορείς, σούρχεται να τραγουδήσεις παραφράζοντας Σαββόπουλο: Φεύγουν ρυθμίσεις σαν παραισθήσεις/ Της ομοφοβίας οι τόποι, στην Ευρώπη, στην Ευρώπη!

Η ειρωνεία δεν θέλει σε καμία περίπτωση να μειώσει την τεράστια πολιτική και κοινωνική σημασία της νίκης που επιτεύχθηκε σε ένα θέμα που βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας του ελληνικού ομοφυλοφιλικού κινήματος τα τελευταία χρόνια. Αυτά είναι πράγματα σαφή και προφανή. Που δεν πρέπει όμως να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι, κάπου εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί:

α. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν και πώς θα επεκταθεί το Σύμφωνο Συμβίωσης τώρα. Αλλά και γιατί τόσες πολλές κυβερνήσεις, τόσοι πολλοί πολιτικοί, αρνήθηκαν να το κάνουν νωρίτερα. Ποια καταστατική ομοφοβία, ποια εθνοεμφυλοσυντήρηση, κυβερνά της κοινωνικής, της πολιτικής, και δυστυχώς και της νομικής καθημερινότητας μας τη βαθεία δομή; Και με ποιους άλλους ρατσισμούς είναι συνδεδεμένη;

Στα «Ενθέματα» αύριο 17 Νοεμβρίου

Κείμενα των: Στέφαν Κολίνι, Άρη Καλαντίδη, Δημήτρη Παπανικολάου, Ηλία Νικολακόπουλου, Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, Αχμέτ Ινσέλ 

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Λάιονελ Φάινινγκερ, «Ατμομηχανή 4», 1933

Από την κρίση των δικτατοριών στην κρίση της δημοκρατίας. Ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς συζητάνε για  τη σημασία του Πολυτεχνείου, τη «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη,  τη στάση του Κ. Καραμανλή, τη συμβολή του Πουλαντζά στη μελέτη των δικτατοριών, γιατί σήμερα δεν ζούμε μια «νέα χούντα», αλλά τον εκφυλισμό της δημοκρατίας. Νικολακόπουλος: «[Ξαναγυρίζουμε στην εποχή] Πιουριφόι που έκανε δηλώσεις για το πότε πρέπει να γίνουν εκλογές, με ποιο εκλογικό σύστημα κ.ο.κ. Τέτοιου είδους παρεμβάσεις βλέπουμε και σήμερα, με την τρόικα — προσωπικά δεν καταλαβαίνω ούτε καν σε επικοινωνιακό επίπεδο πώς φτάσαμε σε αυτό το χάλι… […] Δεν έχουμε παρασύνταγμα σήμερα, αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτό τον ρόλο τον παίζει, όχι το Μνημόνιο, αλλά η συμπεριφορά και οι εμμονές της Τρόικας». Κ. Τσουκαλάς: «Τα δημοκρατικά ελλείμματα πολλαπλασιάζονται, οι πολιτικές εξουσίες γίνονται πιο αυταρχικές, καταπιεστικές, ανεξέλεγκτες και τελικά βλακώδεις. Όπως ο Πουλαντζάς μιλούσε για τη δημοκρατική ρήξη, υπάρχει και ένα άλλο όριο, αντίστροφο: Από ποιο σημείο και πέρα μπορεί να μιλάμε για ανεπίστρεπτη αυταρχική ρήξη, δικτατορική ρήξη; Δεν έχουμε φτάσει εκεί, αλλά ας το έχουμε κατά νου».

Το «Γενικό Λαϊκό Ιατρείο» του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης ανασυστήνει την ιστορία του ιατρείου του Πολυτεχνείου, που στήθηκε τις μέρες τις εξέγερσης από εθελοντές γιατρούς και φοιτητές: «Η έρευνα έχει πιστοποιήσει μέχρι στιγμής ότι τουλάχιστον τέσσερις από τους εικοσιτέσσερις τεκμηριωμένους νεκρούς των ημερών εκείνων χτυπήθηκαν από τα πυρά των δυνάμεων ασφαλείας στην ευρύτερη περίμετρο του Πολυτεχνείου, τις βραδινές ώρες της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου. […]. Ταυτόχρονα, είναι γεγονός ότι στο χώρο του Πολυτεχνείου μεταφέρθηκαν και αρκετοί αιμόφυρτοι τραυματίες από σφαίρες (έχουν ταυτοποιηθεί επωνύμως τουλάχιστον δεκαέξι που τελικώς επιβίωσαν), ορισμένοι από τους οποίους είχαν χάσει τις αισθήσεις τους».

Ανώτατη εκπαίδευση: Επωλήθη. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το δοκίμιο του  καθηγητή λογοτεχνίας στην Οξφόρδη Stefan Collini,  για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Γιατί, παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι κοινός: «Το να ασκούμε κριτική στην πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στα πανεπιστήμια δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε πως παλιότερα όλα είχαν καλώς ή πως αναπολούμε κάποια χρυσή εποχή στην οποία πρέπει να επιστρέψουμε, ούτε, τέλος πως τα πανεπιστήμια δεν είναι υπόλογα στην κοινωνία — κατηγορίες, όλες αυτές, που απαγγέλλουν οι υπερασπιστές της  εν λόγω πολιτικής προκειμένου να απαξιώσουν τη δικαιολογημένη κριτική που τους γίνεται. Με άλλα λόγια, η επιλογή δεν έγκειται ανάμεσα στην υποστήριξη της σημερινής πολιτικής και σε κάποια αίσθηση κεκτημένων δικαιωμάτων που ισοδυναμεί με στρουθοκαμηλισμό» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΔΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Ομόφυλα ζευγάρια: Μονίμως «εκτός προτεραιότητας»; Γράφει ο Άρης Καλαντίδης: «Ναι, γνωρίζω το επιχείρημα: υπάρχουν “πολύ σημαντικότερα προβλήματα αυτή τη στιγμή” από το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.  Μια στιγμή που κρατάει χρόνια… Και, με κάποιον μυστήριο τρόπο, το θέμα πάει πάντοτε στον πάτο της λίστας με τις προτεραιότητες, λες και οι νομοθέτες δεν δουλεύουν πάντοτε πολλά θέματα ταυτόχρονα. Πολύ φοβάμαι πως πρόκειται μόνον για δικαιολογία, που ίσα-ίσα κρατάει τα προσχήματα για να μη φανεί  η βαθιά ομοφοβία μεγάλου κομματιού μιας κοινωνίας που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της».

Στην Ευρώπη, στην Ευρώπη! Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου: «Ρε παιδιά, οι υπόλοιποι; Στην ιδανική μου ατζέντα αυτό θα έπρεπε να είναι το βασανιστικό ερώτημα σε κάθε πολιτική εκφορά του ομοφυλόφιλου κινήματος, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα σήμερα. Η βαθιά κατανόηση, δηλαδή, του ότι η καταπίεση, η εκμετάλευση, ο αποκλεισμός και η άρνηση δικαιωμάτων, η υπονόμευση της αυτονομίας, είναι πλέγματα που εγκλωβίζουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων και πολλές πλευρές της ζωής των ίδιων ανθρώπων ταυτόχρονα. Η αίσθηση ότι στην υποτέλεια και την αποστέρηση είμαστε από πολλές μπάντες συνδεδεμένοι. Και η απόφαση αυτή η σύνδεση να γίνει η βάση της ελευθεριακής μας πολιτικής».

Ερντογάν, ο ιμάμης. Ένας ξεκάθαρος και κοντινός κίνδυνος για τη δημοκρατία. Ο Αχμέτ Ινσέλ γράφει για την προσπάθεια Ερντογάν να ελέγξει την προσωπική ζωή, απαγορεύοντας τη συγκατοίκηση φοιτητών αντίθετου φύλου: «[Ας θυμηθούμε τι είχε πει ο Ερντογάν το 1994]. Ο Αλπέρ Γκιορμούς, μετά την απαγόρευση πώλησης αλκοόλ σε όλα τα καφέ και τα εστιατόρια που ανήκουν στον δήμο, είχε ρωτήσει τον Ερντογάν, νεοεκλεγέντα τότε δήμαρχο Κωνσταντινούπολης: “Γιατί δεν αφήνετε τους ανθρώπους μόνους τους ενώπιον των αμαρτιών τους;”. Η απάντηση που έλαβε έκανε, όπως είπε ο  Γκιορμούς, «το αίμα του να παγώσει»: “Γιατί εγώ είμαι ταυτόχρονα και ιμάμης αυτής της πόλης. Και το να εμποδίζω τους ανθρώπους να διαπράττουν αμαρτίες συγκαταλέγεται στα καθήκοντά μου”. Αυτό που εννοούσε δεν ήταν ο ιμάμης του τζαμιού της γειτονιάς που λέει την προσευχή, αλλά ο λειτουργός της θρησκείας που ερμηνεύει τον νόμο, που θεωρείται θρησκευτική αυθεντία – από εκείνους τους ιμάμηδες που έχουν φτιάξει τις νομικές σχολές του Ισλάμ». (μετάφραση: Ιλεάνα Μορώνη).