Δυο ερωτήσεις για τον Μπέρνι Σάντερς

Το φαινόμενο Σάντερς-4

του Νίκολας Κριστόφ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Όταν το 1981 ο Μπέρνι Σάντερς κέρδισε τις εκλογές και βγήκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, τηλεφώνησα στο γραφείο του, αναζητώντας υλικό για να γράψω ένα άρθρο για έναν σοσιαλιστή που εκλέχθηκε σε κάποια θέση. Ήμουν ασκούμενος στην Washington Post και μίλησα για πολύ ώρα με κάποιον βοηθό, ο οποίος σήκωσε το τηλέφωνο στο γραφείο του δημάρχου.

Ρώτησα σχετικά με τα σχέδια του Σάντερς, και ο βοηθός απαντούσε συνέχεια με το «εμείς» — το οποίο εξέλαβα ως μια όμορφη «νότα» σοσιαλισμού. Μετά από μισή ώρα είχα αρκετό υλικό για επεξεργασία και έτσι ρώτησα το όνομα του βοηθού. «Α», απάντησε λίγο συνεσταλμένα ο συνομιλητής μου, «είμαι ο Μπέρνι Σάντερς».

Η απουσία «ύφους πολιτικού» από τον Σάντερς βοήθησε στην εκτόξευσή του στην κορυφή της προεδρικής κούρσας, ανατρέποντας μια διαφορά 50 μονάδων και φτάνοντας την ισοπαλία με την Χίλαρι Κλίντον στην Αϊόβα. Εμφανίζεται ανεπιτήδευτος: άλλοι υποψήφιοι φιλούν μωρά, ο Σάντερς φαίνεται να τα αφήνει στην άκρη, ώστε να μπορέσει να σας πει περισσότερα για την ανισότητα στην Αμερική. Οι περισσότεροι πολιτικάντηδες γλυκομιλούν στους ψηφοφόρους, ο Σάντερς τους μιλάει με αψάδα. Θαυμάζω το πάθος του Σάντερς, την αδιάκοπη εστίασή του στην ανισότητα και τη συνέπειά του. Όταν ορκίστηκε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον, δήλωσε: «Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και εκατομμύρια οικογένειες σταδιακά κατρακυλούν από τη μεσαία τάξη στη φτώχεια». Αυτό έχει παραμείνει το “μάντρα” του εδώ και 35 χρόνια. Και όμως, ακόμα έχω δύο βασικές ερωτήσεις για τον Σάντερς:

Ο Σάντερς και ο νέος λαϊκισμός

Το φαινόμενο Σάντερς-3

του Τζων Κάσιντι

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Ο νέος λαϊκισμός, αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι, συντίθεται από μια βαθιά καχυποψία έναντι των πολιτικών, επιχειρηματικών και μιντιακών ελίτ, από έναν ζήλο να κινητοποιήσει ένα μέρος του κόσμου σχετικά νέο στην πολιτική, κι από μια προθυμία να ενστερνιστεί πολιτικές που εδώ και καιρό έμοιαζαν απαγορευμένες. Στη δεξιά εκδοχή του, ο νέος λαϊκισμός μπορεί να παίρνει τη μορφή μισαλλόδοξων προτάσεων ενάντια στους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους «ξένους» κάθε μορφής και είδους. Στην αριστερή, μορφοποιείται γύρω από την απαίτηση να συρρικνωθούν τα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, να παταχθεί η φοροαποφυγή των πολυεθνικών εταιρειών, να υιοθετηθεί ένα πιο προοδευτικό φορολογικό σύστημα, και να παρθούν πιο σοβαρά μέτρα για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Ο Σάντερς ισχυρίζεται ότι θα κάνει όλα τα παραπάνω. Αυτό όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι το πρόγραμμά του, που μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως η μετατόπιση των ΗΠΑ προς το Σκανδιναβικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας μ’ έναν τρόπο πολύ πιο αποφασιστικό από αυτόν που θα διάλεγε η Κλίντον ή και άλλοι Δημοκρατικοί υποψήφιοι –όχι· αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η πύρινη ρητορική του. Καλώντας σε μια «πολιτική επανάσταση», επιτιθέμενος στην «τάξη των δισεκατομμυριούχων» και ενστερνιζόμενος τον χαρακτηρισμό «δημοκράτης σοσιαλιστής», ο Σάντερς χρησιμοποιεί μια γλώσσα που δεν έχει ακουστεί ποτέ πριν σε προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών υποψηφίων για την Προεδρία. (Έχουν υπάρξει σοσιαλιστές υποψήφιοι στο παρελθόν, όπως ο Γιουτζίν Ντεμπς και ο Νόρμαν Τόμας, αλλά υπό την αιγίδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όχι του Δημοκρατικού.)

Ο Μπέρνι και οι αριστεροί επικριτές του

Το φαινόμενο Σάντερς-2

της Νιβεντίνα Ματζουμντάρ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Πηγή: http://www.zazzle.com

Το αδιανόητο ήδη συμβαίνει: ένας αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής θα μπορούσε ακόμα και να κερδίσει τις προκριματικές των Δημοκρατικών. Και όμως, παρότι η δημοτικότητά του αυξάνεται, παρότι τολμά να θίξει ζητήματα που κανένας υποψήφιος δεν έχει θέσει δημοσίως εδώ και δεκαετίες, ο Μπέρνι Σάντερς αντιμετωπίζει επιθέσεις από όλους τους κύκλους της Αριστεράς. Κατηγορείται ότι οι προτάσεις του για την οικονομική πολιτική δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικές, ότι ξεχνάει τα φυλετικά ζητήματα, ότι περιορίζει τις πιθανότητες εκλογής μιας γυναίκας Προέδρου, ότι δεν είναι εκλέξιμος και άρα στρώνει τον δρόμο για μια νίκη των Ρεπουμπλικανών, ότι απειλεί τα κοινωνικά κινήματα με διάλυση γιατί «μαντρώνει» τους προοδευτικούς ακτιβιστές στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Αναμφίβολα, όψεις αυτής της κριτικής είναι βάσιμες. Ο Σάντερς δεν προσφέρει τίποτα που να μοιάζει με μια συνεκτική λύση στα μυριάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι, ενώ κάποιες πλευρές του πολιτικού του προγράμματος είναι καθαρά οπισθοδρομικές. Αλλά όταν τοποθετήσουμε την υποψηφιότητά του στο πλαίσιο των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Αριστερά, του προσανατολισμού των πολιτικών του αντιπάλων, και του απίστευτου ενθουσιασμού που έχει προκαλέσει μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής ήττας, οι εξ αριστερών επιθέσεις εναντίον του Σάντερς είναι ολοένα και πιο δύσκολο να αντέξουν.

Ένας εβδομηντάρης που η δύναμή του πηγάζει από τη νεολαία

Στις αναλύσεις και τη σχολιογραφία των ημερών, εντός και εκτός ΗΠΑ, επισημαίνεται ότι ο Μπέρνι Σάντερς, ανεξάρτητα από τη συνέχεια, έχει ήδη πετύχει μια σημαντική νίκη: όχι μόνο επειδή ο «περιθωριακός» έχει φτάσει να διεκδικεί το χρίσμα, αλλά λόγω της ατζέντας του που κερδίζει έδαφος (μιλώντας για την απληστία των τραπεζών, τη δημόσια κοινωνική πρόνοια, την αναδιανομή του πλούτου, τη δημοκρατία, ακόμα και για την «απαγορευμένη λέξη» σοσιαλισμός) και του ρεύματος που έχει δημιουργήσει η υποψηφιότητά του, ειδικά στους νέους. Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το φαινόμενο Σάντερς δημοσιεύουμε αποσπάσματα από πρόσφατα σχόλια και αναλύσεις, του Τζων Κάσιντι, του Νίκολας Κριστόφ, της Νιβεντινα Ματζουμνταρ και του Όουεν Τζόουνς.

Ένας εβδομηντάρης που η δύναμή του πηγάζει από τη νεολαία

του Όουεν Τζόουνς

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Πηγή: http://www.zazzle.com

Ένας εβδομηντάρης που αντλεί δύναμη από τη νεολαία. Τα νούμερα πίσω από τον θρίαμβο του Μπέρνι Σάντερς στην Αϊόβα (όπου η λαϊκή πανστρατιά κατάφερε σχεδόν μια ισοπαλία απέναντι «στον πιο ισχυρό πολιτικό οργανισμό» στις ΗΠΑ, σύμφωνη με τη δική του εύστοχη διατύπωση) είναι εκπληκτικά. Οι ηλικίας 17-29 ετών Δημοκρατικοί της Αϊόβα, σε ποσοστό 84% επέλεξαν αυτή την αταίριαστη για νεολαία φιγούρα. Μεταξύ των ατόμων ηλικίας 30-44 ο Σάντερς διατήρησε ένα προβάδισμα 21 μονάδων έναντι της Χίλαρι Κλίντον. Οι ηλικιωμένοι συνέρρευσαν στο στρατόπεδο της Κλίντον: σχεδόν 7 στα 10 άτομα άνω των 65 ετών. Οι γενιές διαχωρίστηκαν από ένα πολιτικό χάσμα.

«Jacobin»: μαρξισμός, κουλτούρα και ταξική ανάλυση στον 21ο αιώνα

Ένα αριστερό περιοδικό με ευρεία απήχηση

Μέσα σε μία μόλις πενταετία το περιοδικό Jacobin κατάφερε όχι να αναδειχθεί όχι μόνο σε «ηγετική φωνή της αμερικανικής Αριστεράς, με άρθρα πάνω στην πολιτική, την οικονομία και τον πολιτισμό, σε μια σοσιαλιστική προοπτική», αλλά σε σημείο αναφοράς για την Αριστερά, διεθνώς (με πάνω από 10.000 συνδρομητές και πάνω από 700.000 διαδικτυακούς αναγνώστες ανά μήνα) — και ειδικότερα για μια νέα γενιά αριστερών, που δίνουν έμφαση σε ζητήματα θεωρίας και ταξικής πάλης, όπως άλλωστε ο ιδρυτής και οι βασικοί του συνεργάτες. Ο ιστορικός Γιώργος Σουβλής (υποψήφιος δρ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας) συνάντησε τον Bhaskar Sunkara, ιδρυτή και εκδότη του Jacobin, στο πλαίσιο του συνεδρίου Historical Materialism, τον Νοέμβριο του 2014 και συζήτησε διά μακρών μαζί του. Μια σύνοψη της συζήτησης, έπειτα από διαδοχικές επεξεργασίες και επικαιροποιήσεις, με τη βοήθεια του Bhaskar, μπορείτε να διαβάσετε σήμερα. Εμείς, πρέπει να ευχαριστήσουμε θερμά τον Μπασκάρ Σουνκάρα, τον Γιώργο Σουβλή, καθώς και τον Δημήτρη Ιωάννου, που ανέλαβε το επίπονο έργο της απομαγνητοφώνησης και μετάφρασης.

«Ε»

Συνέντευξη του Μπασκάρ Σουνκάρα στον Γιώργο Σουβλή

                                                         Μιλάει για το περιοδικό «Jacobin» και τη διαδρομή του, το Οccupy Wall Street, τον Μπ. Σάντερς, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Podemos

Απομαγνητοφώνηση και μετάφραση Δημήτρης Ιωάννου

Πες μας κάποια πράγματα για σένα, τις σπουδές σου, την ένταξή σου στην Αριστερά κλπ.

Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1989. Οι γονείς μου είχαν έρθει ένα χρόνο νωρίτερα στις ΗΠΑ, μετανάστες από το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο. Ήμουν ο μικρότερος από πέντε αδέλφια και ο μόνος που γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Έτσι, στην οικογένειά μου μπορείς να δεις την τυπική διαταξική πορεία του μετανάστη. Τα περισσότερα από τα αδέλφια μου δεν πήγαν στο πανεπιστήμιο και είχαν λιγότερες ευκαιρίες από όσες είχα εγώ, που μεγάλωσα σε μια περιοχή με καλά δημόσια σχολεία, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες κ.λπ. Οπότε, οι ταξικά εξηγήσιμες ανισότητες ευκαιριών ήταν σε μένα προφανείς από πολύ νωρίς, όπως και το πόσα πράγματα στη ζωή οφείλονται στην τύχη.

Από πολύ νέος ενδιαφερόμουν για έναν ακτιβισμό με αριστερό-προοδευτικό πρόσημο. Ωστόσο, πέρα από αυτή την ευρεία κεντροαριστερή προδιάθεση, δεν πολιτικοποιήθηκα. Η πραγματική ένταξή μου στην Αριστερά έγινε μέσω της διανοητικής δραστηριότητας: μια και οι γονείς μου δούλευαν ως αργά, πήγαινα στη βιβλιοθήκη μετά το σχολείο και, γύρω στην έβδομη τάξη [η δική μας 1η γυμνασίου], δηλαδή στα 12 ή 13 μου, ανακάλυψα τον Φόρο Τιμής στην Καταλονία του Τζορτζ Όργουελ, και μέσω αυτού τη συζήτηση γύρω από τον Ισπανικό Εμφύλιο και τον Τρότσκι.

Η μάχη κατά της κλιματικής Αλλαγής, 2014

Μια έκθεση, μια συνάντηση κορυφής και μια μοναδική διαδήλωση

της Νατάσσας Ρωμανού

Έργο του Αντρέ Ντεραίν, 1906

Η επιτομή των τριών εκθέσεων της Διακυβερνητικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα του 2014.[1]Αποτελεί σύνοψη των ερευνών διακεκριμένων επιστημόνων από πολλές χώρες, οι οποίοι, σε συνεργασία με κυβερνητικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς, περιγράφουν τις επιπτώσεις των εκλύσεων των αερίων του θερμοκηπίου στο κλίμα. Η αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου, λόγω χρήσης ορυκτών καυσίμων, έχει ήδη οδηγήσει στην υπερθέρμανση του πλανήτη σε επίπεδα πρωτοφανή για τα τελευταία 800.000 χρόνια, στη μείωση της παγοκάλυψης, την αύξηση της στάθμης της θάλασσας, σε καύσωνες και πλημμύρες σε πολλές περιοχές του κόσμου. Η έκθεση προβλέπει ότι στο μέλλον η ανθρωπότητα απειλείται από ασθένειες, εκτοπίσεις πληθυσμών λόγω φυσικών καταστροφών, ελλείψεων τροφής και νερού που μπορεί να οδηγήσουν σε περιφερειακές συγκρούσεις, μείωση της βιοποικιλότητας, ακόμη και εξαφάνιση ειδών. Οι κίνδυνοι αυτοί έχουν ήδη αρχίσει και θα συνεχίσουν να απειλούν ασύμμετρα τις πιο μειονεκτικές κοινωνικές ομάδες, σε πολλές χώρες, ανεπτυγμένες και μη.

Η ζωή και ο θάνατος της αμερικανικής εργατικής τάξης: 10 σημεία για ένα νέο εργατικό κίνημα

του Στάνλεϋ Αρόνοβιτς

Φερνάν Λεζέ, «Το γεύμα της αφηνιασμένης αγελάδας», π. 1915

Η συλλογική διαπραγμάτευση, η κυρίαρχη για δεκαετίες συνδικαλιστική λύση, έχει περιέλθει σε δύσκολους καιρούς. Η σύμβαση, τεκμήριο κάποτε του συμβιβασμού μεταξύ των εργατών και του κεφαλαίου στον ιδιωτικό τομέα και μεταξύ των υπαλλήλων και του κράτους στο δημόσιο, δεν έχει πλέον συμβιβαστικό χαρακτήρα. Σήμερα αποτελεί πολύ συχνά το γραπτό τεκμήριο υποταγής του συνδικάτου. Υπάρχει ένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, το οποίο θα διατηρηθεί ως σημαντικό μέρος του οπλοστασίου της εργατικής τάξης, αλλά οι παλιές συνταγές γι’ αυτήν δεν αποδίδουν πια. Είναι καιρός να προχωρήσουμε. Οπότε, επιτρέψτε μου να παρουσιάσω εδώ με τη δέουσα σεμνότητα δέκα θέσεις, ή ένα μανιφέστο δέκα σημείων αν θέλετε, για ένα νέο εργατικό κίνημα: