O Γύπας

Μασουλώντας το ζωντανό πτώμα της Αργεντινής

του Γρεγκ Πάλαστ

 μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Ποιος είναι ο Πολ Σίνγκερ, ο άνθρωπος πίσω από τα funds που ηγούνται της κερδοσκοπικής επίθεσης κατά της Αργεντινής, ο οποίος μάλιστα δεν μας είναι διόλου άγνωστος στην Ελλάδα, καθώς το 2012 εκβίαζε το ελληνικό κράτος; Δημοσιεύουμε ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του ερευνητή αμερικανού δημοσιογράφου Greg Palast, Billionaires & Ballot Bandits: How to Steal an Election in 9 Easy Steps, που κυκλοφόρησε τα τέλη του 2012 από τον οίκο Seven Stories Press.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Εικόνα του Τεντ Ραλ

Τα αφεντικά μου στο Κέντρο Τηλεόρασης του BBC, στο Λονδίνο, δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα από τη Νέα Υόρκη. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένας απ’ τους αγροίκους που πληρώνονται από τον δισεκατομμυριούχο Πολ Σίνγκερ, νούμερο ένα χρηματοδότη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Νέα Υόρκη, δωρητή ενός εκατομμυρίου δολαρίων στο super-PAC του Μιτ Ρόμνεϊ[1] και κορυφαίου χρηματοδότη της προεκλογικής εκστρατείας των Ρεπουμπλικανών για τη Γερουσία. Πιο γνωστός ως «Σίνγκερ ο Γύπας».

«Ξέρουμε κάποια πράγματα για τον Γκρεγκ Πάλαστ».

Α ναι, προφανώς και ξέρουν.

Κι εγώ ξέρω κάποια πράγματα γι’ αυτούς.

Είχα μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι μου στον Ποταμό Κονγκό για λογαριασμό του BBC και του Guardian. Ο μπράβος του Σίνγκερ υπονόησε πως ο κ. Σίνγκερ θα προτιμούσε το BBC να μην ασχοληθεί μαζί του — ιδίως σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τα βασανισμένα του θηράματα: τα παιδιά και τα θύματα της χολέρας.

Όπως όλα τα όρνεα, ο Σίνγκερ το γλεντάει όταν κάποιοι πεθαίνουν. Κυριολεκτικά. Για παράδειγμα, έβγαλε ένα κάρο λεφτά αγοράζοντας τη χρεοκοπημένη εταιρεία αμιάντου Owens Corning. Η εταιρεία είχε αποκρύψει από τους εργάτες της ότι, δουλεύοντας με το προϊόν της, θα πάθαιναν αμιάντωση. Είναι φρικτό να πεθαίνεις από την αρρώστια αυτή. Οι πνεύμονες καλύπτονται από έναν ινώδη ιστό και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Η εταιρεία υποχρεώθηκε να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας σε δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους της και, όταν αυτοί πέθαναν, αποζημιώσεις στις οικογένειές τους.

Τότε όμως ο Σίνγκερ κινητοποίησε τις πολιτικές του διασυνδέσεις για να μειώσει τις υπεσχημένες αποζημιώσεις και πρόσφερε ψίχουλα στους εργάτες του. Αυτοί, στο κατώφλι του θανάτου, τα δέχτηκαν. Με τους εργάτες του αμίαντου νεκρούς ή φτηνά εξαγορασμένους, τα εργοστάσια θανάτου του Σίνγκερ άξιζαν πλέον μια περιουσία… κι έτσι ο Σίνγκερ πέτυχε το πρώτο μεγάλο του «κυνήγι».[2]

Μετά ήταν η σειρά του Περού, όπου ο Σίνγκερ, με έναν πιστωτικό-νομικό ελιγμό, ελιγμό εξαιρετικά αμφιλεγόμενο για να τον επιχειρήσει οποιοσδήποτε άλλος, κατάφερε να αρπάξει τον έλεγχο ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Όταν ο σκανδαλιάρης πρόεδρος, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να την κάνει απ’ τη χώρα πριν τον συλλάβουν με την κατηγορία του φόνου, ο Σίνγκερ (όπως μου έχει πει ο περουβιανός δικηγόρος Μαρκ Σίμροτ) βοήθησε τον Φουτζιμόρι να αποδράσει υπό τον όρο ο Αρχιδολοφόνος να δώσει εντολή στο υπουργείο Οικονομικών να του μεταβιβάσει 58 εκατομμύρια δολάρια. Για το δωράκι αυτό, ο Σίνγκερ, που είχε ήδη αρπάξει το προεδρικό αεροπλάνο του Περού, έδωσε τα κλειδιά του στον δραπέτη.

Ειρήσθω εν παρόδω, το όνομα «Γύπας» δεν το έδωσα εγώ στον Σίνγκερ. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες φίλοι του τον βάφτισαν έτσι, και το εκφέρουν πάντοτε με θαυμασμό.

Η Γουώλ Στρητ διψάει για νερό

του Φρέντρικ Κάουφμαν

 μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Από την Τετάρτη, η ΕΥΔΑΠ και η ΔΕΥΑΘ αποτελούν παρελθόν για το δημόσιο., σε μια  συγκυρία που ο δημόσιος έλεγχος και διαχείριση στο νερό γίνονται όλο και πιο αναγκαία. Δημοσιεύουμε σήμερα, με μικρές περικοπές, ένα άρθρο του Frederick Kaufman, συνεκδότη του περιοδικού «Ηarpers», ειδικού σε ζητήματα επισιτισμού, για την εμπορευματικοποίηση του νερού διεθνώς και τη σημασία του της μη κερδοσκοπιοκής διαχείρισής του. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο διεθνούς κύρους περιοδικό «Νature», στις 24.10.2012. Ευχαριστούμε τον Παύλο Καζακόπουλο που μας το υπέδειξε και τον Μιχάλη Βεληζιώτη για την βοήθειά του στην απόδοση ορισμένων όρων.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 

Aντρέ Ντεραίν, «Βάρκες», 1906

Οι κερδοσκόποι μπορούν ήδη να ποντάρουν στο χιόνι, τον αέρα και τη βροχή μέσω των σχετικών με τον καιρό Συμβολαίων Μελλοντικής Εκπλήρωσης (future markets, εφεξής στο κείμενο: ΣΜΕ), τα οποία πωλούνται και αγοράζονται στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγου. Η αγοραστική αξία των καιρικών φαινομένων αυξήθηκε κατά 20% από το 2010 στο 2011. Αλλά ο τομέας παραμένει μικρός: 11,8 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό ασήμαντo ακόμα. Ακόμα κι έτσι, τα συμβόλαια αυτά δείχνουν την πρόθεση της Γουώλ Στρητ να μετατρέψει τη Μητέρα Φύση σε μητέρα του τζόγου.

Κάποιοι περιβαλλοντολόγοι υποστηρίζουν πως η κοστολόγηση του τρεχούμενου νερού μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθούν τα αποθέματα του πλανήτη. Όσο περισσότερο κοστίζει τόσο λιγότερο θα σπαταλιέται. Στην πραγματικότητα, η λογική της χρηματιστικοποίησης των πολύτιμων πόρων διέπει τα Οικονομικά των Οικοσυστημάτων και της Βιοποικιλότητας (The Economics of Ecosystems and Biodiversity-TEEB), μια διεθνή πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε υπό την αιγίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας και της Ιαπωνίας. Τα ΤΕΕΒ σκοπεύουν να υπολογίσoυν την αξία των οικοσυστημάτων μέχρι το τελευταίο τρισεκατομμύριο δολάρια, ριγιάλ ή γιουάν. Και, στη συνέχεια, υπάρχει η κίνηση PES (Payments for Environmental Services) — κίνητρα για την προώθηση υπηρεσιών οικοσυστήματος (ή περιβάλλοντος), η οποία αναφέρεται σε αγαθά όπως ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε. Ανάμεσα στους πολλούς υποστηρικτές αυτού του πλαισίου, βρίσκονται η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών.

Έργο του Ανρί Ματίς, 1905

Η επιτυχία της Γουώλ Στρητ στην εξαργύρωση της φούσκας των τροφίμων, η ανικανότητα της Ουάσινγκτον στη ρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς παραγώγων και η πίεση να εμπορευματοποιηθεί η φύση μέσω των ΤΕΕΒ και της PES συνέκλιναν σε ένα κοινό πλαίσιο αυτό το καλοκαίρι, όταν η ξηρασία έπληξε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μαζί ήρθε και μια σειρά καταστροφολογικές κοινωνικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές προβλέψεις: μέχρι το 2035 στη Γη θα υπάρχουν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι που θα αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με το νερό· η λειψυδρία θα εξελιχθεί σε μόνιμο φαινόμενο, οι πυρκαγιές θα είναι ανεξέλεγκτες, οι μουσώνες θα γίνουν όλο και πιο απρόβλεπτοι και οι χιονοπτώσεις θα μειωθούν δραματικά, καθώς οι χειμώνες θα γίνονται όλο και πιο θερμοί.

Την ίδια στιγμή, το νερό γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο σε ένα ευρύ φάσμα βιομηχανικών κλάδων, από την υδροηλεκτρική ενέργεια και το fracking (μια νέα μέθοδος άντλησης πετρελαίου ή αερίου από έναν πέτρωμα με διοχέτευση υγρού) μέχρι τη ζυθοποιία και την κατασκευή ημιαγωγών. Οι υδρολόγοι προειδοποιούν ότι οι δείκτες στους πίνακες του νερού μειώνονται σε όλη την Ασία. Πολιτικοί επιστήμονες προβλέπουν συγκρούσεις με αντικείμενο την ιδιοκτησία και τη χρήση των ποταμών των Ιμαλαΐων, ενώ στη Νεμπράσκα όλοι γνωρίζουν ότι η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα Ογκαλάλα, στις μεσοδυτικές ΗΠΑ, μειώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.