Ο Νετανιάχου θα κάνει το Ισραήλ το επόμενο failed state στη Μέση Ανατολή

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-4

της Ράβιτ Χεχτ

Το Ισραήλ καλπάζει προς ένα αντιδημοκρατικό δι-εθνικό μέλλον διαποτισμένο με μίσος και ρατσισμό. Μια κυβέρνηση με κεντρώα κόμματα θα μπορούσε να καμουφλάρει αυτή τη φρικτή τάση, να την εξωραΐσει λίγο, αλλά όχι να την εκτροχιάσει.

Το Ισραήλ θα βυθιστεί σε διεθνή, ακαδημαϊκή και οικονομική απομόνωση. Οι πνευματικές και οικονομικές ελίτ θα το εγκαταλείψουν. Οι νέοι θα αναζητήσουν αλλού μια ζωή με ελπίδα. Μόνο εκείνοι που προτιμούν τις άγιες πέτρες της γης τους αντί της ίδιας της ζωής θα παραμείνουν, μαζί με τους φτωχούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Το σιωνιστικό όνειρο, το οποίο έχει ήδη πληγεί από μια αισχρή πράξη που επιτελέστηκε εναντίον του, θα υποθηκευτεί εξ ολοκλήρου στον μεσσιανισμό και τη βία.

Το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον μια φιλελεύθερη δημοκρατία αλλά μάλλον ένα ακόμη αποτυχημένο κράτος στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για μια σκοτεινή, απελπιστική προοπτική — αλλά αυτές οι εκλογές, στις οποίες κέρδισε ένα άτομο που τον περισσότερο κόσμο τον αηδιάζει, ήταν πραγματικά τρομακτικές.

Ο ισραηλινός λαός δεν θέλει την ειρήνη — νιώθει ότι διαρκώς προκαλείται και φοβάται. Δεν θέλει να ζει σε μια φιλελεύθερη και δημοκρατική δυτική χώρα. Θέλει να ζει στο Βασίλειο της Ιουδαίας, του οποίου η μοίρα είναι γνωστή. Και αυτή η ευχή δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Ας βασιλεύει ο αχρείος Νετανιάχου, φτάνει να έχουμε άρτο και θεάματα

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-3

του Ρόι Ισάκοβιτς

Η κάλπη τα είπε όλα: οι Ισραηλινοί δεν ενδιαφέρονται αν ο πρωθυπουργός τους κατατρέχει το Ιράν, προσβάλλει τον Μπάρακ Ομπάμα και εγγυάται την απόλυτη παράλυση σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό· φτάνει να τους εξασφαλίζει την καλή ζωή.

Περίπου 1.900 χρόνια πριν, ο σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης αποδοκίμαζε την αδιαφορία των πολιτών της αυτοκρατορικής Ρώμης για τα κοινά, λέγοντας πως ο λαός ενδιαφερόταν πια μόνο «για άρτο και θεάματα», δηλαδή για το φαγητό και τη διασκέδασή του.

Ο λαός του αποικιοκρατικού Ισραήλ δεν διαφέρει και πολύ. Το μήνυμα που εξέπεμψε στις εκλογές της Τρίτης ήταν ότι είναι πρόθυμος να δεχτεί την επιθετική ακροδεξιά πολιτική του Μπενιαμίν Νετανιάχου –την απόρριψη των Παλαιστινίων, την επιθετικότητα προς το Ιράν, την περιφρόνηση προς τους ντόπιους Άραβες και την αδιαφορία για την εκ Δύσεως κριτική– χωρίς καμία αντίρρηση, και ότι θέλει μονάχα ένα πράγμα για αντάλλαγμα: άρτο και θεάματα. Θέλει φτηνότερη κατοικία, φτηνότερη τροφή και αρκετά χρήματα για να αισθάνεται ότι ζει την καλή ζωή. Κι αυτό είναι ακριβώς που σκοπεύει να του δώσει ο Νετανιάχου.

Κρίνοντας από τον λόγο που εκφώνησε σε ακτιβιστές του Λικούντ λίγο μετά την ανακοίνωση των exit polls την Τρίτη, ο Νετανιάχου έπιασε το μήνυμα του κόσμου. Έχοντας εξασφαλίσει επτά επιπλέον αναπάντεχες έδρες, ο ξενοφοβικός που μόλις λίγες ώρες νωρίτερα έσταζε χολή και πίκρα, ήταν πια όλος αγάπη και γεναιοδωρία. Μίλησε για προσιτή κατοικία, κοινωνική πρόνοια και αλληλοβοήθεια –λέξεις που δεν είχε ξεστομίσει ούτε για αστείο κατά την προηγούμενη θητεία του.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις για το κόμμα του, το Λικούντ, την τελευταία εβδομάδα των δημοσκοπήσεων είχαν τρομάξει τον Νετανιάχου, ο οποίος αντέδρασε  όπως συνήθως: με μια εμπάθεια, μια μοχθηρότητα και έναν ρατσισμό που θα θεωρούνταν απαράδεκτα σε οποιαδήποτε  άλλη δυτική χώρα.

Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα. Οι ελέφαντες δεν μπορούν να πετάξουν, και μια ακροδεξιά χώρα δεν μπορεί να εκλέξει μια προοδευτική και ανοιχτόμυαλη κυβέρνηση.

Δημοκρατία είναι όταν η πλειοψηφία του λαού εκλέγει την κυβέρνηση της αρεσκείας της — και αυτή είναι αναμφίβολα η περίπτωσή μας. Το Ισραήλ θα έχει την κυβέρνηση που αντικρίζει κάθε πρωί στον καθρέφτη: άσχημη αλλά οικεία, φυλετική αλλά κοσμοπολίτικη, καθόλου ανεκτική για τους άλλους αλλά εξαιρετικά επιεική με την ίδια, υπερευαίσθητη, ευέξαπτη και φαρισαϊκή.

Το καλύτερο που μπορεί να ειπωθεί για τη νέα κυβέρνηση είναι πως δεν θα είναι κάτι άγνωστο. Δεν θα υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι είναι το Ισραήλ και ποιος είναι ο ηγέτης του. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Nα δημιουργήσουμε μια νέα αριστερή πολιτική

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-2

του Νόα Έφρον

Αντί να ζητάμε «αντικατάσταση του έθνος», εμείς οι αριστεροί πρέπει τώρα να ακούσουμε, να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε μια νέα αριστερή πολιτική που θα απαντάει στις πραγματικές και δικαιολογημένες ανησυχίες των Ισραηλινών για ασφάλεια, για αξιοπρεπή σχολεία και νοσοκομεία, για αξιοπρεπείς μισθούς και όλα τα υπόλοιπα.

Έργο του Υair Garbuz

Δεν πρέπει να αλλάξουμε λαό. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η αλαζονική επιμονή ότι οι Ισραηλινοί που χειροκρότησαν την ομιλία Νετανιάχου στο Κογκρέσο είναι βλάκες και εξαπατημένοι. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η υπεροψία του Yair Garbuz[1] που βλέπει τους πιστούς ως ανόητους που προσκυνούν φυλαχτά. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η αντίληψη που επιτρέπει σε ορισμένους αριστερούς να διαμαρτύρονται ότι η χώρα έχει «φύγει από τα χέρια μας». Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι  η απελπισία μας. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι η ανυπομονησία που οδηγεί την Αριστερά να βλέπει κάθε εκλογική ήττα ως τελική απόδειξη ότι η δημοκρατία μας είναι μια απάτη, το παρελθόν μας είναι ψεύτικο και το μέλλον μας χάνεται.

Το γεγονός είναι ότι η Aριστερά έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός σε αυτές τις εκλογές. Πολύ μικρότερο από ό,τι ελπίζαμε αλλά αφήνει μπροστά μας μεγάλες προκλήσεις. Παρ’ όλα αυτά, η Aριστερά έχει αρχίσει να ανασυγκροτείται. Μένουν να γίνουν πολλά ακόμα. Δεν έχουμε καιρό για απελπισία, και με την πάροδο του χρόνου θα δούμε ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο.

[1] Ισραηλινός καλλιτέχνης. Σε πρόσφατη αντικυβερνητική διαδήλωση μίλησε για «Κράτος του Ισραήλ που ελέγχεται από προσκυνητές φυλαχτών, ειδώλων και αγίων» προκαλώντας αντιδράσεις (Σ.τ.Μ.).

Ο Νετανιάχου αξίζει στον ισραηλινό λαό, και αυτός ο λαός αξίζει στον Νετανιάχου

Ισραήλ: τι σημαίνει η νίκη Νετανιάχου;-1

του Γκιντεόν Λεβύ

Τα πρώτα συμπεράσματα που προέκυψαν μόλις λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των exit polls ήταν ιδιαίτερα αποθαρρυντικά: Ο λαός αυτός πρέπει να αλλάξει. Όχι εκλογές για την ηγεσία της χώρας, αλλά γενικές εκλογές για να επιλέξουμε έναν νέο ισραηλινό λαό — αμέσως. Η χώρα το χρειάζεται επειγόντως. Δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλη μια θητεία του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Εάν μετά από έξι χρόνια χαμένα, αν μετά από έξι χρόνια σποράς του φόβου,  του άγχους, του μίσους και της απελπισίας αυτή είναι η επιλογή του λαού, τότε έχουμε πράγματι ένα πολύ άρρωστο λαό

Την Τρίτη τέθηκαν οι βάσεις για το επερχόμενο κράτος-απαρτχάιντ. Αν ο Νετανιάχου καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση σύμφωνη με το πνεύμα του, τότε η λύση των δύο κρατών θα ταφεί οριστικά και ο αγώνας για το χαρακτήρα ενός δι-εθνικού κράτους θα αρχίσει. Αν ο Νετανιάχου είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, το Ισραήλ έχει πάρει διαζύγιο όχι μόνο από την ειρηνευτική διαδικασία, αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Άντε κουρέψου αγαπητέ κόσμε, καλύτερα μόνοι μας. Μην μας ενοχλείτε, κοιμόμαστε και αγαπάμε τον Νετανιάχου. Οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζεσταίνουν τους πάγκους στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ μπορεί να συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς και η Γάζα μπορεί να περιμένει την επόμενη βάρβαρη επίθεση από τον ισραηλινό στρατό.

Ο Νετανιάχου απειλεί να ξεπεράσει τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν στη θέση του μακροβιότερου ηγέτη του Ισραήλ. Είναι ήδη στη δεύτερη θέση, και όμως δυσκολεύομαι να σκεφτώ ένα σημαντικό επίτευγμά του. Αντίθετα, ο κατάλογος των καταστροφών που έχει προκαλέσει είναι μεγάλος. Αλλά αυτός είναι ο εκλεκτός του λαού — ή έστω ενός μεγάλου μέρος του. Η επιλογή αυτή πρέπει να γίνει σεβαστή, έστω και αν αυτό καθιστά δύσκολο το να ελπίζουμε σε κάτι καλό. Το μόνο που με παρηγορεί είναι το ότι άλλη μια θητεία Νετανιάχου θα παρακινήσει τον κόσμο να δράσει. Η πιθανότητα αυτή είναι η μόνη καταφυγή μας.

Η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα συσκοτίζει τα κεντρικά ζητήματα: τον ρατσισμό, την κατοχή, τον αποικισμό

του Ρασίντ Καλίντι

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Σαλβαντόρ Νταλί, «Αταβιστικό δειλινό»

Ακόμα μία επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, και βρισκόμαστε μπροστά σε νέους αντιπερισπασμούς. Aντιπερισπασμοί που περιλαμβάνουν μια εμμονική εστίαση στα βάσανα του Ισραήλ και, σε σύνδεση με αυτήν, μια επιμονή στην ισοδυναμία: στο ότι είναι ισοδύναμες αφενός οι εντατικές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές σε μια μικρή και πυκνοκατοικημένη λωρίδα γης οι οποίες έχουν σκοτώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους μέχρι τώρα –οι περισσότεροι άμαχοι– και, αφετέρου, οι παλαιστινιακές ρουκέτες που συχνά αστοχούν, οι οποίες φτάνουν μεν σε μακρινούς στόχους, αλλά δεν έχουν τραυματίσει μέχρι στιγμής κανέναν Ισραηλινό [σημ.: το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 10.7.2014]. Μαζί με αυτούς τους αντιπερισπασμούς έχουμε και την πλήρη εξάλειψη τόσο του γενικού πλαισίου όσο και της συγκυρίας. Του γενικού πλαισίου: το ότι οι Παλαιστίνιοι υφίστανται σχεδόν πέντε δεκαετίες παράνομης κατοχής, αποικισμού, υποταγής και εξευτελισμού. Της συγκυρίας: το ότι δυο νεαροί Παλαιστίνιοι είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τον ισραηλινό στρατό τον Μάιο, έναν μήνα πριν από την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εποίκων. Ή το γεγονός ότι το Ισραήλ ξεκίνησε μια μαζική επιχείρηση έρευνας και καταστροφής για τη Χαμάς στη Δυτική Όχθη πολύ προτού εκτοξευθούν οι πρώτες ρουκέτες από τη Γάζα. Ή το ότι, όπως επιβεβαίωσαν ισραηλινές πηγές, η Χαμάς προσπαθούσε για μέρες να αποτρέψει άλλες ομάδες από την εκτόξευση ρουκετών από τη Γάζα, ακόμα και την ώρα που εξελισσόταν η επιχείρηση που μάζευε τους υποστηρικτές της κατά εκατοντάδες. Οι αντιπερισπασμοί είναι ασφαλώς απαραίτητοι για να μας αποσπάσουν την προσοχή από αυτό που πραγματικά συμβαίνει: το καθεστώς κατοχής και το κολασμένο σχέδιο εποικισμού που αυτό υπηρετεί λειτουργούν με τις μηχανές στο φουλ, τη στιγμή που ο ρατσισμός και οι τραμπούκικες προκλήσεις κατά των Αράβων εξαπλώνονται σε ολοένα και ευρύτερα τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας.

Γιατί πρέπει να φύγω από το Ισραήλ

του Σαγιέντ Κασούα

μετάφραση: Μάνια Μεζίτη

Έργο του Ένβαρντ Μυνκ

Σε λίγο καιρό φεύγω. Σε μερικές μέρες αφήνουμε την Ιερουσαλήμ, αφήνουμε τη χώρα. Εχθές αγοράσαμε βαλιτσούλες για τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να πάρουμε μαζί μας πολλά ρούχα˙ θ’ αφήσουμε εδώ τα χειμωνιάτικα. Σίγουρα δεν θα είναι αρκετά ζεστά για ν’ αντιμετωπίσουν το κρύο του Νότιου Ιλλινόις των Η.Π.Α. Θα χρειαστούμε μόνο λίγα πράγματα μέχρι να τακτοποιηθούμε. Ίσως τα παιδιά να έπαιρναν μαζί τους λίγα βιβλία, δυο-τρία στα αραβικά και μερικά στα εβραϊκά, ώστε να μην ξεχάσουν τις γλώσσες. Δεν είμαι όμως σίγουρος τι θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου από αυτό εδώ το μέρος, το τόσο αγαπημένο και τόσο καταραμένο.    

Το αρχικό σχέδιο ήταν να φύγουμε σε ένα μήνα από τώρα με σαββατική άδεια. Την περασμένη βδομάδα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ. Έτσι ζήτησα από τον ταξιδιωτικό πράκτορα να μας βγάλει από τη χώρα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, και «σας παρακαλώ» του είπα, «τα εισιτήρια να είναι χωρίς επιστροφή». Σε λίγες μέρες θα είμαστε στο Σικάγο και ακόμη δεν ξέρω πού θα μείνουμε τον πρώτο καιρό, αλλά σιγά-σιγά θα τακτοποιηθούμε.  

Έχω τρία παιδιά: μια κόρη δεκατεσσάρων χρονών και δύο γιούς, ο ένας εννέα και ο άλλος τριών. Μένουμε στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Είμαστε η μοναδική αραβική οικογένεια στη γειτονιά, στην οποία μετακομίσαμε πριν από έξι χρόνια. «Επιτρέπεται να διαλέξεις μόνο δύο παιχνίδια» είπαμε στα εβραϊκά στο μικρότερο παιδί μας, το οποίο στεκόταν στη μέση του δωματίου του κοιτάζοντας επίμονα τα κουτιά με τα παιχνίδια του. Όμως, παρά τις διαβεβαιώσεις μας ότι θα του αγοράσουμε ό,τι τραβάει η ψυχή του όταν θα πάμε στην Αμερική, εκείνο άρχισε να κλαίει.

Έπρεπε κι εγώ να αποφασίσω τι θα πάρω μαζί μου. «Επιτρέπεται να πάρω μόνο δύο βιβλία» μονολόγησα ενώ στεκόμουν μπροστά στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου. Το ένα θα είναι τα ποιήματα του Μαχμούτ Νταρουίς και το άλλο μια συλλογή διηγημάτων του Χαλίλ Γκιμπράν. Όλα τα βιβλία που έχω είναι στα εβραϊκά. Από τα δεκατέσσερά μου και μετά διάβασα ελάχιστα βιβλία στα αραβικά.

«Ένας συνολικός συμβιβασμός ΗΠΑ – Ιράν δεν είναι απίθανος»

Συνέντευξη του Ζιλμπέρ Ασκάρ στον Γιάννη Αλμπάνη

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου (SOAS). Έχει γράψει πολλά βιβλία γι ατηΜέση Ανατολή. Από τη δεκαετία του ’70 συμμετέχει ενεργά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Χάιντεραμπαντ της Ινδίας, στο περιθώριο του συνεδρίου «Δημοκρατία, Σοσιαλισμός και οράματα για τον 21ο αιώνα».

Ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις στον συριακό εμφύλιο, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο της Γενεύης;
Η Σύνοδος ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Το καθεστώς Άσαντ δεν έχει διάθεση για παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που το Ιράν αποφάσισε, πριν ένα χρόνο, να παρέμβει ευθέως στον εμφύλιο βγάζοντας τον Άσαντ από τη δύσκολη θέση, η ισορροπία δυνάμεων έχει αλλάξει υπέρ του καθεστώτος. Οι κυβερνητικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση και κατέλαβαν μια σειρά περιοχές. Επιπλέον, η αποδοχή από τις ΗΠΑ της συμβιβαστικής ρωσικής πρότασης για τα χημικά έγινε αντιληπτή από το καθεστώς ως νομιμοποίησή του, τρόπον τινά, από την Ουάσιγκτον. Ο Άσαντ πήγε λοιπόν στη Σύνοδο από θέση ισχύος. Η αντιπολίτευση πήγε για πολιτικούς λόγους, θεωρώντας ότι μια ενδεχόμενη απουσία της θα έδινε επιχειρήματα στο καθεστώς, ενώ η παρουσία της στη Γενεύη θα το εξέθετε.

Δαμασκός. Φωτογραφία της Marianne Gunderson από το flickr

Όντως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα: το καθεστώς εμφανίστηκε αδιάλλακτο, σε βαθμό που ακόμα και ο μεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου Λάκνταρ Ιμπραχίμι έφτασε να δηλώσει ότι ο Άσαντ δεν επιθυμεί συμβιβασμό. Από την όλη διαδικασία της Γενεύης, οι Αμερικάνοι οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός στο πεδίο της μάχης δεν πρόκειται να επιτευχθεί συμβιβασμός. Γιατί εξαρχής οι ΗΠΑ στη Συρία επιθυμούσαν μια πολιτική διευθέτηση της κρίσης, κι όχι μια κατάρρευση του κράτους, όπως έγινε στο Ιράκ και τη Λιβύη. Φοβούνται πολύ ότι μια τέτοια κατάρρευση θα απειούσε τα δικά τους συμφέροντα αλλά και των συμμάχων τους στην περιοχή (Ισραήλ, Σ. Αραβία κτλ). Για να γίνει εφικτός ο συμβιβασμός, πρέπει να απομακρυνθεί μεν η οικογένεια Άσαντ από την εξουσία, αλλά να διασφαλιστεί η συνέχεια του κράτους. Η ανάλυση ότι η αλλαγή στο πεδίο της μάχης θα ανοίξει τον δρόμο στον συμβιβασμό, μπορεί να εξηγήσει τις πληροφορίες ότι η αντιπολίτευση ετοιμάζει αντεπίθεση με την επιμελητειακή υποστήριξη των ΗΠΑ.

Γιαΐρ Λαπίντ: Η κρυφή γοητεία του κέντρου

 ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

του Κώστα Αθανασίου

Γ. Λαπίντ

Στις πρόσφατες εκλογές στο Ισραήλ, η έκπληξη άκουγε στο όνομα Γιαΐρ Λαπίντ. Ο Λαπίντ είναι ο αρχηγός ενός κόμματος που ήρθε από το πουθενά και πήρε τη δεύτερη θέση στις εκλογές. Συγγραφέας (στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία του, αστυνομικά, το Διπλό παιχνίδι, σε μετάφραση Στ. Καββάλου, και το Έκτο αίνιγμα, σε μετάφραση Αλ. Κωσταράκου, από τις εκδόσεις Πόλις), δημοσιογράφος, φωτογενής αστέρας της τηλεόρασης και, πάνω απ’ όλα, κεντρώος. Μη ακραίος δηλαδή. Ούτε δεξιός ούτε αριστερός. Κεντρώος, όπως επιβάλλει σήμερα το σαβουάρ βιβρ της πολιτικής.

Ο Λαπίντ και το κόμμα του θεωρήθηκε ότι εξέφρασαν σε σημαντικό βαθμό το κύμα των «αγανακτισμένων» που το 2011 κατέκλυσε τους δρόμους του Ισραήλ. Ήδη από τότε είχε επισημανθεί από πολλούς αναλυτές ότι το πολιτικό στίγμα των «αγανακτισμένων» του Ισραήλ είχε ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κινήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όσον αφορά το Παλαιστινιακό, το κίνημα αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος του, στην καλύτερη περίπτωση σιώπησε.  Η βασική θέση του Λαπίντ περί «ίσης κατανομής των βαρών», που θέλει να επιβάλει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και στους υπερορθόδοξους εβραίους, κατάφερε να συνοψίσει το αίτημα εκκοσμίκευσης που εκφράζει μεγάλο μέρος της νεολαίας και μιας μεσαίας τάξης που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση και η οποία βρήκε στις γενικόλογες και αφηρημένες οικονομικές υποσχέσεις του Λαπίντ μια κάποια ελπίδα.

Ελλάδα, Τουρκία και Μέση Ανατολή

του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

Φωτογραφία του Άγγελου Καλοδούκα, από την έκθεσή του «Όψεις καθημερινότητας», στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13), μέχρι και τις 9 Φεβρουαρίου.

Ήταν εξαρχής εμφανές ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της Νέας Δημοκρατίας είτε τώρα η τρικομματική, είναι αμήχανες μπροστά στο φαινόμενο του λεγόμενου πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία, όταν αυτό ανέλαβε ευθύνες εθνικής πολιτικής. Αρχικά επικράτησε η ιδέα ότι το φαινόμενο ήταν παροδικό και δεν θα γινόταν ανεκτό από το κεμαλικό κατεστημένο στις Ένοπλες Δυνάμεις και στο κράτος, αλλά και από τις ΗΠΑ που βρίσκονταν τότε στην πιο σκληρή περίοδο των πολέμων εναντίον ισλαμικών χωρών. Ωστόσο, όλα αυτά διαψεύστηκαν. Ούτε επαληθεύτηκε η ελληνική ελπίδα ότι η αποχή της Τουρκίας από αυτούς τους πολέμους και, κατόπιν, τις πιέσεις εναντίον του Ιράν θα αναβάθμιζε τον ρόλο της Αθήνας στην περιοχή: σε σύγκριση με την Τουρκία η Ελλάδα είναι πολύ μικρή, κι αυτή η εκτίμηση των ισχυρών κρατών φαίνεται ότι παραμένει αναλλοίωτη από την ήττα στη Μικρασιατική Εκστρατεία και μετά. Αλλά και η ελπίδα ότι η ενεργοποίηση, το 2007, της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συμφωνίας του 1996, που παρέμενε σχετικά ανενεργή, θα απέφερε διπλωματικά οφέλη, διαψεύστηκε. Αντίθετα μάλιστα: η σκληρή στάση της Τουρκίας έναντι του Ισραήλ για το Παλαιστινιακό, με αποκορύφωμα την αντίδρασή της όταν ισραηλινές δυνάμεις κατέλαβαν το καράβι «Μάβι Μαρμαρά» (που συμμετείχε με έγκριση και υποστήριξη της Άγκυρας στον «στολίσκο της Γάζας») και δολοφόνησαν τούρκους πολίτες, άλλαξε άρδην το κλίμα στην κοινή γνώμη των ισλαμικών χωρών, αλλά και στις πρωτεύουσές τους. Η αρνητική στάση της Λιβύης και της Αιγύπτου στο ζήτημα της χάραξης των ορίων της ελληνικής ΑΟΖ με τη δική τους είναι χαρακτηριστική, και ο Κάρολος Παπούλιας είναι ο πρώτος έλληνας Πρόεδρος που αποδοκιμάστηκε από πολίτες στη Ραμάλα.

Η Αριστερά και η Γάζα

«Αχ να ’τανε ο ουρανός αληθινός»

(μου λέει κάποιος που περνά ανάμεσα από δυο οβίδες)

Μαχμούντ Νταρουίς

 

του Γιώργου Γιαννακόπουλου

Χαρακτικό του Λώρενς Χάυντ, από το λεύκωμα «Σταυρός του Νότου», 1951

Διανοούμενοι και σχολιαστές, προοδευτικοί και φιλελεύθεροι, του χώρου της «ευθύνης», διαμαρτύρονται συχνά ότι η υποστήριξη της καθ’ ημάς Αριστεράς στον αγώνα των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία είναι εργαλειακή και μονομερής: αποσιωπά το κακό που προκαλείται στο Ισραήλ, υποβαθμίζει τη σημασία άλλων σημαντικών περιφερειακών διενέξεων. Διερωτώνται: Πώς γίνεται να βγαίνουν στους δρόμους όταν πέφτουν βόμβες στη Γάζα και όχι όταν σκοτώνονται γυναικόπαιδα στο Ισραήλ; Γιατί η πορεία του Πολυτεχνείου πορεύθηκε μόνο στην ισραηλινή πρεσβεία και δεν πέρασε και από την πρεσβεία της Συρίας;

 Ορισμένοι θέτουν αυτή τη «μονομέρεια» της Αριστεράς, τονίζοντας την ανάγκη διεύρυνσης του αριστερού διεθνισμού και αλληλεγγύης. Όχι μόνο θεμιτό, αλλά και επιτακτικό. Οι περισσότεροι, όμως, την ανάγουν σε μια ιδιότυπη ιδεολογική πρόσμιξη στοιχείων εθνολαϊκισμού, αντιαμερικανισμού και αντισημιτισμού. Τέλος, δεν λείπουν και οι θεωρίες συνωμοσίας, πασπαλισμένες με ισχυρές δόσεις ψυχροπολεμικής ρητορείας, προερχόμενες μάλιστα από πολιτικούς χώρους που δηλώνουν εραστές του Ορθού Λόγου. Μια τελευταία τέτοια θεωρία θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιεί αντιρατσιστικές οργανώσεις για να προωθήσει ένα μέτωπο με τους ισλαμοφασίστες της Ανατολής ενάντια στις ανοικτές κοινωνίες της Δύσης (Τάκης Μίχας στο protagon: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18989).

ΑΦΙΕΡΩΜΑ-6: Ένας κοσμοπολίτης και διεθνιστής Εβραίος

του Άνσελ Πφέφερ

Ο «Χομπσμπάουμ δεν ήταν ένας Εβραίος ιστορικός. Ήταν ένας ιστορικός που έτυχε να είναι Εβραίος», είπε ο καθηγητής Ντόναλντ Σασούν, μαθητής, φίλος και συνάδελφος του.

Ο Χομπσμπάουμ αποκαλούσε τον εαυτό του «μη εβραίο Εβραίο, «αποφεύγοντας την ταμπέλα «αυτο-μισούμενος Εβραίος». Προτίμησε να επικεντρωθεί στα επιτεύγματα των χειραφετημένων Εβραίων της Ευρώπης αντί να εγκύψει στα δεινά τους. Το 2002, στην αυτοβιογραφία του Συναρπαστικά χρόνια, έγραφε: «Δεν έχω καμία συναισθηματική σχέση με τις τελετές της θρησκείας των προπατόρων και ακόμη λιγότερο με το μικρό, μιλιταριστικό, πολιτισμικά μίζερο και πολιτικά επιθετικό έθνος-κράτος, που ζητά την αλληλεγγύη μου για φυλετικούς λόγους».

«Ήταν σίγουρα αντισιωνιστής», είπε ο Σασούν. «Χρησιμοποιούσε αυτή τη λέξη, που για τον ίδιο όμως σήμαινε ότι δεν συμμεριζόταν την ιδέα του εβραϊκού εθνικισμού για ένα εθνικά καθορισμένο κράτος στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτόν, το να είσαι Εβραίος σήμαινε να είσαι κοσμοπολίτης και αντιεθνικιστής. Μισούσε κάθε είδος εθνικισμού, συμπεριλαμβανομένου των εβραϊκού. Ήταν κομμουνιστής, επειδή ανέκαθεν πίστευε ότι ο κομμουνισμός ήταν ένα διεθνιστικό κίνημα». […]

Τριάντα χρόνια από το πογκρόμ σε Σάμπρα και Σατίλα

WEB ONLY

του Γιάννη Πλάκα

Τριάντα χρόνια από το πογκρόμ σε Σάμπρα και Σατίλα

Σήμερα,  16 Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τις σφαγές των Παλαιστινίων στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα. Σφαγές που συγκλόνισαν την υφήλιο και καταχωρήθηκαν στη συλλογική συνείδηση των Παλαιστινίων αλλά και των Αράβων γενικότερα ως  μαύρη σελίδα στην ιστορία τους. Πώς φτάσαμε όμως στα όσα διαδραματίστηκαν στη δυτική Bηρυτό μεταξύ 16-18 Σεπτεμβρίου 1982;

Το 1948, ως αποτέλεσμα του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου, 82.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους και βρήκαν καταφύγιο στον Λίβανο. Η στάση της λιβανικής πολιτείας απέναντί τους ήταν εξαρχής επιφυλακτική, λόγω των λεπτών δημογραφικών ισορροπιών πάνω στις οποίες στηρίζονταν, και στηρίζεται ακόμα, το πολιτικό σύστημα της χώρας[1]. Έγιναν όμως ευμενώς δεκτοί από την αστική τάξη της χώρας, που βρήκε ένα φθηνό και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στον αγροτικό τομέα. Μετά την άρνηση του Ισραήλ να δεχθεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ περί επιστροφής των προσφύγων (1959), κάτι που άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο μόνιμης εγκατάστασής τους στις χώρες που τους φιλοξενούσαν, η στάση της λιβανικής κυβέρνησης έγινε πιο άκαμπτη, περιορίζοντας κατά πολύ  τα δικαιώματα διαμονής και εργασίας των Παλαιστινίων εκτός των καταυλισμών.

Για το ιδεολογικό υπόβαθρο των αντιδράσεων στη συνάντηση Πέρες-Τσίπρα

Με αφορμή  το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη

  

του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

Πώς συζητάμε ιδέες, γνώμες, θεωρίες; Ας πούμε, όσα λέχθηκαν και γράφτηκαν για τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του κράτους του Ισραήλ; Είναι θεμιτό, ας πούμε, να φτιάξουμε μια αλυσίδα επιχειρημάτων για την ιστορική προέλευση της αντιπαλότητας της Αριστεράς στην Ελλάδα με το Ισραήλ και τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις και, απορρίπτοντας την θεωρούμενη ιστορική πηγή αυτής της αντιπαλότητας, να καταγγείλουμε την ίδια την αντιπαλότητα; Έχω τη γνώμη ότι δεν είναι. Και ότι χρειάζεται η οποιαδήποτε κριτική να ασχολείται με το ίδιο το αντίπαλο επιχείρημα και την εσωτερική λογική του και να το καταρρίψει, προτού εξετάσει από πού αυτό προέρχεται.

Αναφέρομαι βέβαια στο άρθρο του αγαπητού Νικόλα Σεβαστάκη, στα προηγούμενα «Ενθέματα», για το ιδεολογικό υπόβαθρο των αντιδράσεων μετά τη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες. Για το γεγονός το ίδιο δεν έχω να πω πολλά ούτε το σπουδαιολογώ. Όντως η κριτική της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ δεν είναι επαρκής λόγος για να μην συναντηθεί ένας αριστερός πολιτικός με τον πρόεδρό του — αλλά και η επιθυμία της ελληνικής Προεδρίας της Δημοκρατίας δεν είναι επαρκής λόγος για να τον συναντήσει. Η Προεδρία ασκεί πολιτική υπακούοντας στην κυβέρνηση. Έτσι προσκαλεί ή δεν προσκαλεί προέδρους άλλων κρατών, και δεν υπάρχει εθιμοτυπία που να υπαγορεύει στην αντιπολίτευση την πολιτική της στάση.

Ο Πέρες, ο Αχμαντινετζάντ και το αριστερό συναίσθημα

  του Νικόλα Σεβαστάκη

 Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πέρες, τον Πρόεδρο του Ισραήλ, δημιούργησε, ως γνωστό, «θέμα» στον χώρο. Ζητήθηκαν εξηγήσεις και διατυπώθηκαν ερωτήματα είτε για τη σκοπιμότητα είτε για το περιεχόμενο της συνάντησης αυτής.

Το γεγονός και τα σχόλια που ξεσήκωσε έχει τη σημασία του. Θα μπορούσε κάποιος να δει στην ενόχληση που εκδηλώθηκε κάτι σαν σύγκρουση ανάμεσα στην ηθική της πεποίθησης του αριστερού με την ηθική της ευθύνης ενός πολιτικού οργανισμού ο οποίος έχει κατακτήσει τη θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή η σύγκρουση, υπαρκτή σε κάθε περιβάλλον με έντονες ιδεολογικές αναφορές, θα εξηγούσε εν μέρει την αντίδραση στην είδηση της συνάντησης Τσίπρα και Πέρες.

Αποδεχόμενος αυτή την εκδοχή, θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει μια ευαισθησία του κοινού της Αριστεράς, η οποία αντιστέκεται στη λογική της πολιτικής εθιμοτυπίας και στους κανόνες που φέρει μαζί της η εκλογική και πολιτική κλίμακα του 27%.

Η ανησυχία ενός κόσμου της ριζοσπαστικής Αριστεράς για το ενδεχόμενο μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε μια πιο συμβατική και «πραγματιστική» πολιτική δύναμη, θα μπορούσε επίσης να είναι μια από τις πηγές της συγκεκριμένης αντίδρασης. Και ακόμα, πρέπει να συνυπολογίσουμε τις ευαισθησίες για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, ευαισθησίες και εμπειρίες αλληλεγγύης που έχουν ένα βάθος χρόνου στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο στην ελληνική Αριστερά».

Έτσι, το όλο συμβάν, δεν φαίνεται να παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο μυστήριο. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που αμφισβητείται η σχέση κάποιων κινήσεων της αριστερής ηγεσίας με τα συναισθήματα και τις βαθύτερες ευαισθησίες των αριστερών. Και, εύλογα, δεν θα είναι και η τελευταία φορά.

Δεν μπορώ, παρόλα αυτά, να μην κάνω κάποιες άλλες σκέψεις, κάπως πιο δύστροπες και ίσως με μια δόση θυμού για το θέμα. Διότι, πέρα από όλα τα παραπάνω, το θέμα δεν είναι η ένταση (εύλογη και πολλές φορές παραγωγική) ανάμεσα σε real politik και πεποίθηση, ανάμεσα στην τάξη της πολιτικής αρχών και στη σφαίρα της πρακτικής πολιτικής. Όλα αυτά είναι σημαντικά, τα συναντούμε διαρκώς μπροστά μας, τα γνωρίζουμε από την ιστορία και την, όποια, προσωπική μας μετοχή σε διλήμματα τα οποία προκύπτουν ανά πάσα στιγμή από αυτή την ιστορία. Το θέμα είναι ότι στην αντίδραση του νέου για τη συνάντηση Τσίπρα και Πέρες, διακρίνει κανείς ένα ιδιαίτερο πάθος, μια ξεχωριστή φόρτιση. Ακόμα και έναν τόνο «συναγερμού» για κάτι που δεν  δηλώνεται ευθέως αλλά φτιάχνει μια ατμόσφαιρα συνωμοσίας (τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ τους;). Αυτή ωστόσο η φόρτιση ακουμπά πράγματι σε ένα υπόστρωμα συναισθημάτων και ηθικών ευαισθησιών με μεγάλο βάθος χρόνου στην Αριστερά και ιδιαίτερα στη δική μας την ελληνική Αριστερά.

Στου τουρισμού την ανοχή

 ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΓΙΝΑΜΕ ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Φωτογραφία της Τάνια Χαμγιούκα από τη συλλογή «Women of Gaza» (2010),

Στον απόηχο της τριήμερης επίσκεψης του ισραηλινού προέδρου, Σιμόν Πέρεζ, στην Ελλάδα, σε εξαιρετικό κλίμα όπως είδαμε και διαβάσαμε, οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας ξανάρχισαν. Ως «αντίποινα σε πρόσφατες επιθέσεις με ρουκέτες στο νότιο τμήμα της χώρας» ή ως ένα ιδιότυπο ευχετήριο μήνυμα για τον εορτασμό της λήξης του Ραμαζανιού, λίγη σημασία έχει. Και η ζωή συνεχίζεται, μια ζωή στις ρωγμές της κατοχής και του πολέμου.

Στη φωτογραφία της Τάνια Χαμγιούκα από τη συλλογή της «Women of Gaza» (2010), μια οικογένεια στην πόλη της Γάζας κάνει πικ νικ στην παραλία, μια από τις λίγες επιλογές που έχουν απομείνει εκεί για να ξεφύγει κανείς, έστω για λίγο, από τον ασφυκτικό κλοιό.

 Mάνος Αυγερίδης

«Μ’ έναν τριγωνικό στόχο στο πρόσωπο»

ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

του Κώστα Αθανασίου

Έργο του Ρόι Λιχτενστάιν

«Ο Όφερ ζήτησε από τον Άνταμ να του εξηγήσει κάτι σχετικό με τη διαδικασία σύλληψης ενός υπόπτου, φωνάζεις τρεις φορές, στα αραβικά και στα εβραϊκά, ακίνητος, τις ει, και μετά τρεις φορές, ακίνητος ή πυροβολώ […]. Και μετά πυροβολείς».

Τις τελευταίες μέρες, αυτή η «επίσημη» διαδικασία προειδοποίησης του ισραηλινού στρατού προς τους «υπόπτους» αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μύθος ή πολυτέλεια, καθώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν κατά δεκάδες Παλαιστίνιους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τη διαιωνιζόμενη κατοχή των εδαφών τους από το Ισραήλ. Είναι προφανές πως για τους Ισραηλινούς στρατιώτες «οι Άραβες βαδίζουν μ’ έναν τριγωνικό στόχο πάνω στο πρόσωπο, όπως στις ασκήσεις». Άλλωστε, η επίσημη απάντηση για τις νέες σφαγές ήταν αποστομωτική: οι διαδηλωτές ήταν «ριζοσπαστικά στοιχεία».

Η περιγραφή της σύλληψης του υπόπτου προέρχεται από το βιβλίο Στο τέλος της γης, του Νταβίντ Γκρόσμαν (μτφ. Λουίζα Μιζάν, εκδ. Καστανιώτη). Το βιβλίο συνδέεται με ένα τραγικό για τον Γκρόσμαν γεγονός καθώς, όταν το έγραφε, ο γιος του σκοτώθηκε στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου (Αύγουστος 2006), έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του στα Κατεχόμενα.

Όταν, το 1972, ο Γιτζάκ Λαόρ κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στα Κατεχόμενα, αρνήθηκε. Ο Λαόρ είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος (πολλά κείμενά του δημοσιεύονται στη Χααρέτζ) και εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού. Ο Γιτζάκ Λαόρ οδήγησε την Επιτροπή Λογοκρισίας στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, πετυχαίνοντας τη μερική άρση της λογοκρισίας στα θεατρικά έργα. Το 1990, ο τότε πρωθυπουργός Γιτζάκ Σαμίρ αρνήθηκε να υπογράψει την απονομή του Βραβείου Ποίησης στον Λαόρ. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο του Ο μύθος του φιλελεύθερου σιωνισμού: Οι «συγγραφείς της ειρήνης» στο Ισραήλ (μτφ. Σάββας Μιχαήλ, πρόλογος Ζοζέ Σαραμάγκου, εκδ. Άγρα), στο οποίο ο Λαόρ αντιπαρατίθεται (ανηλεώς) με την τριάδα των Ισραηλινών συγγραφέων Άμος Οζ, Α.Μπ. Γιεοσούα και Νταβίντ Γκρόσμαν (λιγότερο), κυρίως όμως με την εικόνα που διαμορφώνεται γι’ αυτούς στις ευρωπαϊκές χώρες και τη χρήση της εικόνας αυτής από τους ιδεολογικούς (και άλλους) μηχανισμούς του Ισραήλ.

Παλαιστινιακή άνοιξη;

του Ζβι Σούλντινερ

Παύλος Βαλασάκης, «Η σκιά», 1969

Στο Κάιρο υπογράφηκε ένα προβληματικό κείμενο, που θα μπορούσε ωστόσο να σηματοδοτεί την ενότητα των Παλαιστινίων. Οι όροι της συμφωνίας δεν είναι μονοσήμαντοι, μένουν ακόμη ανοιχτά αρκετά εν δυνάμει εκρηκτικά σημεία, ενώ  δεν έχουν ξεπεραστεί οι αποκλίσεις, που απειλούν αυτή την ενωτική διαδικασία. Εντούτοις, φαίνεται ότι ένα καινούργιο κεφάλαιο ανοίγει στη Μέση Ανατολή. Καταρχάς, χρειάζεται να τονιστεί η τεράστια σημασία της συμφωνίας για την ειρηνευτική διαδικασία: χωρίς την ενότητα των Παλαιστινίων, η ειρήνη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη δεν θα ήταν τίποτε άλλο από σκέτη φαντασία. Η ενότητα είναι απαραίτητος, αν και όχι ακόμα επαρκής, παράγοντας για την ειρηνευτική διαδικασία.

Η επίσημη ισραηλινή αντίδραση υπήρξε αρνητική, όπως ήταν αναμενόμενο από μια ακροδεξιά κυβέρνηση που δεν αναζητεί ρεαλιστικές οδούς προς μια συμφωνία. Ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου κάλεσε τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Αμπού Μάζεν, για να του επισημάνει: «Ή οι διαπραγματεύσεις με εμάς ή η ενότητα με τη Χαμάς», δείχνοντας έτσι την ολοκληρωτική του περιφρόνηση στις βασικές προϋποθέσεις μιας πραγματικής ειρηνευτικής διαδικασίας. Μια συμφωνία με ένα μόνο μέρος των Παλαιστινίων, όποιο και αν είναι το ειδικό του βάρος, δεν θα είχε νόημα και θα κατέληγε σε αδιέξοδο.

Δημοκρατία: μια έννοια ασύλληπτη για τον Α. Λίμπερμαν

Τις μέρες που ο ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών και αναπληρωτής πρωθυπουργός Άβιγκντορ Λίμπερμαν γινόταν δεκτός μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα από την ελληνική κυβέρνηση, στο Ισραήλ εντεινόταν ο διωγμός ενάντια σε οργανώσεις και αγωνιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αριστερούς, αντιμιλιταριστές και εν γένει διαφωνούντες. Βασικός πρωτεργάτης του διωγμού, ο Α. Λίμπερμαν. Δημοσιεύουμε σήμερα τα άρθρα δύο ισραηλινών αγωνιστών και δημοσιογράφων, που περιγράφουν γλαφυρά τη ζοφερή κατάσταση: του Νeve Gordon («Israel’s Assault on Human Rights», The Nation, 11.1.2011) και του Gideon Levy («Democracy: a concept Lieberman has yet to grasp», Ηaaretz, 13.1.2011).

Μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης

«ΕΝΘΕΜΑΤΑ»

Ο διωγμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ισραήλ

του Νέβε Γκόρντον

 

Φανταστείτε μια φοιτήτρια που επιστρέφει στο πανεπιστήμιό της, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων που τις πέρασε με τους δικούς της. Στο αεροδρόμιο, δοκιμάζει να συνδεθεί στο ίντερνετ για να τσεκάρει ορισμένες από τις πηγές που χρησιμοποίησε στην εργασία της για το μάθημα «Εισαγωγή στα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Συνδέεται και αρχίζει το σερφάρισμα, αλλά διαπιστώνει αμέσως ότι δεν μπορεί να μπει στις ιστοσελίδες της Διεθνούς Αμνηστίας και του Human Rights Watch. Καλεί την εταιρεία πάροχο, και πληροφορείται ότι όλες οι ιστοσελίδες οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μπλοκαρισμένες: δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σ’ αυτές από το αεροδρόμιο.

Κάτι τέτοιο βέβαια, θα σκεφτείτε, δεν μπορεί να συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τέτοιες πρακτικές συνηθίζονται στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και τη Συρία, αλλά όχι στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, που υπερηφανεύονται για το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.

Και όμως, στο Ισραήλ, γνωστό και ως η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, στο Μπεν Γκουριόν, το μόνο διεθνές αεροδρόμιο της χώρας, δεν έχετε πρόσβαση στις ιστοσελίδες οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και κάποιων ακροδεξιών οργανώσεων.

Αν αυτή η επίθεση κατά της ελευθερίας της έκφρασης ήταν μεμονωμένο περιστατικό, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για λάθος. Ωστόσο, το μπλοκάρισμα των ιστοσελίδων των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελεί τμήμα μιας καλά ενορχηστρωμένης επίθεσης που πραγματοποιεί η σημερινή κυβέρνηση και Βουλή κατά των δημοκρατικών θεσμών, διαδικασιών και πρακτικών στο Ισραήλ. Ένα κύμα αντιδημοκρατικών νομοσχεδίων, που πρόκειται να ψηφιστούν από την Κνεσέτ, καθιστούν έγκλημα την υποστήριξη κάθε ιδεολογίας που δημιουργεί εναλλακτικές λύσεις σε συντηρητικές ερμηνείες του σιωνισμού, όπως λ.χ. η ιδέα ότι το Ισραήλ πρέπει να είναι μια δημοκρατία για όλους τους πολίτες της.

Στις αρχές Ιανουαρίου, σαράντα ένα μέλη (έναντι δεκαέξι) της Κνεσέτ ψήφισαν υπέρ της πρότασης για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής με αντικείμενο τη χρηματοδότηση των ισραηλινών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η βουλευτής Φάνια Κιρσενμπάουμ, η οποία υπέβαλε την πρόταση, κατηγόρησε τις οργανώσεις αυτές ότι έδωσαν υλικό στην επιτροπή Goldstone, η οποία διερεύνησε την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα το 2008-2009.

Δεδομένου ότι η χρηματοδότηση όλων των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ισραήλ γίνεται δημόσια κάθε χρόνο και ελέγχεται από αρμόδια κρατικά όργανα, η ιδέα της δημιουργίας μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής που θα εξετάσει τους πόρους τους είναι απλώς ένα προπέτασμα καπνού. Ο πραγματικός στόχος της είναι να εκφοβίσει τις ομάδες που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους χορηγούς τους και, ως εκ τούτου, να περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης,

Η Φ. Κιρσενμπάουμ ήταν εξαιρετικά εύγλωττη, όταν κατηγόρησε τις οργανώσεις δικαιωμάτων ότι κρύβονται «πίσω από τις μηνύσεις που κατατέθηκαν εναντίον ισραηλινών στρατιωτικών και αξιωματούχων σε όλο τον κόσμο». Η πλειοψηφία των μελών της Κνεσέτ, υποστηρίζοντας την πρόταση, επιθυμεί να εμποδίσει τις οργανώσεις αυτές να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προσφεύγουν στα διεθνή δικαστήρια. Θέλουν, λοιπόν, να τις στερήσουν ένα απ’ τα βασικότερα εργαλεία τους, το οποίο χρησιμοποιούν για να επικρίνουν την πολιτικές που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί να μην αντιτίθενται στις οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά σίγουρα θέλουν να μην εφαρμόζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο κοντόθωρο βλέμμα τους, το πρόβλημα δεν είναι οι ανήθικες πρακτικές του Ισραήλ, αλλά οι οργανώσεις που τις αποκαλύπτουν.

Η συνεχιζόμενη απονομιμοποίηση αυτών των άγρυπνων φρουρών της δημοκρατίας –των ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, του Τύπου και των διανοουμένων– οδηγεί το Ισραήλ σε έναν επικίνδυνο και ολισθηρό δρόμο. Την επόμενη φορά που κάποιος ή κάποια πετάει από το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, μπορεί να μην έχει πρόσβαση στις ιστοσελίδες ισραηλινών ομάδων για τα δικαιώματα, όπως οι Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ή το B’Tselem· όχι επειδή θα έχουν μπλοκαριστεί, αλλά επειδή οι οργανώσεις αυτές δεν θα υπάρχουν πια.

 

Χαρακτικό του Λώρενς Χάυντ, από το λεύκωμα «Σταυρός του Νότου», 1951

Το Ισραήλ του κ. Λίμπερμαν είναι μια χώρα ξένη για μας

του Γκιντεόν Λέβι

Καλημέρα σας, κ. υπουργέ των Εξωτερικών. Περιστοιχισμένος από 14 φοβισμένους άφωνους ανθρώπους, τους βουλευτές του κόμματός σας Yisrael Beiteinu, δώσατε άλλο ένα σόου τρομοκράτησης εναντίον της Αριστεράς αυτή την εβδομάδα.

Ένας ανυποψίαστος ξένος, που μόλις αφίχθηκε στη χώρα μας, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι το Ισραήλ διαθέτει μια πανίσχυρη Αριστερά, που ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή, ώστε ο υπουργός των Εξωτερικών έκρινε σκόπιμο να εξαπολύσει μια τέτοια ξέφρενη επίθεση εναντίον της. Αφήνω όμως κατά μέρος τον κυνισμό της επιλογής σας να θέσετε στο στόχαστρο της λαϊκίστικης επίθεσής σας ό,τι έχει απομείνει από την Αριστερά, για να ικανοποιήσετε τους ψηφοφόρους σας. Αντ’ αυτού, θα εγκύψω στην άγνοιά σας.

Ήρθατε στο Ισραήλ από μια διαφορετική χώρα, ένα διαφορετικό καθεστώς, τη χώρα όπου και σήμερα κάνετε τις διακοπές σας [ο Α. Λίμπερμαν γεννήθηκε και έζησε στη Λευκορωσία μέχρι το 1978]. Δεν είναι πολλοί οι πολιτικοί σ’ όλο τον κόσμο που διαλέγουν τη Λευκορωσία, μια από τις λίγες εναπομείνασες δικτατορίες της Ευρώπης, σαν τόπο διακοπών, αλλά ας μην επικεντρωθούμε στο ιδιόμορφο γούστο σας. Προφανώς, αισθάνεστε θαυμάσια στο πρώην σοβιετικό μπλοκ, καθώς εκεί δεν πρέπει να ασχοληθείτε με την B’Tselem, την Haaretz, τους Γιατρούς για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ή τη Yesh Din. Σ’ αυτά τα μέρη, υπάρχει μόνο μία γνώμη, μία φωνή, μια σχολή σκέψης και μία εφημερίδα, ακόμα και αν εμφανίζεται με ποικίλα ονόματα. […]

Η επίθεση στα πλοία βυθίζει το Ισραήλ σε μια θάλασσα ηλιθιότητας

του Γκιντεόν Λεβί

Χαρακτικό του Λώρενς Χάυντ, από το λεύκωμα "Σταυρός του Νότου", 1951

Δημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα από τρία κείμενα Ισραηλινών πολιτών που καταδικάζουν τη δολοφονική επίθεση στα πλοία του «Free Gaza». Ακριβώς επειδή προέρχονται από πολίτες του Ισραήλ, έχουν ιδιαίτερη πολιτική και ηθική σημασία. Το κείμενο του δημοσιογράφου Gideon Levi δημοσιεύθηκε στην Ηaaretz (30.5.2010), του ακτιβιστή Yariv Oppenheimer στην Μaariv (31.5.2010), ενώ τα λόγια της δημοσιογράφου Αmira Hass προέρχονται από συνέντευξή της στο αμερικανικό κανάλι «Democracy Now!» Για το ίδιο θέμα, βλ. και τη συνέντευξη του G. Levi στη σημερινή Αυγή, με τίτλο «Το Ισραήλ θα καταλήξει Βόρεια Κορέα».  Τα πλήρη κείμενα είναι προσιτά στους δικτυακούς τόπους: www.haaretz.com, www.peacenow.org.il/site/en/peace.asp?pi=195&fld=694&docid=4675 και http://www.democracynow.org

«Ε»

Η προπαγανδιστική μηχανή του Ισραήλ, απελπισμένη, έχει φτάσει σε επίπεδο παροξυσμού. Διανέμει παντού μενού από τα εστιατόρια της Γάζας, μαζί με ψεύτικες πληροφορίες. Αυτοπαγιδεύεται, δίνοντας  μια μάταια μάχη δημοσίων σχέσεων, που καλύτερα να μην την είχε ξεκινήσει ποτέ. Θέλουν να συνεχίσουν τον αναποτελεσματικό, παράνομο και ανήθικο αποκλεισμό της Γάζας και να μην αφήσουν τα «πλοία της ειρήνης» να φτάσουν εκεί; Δεν υπάρχει τίποτα προς εξήγηση, και σίγουρα κανένας, σε ολόκληρο τον πλανήτη, δεν πρόκειται να αποδεχτεί όλο αυτό τον σωρό εξηγήσεων, ψεμάτων και τακτικών.

Μόνο στο Ισραήλ υπάρχουν άνθρωποι που καταναλώνουν αυτά τα χαλασμένα προϊόντα. Θυμίζοντας τις αρχαίες τελετουργίες πριν από τη μάχη, ο χορός ζητωκραυγάζει, εντελώς σίγουρος. Στρατιώτες στα λευκά είναι έτοιμοι να δράσουν εν ονόματί μας. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι εκφωνούν τις παραπλανητικές εξηγήσεις τους εν ονόματί μας. Μια σκηνή γκροτέσκο, με έξοδα δικά μας. Και, στην πραγματικότητα, κανένας από εμάς δεν έχει χαλάσει την παράσταση.

Η ηθική κατάπτωση του Ισραήλ

του Γιαρίβ Οπενχάιμερ

Καίτε Κόλλβιτς, "Ο θάνατος και η γυναίκα"

Σίγουρα, ο στόλος που απέπλευσε  την Τουρκία πριν λίγες μέρες κατάφερε να εξοργίσει ακόμα κι εμένα. Εκατοντάδες ακτιβιστές που υποστήριζαν την Χαμάς προκαλώντας το Ισραήλ κατάφωρα. Ούτε μια επικριτική λέξη κατά της κυβέρνησης της Χαμάς, ούτε λέξη για τον Τζιλάντ Σαλίτ ούτε λέξη για για ειρήνη. Παρ’ όλα αυτά, ένα κυρίαρχο κράτος όπως το Ισραήλ δεν μπορεί να αντιμετωπίζει κάθε πράξη διαμαρτυρίας, όσο ακραία ή προκλητική κι αν είναι, σαν τρομοκρατική ενέργεια, που πρέπει να καταλήξει σε  αιματοχυσία. Αντί να χρησιμοποιήσουν τα πλοία για να ανοίξει μια συζήτηση εντός της χώρας σχετικά με την αποτελεσματικότητα της πολιτικής του αποκλεισμού της Γάζας, καθώς και τις ηθικές και πολιτικές συνέπειές της για το Ισραήλ, όλοι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης επέλεξαν να εστιαστούν σε μια χούφτα ακτιβιστές, αποδίδοντάς τους τον τίτλο της ζωτικής απειλής για την ασφάλεια του Ισραήλ. Από το σημείο αυτό μέχρι την αχρείαστη αιματοχυσία, ο δρόμος ήταν σύντομος.

Το σφάλμα δεν ήταν ούτε των στρατιωτών ούτε των διοικητών τους ούτε των επικεφαλής των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. Η ισραηλινή κοινωνία στο σύνολό της είναι υπεύθυνη για το ζοφερό αποτέλεσμα της εφόδου στα πλοία διαμαρτυρίας. Η ριζοσπαστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας αποδίδει καρπούς. Το μήνυμα προς τους στρατιώτες και η αστυνομία είναι κρυστάλλινο: όταν οι Άραβες συμμετέχουν σε κάποια δραστηριότητα, το χέρι αμέσως στην σκανδάλη!