Το φαινόμενο Σάντερς-4
του Νίκολας Κριστόφ
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
Όταν το 1981 ο Μπέρνι Σάντερς κέρδισε τις εκλογές και βγήκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, τηλεφώνησα στο γραφείο του, αναζητώντας υλικό για να γράψω ένα άρθρο για έναν σοσιαλιστή που εκλέχθηκε σε κάποια θέση. Ήμουν ασκούμενος στην Washington Post και μίλησα για πολύ ώρα με κάποιον βοηθό, ο οποίος σήκωσε το τηλέφωνο στο γραφείο του δημάρχου.
Ρώτησα σχετικά με τα σχέδια του Σάντερς, και ο βοηθός απαντούσε συνέχεια με το «εμείς» — το οποίο εξέλαβα ως μια όμορφη «νότα» σοσιαλισμού. Μετά από μισή ώρα είχα αρκετό υλικό για επεξεργασία και έτσι ρώτησα το όνομα του βοηθού. «Α», απάντησε λίγο συνεσταλμένα ο συνομιλητής μου, «είμαι ο Μπέρνι Σάντερς».
Η απουσία «ύφους πολιτικού» από τον Σάντερς βοήθησε στην εκτόξευσή του στην κορυφή της προεδρικής κούρσας, ανατρέποντας μια διαφορά 50 μονάδων και φτάνοντας την ισοπαλία με την Χίλαρι Κλίντον στην Αϊόβα. Εμφανίζεται ανεπιτήδευτος: άλλοι υποψήφιοι φιλούν μωρά, ο Σάντερς φαίνεται να τα αφήνει στην άκρη, ώστε να μπορέσει να σας πει περισσότερα για την ανισότητα στην Αμερική. Οι περισσότεροι πολιτικάντηδες γλυκομιλούν στους ψηφοφόρους, ο Σάντερς τους μιλάει με αψάδα. Θαυμάζω το πάθος του Σάντερς, την αδιάκοπη εστίασή του στην ανισότητα και τη συνέπειά του. Όταν ορκίστηκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, δήλωσε: «Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και εκατομμύρια οικογένειες σταδιακά κατρακυλούν από τη μεσαία τάξη στη φτώχεια». Αυτό έχει παραμείνει το “μάντρα” του εδώ και 35 χρόνια. Και όμως, ακόμα έχω δύο βασικές ερωτήσεις για τον Σάντερς: Συνέχεια ανάγνωσης