Δυο ερωτήσεις για τον Μπέρνι Σάντερς

Το φαινόμενο Σάντερς-4

του Νίκολας Κριστόφ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Όταν το 1981 ο Μπέρνι Σάντερς κέρδισε τις εκλογές και βγήκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, τηλεφώνησα στο γραφείο του, αναζητώντας υλικό για να γράψω ένα άρθρο για έναν σοσιαλιστή που εκλέχθηκε σε κάποια θέση. Ήμουν ασκούμενος στην Washington Post και μίλησα για πολύ ώρα με κάποιον βοηθό, ο οποίος σήκωσε το τηλέφωνο στο γραφείο του δημάρχου.

Ρώτησα σχετικά με τα σχέδια του Σάντερς, και ο βοηθός απαντούσε συνέχεια με το «εμείς» — το οποίο εξέλαβα ως μια όμορφη «νότα» σοσιαλισμού. Μετά από μισή ώρα είχα αρκετό υλικό για επεξεργασία και έτσι ρώτησα το όνομα του βοηθού. «Α», απάντησε λίγο συνεσταλμένα ο συνομιλητής μου, «είμαι ο Μπέρνι Σάντερς».

Η απουσία «ύφους πολιτικού» από τον Σάντερς βοήθησε στην εκτόξευσή του στην κορυφή της προεδρικής κούρσας, ανατρέποντας μια διαφορά 50 μονάδων και φτάνοντας την ισοπαλία με την Χίλαρι Κλίντον στην Αϊόβα. Εμφανίζεται ανεπιτήδευτος: άλλοι υποψήφιοι φιλούν μωρά, ο Σάντερς φαίνεται να τα αφήνει στην άκρη, ώστε να μπορέσει να σας πει περισσότερα για την ανισότητα στην Αμερική. Οι περισσότεροι πολιτικάντηδες γλυκομιλούν στους ψηφοφόρους, ο Σάντερς τους μιλάει με αψάδα. Θαυμάζω το πάθος του Σάντερς, την αδιάκοπη εστίασή του στην ανισότητα και τη συνέπειά του. Όταν ορκίστηκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, δήλωσε: «Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και εκατομμύρια οικογένειες σταδιακά κατρακυλούν από τη μεσαία τάξη στη φτώχεια». Αυτό έχει παραμείνει το “μάντρα” του εδώ και 35 χρόνια. Και όμως, ακόμα έχω δύο βασικές ερωτήσεις για τον Σάντερς:

Ο Σάντερς και ο νέος λαϊκισμός

Το φαινόμενο Σάντερς-3

του Τζων Κάσιντι

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Ο νέος λαϊκισμός, αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι, συντίθεται από μια βαθιά καχυποψία έναντι των πολιτικών, επιχειρηματικών και μιντιακών ελίτ, από έναν ζήλο να κινητοποιήσει ένα μέρος του κόσμου σχετικά νέο στην πολιτική, κι από μια προθυμία να ενστερνιστεί πολιτικές που εδώ και καιρό έμοιαζαν απαγορευμένες. Στη δεξιά εκδοχή του, ο νέος λαϊκισμός μπορεί να παίρνει τη μορφή μισαλλόδοξων προτάσεων ενάντια στους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους «ξένους» κάθε μορφής και είδους. Στην αριστερή, μορφοποιείται γύρω από την απαίτηση να συρρικνωθούν τα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, να παταχθεί η φοροαποφυγή των πολυεθνικών εταιρειών, να υιοθετηθεί ένα πιο προοδευτικό φορολογικό σύστημα, και να παρθούν πιο σοβαρά μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Ο Σάντερς ισχυρίζεται ότι θα κάνει όλα τα παραπάνω. Αυτό όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι το πρόγραμμά του, που μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως η μετατόπιση των ΗΠΑ προς το Σκανδιναβικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας μ’ έναν τρόπο πολύ πιο αποφασιστικό από αυτόν που θα διάλεγε η Κλίντον ή και άλλοι Δημοκρατικοί υποψήφιοι –όχι· αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η πύρινη ρητορική του. Καλώντας σε μια «πολιτική επανάσταση», επιτιθέμενος στην «τάξη των δισεκατομμυριούχων» και ενστερνιζόμενος τον χαρακτηρισμό «δημοκράτης σοσιαλιστής», ο Σάντερς χρησιμοποιεί μια γλώσσα που δεν έχει ακουστεί ποτέ πριν σε προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών υποψηφίων για την Προεδρία. (Έχουν υπάρξει σοσιαλιστές υποψήφιοι στο παρελθόν, όπως ο Γιουτζίν Ντεμπς και ο Νόρμαν Τόμας, αλλά υπό την αιγίδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όχι του Δημοκρατικού.)

Ο Μπέρνι και οι αριστεροί επικριτές του

Το φαινόμενο Σάντερς-2

της Νιβεντίνα Ματζουμντάρ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Πηγή: http://www.zazzle.com

Το αδιανόητο ήδη συμβαίνει: ένας αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής θα μπορούσε ακόμα και να κερδίσει τις προκριματικές των Δημοκρατικών. Και όμως, παρότι η δημοτικότητά του αυξάνεται, παρότι τολμά να θίξει ζητήματα που κανένας υποψήφιος δεν έχει θέσει δημοσίως εδώ και δεκαετίες, ο Μπέρνι Σάντερς αντιμετωπίζει επιθέσεις από όλους τους κύκλους της Αριστεράς. Κατηγορείται ότι οι προτάσεις του για την οικονομική πολιτική δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικές, ότι ξεχνάει τα φυλετικά ζητήματα, ότι περιορίζει τις πιθανότητες εκλογής μιας γυναίκας Προέδρου, ότι δεν είναι εκλέξιμος και άρα στρώνει τον δρόμο για μια νίκη των Ρεπουμπλικανών, ότι απειλεί τα κοινωνικά κινήματα με διάλυση γιατί «μαντρώνει» τους προοδευτικούς ακτιβιστές στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Αναμφίβολα, όψεις αυτής της κριτικής είναι βάσιμες. Ο Σάντερς δεν προσφέρει τίποτα που να μοιάζει με μια συνεκτική λύση στα μυριάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι, ενώ κάποιες πλευρές του πολιτικού του προγράμματος είναι καθαρά οπισθοδρομικές. Αλλά όταν τοποθετήσουμε την υποψηφιότητά του στο πλαίσιο των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Αριστερά, του προσανατολισμού των πολιτικών του αντιπάλων, και του απίστευτου ενθουσιασμού που έχει προκαλέσει μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής ήττας, οι εξ αριστερών επιθέσεις εναντίον του Σάντερς είναι ολοένα και πιο δύσκολο να αντέξουν.

Ένας εβδομηντάρης που η δύναμή του πηγάζει από τη νεολαία

Στις αναλύσεις και τη σχολιογραφία των ημερών, εντός και εκτός ΗΠΑ, επισημαίνεται ότι ο Μπέρνι Σάντερς, ανεξάρτητα από τη συνέχεια, έχει ήδη πετύχει μια σημαντική νίκη: όχι μόνο επειδή ο «περιθωριακός» έχει φτάσει να διεκδικεί το χρίσμα, αλλά λόγω της ατζέντας του που κερδίζει έδαφος (μιλώντας για την απληστία των τραπεζών, τη δημόσια κοινωνική πρόνοια, την αναδιανομή του πλούτου, τη δημοκρατία, ακόμα και για την «απαγορευμένη λέξη» σοσιαλισμός) και του ρεύματος που έχει δημιουργήσει η υποψηφιότητά του, ειδικά στους νέους. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το φαινόμενο Σάντερς δημοσιεύουμε αποσπάσματα από πρόσφατα σχόλια και αναλύσεις, του Τζων Κάσιντι, του Νίκολας Κριστόφ, της Νιβεντινα Ματζουμνταρ και του Όουεν Τζόουνς.

Ένας εβδομηντάρης που η δύναμή του πηγάζει από τη νεολαία

του Όουεν Τζόουνς

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Πηγή: http://www.zazzle.com

Ένας εβδομηντάρης που αντλεί δύναμη από τη νεολαία. Τα νούμερα πίσω από τον θρίαμβο του Μπέρνι Σάντερς στην Αϊόβα (όπου η λαϊκή πανστρατιά κατάφερε σχεδόν μια ισοπαλία απέναντι «στον πιο ισχυρό πολιτικό οργανισμό» στις ΗΠΑ, σύμφωνη με τη δική του εύστοχη διατύπωση) είναι εκπληκτικά. Οι ηλικίας 17-29 ετών Δημοκρατικοί της Αϊόβα, σε ποσοστό 84% επέλεξαν αυτή την αταίριαστη για νεολαία φιγούρα. Μεταξύ των ατόμων ηλικίας 30-44 ο Σάντερς διατήρησε ένα προβάδισμα 21 μονάδων έναντι της Χίλαρι Κλίντον. Οι ηλικιωμένοι συνέρρευσαν στο στρατόπεδο της Κλίντον: σχεδόν 7 στα 10 άτομα άνω των 65 ετών. Οι γενιές διαχωρίστηκαν από ένα πολιτικό χάσμα.

«Jacobin»: μαρξισμός, κουλτούρα και ταξική ανάλυση στον 21ο αιώνα

Ένα αριστερό περιοδικό με ευρεία απήχηση

Μέσα σε μία μόλις πενταετία το περιοδικό Jacobin κατάφερε όχι να αναδειχθεί όχι μόνο σε «ηγετική φωνή της αμερικανικής Αριστεράς, με άρθρα πάνω στην πολιτική, την οικονομία και τον πολιτισμό, σε μια σοσιαλιστική προοπτική», αλλά σε σημείο αναφοράς για την Αριστερά, διεθνώς (με πάνω από 10.000 συνδρομητές και πάνω από 700.000 διαδικτυακούς αναγνώστες ανά μήνα) — και ειδικότερα για μια νέα γενιά αριστερών, που δίνουν έμφαση σε ζητήματα θεωρίας και ταξικής πάλης, όπως άλλωστε ο ιδρυτής και οι βασικοί του συνεργάτες. Ο ιστορικός Γιώργος Σουβλής (υποψήφιος δρ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας) συνάντησε τον Bhaskar Sunkara, ιδρυτή και εκδότη του Jacobin, στο πλαίσιο του συνεδρίου Historical Materialism, τον Νοέμβριο του 2014 και συζήτησε διά μακρών μαζί του. Μια σύνοψη της συζήτησης, έπειτα από διαδοχικές επεξεργασίες και επικαιροποιήσεις, με τη βοήθεια του Bhaskar, μπορείτε να διαβάσετε σήμερα. Εμείς, πρέπει να ευχαριστήσουμε θερμά τον Μπασκάρ Σουνκάρα, τον Γιώργο Σουβλή, καθώς και τον Δημήτρη Ιωάννου, που ανέλαβε το επίπονο έργο της απομαγνητοφώνησης και μετάφρασης.

«Ε»

Συνέντευξη του Μπασκάρ Σουνκάρα στον Γιώργο Σουβλή

                                                         Μιλάει για το περιοδικό «Jacobin» και τη διαδρομή του, το Οccupy Wall Street, τον Μπ. Σάντερς, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Podemos

Απομαγνητοφώνηση και μετάφραση Δημήτρης Ιωάννου

Πες μας κάποια πράγματα για σένα, τις σπουδές σου, την ένταξή σου στην Αριστερά κλπ.

Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1989. Οι γονείς μου είχαν έρθει ένα χρόνο νωρίτερα στις ΗΠΑ, μετανάστες από το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο. Ήμουν ο μικρότερος από πέντε αδέλφια και ο μόνος που γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Έτσι, στην οικογένειά μου μπορείς να δεις την τυπική διαταξική πορεία του μετανάστη. Τα περισσότερα από τα αδέλφια μου δεν πήγαν στο πανεπιστήμιο και είχαν λιγότερες ευκαιρίες από όσες είχα εγώ, που μεγάλωσα σε μια περιοχή με καλά δημόσια σχολεία, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες κ.λπ. Οπότε, οι ταξικά εξηγήσιμες ανισότητες ευκαιριών ήταν σε μένα προφανείς από πολύ νωρίς, όπως και το πόσα πράγματα στη ζωή οφείλονται στην τύχη.

Από πολύ νέος ενδιαφερόμουν για έναν ακτιβισμό με αριστερό-προοδευτικό πρόσημο. Ωστόσο, πέρα από αυτή την ευρεία κεντροαριστερή προδιάθεση, δεν πολιτικοποιήθηκα. Η πραγματική ένταξή μου στην Αριστερά έγινε μέσω της διανοητικής δραστηριότητας: μια και οι γονείς μου δούλευαν ως αργά, πήγαινα στη βιβλιοθήκη μετά το σχολείο και, γύρω στην έβδομη τάξη [η δική μας 1η γυμνασίου], δηλαδή στα 12 ή 13 μου, ανακάλυψα τον Φόρο Τιμής στην Καταλονία του Τζορτζ Όργουελ, και μέσω αυτού τη συζήτηση γύρω από τον Ισπανικό Εμφύλιο και τον Τρότσκι.

Η μάχη κατά της κλιματικής Αλλαγής, 2014

Μια έκθεση, μια συνάντηση κορυφής και μια μοναδική διαδήλωση

της Νατάσσας Ρωμανού

Έργο του Αντρέ Ντεραίν, 1906

Η επιτομή των τριών εκθέσεων της Διακυβερνητικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα του 2014.[1]Αποτελεί σύνοψη των ερευνών διακεκριμένων επιστημόνων από πολλές χώρες, οι οποίοι, σε συνεργασία με κυβερνητικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς, περιγράφουν τις επιπτώσεις των εκλύσεων των αερίων του θερμοκηπίου στο κλίμα. Η αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου, λόγω χρήσης ορυκτών καυσίμων, έχει ήδη οδηγήσει στην υπερθέρμανση του πλανήτη σε επίπεδα πρωτοφανή για τα τελευταία 800.000 χρόνια, στη μείωση της παγοκάλυψης, την αύξηση της στάθμης της θάλασσας, σε καύσωνες και πλημμύρες σε πολλές περιοχές του κόσμου. Η έκθεση προβλέπει ότι στο μέλλον η ανθρωπότητα απειλείται από ασθένειες, εκτοπίσεις πληθυσμών λόγω φυσικών καταστροφών, ελλείψεων τροφής και νερού που μπορεί να οδηγήσουν σε περιφερειακές συγκρούσεις, μείωση της βιοποικιλότητας, ακόμη και εξαφάνιση ειδών. Οι κίνδυνοι αυτοί έχουν ήδη αρχίσει και θα συνεχίσουν να απειλούν ασύμμετρα τις πιο μειονεκτικές κοινωνικές ομάδες, σε πολλές χώρες, ανεπτυγμένες και μη.

Η ζωή και ο θάνατος της αμερικανικής εργατικής τάξης: 10 σημεία για ένα νέο εργατικό κίνημα

του Στάνλεϋ Αρόνοβιτς

Φερνάν Λεζέ, «Το γεύμα της αφηνιασμένης αγελάδας», π. 1915

Η συλλογική διαπραγμάτευση, η κυρίαρχη για δεκαετίες συνδικαλιστική λύση, έχει περιέλθει σε δύσκολους καιρούς. Η σύμβαση, τεκμήριο κάποτε του συμβιβασμού μεταξύ των εργατών και του κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα και μεταξύ των υπαλλήλων και του κράτους στο δημόσιο, δεν έχει πλέον συμβιβαστικό χαρακτήρα. Σήμερα αποτελεί πολύ συχνά το γραπτό τεκμήριο υποταγής του συνδικάτου. Υπάρχει ένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, το οποίο θα διατηρηθεί ως σημαντικό μέρος του οπλοστασίου της εργατικής τάξης, αλλά οι παλιές συνταγές γι’ αυτήν δεν αποδίδουν πια. Είναι καιρός να προχωρήσουμε. Οπότε, επιτρέψτε μου να παρουσιάσω εδώ με τη δέουσα σεμνότητα δέκα θέσεις, ή ένα μανιφέστο δέκα σημείων αν θέλετε, για ένα νέο εργατικό κίνημα:

Έμπολα: ανάμεσα στη δημόσια υγεία και το ιδιωτικό κέρδος

του Μπομπ Ριγκ

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Έργο του Φράνσις Μπέικον

Η προσοχή της κοινής γνώμης εστιάζεται τώρα στο πρωτοφανές ξέσπασμα του Έμπολα στη Δυτική Αφρική. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη νόσο με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας που μπορεί να συνοδεύεται από σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς και από ακραίες μορφές ακράτειας και αιμορραγίας· ένας φρικτός τρόπος να πεθαίνεις. Από τους πέντε τύπους του Έμπολα, αυτός που είναι τώρα ενεργός, ο Zaire ebolavirus, είναι ο πιο επιθετικός και θανατηφόρος, με ποσοστό θνησιμότητας που αγγίζει το 90%.

Γιατί λοιπόν, παρά τις 34 εξάρσεις του ιού από το 1976, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα εμβόλιο για την αντιμετώπισή του; Η απάντηση βρίσκεται στην απροθυμία των μεγάλων δυτικών φαρμακοβιομηχανιών –οργανισμών εθισμένων στη μεγιστοποίηση των κερδών τους– να επενδύσουν σε πολυδάπανες έρευνες για εμβόλια και θεραπείες όσον αφορά μεταδοτικές ασθένεις που θερίζουν τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, κυρίως στην Αφρική.  

Η ταχύτητα και το απρόβλεπτο της παρούσας επιδημικής έξαρσης έφερε τη διεθνή κοινότητα αντιμέτωπη με την τρομακτική πιθανότητα η επιδημία να εξαπλωθεί ακόμα και στις ΗΠΑ και τη Δύση. Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό ότι ο Έμπολα μπορεί πια να μην περιοριστεί αποκλειστικά στην Αφρική, ο πλανήτης –που μέχρι τώρα είχε γυρίσει την πλάτη του στον Έμπολα και σε μια σειρά από άλλες τροπικές μεταδοτικές ασθένειες– αποφάσισε να αναλάβει δράση. Υπάρχει, βλέπετε, το ρίσκο αυτό το περίφημο «παγκόσμιο χωριό» να γίνει πραγματικότητα· μια άβολη πραγματικότητα.

Η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα συσκοτίζει τα κεντρικά ζητήματα: τον ρατσισμό, την κατοχή, τον αποικισμό

του Ρασίντ Καλίντι

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Σαλβαντόρ Νταλί, «Αταβιστικό δειλινό»

Ακόμα μία επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, και βρισκόμαστε μπροστά σε νέους αντιπερισπασμούς. Aντιπερισπασμοί που περιλαμβάνουν μια εμμονική εστίαση στα βάσανα του Ισραήλ και, σε σύνδεση με αυτήν, μια επιμονή στην ισοδυναμία: στο ότι είναι ισοδύναμες αφενός οι εντατικές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές σε μια μικρή και πυκνοκατοικημένη λωρίδα γης οι οποίες έχουν σκοτώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους μέχρι τώρα –οι περισσότεροι άμαχοι– και, αφετέρου, οι παλαιστινιακές ρουκέτες που συχνά αστοχούν, οι οποίες φτάνουν μεν σε μακρινούς στόχους, αλλά δεν έχουν τραυματίσει μέχρι στιγμής κανέναν Ισραηλινό [σημ.: το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 10.7.2014]. Μαζί με αυτούς τους αντιπερισπασμούς έχουμε και την πλήρη εξάλειψη τόσο του γενικού πλαισίου όσο και της συγκυρίας. Του γενικού πλαισίου: το ότι οι Παλαιστίνιοι υφίστανται σχεδόν πέντε δεκαετίες παράνομης κατοχής, αποικισμού, υποταγής και εξευτελισμού. Της συγκυρίας: το ότι δυο νεαροί Παλαιστίνιοι είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τον ισραηλινό στρατό τον Μάιο, έναν μήνα πριν από την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εποίκων. Ή το γεγονός ότι το Ισραήλ ξεκίνησε μια μαζική επιχείρηση έρευνας και καταστροφής για τη Χαμάς στη Δυτική Όχθη πολύ προτού εκτοξευθούν οι πρώτες ρουκέτες από τη Γάζα. Ή το ότι, όπως επιβεβαίωσαν ισραηλινές πηγές, η Χαμάς προσπαθούσε για μέρες να αποτρέψει άλλες ομάδες από την εκτόξευση ρουκετών από τη Γάζα, ακόμα και την ώρα που εξελισσόταν η επιχείρηση που μάζευε τους υποστηρικτές της κατά εκατοντάδες. Οι αντιπερισπασμοί είναι ασφαλώς απαραίτητοι για να μας αποσπάσουν την προσοχή από αυτό που πραγματικά συμβαίνει: το καθεστώς κατοχής και το κολασμένο σχέδιο εποικισμού που αυτό υπηρετεί λειτουργούν με τις μηχανές στο φουλ, τη στιγμή που ο ρατσισμός και οι τραμπούκικες προκλήσεις κατά των Αράβων εξαπλώνονται σε ολοένα και ευρύτερα τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας.

Μάτια ερμητικά κλειστά

ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

της Ιωάννας Μεϊτάνη

Πριν από λίγα χρόνια, σε μια παραλιακή πόλη της Καλιφόρνιας, ένας δεκατετράχρονος μαθητής σκοτώνει μέσα στην τάξη, μπροστά στα μάτια όλων, έναν συμμαθητή του. Ο νεαρός δολοφόνος Μπράντον συλλαμβάνεται, δικάζεται και μπαίνει στη φυλακή για 25 χρόνια. Το θύμα, ο μικρός Λάρι, δεν ζει για να ολοκληρώσει κάτι που είχε μόλις αρχίσει να αποτολμάει: να ζει ως γυναίκα. Καθώς το ντοκιμαντέρ Valentine Road της Μάρτας Κάνινγκχαμ (ΗΠΑ, 2013) παρουσιάζει τα γεγονότα και μπαίνει κάτω από την επιφάνεια, ο προβληματισμός όλο και μεγαλώνει. Γιατί η εξήγηση που δίνουν τα «εξωτερικά χαρακτηριστικά» του εγκλήματος, η οποία θα ήταν ενδεχομένως αρκετή για πάψουμε να ασχολούματε με την υπόθεση και θα έκανε ένα σχετικό ντοκιμαντέρ να φαντάζει περιττό, είναι παραπλανητική.

Όντως, ο δολοφόνος Μπράντον είναι λευκός, καλοχτισμένος, έχει μια όμορφη φιλενάδα, έλκεται από ρατσιστικές και νεοναζιστικές ομάδες της πόλης του, σκιτσάρει στα τετράδιά του αγκυλωτούς σταυρούς και, σαν παιδί μιας γνήσιας αμερικάνικης οικογένειας, δεν δυσκολεύεται να βρει στο σπίτι του πιστόλι. Όντως, το θύμα Λάρι είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, μελαμψό, ορφανό, που αρχίζει να εκδηλώνει τη θηλυκή του πλευρά και να φοράει τακούνια και σκουλαρίκια στο σχολείο, κουβαλάει στην τσάντα του κραγιόν και μάσκαρα, θέλει να τον φωνάζουν με γυναικεία ονόματα, και την παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου πηγαίνει στον Μπράντον και του ζητάει να «γίνει ο Βαλεντίνος του». Το αντράκι Μπράντον τσαντίζεται, και τσαντίζεται τόσο πολύ που την επομένη, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, πυροβολεί τον Λάρι μέσα στην τάξη. Όντως η ταινία, αν σταματούσε στο πρώτο μισάωρο, θα ήταν περιττή.

H Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε. (ΤΤΙΡ) δεν είναι εμπορική συμφωνία

της Δώρας Κοτσακά

Ρενέ Μαγκρίτ, «Αυτό δεν είναι μια πίπα»

Στα μέσα Απριλίου, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργάνωσε στη Ρώμη διεθνές σεμινάριο με θέμα «Οι επιπτώσεις του TTIP για την Ιταλία». Βασικοί του στόχοι ήταν η ενημέρωση και κυρίως η δικτύωση μεταξύ κινημάτων, ΜΚΟ, σωματείων, αντιπροσώπων του εμπορικού επιμελητηρίου και σχετικών ερευνητικών ινστιτούτων, πολιτικών κομμάτων –από τη Refedacione Communistaέως το κόμμα των Πέντε Αστέρων και το κόμμα των ιταλών Πειρατών–, καθώς και τη «Λίστα Τσίπρα».

Βασικοί εισηγητές ήταν ερευνητές από τη Μεγάλη Βρετανία, τις ΗΠΑ και διεθνή ερευνητικά ινστιτούτα, με στόχο να καταστεί σαφές ότι το TTIP δεν συνιστά επίθεση των ΗΠΑ στην Ε.Ε., αλλά των πολυεθνικών εταιρειών και κεφαλαίων εναντίον των πολιτών των δύο ηπείρων. Βάση τεκμηρίωσης του σεμιναρίου αποτέλεσαν εξαιρετικές σχετικές έρευνες που έχουν εκδοθεί, μεταξύ άλλων, από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και το TransnationalInstitute (ΤΝΙ) και είναι προσβάσιμες και στις ιστοσελίδες τους. Έγινε μια σύντομη αναδρομή στο ιστορικό των διαπραγματεύσεων του TTIP, καθώς προηγούμενες προσπάθειες, μέσω του WTO ή της FreeTradeoftheAmericas, απέτυχαν να εφαρμόσουν τις επιδιωκόμενες ρυθμίσεις εξαιτίας συντονισμένων κοινωνικών αντιδράσεων. Με το TTIP επιχειρείται εκ νέου να κατοχυρωθεί και να διευρυνθεί θεσμικά η κυριαρχία των αγορών.

«Ένας συνολικός συμβιβασμός ΗΠΑ – Ιράν δεν είναι απίθανος»

Συνέντευξη του Ζιλμπέρ Ασκάρ στον Γιάννη Αλμπάνη

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου (SOAS). Έχει γράψει πολλά βιβλία γι ατηΜέση Ανατολή. Από τη δεκαετία του ’70 συμμετέχει ενεργά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Χάιντεραμπαντ της Ινδίας, στο περιθώριο του συνεδρίου «Δημοκρατία, Σοσιαλισμός και οράματα για τον 21ο αιώνα».

Ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις στον συριακό εμφύλιο, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο της Γενεύης;
Η Σύνοδος ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Το καθεστώς Άσαντ δεν έχει διάθεση για παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που το Ιράν αποφάσισε, πριν ένα χρόνο, να παρέμβει ευθέως στον εμφύλιο βγάζοντας τον Άσαντ από τη δύσκολη θέση, η ισορροπία δυνάμεων έχει αλλάξει υπέρ του καθεστώτος. Οι κυβερνητικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση και κατέλαβαν μια σειρά περιοχές. Επιπλέον, η αποδοχή από τις ΗΠΑ της συμβιβαστικής ρωσικής πρότασης για τα χημικά έγινε αντιληπτή από το καθεστώς ως νομιμοποίησή του, τρόπον τινά, από την Ουάσιγκτον. Ο Άσαντ πήγε λοιπόν στη Σύνοδο από θέση ισχύος. Η αντιπολίτευση πήγε για πολιτικούς λόγους, θεωρώντας ότι μια ενδεχόμενη απουσία της θα έδινε επιχειρήματα στο καθεστώς, ενώ η παρουσία της στη Γενεύη θα το εξέθετε.

Δαμασκός. Φωτογραφία της Marianne Gunderson από το flickr

Όντως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα: το καθεστώς εμφανίστηκε αδιάλλακτο, σε βαθμό που ακόμα και ο μεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου Λάκνταρ Ιμπραχίμι έφτασε να δηλώσει ότι ο Άσαντ δεν επιθυμεί συμβιβασμό. Από την όλη διαδικασία της Γενεύης, οι Αμερικάνοι οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός στο πεδίο της μάχης δεν πρόκειται να επιτευχθεί συμβιβασμός. Γιατί εξαρχής οι ΗΠΑ στη Συρία επιθυμούσαν μια πολιτική διευθέτηση της κρίσης, κι όχι μια κατάρρευση του κράτους, όπως έγινε στο Ιράκ και τη Λιβύη. Φοβούνται πολύ ότι μια τέτοια κατάρρευση θα απειούσε τα δικά τους συμφέροντα αλλά και των συμμάχων τους στην περιοχή (Ισραήλ, Σ. Αραβία κτλ). Για να γίνει εφικτός ο συμβιβασμός, πρέπει να απομακρυνθεί μεν η οικογένεια Άσαντ από την εξουσία, αλλά να διασφαλιστεί η συνέχεια του κράτους. Η ανάλυση ότι η αλλαγή στο πεδίο της μάχης θα ανοίξει τον δρόμο στον συμβιβασμό, μπορεί να εξηγήσει τις πληροφορίες ότι η αντιπολίτευση ετοιμάζει αντεπίθεση με την επιμελητειακή υποστήριξη των ΗΠΑ.

TTIP: η εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε., μια ολομέτωπη επίθεση στη δημοκρατία

του Τζωρτζ Μπονμπιό

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Έργο του Αλμπέρτο Μανέλι

Θυμάστε εκείνο το δημοψήφισμα στη Βρετανία, για το εάν θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια ενιαία αγορά με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ξέρετε, εκείνο που ρωτούσε για το εάν οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να καταργούν τους νόμους μας… Όχι; Ούτε κι εγώ. Βέβαια, τις προάλλες έψαχνα κάνα δεκάλεπτο το ρολόι μου, πριν καταλάβω ότι το φορούσα. Το ότι ξέχασα το δημοψήφισμα είναι μάλλον άλλο ένα σημάδι ότι γερνάω. Γιατί σίγουρα πρέπει να έγινε δημοψήφισμα, έτσι δεν είναι; Μετά από όλη εκείνη την αγωνία για το εάν πρέπει να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι, η κυβέρνηση δεν θα παρέδιδε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε κάποιον σκιώδη, αντιδημοκρατικό οργανισμό χωρίς να μας ρωτήσει. Έτσι δεν είναι;

Ο σκοπός της Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (TΤIP) είναι να παρακάμψει τις διαφορές μεταξύ του κανονιστικού πλαισίου των ΗΠΑ και αυτού των ευρωπαϊκών κρατών. Έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν είχα θίξει το πλέον σημαντικό ζήτημα: την αξιοσημείωτη δυνατότητα που χαρίζει στις μεγάλες επιχειρήσεις να ταράξουν στις αγωγές όσες κυβερνήσεις θα προσπαθούσαν να υπερασπίσουν τους πολίτες τους. Θα επέτρεπε σε μυστικοπαθείς επιτροπές επιχειρηματικών νομικών συμβούλων να παρακάμπτουν κοινοβουλευτικές αποφάσεις και να καταργούν προστατευτικές νομοθεσίες.

Ο μηχανισμός μέσω οποίου επιτυγχάνονται τα παραπάνω είναι γνωστός ως μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή και κράτους. Χρησιμοποιείται ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου για να απενεργοποιήσει κανονισμούς που προστατεύουν τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Χημικά και στρατιωτικές επεμβάσεις

του Ομάρ Ντάχι

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Χαρακτικό της Καίτε Κόλβιτς

 Την τελευταία βδομάδα, οι εικόνες νεκρών σωμάτων που κείτονται στο δάπεδο, τυλιγμένα με λευκά πανιά, χωρίς ίχνος αίματος ή τραυματισμού, έκαναν τον γύρο των social media και των ειδησεογραφικών πρακτορείων, σηματοδοτώντας μια ακόμα τρομακτική φάση του πολέμου στη Συρία. Στις 24 Αυγούστου, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα επισήμαναν πως πολλοί ασθενείς, που δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες την επομένη της επίθεσης στην ανατολική Γκούτα, παρουσίασαν «νευροτοξικά συμπτώματα». Ωστόσο, τόνισαν πως δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν κάτι επιστημονικά ή να αποδείξουν ότι οφείλονταν σε χρήση χημικών. Από τότε, πολλές άλλες οργανώσεις –συμπεριλαμβανομένου του Κέντρου Τεκμηρίωσης Παραβιάσεων (Violation Documentation Center)– δεν έχουν αφήσει πολλές αμφιβολίες σχετικά με την πραγματοποίηση κάποιου είδους επίθεσης με τη χρήση χημικών στην περιοχή. Η ανείπωτη δυστυχία στη Συρία, με τους νεκρούς να ανέρχονται σε περίπου 100.000 και τους πρόσφυγες σε εκατομμύρια, δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι εδώ διαπράχθηκε ένα μεγάλο έγκλημα, το οποίο, όπως και άλλες μαζικές δολοφονίες που έχουν λάβει χώρα στη Συρία, πρέπει να διερευνηθεί αμερόληπτα και ανεξάρτητα.

Η συριακή κυβέρνηση κατηγόρησε τους αντάρτες ότι οργάνωσαν μια επιχείρηση παραπλάνησης· αλλά και διάφοροι παρατηρητές εξέφρασαν τη δυσπιστία τους απέναντι στο ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής επίθεσης, την ώρα που οι επιθεωρητές των Ηνωμένων Εθνών βρίσκονταν στη Συρία για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον ένα χρόνο, εγκατεστημένοι κάποια μίλια μακριά. Γιατί να γίνει αυτή η επίθεση, τώρα που η κυβέρνηση μοιάζει να κερδίζει τον πόλεμο με συμβατικά όπλα; Αν επιβεβαιωνόταν κάτι τέτοιο, θα ήταν το μοναδικό σενάριο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια πιο επιθετική στρατιωτική επέμβαση απ’ την πλευρά των ΗΠΑ ή/και της Ευρώπης. Από την άλλη, μια επίθεση των ανταρτών με χημικά μοιάζει εξίσου αναληθοφανής. Αν οι αντάρτες είναι πράγματι ικανοί να πραγματοποιήσουν μια χημική επίθεση τέτοιας κλίμακας, γιατί να μην επιτεθούν στις κυβερνητικές δυνάμεις αλλάζοντας τον ρου του πολέμου, παρά να επιλέξουν μια φιλική προς αυτούς περιοχή, την οποία δεν ελέγχει το καθεστώς; Η λογική και ο ορθολογισμός φαίνεται πως δεν είναι τα κατάλληλα μέσα για τη διερεύνηση τέτοιων πράξεων ή την απόδοση ευθυνών.

Η άγνωστη ιστορία των ελληνοαμερικανών κομμουνιστών τον 20ό αιώνα

 Με αφετηρία το ντοκυμαντέρ «Ταξισυνειδησία»

Συνέντευξη του Κωστή Καρπόζηλου

Κωστής Καρπόζηλος

Την Πέμπτη 11 Ιουλίου, στις 9.00 το βράδυ, στην αυλή του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134-136) στο Θησείο, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα ντοκυμαντέρ που ξεχώρισε και συζητήθηκε πολύ φέτος: «Ταξισυνειδησία. Η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού», του Κώστα Βάκκα (σκηνοθεσία) και του Κωστή Καρπόζηλου (έρευνα-κείμενο). Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση, με ομιλητές τον Κωστή Καρπόζηλο και τον Δημήτρη Χριστόπουλο (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και συντονιστή τον Γιώργο Κουκουλέ (ΑΣΚΙ, Πάντειο). Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), τα «Ενθέματα» και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων. Με την ευκαιρία αυτή, μιλήσαμε με τον Κωστή Καρπόζηλο.

 

Τα γραφεία του Σπάρτακου, του Ελληνικού Εργατικού Εκπαιδευτικού Συνδέσμου, στη Νέα Υόρκη (8η Λεωφόρος και 25 δρόμοι) την Πρωτομαγιά του 1934.

Aς ξεκινήσουμε από τον τίτλο. Τι σημαίνει αυτή η περίεργη λέξη, ταξισυνειδησία;

 Η λέξη «ταξισυνειδησία», η ελληνοαμερικανική εκδοχή του class consciousness, συμπυκνώνει, ουσιαστικά, το ντοκυμαντέρ. Εμφανίζεται στον λόγο της ελληνοαμερικανικής Αριστεράς ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, συχνά και σαν επίθετο: «Όλοι οι ταξισυνείδητοι εργάτες πρέπει να…». Μέσα από αυτή την παράδοξη λέξη θέλαμε να δείξουμε πώς αναπτύσσεται ο ελληνοαμερικανικός κοινωνικός και πολιτικός ριζοσπαστισμός, ως σημείο συνάντησης της εθνοτικής ιδιότητας, της ελληνικής μεταναστευτικής εμπειρίας, με τις ιδέες της κοινωνικής χειραφέτησης, όπως εκδηλώνονται όμως στις ΗΠΑ. Γιατί ένα συχνό πρόβλημα είναι ότι ερμηνεύουμε την πολιτική συμπεριφορά των μεταναστών μόνο ως υπερατλαντική έκφραση ευρωπαϊκών ρευμάτων.

Ο άνθρωπος που έκανε τον εαυτό του επιχείρηση

Από ένα «instrumentumvocale» στη δίποδη-ανθρωπόμορφη εκδοχή της επιχείρησης

του Βασίλη Δρουκόπουλου

«Η συζήτηση αδιάλειπτα θολώνει από την προσπάθεια της μεταμφίεσης των απαιτήσεων του κεφαλαίου ως αναγκών του λαού, της υποταγής της ανθρώπινης αγωνίας, έτσι ώστε να προσαρμόζεται στους σκοπούς των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων»

(Nigel Harris, Of Breadand Guns, Penguin, Harmondsworth, 1983, σ. 239)

 

Έργο του Ρ. Χάουσμαν

Αναπαράγω την είδηση:

«Ο Μάικ Μέριλ, ένας 35χρονος κάτοικος του Πόρτλαντ, πρέπει να πάρει άδεια από τους μετόχους της εταιρείας του για να βγει ραντεβού με μια κοπέλα ή για να κάνει δίαιτα. Πριν από πέντε χρόνια, ο Μέριλ αποφάσισε να μετατρέψει τον εαυτό του σε εταιρεία, την οποία ελέγχουν σήμερα οι 320 μέτοχοί της: “Πουλάω μετοχές του εαυτού μου και στη συνέχεια επιτρέπω στους μετόχους μου να με καθοδηγούν σε αποφάσεις για τη ζωή μου”, είπε ο άνθρωπος-επιχείρηση στην εκπομπή Today. Όπως αναφέρει, οι μέτοχοι τον ανάγκασαν να γίνει ψηφοφόρος των Ρεπουμπλικανών, του επέτρεψαν να φορά ρούχα Brooks Brothers και επέλεξαν το πρόγραμμα που ακολουθεί στο γυμναστήριο. Του επέτρεψαν επίσης να βγαίνει με την κοπέλα της προτίμησής τους, αφού όμως τους υπέβαλε πρώτα έκθεση για την εμπειρία του πρώτου ραντεβού τους» (goo.gl/OsKH2, 31.3.2013).

Επιπρόσθετα, ο Μ.Μ. μας επισημαίνει στην ιστοσελίδα του: «Ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν κέρδη, αλλά είναι πιθανόν να προκύψουν στο μέλλον. Αντίθετα, πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται για να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Χρησιμοποιώντας μια προσαρμοσμένη δομή της αγοραίας οικονομίας, εσείς κι εγώ έχουμε στην κατοχή μας ένα διαθέσιμο μηχανισμό για ενέργειες, ανάληψη ευθυνών και μέτρηση της επιτυχίας που δεν είναι μόνον καλά τεκμηριωμένος αλλά και εύκολα κατανοητός».

Με την αφορμή αυτή, επαναφέρω στη μνήμη μας τα εξής, για να τα συνδέσουμε τελικά με την αλλόκοτη περίπτωση που μόλις περιγράψαμε:

α. Δουλεία. Η δουλεία, ως σχέση κυριαρχίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από τον βίαιο εξαναγκασμό σε εργασία ανθρώπων που είχαν χάσει την ελευθερία τους και αποτελούσαν ιδιοκτησία εκείνων που κατείχαν τα μέσα παραγωγής. Ο δούλος δεν είχε τη δυνατότητα να αρνηθεί την εργασία του στον κύριό του, ειδαλλιώς θα θανατωνόταν.

Δουλειά, εκπαίδευση και ελευθερία

Ο Νόαμ Τσόμσκυ μιλάει για τα νεανικά του χρόνια, τις σπουδές, το παιχνίδι, τη χειραφέτηση

 Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ

 μετάφραση: Λ. Ροδάμνης

Ο Τσόμσκυ διδάσκει γλωσσολογία στο ΜΙΤ, τη δεκαετία του 1950

Θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής ερώτημα: Ποια είναι η ενασχόληση που πραγματικά σας γεμίζει; Να ξεκινήσουμε από την προσωπική σας ζωή και τη διπλή σας σταδιοδρομία στη γλωσσολογία και στον πολιτικό αγώνα, τι λέτε;

 Αν είχα το χρόνο, θα περνούσα πολύ περισσότερο καιρό ασχολούμενος με τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τη γνωσιολογία, διανοητικά πεδία με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της ζωής μου το αφιερώνω στη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής δραστηριότητας: διάβασμα, συγγραφή, οργανωτική δράση, ακτιβισμό κ.ο.κ. Όλα αυτά  αξίζει πραγματικά να τα κάνουμε, είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι πάντα συναρπαστικά από διανοητική άποψη. Πολλές φορές είτε δεν καταλαβαίνουμε τίποτα είτε μένουμε σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Το κάνω ωστόσο, επειδή είναι απαραίτητο. Το είδος της δουλειάς που πρέπει να καταλαμβάνει το βασικό μέρος της ζωής μας είναι  αυτό που θέλαμε να κάνουμε αν δεν πληρωνόμασταν γι’ αυτό: η ενασχόληση που προκύπτει από τις εσωτερικές μας ανάγκες, ενδιαφέροντα και ανησυχίες.

Πιστεύετε λοιπόν ότι ένα άτομο ξέρει πραγματικά τι είναι αυτό που θέλει να κάνει;

Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, ναι. Τα παιδιά, για παράδειγμα, είναι εκ φύσεως περίεργα — θέλουν να μάθουν τα πάντα, θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα, αλλά συνήθως αυτό φροντίζουν να τους το βγάλουν από το κεφάλι τους. Μπαίνουν σε πειθαρχημένες δομές, όπου τα πράγματα οργανώνονται με άκαμπτο τρόπο.  

Η Γκέρντα Λέρνερ (1920-2013) και η Γυναικεία Ιστορία

της Έλενας Πατρικίου

H Γκέρντα Χέντβιτζ Κρονστάιν, κόρη καλής βιεννέζικης εβραϊκής οικογένειας, πέρασε τα γενέθλια των δεκαοχτώ της χρόνων το 1938 στη φυλακή: νεαρή κομμουνίστρια, οργανωμένη στην αυστριακή Αντίσταση, συνελήφθη από τους ναζί και έμεινε κρατούμενη για έξι εβδομάδες. Στη διάρκεια της κράτησής της έπαιρνε, ως Εβραία, μικρότερες μερίδες φαγητό από τις δύο χριστιανές σοσιαλίστριες με τις οποίες μοιραζόταν το ίδιο κελί: «Κάθε μέρα μοιράζονταν το φαΐ τους μαζί μου. Και, στις έξι εβδομάδες της κράτησής μου, με δίδαξαν όσα μου χρειάζονταν για να τα βγάλω πέρα στην υπόλοιπη ζωή μου: μου έμαθαν την αντίσταση, τη συντροφικότητα και όλη την κρυμμένη ιστορία των πραγμάτων που συμβαίνουν όταν οι γυναίκες βοηθούν η μία την άλλη να επιζήσουν».

Η Γκέρντα Λέρνερ, με τον πρώτο άντρα της, Καρλ, στην τελετή απονομής του διδακτορικού της, Columbia University, 1966 (πηγή: «The New York Times»)

Στα δεκαεννιά της, βρέθηκε πρόσφυγας στην Νέα Υόρκη, με όλη την υπόλοιπη οικογένειά της σπαρμένη στην κατεχόμενη Ευρώπη. Δούλεψε ως καθαρίστρια, πωλήτρια, εργάτρια, υπάλληλος γραφείου, σεναριογράφος (με τον πρώτο άντρα της, τον Καρλ Λέρνερ), ως μαμά στο σπίτι… «Το γεγονός ότι πέρασα είκοσι χρόνια της ζωής μου οργανώνοντας τις γυναίκες σε τοπικό επίπεδο μου δίδαξε ότι οι γυναίκες είναι δραστήριες, δυνατές και ξέρουν πώς να χειρίζονται και να ασκούν την εξουσία — και μου δίδαξε πως όσοι ισχυρίζονται ότι αυτό το γεγονός δεν έχει σημασία, πως ιστορικά είναι ασήμαντο, κάνουν λάθος».

Η Γκέρντα Λέρνερ αποφάσισε στα 35 της να γράψει μια μυθιστορηματική βιογραφία για τις αδελφές Γκρίμκε. Αλλά το βιβλίο δεν τελείωσε ποτέ, γιατί συνειδητοποίησε ότι της χρειαζόταν μια πιο συγκροτημένη ιστορική προπαρασκευή, για να ερευνήσει το υλικό του πρώιμου 19ου αιώνα και της γέννησης του πρώτου φεμινιστικού κινήματος στην Αμερική. Έτσι βρέθηκε να σπουδάζει ιστορία. Το 1963, στα 43 της, έγινε δεκτή ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Columbia. Η Σάρα και η Αντζελίνα Γκρίμκε έγιναν το αντικείμενο του διδακτορικού της.

Στήβεν Ρέσνικ (1938-2013): ένας σημαντικός μαρξιστής οικονομολόγος

του Χάρη Κωνσταντινίδη

Στ. Ρέσνικ

Την Τετάρτη 2 Ιανουρίου έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 74 ετών ο αμερικανός μαρξιστής οικονομολόγος Stephen Resnick. Ο Ρέσνικ ήταν ομότιμος καθηγητής των οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέττης στο Άμχερστ και ήταν γνωστός για τη μαρξιστική προσέγγιση που ανέπτυξε κυρίως μέσα από τη μακροχρόνια συνεργασία του με τον καθηγητή Richard Wolff.

Ο Ρέσνικ σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο ΜΙΤ σε ηλικία 26 ετών. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1965, με κύριο αντικείμενο μελέτης του την οικονομική ανάπτυξη και τα διεθνή οικονομικά. Η ριζοσπαστικοποίηση της έρευνάς του κατά την κορύφωση του πολέμου του Βιετνάμ και η αντίθεσή του στην παρουσία έφεδρων αξιωματικών του αμερικανικού στρατού στο Γέιλ τον οδήγησε, για μικρό διάστημα, στο City College of New York.

Θιασώτες της ελεύθερης οπλοκατοχής: η τραγωδία στο Κονέκτικατ και οι Έλληνες λάτρεις των όπλων

του Κωστή Παπαϊωάννου

Φρανσίς Πικάμπια, «Το φιλί», 1923-1926

Το μακελειό στο σχολείο των ΗΠΑ έφερε ξανά στην επιφάνεια ακραίες παθογένειες της αμερικανικής κοινωνίας. Η επίκληση της συνταγματικής κατοχύρωσης της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ αποτελεί πλέον μια γκροτέσκα στρέβλωση, όχι μόνο των ιστορικών συνθηκών που οδήγησαν σε αυτή την κατοχύρωση αλλά και της πιο θεμελιώδους κοινής λογικής. Η σημερινή αμερικανική εκδοχή της σχεδόν ελεύθερης και γενικευμένης οπλοκατοχής (90 όπλα ανά 100 κατοίκους) οδηγεί σε δραματική κλιμάκωση της ένοπλης βίας με την παραμικρή αφορμή (30.000 νεκροί ετησίως).

Τα πράγματα στην Αμερική από μακριά φαντάζουν απλά και ευανάγνωστα. Οι υποστηρικτές της οπλοκατοχής είναι, στα μάτια των περισσότερων Ευρωπαίων, κάποιοι παχύσαρκοι που τρώνε συνέχεια μπέργκερ, εκπαιδεύουν τα παιδιά τους στα όπλα και οργανώνουν πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αντιλαμβανόμαστε καλά ότι τον φόβο και τον ρατσισμό τους εκμεταλλεύεται το λόμπι των όπλων για να αποκομίσει πολιτικά και οικονομικά κέρδη. Όμως, αποτελεί στ’ αλήθεια η έριδα γύρω από την οπλοκατοχή αποκλειστικό προνόμιο των ΗΠΑ; Στη χώρα μας το ζήτημα είναι αδιάφορο και εξωτικό;

Πρόσφατα τα ηλεκτρονικά μηχανήματα ανίχνευσης μετάλλων στη Βουλή «συνέλαβαν» τα όπλα βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Άλλοι βουλευτές, όπως ο κ. Γεωργιάδης, δημοσίως έχουν υποστηρίξει τη «διεύρυνση» της δυνατότητας οπλοκατοχής. Μπορούν αυτές οι ευάριθμες, ιδιότυπες περιπτώσεις –κακέκτυπα των αμερικανών νεοναζί της Κου Κλουξ Κλαν οι πρώτοι, επίδοξος εν Ελλάδι εκπρόσωπος του Tea Party ο δεύτερος– να επηρεάσουν την κοινή γνώμη; Δυστυχώς, τμήματα της κοινωνίας είναι έτοιμα να δεχτούν πολλές τέτοιες ακρότητες.