Η ιρλανδική κρίση

του Γιώργου Σταθάκη

 

Λούσιαν Φρόυντ, "Πλούτων", 1988

Τη χρυσή εικοσαετία 1950-1970 η Ιρλανδία θεωρείται ότι έμεινε πίσω σε σχέση με τις νοτιοευρωπαικές χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα) που είχαν επιδείξει εκρηκτικούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου, ταχύτερους από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες, δικαιώνοντας τη θεωρία ότι οι χώρες που μπαίνουν αργότερα στη διαδικασία ανάπτυξης έχουν γρηγορότερους ρυθμούς από τις πιο ώριμες οικονομίες και, για ένα διάστημα, τουλάχιστον συγκλίνουν. Έτσι υπερκεράστηκε τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Ισπανία, στους συμβατικούς οικονομικούς δείκτες.

Η Ιρλανδία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν σχεδόν απόλυτα προσδεδεμένη στην οικονομία της Αγγλίας (83% των εξαγωγών της). Η προσφιλής πολιτική του «ανοίγματος της οικονομίας» άρχισε να κλιμακώνεται εκείνα τα χρόνια. Έφτιαξε ενιαία αγορά με την Αγγλία το 1966 και μπήκε στην ΕΟΚ το 1973. Δημιούργησε ένα προνομιακό καθεστώς για ξένες επενδύσεις με εξαιρετικά χαμηλή φορολογία ήδη από τις αρχές του ’60 και προσπάθησε να επιλύσει το χρονίζον εκπαιδευτικό πρόβλημα με την καθιέρωση του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης το 1966.

Η Ιρλανδική Δημοκρατία αποικία των κομισσαρίων

του Μπρένταν Ο’Νηλ

μετάφραση: Κώστας Σπαθαράκης

 

Το «ιρλανδικό θαύμα» τελείωσε: το χαϊδεμένο παιδί των απανταχού νεοφιλελεύθερων βρίσκεται πλέον υπό την ασφαλή κηδεμονία της τρόικας. Διαλέξαμε σήμερα και δημοσιεύουμε το  κείμενο του Μπρένταν Ο’Νηλ, επειδή επικεντρώνεται στο κρίσιμο ζήτημα της υπονόμευσης της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας από τις εξελίξεις αυτές. Η πιο θεαματική επίθεση εναντίον της θεμελιώδους για τις δυτικές δημοκρατίες αρχής ήταν η απόφαση της ιρλανδικής κυβέρνησης να ψηφίσει πρώτα τον προϋπολογισμό και το τετραετές πακέτο λιτότητας και ύστερα να προκηρύξει εκλογές: εκλογές δηλαδή που θα αφορούν πια μόνο το όνομα του κατ’ επίφασιν διαχειριστή, και όχι την πολιτική κατεύθυνση της χώρας. Την «υπεύθυνη» αυτή απόφαση χαιρέτησε άλλωστε και ο Γ. Παπανδρέου, λέγοντας πως η ιρλανδική κυβέρνηση κάνει εκείνο που δεν έκανε η Ν.Δ. το 2009. Η υποχώρηση και η υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας δεν προέρχεται από τις κανονιοφόρους των πιστωτών αλλά από την πολιτική λογική του «μονόδρομου» και τη μεταφορά της εξουσίας στους ειδικούς της οικονομίας.

 

Κ.Σ.

 

Φερνάν Λεζέ, "Αφηνιασμένη αγελάδα"

Η Ιρλανδική Δημοκρατία, ένα, υποτίθεται, ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, καταλήφθηκε από τους «ανθρώπους με τα μαύρα» (ή τους «Γερμανούς», όπως τους λένε οι θυμωμένοι Ιρλανδοί), από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι άνθρωποι αυτοί θα αποτελούν στο εξής την ανώτατη αρχή στην Ιρλανδία, με εξουσία να ελέγξουν εξονυχιστικά και να «τροποποιήσουν» το πακέτο λιτότητας και τα σχέδια της ιρλανδικής κυβέρνησης για την ανάκαμψη της ιρλανδικής οικονομίας. Μια χώρα που για αιώνες βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Βρετανίας, μετατρέπεται τώρα ξανά σε αποικία και υποβιβάζεται από κυρίαρχο κράτος σε μια επιχείρηση υπό πτώχευση υποταγμένη στις αυστηρές εντολές των τραπεζιτών.